Olympische Spelen 2024

In Parijs beginnen vandaag de Olympische Spelen. De zomereditie van 2024. Alweer de 33e editie, begrijp ik. Meedoen is belangrijker dan winnen, is de olympische gedachte. En dus zijn de eerste sporten al begonnen, voordat vanavond de openingsceremonie wordt gehouden.

Voor het eerst is de opening niet in een stadion, maar in de buitenlucht. De rivier de Seine is het toneel van de start van het sporttoernooi. De eerste woordspeling heb ik al gehoord, dat het de 'openingsSeine' wordt van de Olympisch.

Geen idee of Dylan dit sportgebeuren volgt. Ik denk het eigenlijk niet. De bard zit in de Verenigde Staten en maakt zich op voor het tweede gedeelte van zijn Outlaw Music Festival Tour 2024, met onder andere John Mellencamp en Willie Nelson. En toch denk ik bij de Olympische Spelen aan Dylan.

Property of Jesus is een lied dat op Shot Of Love verscheen, het afsluitende deel van Dylan's gospeltrilogie. Het is een verwijt tegen elk cynisme richting gelovigen. Dylan zingt onder meer: You can laugh at salvation, you can play Olympic games.

Het is misschien flauw, maar ik denk hier aan. Als vanavond de vlaggen van de deelnemende landen weer worden binnengedragen. Je kunt meedoen aan de Olympiade, maar uiteindelijk is het van belang of je een eigendom bent van Jezus.

Thuisbrengen

John Mayall is op 90-jarige leeftijd overleden. De Britse bluesgitarist was medeverantwoordelijk voor de opleving van de blues in de tweede helft van de jaren 60.

Zijn eigen band was een soort broedplaats voor latere muzikanten als Eric Clapton, Fleetwood Mac en Stones-gitarist Mick Taylor. Op de een of andere manier heb ik het idee dat Mayall ook met Dylan heeft samengewerkt, maar die link heb ik niet gevonden.

Maar tussen de twee muzikanten is wel een link. Omdat ze samen blues maakten, elk in hun eigen stijl. Mayall trok naar de Verenigde Staten, als onderdeel van de Britse invasie van (blues)muzikanten. Het eerste 'elektrische album' van Dylan, uit 1965, heette Bringing It All Back Home. Met de titel wilde Dylan iets aangeven over de muziek, dat via de Britten weer naar huis terug kwam.

Het is morgen precies 59 jaar geleden dat Dylan zijn eerste elektrische optreden gaf. Hij deed dat op het Newport Folk Festival, waar hij in de voorgaande twee edities zijn doorbraak beleefde. Maar in 1965 was alles anders. Dylan, bijgestaan door The Paul Butterfield Blues Band, speelde de drie nummers Maggie's Farm, Like a Rolling Stone It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry. Heel hard - zó hard, dat folk-held Pete Seeger met een bijl naar een elektriciteitskabel liep om die door te hakken. De herrie moest maar eens afgelopen zijn.

Of was Seeger ontevreden dat de jonge Dylan zich had uitgeleverd aan commerciële muziek? Het publiek jouwde Dylan uit, dit was niet de protesterende folk-zanger die zij kenden van de vorige optredens.

Na een krap kwartiertje ging de band het podium af, de zanger kwam later nog terug om met zijn akoestische gitaar It's All Over Now, Baby Blue en Mr. Tambourine Man te spelen. Maar toen was de vete met het publiek al ingezet.

Daar had John Mayall verder niets mee te maken. Maar de stappen van Bob Dylan via Paul Butterfield naar John Mayall is ook weer niet zo groot.

België

De laatste dagen kijk ik wat rond in Dylanesque België. Wanneer en waar trad Dylan op bij onze zuiderburen? In de afgelopen tien jaar waren het vier optredens.

Vier. Dat is een wat kleiner aantal dan in Nederland. Maar vooruit. Het zijn er wel vier. Komend najaar treedt Dylan alleen op in België, zijn enige concert in de Lage Landen dit kalenderjaar.

Het komende Lage Landen-concert is in Antwerpen. Daar was Dylan in 2017 voor het laatst. Bij die tournee deed Dylan ook de AFAS Live aan, waar ik toen met mijn oud-mentor Wietse ben geweest.

In Brussel kwam Dylan vaker, drie keer zelfs. In 2013, in 2015 en in 2022 stond de bard in de Brusselse en Europese hoofdstad.

Niet zo heel gek natuurlijk, want in When I paint my masterpiece zingt Dylan: I left Rome and landed in BrusselsEnfin. België dus. Antwerpen. Mooie stad, ik kom er wel eens doorheen als ik naar het klooster in Westmalle ga. Dan is het treinen naar Antwerpen en met de bus naar de abdij. Maar ik denk niet dat Dylan zo'n monastieke ervaring ook heeft gepland.

Zware regen

Vanwege forse buien kondigde het KNMI voor dit weekend code geel af. Onder meer in de provincies Noord-Brabant, Gelderland en Limburg waren problemen. In de aankondigingen werd gesproken over 'harde regen'.

Harde regen, dat ken ik niet goed. Het regent hard, dat weet ik dan weer wel. Iedereen die afhankelijk is van de fiets, weet hoe hard het soms regent. Ik ken wel de term Zware Regen. Dat is een liedje van Ernst Jansz.

en er gaat zwaar, er gaat zwaar, er gaat zwaar, er gaat zwaar,

er gaat zware regen vallen

Een licht-apocalyptisch beeld. ik zag een kamer vol mannen met bloedende hamers / ik ontmoette een man die verteerd werd door liefde / en een andere man die verteerd werd door haat.

Het is geen eigen lied van de Doe Maar-frontman. Jansz zette een lied van Bob Dylan om naar het Nederlands. A Hard Rain’s A-Gonna Fall, een van Dylan's eerste eigen liedjes. Zou die harde regen komen door stukjes bom? Stukjes kernwapens? Geen idee; zoveel mensen, zoveel interpretaties.

In Leeuwarden leek het overigens mee te vallen, met die zware regen dit weekend. Maar prijs de dag niet voordat het avond is.

Smartphones

In het najaar gaat Bob Dylan weer naar Europa. Een fors aantal optredens in het oude continent. Geen Hollandse concerten, wel een optreden in Lotto Arena te Antwerpen. Dat is Dylans bezoek aan de Lage Landen.

Als de bard zijn optreden verzorgd, zijn de mobiele telefoons taboe. Je moet je telefoon in een afgesloten tasje doen. Geen afleiding. Bij zijn laatste Nederlandse shows was dit ook al het toegangsbeleid. Dat was me eigenlijk wel goed bevallen.

"Het creëren van telefoonvrije concerten tijdens eerdere Bob Dylan tours toont aan dat dit voor een betere concertervaring zorgt: wanneer we de technologische prikkels waar we aan gewend zijn geraakt achterwege laten, zijn onze ogen meer gefocust op de omgeving en onze zintuigen alerter," staat op de site van Lotto. Zo is het ook. Geen beeldschermpjes, geen blauwe verlichting, geen schermpjes waar je aandacht toch naar wordt getrokken.

Maar focus. Concentratie. Daar kom je ook voor, natuurlijk. Een concert is geen achtergrondmuziek, maar een 'belevenis'. Dylan weet dat en wil dat wij, gewone stervelingen, dat ook weten.

Antwerpen

Bob Dylan komt dinsdag 29 oktober naar Antwerpen. Natuurlijk, Antwerpen is een mooie stad. Maar toch, wat heeft Dylan met Antwerpen?

De zanger heeft wel wat met Brussel. Sterker nog, hij noemt de Belgische (en Europese?) hoofdstad in zijn lied When I Paint My Masterpiece. Als Dylan dit lied in de Lage Landen uitvoert, hoor je op de opnames het publiek extra applaudiseren.

Maar Antwerpen? Anviers? Geen idee. Het doet geen belletje rinkelen. De zanger refereert nooit aan deze Belgische havenstad.

Of hij er ooit is geweest? Zeker, in 2017 nog. Dat was een tournee waarbij de Nobelprijs-winnaar ook Nederland aan deed. Daar was ik bij. Samen met Wietse, mijn mentor van de havo. Zo'n mentor die je iedereen wenst: eerlijk, en altijd op zoek naar datgene wat jou als scholier verder helpt. Bij Wietse draaide het altijd om de leerlingen, nooit om hem zelf - zo'n docent is voor elke middelbare-scholier een aanrader.

Europa najaar 2024

En dan toch, he. Bob Dylan komt toch naar Europa voor een tournee. De shows zijn onderdeel van zijn wereldwijde Rough And Rowdy Ways-tournee. Ik dacht dat Dylan na zijn vorige Europese bezoek de grote plas niet meer zou oversteken. Maar wel dus.

De Lage Landen moeten het doen met een optreden in Antwerpen, 29 oktober. Geen shows in Amsterdam, Eindhoven, Groningen of Utrecht. Het bekend gemaakte tourschema biedt ook weinig ruimte voor aanvullingen. Het programma ziet er als volgt uit:

Vrijdag 4 oktober Praag

Zaterdag 5 oktober Praag

Zondag 6 oktober Praag

Dinsdag 8 oktober Erfurt

Donderdag 10 oktober Berlijn

Vrijdag 11 oktober Berlijn

Mogelijk zaterdag 12 oktober Berlijn

Maandag 14 oktober Nürnberg

Woensdag 16 oktober Frankfurt

Donderdag 17 oktober Frankfurt

Vrijdag 18 oktober Frankfurt

Maandag 21 oktober Stuttgart

Dinsdag 22 oktober Saarbrücken

Donderdag 24 oktober Parijs

Vrijdag 25 oktober Parijs

Zondag 27 oktober Düsseldorf

Maandag 28 oktober Esch-sur-Alzette

Dinsdag 29 oktober Antwerpen

Vrijdag 1 november Bournemouth

Zondag 3 november Liverpool

Dinsdag 5 november Edinburgh

Woensdag 6 november Edinburgh

Vrijdag 8 november Nottingham

Zaterdag 9 november Wolverhampton

Zondag 10 november Wolverhampton

Dinsdag 12 november Londen

Woensdag 13 november Londen

Donderdag 14 november Londen

Andorra

Mevrouw Frits en ik waren begin juli bij het toneelstuk Andorra. Het werd opgevoerd in Snakkeburen, een buurtschap bij Leeuwarden. Het toneelstuk Andorra was een iepenloftspul, een openlucht-theater. Iepenloftspullen zijn heel populair in Friesland - en daarbuiten. In Diever bijvoorbeeld, daar wordt jaarlijks een toneelstuk van Shakespeare in de openlucht gespeeld.

Andorra gaat over een fictief land, waarin de bewoners in vrede bij elkaar leven. Een van de bewoners is een Roek, een jongen die door een Andorrees is geadopteerd. Tenminste, dat is het verhaal dat de adoptie-vader steeds heeft opgehouden. In werkelijkheid is deze jongen, Andri, het resultaat van een buitenechtelijke escapade van diens vader. En dus is hij geen Roek, maar een Andorrees.

Niet veel later valt een buurland het land Andorra binnen en wil de bezetter het land ontdoen van alle Roeken. En dus ook van Andri; die feitelijk geen Roek is. In het toneelstuk blikken de betrokken terug op scenes, alsof ze later terugblikken en hun handen schoonwassen. Hun trof geen blaam, ze wisten niet dat Andri geen Roek was, al met al: ze zijn onschuldig, want wat konden ze doen?

Ik moest denken aan het lied Who Killed Davey Moore? van Dylan. Daarin wordt ook de vraag gesteld wie het slachtoffer heeft vermoord. Iedereen trekt zijn handen er van af, want iedereen is onschuldig. En het spel moet nu eenmaal gespeeld worden, toch? Als Moore nou had gezegd dat..., nou dan was het anders gelopen. Davey Moore was dus schuldig aan zijn eigen dood, door eigen schuld.

Maar in het iepenloftspul Andorra is één persoon die niét zichzelf vrij pleit. De pater van het land, gespeeld door Theo van der Molen, beseft dat hij wél medeschuldig is aan de moord op Andri. Al was het maar omdat hij de moord niet heeft voorkomen. En te laat heeft ingegrepen - als hij al iets kon doen.

Dat is bij 'Davey Moore' niet aan de orde. Geen persoon die een moreel appèl doet op anderen, of op het publiek. Maar Dylan levert dan ook geen teksten aan voor een Friese iepenloftspul.

Engeland

Vanavond spelen Spanje en Engeland de finale van het Europees Kampioenschap. Het mannenvoetbal. Tegenwoordig moet je daarin compleet zijn: de term 'EK voetbal' volstaat niet meer als het om deze sport gaat.

In het Britse team speelt Harry Kane mee. Ik denk onwillekeurig toch aan Hurricane, dat protestlied uit 1975, waarin Dylan zich uitsprak tegen de racistische rechtszaak tegen Rubin Carter. Dat kwam in 1975 nog altijd voor, hoewel de verschillende rassen in de Verenigde Staten al lang niet meer 'separate but equal' waren.

Maar ja, de VS is nog altijd het land waar 'justice is a game'.

Of is When The Ships Comes In een beter lied? Like the stillness in the wind / ’Fore the hurricane begins. Stilte voor de storm. Voetbal, soccer, is ook het het eiland daarginds een grote sport.

Enfin. Ik las van de week iets over de Titanic. Een team van deskundigen, wetenschappers en historici is begonnen aan een nieuwe missie naar het scheepswrak van de Titanic. Met de expeditie wil het team ontdekken hoe het schip in 1912 precies gezonken is. Daarbij wordt gebruik gemaakt van de nieuwste technologie.

The Titanic sails at dawn. vertelde Dylan in Desolation Row. Dat nummer uit 1965 is een episch lied, niet per se om vrolijk van te worden. De verlorenstraat, een plek waar je liever niet naar toe gaat. De Titanic zelf ook niet. Dit schip zou onzinkbaar zijn, maar al tijdens zijn eerste reis zonk deze boot.

Over dat zinken schreef Dylan dan weer Tempest, ook al weer zo'n stevig lied. In lengte en in inhoud. Jim Dandy smiled / He'd never learned to swim / Saw the little crippled child / And he gave his seat to him.

De Titanic zonk in de nacht van 14 op 15 april 1912 tijdens zijn eerste reis van Engeland naar New York. Het reusachtige schip had wel waarschuwingssignalen van een opkomende ijsberg ontvangen, maar de ijsberg werd te laat gezien, waardoor uitwijken nagenoeg onmogelijk bleek. Na de botsing zonk het schip binnen drie uur.

Vanavond eerst maar voetballen. De belangrijkste bijzaak van het leven. Over de rest schrijft Dylan zijn literaire kronieken.

Kronieken #117 | Blood in My Eyes

Deze week was ik weer bij Sanquin. Het was mijn beurt weer om bloed te doneren. Ik schijn goed bloed te hebben: ook bloed wordt gekwalificeerd, en wat ik heb kan voor elke ontvangende partij gebruikt worden. Het is geen eigen verdienste, want voor je bloedgroep kies je niet.

Bij de bloedbank Sanquin moet ik altijd denken aan Johnny Cash. Hij trad op in San Quentin, een gevangenis. Maar ik moet ook denken aan Dylan. Aan zijn Pay In Blood, dat in 2012 op de plaat Tempest verscheen.

Of aan dat liedje Blood In My Eyes, dat Dylan opnam voor World Gone Wrong. Het was de tijd dat Dylan teruggreep op de blues en folk. Hey, hey, babe, I got blood in my eyes for you.

En ik denk aan het groeiende antisemitisme in Europa. Het laait altijd weer op. De grootouders van Dylan, zowel van vaders- als moederskant, zijn gevlucht voor de jodenhaat in Oost-Europa. Houdt dat dan nooit op?

Er is genoeg bloed gevloeid. Tijd om samen verder te trekken. Zou je zeggen. Of zingen. Dat kan Dylan het beste doen. Namens ons. Maar ook omdat hij het kan zeggen door te zingen.

The 1974 Live Recordings

Bob Dylan brengt 20 september een nieuwe box uit: The 1974 Live Recordings. Een serieuze zaak, want de box telt 27 cd's en 431 nummers, waarvan 417 niet eerder officieel zijn uitgebracht.

Het gaat om opnames van de tournee die Dylan deed met The Band. De tijd van Planet Waves. Van de periode bij Asylum Records. De tijd dat Dylan nauwelijks optrad, omdat hij zich richtte op zijn gezinsleven.

Before The Flood heette de live-dubbelaar, die verscheen na deze tour. Met Dylan-nummers en uitvoeringen van songs van The Band.

Ik moet maar weer langs Wobbe, mijn platenboer in Leeuwarden. Misschien dat we een mooie deal kunnen maken voor dit uitgebreide tour-verslag.

Setlist Hershey, Pennsylvania, 7 juli 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Hershey, Pennsylvania (met dank aan BobLinks).

Dylan en zijn band hebben nu even rust. De Outlaw Music Festival Tour 2024 heeft een paar weken rust. Maar over drie weken begint de Revue weer. Dan is een ruime week met optredens gepland, beginnend in Chula Vista.

Misschien dat Dylan in de tussentijd sleutelt aan zijn speellijst. Je weet het niet, maar de verrassing weten we eind juli.

Setlist Bethel, New York, 6 juli 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Bethel, New York (met dank aan BobLinks).

Bethel. Het is de plaats waar aartsvader Jakob zijn droom had, waarbij engelen met een trap op en neer kwamen. "'Dit is zeker,' zei hij, 'op deze plaats is de HEER aanwezig. Dat besefte ik niet.'" Deze geschiedenis staat in Genesis 28.

Het is ook een van de twee plaatsen waar koning Jerobeam van het tienstammenrijk een gouden stierkalf liet plaatsen. De andere stad was Dan. In Betel besteeg Jerobeam jaarlijks een heuvel om offers te brengen aan het kalf, en werden priesters voor dit beeld geïnstalleerd. Je kunt hierover lezen in 1 Koningen 12.

Zou Dylan ook aan dit soort verhalen uit het Oude Testament denken?

Setlist Camden, New Jersey, 4 juli 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Camden, New JerseyWillie Nelson's 4th of July Picnic, tijdens (met dank aan BobLinks). De picknick is natuurlijk niet toevallig gekozen voor de 4e juli. In de Verenigde Staten van Amerika is het de nationale vrije dag. De Amerikanen vieren hun onafhankelijkheid.

Voor Dylan geen reden om Tears Of Rage te spelen. Hij schreef dit nummer met Richard Manuel, de pianist van The Band. Tears Of Rage verscheen voor het eerst op Music From Big Pink, het debuutalbum van The Band uit 1968. Het nummer is ook terug te horen op The Basement Tapes, The Bootleg Series Vol. 11: The Basement Tapes (zowel op de Complete-variant als de Raw-editie) en The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings.

We carried you in our arms

On Independence Day

Setlist Mansfield, Massachusetts, 2 juli 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist in Mansfield, Massachusetts, van dinsdagavond (met dank aan BobLinks). Iets later dan anders, vanwege technische malheur.

Vandaag is het 4 juli, Onafhankelijkheidsdag. De Outlaw Music Festival Tour 2024, met onder andere Willie Nelson en John Mellencamp in de gelederen, strijkt neer in Freedom Mortgage Pavilion in Camden, New Jersey. Daar houden ze Willie Nelson's 4th of July Picnic. Een en al gezelligheid!

George Patton

De Amerikaanse militair George Patton speelde een belangrijke rol in de Tweede Wereldoorlog. Mede door zijn toedoen werd het Luxemburgse stadje Ettelbrück bevrijd van de Duitse bezetting. Patton ligt begraven in Hamm, in Luxemburg.

Ik vraag me af of George familie is van Charley. Dylan schreef voor Charley Patton het liedje High Water, dat op "Love and Theft" is terug te vinden. Amerika is groot, niet iedereen met dezelfde achternaam is natuurlijk direct familie van elkaar.

Maar ik sluit ook niks uit.

Setlist Holmdel, New Jersey, 30 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry) (Tony on standup bass)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell) (Tony on standup bass)

Early Roman Kings (Bob on piano) (Tony on standup bass)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Holmdel, New Jersey (met dank aan BobLinks).

Setlist Wantagh, New York, 29 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry) (Tony on standup bass)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell) (Tony on standup bass)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp) (Tony on standup bass)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano and harp)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Wantagh, New York (met dank aan BobLinks). Met opnieuw een gastbijdrage van Mickey Raphael bij Simple Twist Of Fate.

Setlist Syracuse, New York, 28 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry) (Tony on standup bass)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell) (Tony on standup bass)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Syracuse, New York (met dank aan BobLinks). In de Empower Federal Credit Union Amphitheater at Lakeview - ook alweer zo'n bijzondere naam voor een concertzaal. Deze keer met een gastoptreden van Mickey Raphael. Leuke verrassing.

Komt Dylan wel eens in Trier? In deze Duitse stad is filosoof en de vader van het communisme Karl Marx geboren. Daar moest ik gisteren even aan denken. Al is het maar vanwege die ene zin uit When you gonna wake up?:

Counterfeit philosophies have polluted all of your thoughts

Karl Marx has got ya by the throat, Henry Kissinger’s got you tied up in knots

Setlist Virginia Beach, Virginia, 26 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Virginia Beach, Virginia (met dank aan BobLinks). Het optreden was in Veterans United Home Loans Amphitheater at Virginia Beach, alleen al vanwege de lengte van de naam een indrukwekkende omgeving.

Het lijkt erop dat Dylan een nieuwe vaste setlist heeft gevonden.

Zeven Magere Jaren

Jochen Markhorst schrijft sneller dan Dylan kan lezen. De Nederlandse polyglot heeft een nieuw boek gepubliceerd over Dylan: Bob Dylans 1971. Daarin beschrijft hij de vier nummers die Dylan in dat jaar heeft opgenomen. Het zijn Watching The River Flow, When I Paint My Masterpiece, George Jackson en Wallflower.

Het is altijd weer een verrassing hoe Jochen literatuur, muziek, Bijbel én Dylan met elkaar verbindt. Maar als altijd met een originele invalshoek. En met een open vizier en een open blik.

Ik hoop, nee, ik reken op weer een degelijk boek. Met het nodige onderzoek. En de bijbehorende geestigheid, want Jochen schrijft makkelijk en met een gevoel voor humor.

De titel verwijst volgens de omschrijving naar het midden van Dylan's zeven magere jaren. De periode dat Dylan zich niet of nauwelijks in het openbaar liet zien. Dat hij thuis een huisvader was. Inmiddels ook alweer een halve eeuw geleden.

Met Jochen's voelt het ongetwijfeld als gisteren. Het boek is te bestellen via Amazon.

Setlist Raleigh, North Carolina, 23 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Dave Dudley)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Raleigh, North Carolina (met dank aan BobLinks). Geen veranderingen ten opzichte van de avond ervoor. Nu even een paar avonden vrij, woensdagavond is Virginia Beach aan de beurt.

Setlist Charlotte, North Carolina, 22 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Dave Dudley)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Charlotte, North Carolina (met dank aan BobLinks).

Waar is Donnie Herron? Zijn naam ontbreekt op de personeelslijst. De begeleidingsband moet het dus doen zonder pedalsteel en viool. Of is Donnie nog bij Willie? De 91-jarige Willie Nelson, een van de outlaws van deze tour, zit nog ziek thuis in Los Angeles. Een paar uur vóór show time kwam het bericht dat Willie niet kwam. Don't you dare miss it, had Dylan nog zo gezegd.

Maar Nelson sluit volgende week aan. In de tussentijd zal zoon Lukas Nelson met de Family Band een "speciale set" spelen, met een paar Willie-klassiekers.

Setlist Alpharetta, Georgia, 21 juni 2024

My Babe (Bob on piano) (song by Little Walter)

Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Pay In Blood (Bob on piano)

Cold Cold Heart (Bob on piano) (song written by Hank Williams)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

The Fool (Bob on piano) (song written by Naomi Ford and Lee Hazlewood)

Scarlet Town (Bob on piano)

Long and Wasted Years (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Alpharetta, Georgia (met dank aan BobLinks). Met Jim Keltner op de drumkruk. Maar vooral: een avond met een verrassende en totaal nieuwe speellijst!

Outlaw Music Festival Tour 2024

Vandaag is het de langste dag van het kalenderjaar. De zon laat zich de meeste uren van de dag zien. Als het niet bewolkt is, tenminste. Een mooie gelegenheid om aan een nieuwe tournee te beginnen.

Dat doet Bob Dylan dan ook. Vanavond staat hij in Alpharetta, Georgia. Het is de aftrap van de Outlaw Music Festival Tour 2024, die tot en met september duurt. Een rustig tourschema, overigens.

De start van deze tournee is in Ameris Bank Amphitheatre. Dylan staat niet alleen, gedurende deze shows. Onder andere Willie Nelson & Family, John Mellencamp en Robert Plant & Alison Krauss geven acte de présence. Ik ben benieuwd hoe de setlist eruit gaat zien. Welke nummers de revue passeren. En of er misschien podium-duetten worden uitgevoerd.

Morgen weten we meer.

Recht

De Britse popgroep Queen heeft haar muziekrechten verkocht. Voor 1,1 miljard euro zijn de rechten overgegaan naar Sony Music. De firma mag nu dus beslissen wat met de liedjes van Queen gaat gebeuren, zoals het gebruik in reclames. Gitarist Brian May en drummer Roger Taylor zijn overigens nog altijd on tour, dit keer met zanger Adam Lambert. Alle opbrengsten van deze shows komen wel weer bij de overgebleven Queen-leden op de rekening te staan.

Wat vindt bassist John Deacon van deze deal? Hij is al een kwart eeuw met muziek-pensioen, houdt zich afzijdig rondom de ontwikkelingen van de band, maar zou volgens May en Taylor zich nog wel bemoeien met de financiën van de formatie. Nou ja, voor hem legt deze overeenkomst ook geen windeieren, want nummers als I Want To Break Free, You're My Best Friend en Another One Bites The Dust komen uit de pen van Deacon.

Liefst 1,1 miljard euro. Dat is andere koek dan de 300 miljoen dollar (250 miljoen euro) die Bob Dylan kreeg overgemaakt van Universal Music. Niks ten nadele van Queen, maar deze deal is toch wel kruislings of omgekeerd evenredig aan de transactie van Dylan. Mag ik dat zeggen?

Maar heb ik het recht om hier iets over te zeggen? Ik ben ook maar een eenvoudige sterveling, die geen weet heeft van dit soort schikkingen. Het gaat mijn pet te boven. Ongetwijfeld niet de pet van Ik, Jan Cremer. Hij overleed woensdag op 84-jarige leeftijd.

De Enschedese Amsterdammer schreef en maakte beeldende kunst. Hij werd niet geremd door enige bescheidenheid. "Ik lees niet, ik word gelezen", is een quote van hem. Niet gek voor iemand die een trilogie schreef met als titel Ik, Jan Cremer.

In zijn boeken, die niet onderdoen aan Jan Wolkers, heeft Cremer het vooral over zichzelf. Zijn verhalen zijn tot meerdere glorie van hemzelf. Alle personages dienen hem. Alle voorvallen natuurlijk ook zo. In zijn autobiografie komt Dylan ook wel voorbij. Uiteraard in een bijrol, want Bob Dylan is geen Jan Cremer.

Ernst Jansz put nog wel uit vooral het derde deel van de reeks. Die input gebruikt Jansz voor zijn Dylan-college. Ik vraag me af of Cremers geheugen wel zo goed is. “If you remember the '60s, you really weren't there.”

Nou ja, toe maar. Ik, Jan Cremer mag dan vol zijn geweest van zichzelf, in de Dylan-literatuur doet hij er niet toe. Zelfs niet als Ernst Jansz hem citeert. Jan Cremer had genoeg van zichzelf. Dus kan ik het hier bij laten. Ik heb het recht niet om een objectief In Memoriam over hem te schrijven. Ik heb zelfs niet de rechten om hem te citeren, wat ik ook niet van plan was, trouwens.

Misschien dat zijn nalatenschap naar het Literatuurmuseum wordt gebracht. Of verpatst aan een opkoper. While money doesn’t talk, it swears / Obscenity, who really cares.

Volksparkstadion

Vanmiddag begint het Nederlands Voetbalelftal aan het Europees Kampioenschap 2024. Deze editie wordt wél gespeeld volgens planning; vier jaar geleden werd het EK met een jaar uitgesteld vanwege corona.

De eerste wedstrijd is in het Volksparkstadion in Hamburg. Daar zal huidig bondscoach Ronald Koeman goede herinneringen hebben. De eerste halve finale werd hier gespeeld tussen Nederland en West-Duitsland. Oranje won met 1-2, Koeman scoorde het eerste doelpunt. "Het Volksparkstadion is van Oranje!" jubelde commentator Evert ten Napel.

Bob Dylan heft hier niets mee te maken. Dylan is geen Europeaan, dus dit toernooi zal aan hem voorbij gaan. Ik vraag me af of Dylan dit spel, soccer, wel leuk vindt. Maar dat doet er niet toe. Waar het in dit geval wel om gaat, is het gebouw naast het Volksparkstadion. Dat is namelijk het Barclaycard Arena. Daar zag ik in 2019 Dylan optreden. Mijn enige concert buiten Nederland.

Het Volksparkstadion mag dan van Oranje zijn, de Barclaycard Arena is van Bob Dylan.

In 1983 was Dylan bezig met zijn album Infidels. Het zou de eerste plaat worden na zijn christelijke trilogie Slow Train Coming, Saved en Shot of Love. Waarschijnlijk in een kamer van het Ritz Carlton hotel in New York schreef Dylan twee pagina's met nieuwe teksten - die teksten zouden dan op Infidels gekomen moeten zijn; het briefpapier is in ieder geval afkomstig van het New Yorkse hotel. Eind dit jaar kunnen we een bod doen op deze velletjes.

Ik vrees dat ik deze veiling oversla. Andere prioriteiten.

Joan Baez: I am a Noise

Gisteravond zijn mevrouw Frits en ik naar de film Joan Baez: I am a Noise geweest. De documentaire draaide in Slieker, een filmhuis in Leeuwarden. Een bijzondere film. We volgen Baez op haar afscheidstournee, nog net voordat corona toe sloeg.

We zien haar opkomst, als jonge zangeres. De Burgenrechtenbeweging, met dominee Martin Luther King. Haar verhouding met mannen (en een vrouw). Haar familie. Een geheim uit haar jeugd.

En natuurlijk Bob Dylan. Geen film of artikel over Joan Baez, of Dylan moet ook genoemd worden. Baez introduceerde Dylan bij de (folk)muziekliefhebbers. Maar Dylan streefde zijn mentor voorbij. De kip baarde een kuiken, maar de kuiken duwde de kip weg - of woorden van gelijke strekking worden door de zangeres geuit.

Een mooie film. Indrukwekkend verhaal, waar ik eigenlijk niet heel veel van af wist. Nu ben ik iets dichter bij Joan gekomen. Voor Dylan-fans ook een aanrader. Niet alleen vanwege het filmmateriaal en de vele liedjes van de bard die de revue passeren. Maar ook vanwege een (zijdelingse) blik op de man - waarvan we al wel wat weten, maar op deze manier ook weer een beetje beter.

Hoe lang draait de film nog in de bioscopen en filmhuizen? Duurt het nog lang voordat I Am A Noise op televisie wordt uitgezonden? Wanneer kunnen we de dvd (of blueray) verwachten?

Nog één detail dan. Patti Smith produceerde de film. Die kennen we: zij trad op tijdens het gala van het Nobelcomité in Oslo, toen Dylan de literatuurprijs kreeg toegekend. Dylan kon zelf niet (volle agenda), maar zijn vriendin Patti zong, enorm gespannen, het mooie A Hard Rain’s A-Gonna Fall.

Zo is Dylan altijd weer aanwezig.

Ik ben een geluid

Op internet verschijnen berichten dat Françoise Hardy is overleden. Ze overleed na een ziekbed; de zangeres en actrice leed aan lymfeklierkanker en strottenhoofdkanker, lees ik op Wikipedia. Ik ken haar niet, maar ze wordt in een adem genoemd met Bob Dylan. Hij was in de jaren zestig een beetje verliefd op haar.

Is zij de inspiratie voor Claire Clark? Dit personage wordt door Charlotte Gainsbourg gespeeld in de film I'm Not There. Deze Claire is de echtgenote van Robbie Clark, een van de zes Dylan-karakters in de film. Het zou me niet verbazen als deze Hardy op die manier wordt weergegeven.

Enfin. Dylan staat niet bekend om zijn huwelijkse trouw. De ene scharrel wist niet van de andere. Dat soort dingen. Daar kan Joan Baez over meepraten. Zij nam de jonge Dylan op sleeptouw in de folkwereld, deels ook omdat ze verliefd op hem was. Maar die liefde bleek niet wederzijds.

Over Baez is de film I Am A Noise verschenen. De film volgt de zangeres op haar afscheidstournee door Amerika en Europa. Het lijkt me een mooie film. Benieuwd hoeveel Dylan hier in voorkomt. Maar misschien is het ook wel Joan's wraak, door Dylan niet of nauwelijks te noemen.

Vandaag een goede dag om de liefdesliedjes van Dylan te draaien. Ter herinnering aan Hardy. En om weer naar de bard te luisteren.

On the road

Het duurt nog even voordat Bob Dylan weer 'on the road' is. Maar eind van de maand juni is het zo ver, dan is de outlaw weer onderweg. Van stad naar stad, en van concertzaal naar concertzaal. Samen met onder andere Willie Nelson.

De term 'on the road' is een Engelse term, uiteraard. En het is de titel van een bekend boek van Jack Kerouac. De stijl van Kerouac lijkt op hoe Dylan in zijn beginjaren schreef. Beide schrijvers maken deel uit van de beat-generatie.

Kerouac wilde het leven van de Amerikaanse reiziger vastleggen en ontwikkelde een spontane stijl van proza dat de essentie van beweging probeerde vast te leggen in een oneindige stroom rauwe gedachten en observaties.

Je zou het ook de stream of consciousness kunnen noemen.

Ik kom op dit boek via via. Jack Kerouac's On The Road komt veelvuldig voor in het eerste cabaret-programma van Acda en de Munnik. Is het niet in dit programma dat de Amsterdammers een citaat van John Lennon gebruiken? Misschien doen ze dat ook wel in de daaropvolgende show. Het gaat om de zin: Life is what happens to you while you're busy making other plans. Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt.

Lennon was een vriend van Dylan. Roll On, John (afkomstig van de plaat Tempest uit 2012) is Dylan's hommage aan zijn vermoorde vriend en collega.

Ik kwam deze zin ('Life is what happens...') tegen in het boek De Camino van Anya Niewierra, dat mevrouw Frits en ik de afgelopen weken lazen voor onze literatuurkring. Van Anya via Acda en de Munnik naar John Lennon - het zijn maar kleine sprongen naar de maestro zelf.

Net als van voetbalclub Feyenoord naar Dylan. Niet alleen omdat Dylan de eerste muzikant was die een optreden verzorgde in De Kuip, het stadion in Rotterdam-Zuid. Maar ook omdat de Rotterdammers een nieuwe trainer hebben aangetrokken, Brian Priske Pedersen. Hij volgt Arne Slot op als eindverantwoordelijke van het eerste elftal.

Deze Priske is in 1977 geboren in Horsens. In die Deense stad gaf Dylan in 2000 een mooi optreden, getuige de bootleg van die show. Misschien zat Priske die zondagavond ook wel in het Horsens Teater. Je weet het niet.

On the road. Onderweg. Associëren in een stroom van bewustzijn is erg leuk.

Lopen

In mijn vrije tijd ben ik redacteur van Kerk In Stad. Dit is het kerkblad van de Protestantse Gemeente Groningen. Elke twee weken verschijnt de KiS.

Mijn bijdrage bestaat uit onder meer het schrijven van columns. Met een onregelmatige regelmaat. Voor het nummer van afgelopen dinsdag was ik aan de beurt voor een column.

Omdat ik in een andere bijdrage wel eens Bob Dylan had aangehaald, was het voor deze column geen gek idee om de Nobelprijswinnaar opnieuw te laten verschijnen. In mijn vorige artikel citeerde ik de schrijver niet. Dat was een doorn in het oog van een van de andere redacteuren.

Welnu, die tekortkoming heb ik deze week ruimschoots ingehaald. Met teksten over lopen, nadat mijn voet een blessure had opgelopen. Nu loop ik weer als een spreekwoordelijke kiviet. De paden van overwinning. De paths of victory.

Kronieken #116 | Lennaert Nijgh Prijs

Thomas Acda is deze week gedecoreerd met de Lennaert Nijgh Prijs. Acda kreeg de prijs voor de beste tekstdichter vanwege zijn "veelzijdigheid, muzikaal laverend tussen kleinkunst en popmuziek".

Zou Dylan zo'n prijs ook kunnen krijgen? Nijgh vertaalde onder meer The times they are a-changin’ naar het Nederlands, waar Boudewijn de Groot een hit mee had. Waarschijnlijk niet, ik denk dat deze prijs voor Nederlandse artiesten is weggelegd.

Overigens is Willem op zoek naar nieuwe eigenaren. Hij heeft zijn zolder opgeruimd, en doet afstand van een aantal Dylan-spullen. Wie interesse heeft, kan dat kenbaar maken door me even te mailen (fritstromp [at] gmail.com). Dan zorg ik er voor dat je met Willem in contact komt om de details te bespreken.

Morgen is het weer een verkiezingsdag. We mogen volksvertegenwoordigers kiezen, die namens ons land in het Europarlement plaats nemen. Een heel gedoe, zo'n continentale verkiezing. Daar weten ze in de Verenigde Staten natuurlijk alles van. Maar ook: don't follow leaders, watch the parkin' meters.

Protesteren

Om ergens onder de aandacht te komen, probeer je jezelf te vergelijken met iets of iemand. Of je neer te zetten als iets. Toen Bob Dylan ruim 65 jaar geleden begon als muzikant, positioneerde hij zichzelf als folkzanger. Een protesterende singer-songwriter. Een artiest in de stijl van Woody Guthrie en Pete Seeger. Van dat label is hij sindsdien nooit meer afgekomen.

Net zo min als het idee dat 'Bob Dylan' zijn artiestennaam zou zijn. Alsof Robert Allen Zimmerman op een dag in augustus 1961 zijn naam niet heeft veranderd bij een rechtbank in Minnesota. Onder toeziend oog van manager Albert Grossman.

Enfin.

Maar in zekere zin is Dylan altijd de protestzanger gebleven. Hetgeen waar hij tegen protesteerde, veranderde wel in de loop van de decennia. Toen zijn liedjes ook meer liefdesliedjes werden, tekende hij protest aan tegen de nauwe opvattingen van de burgerrechtenactivisten. Toen Dylan een elektrische gitaar om zijn nek hing, viel hij uit tegen de traditionele folkies. Toen Dylan naar Nashville trok, protesteerde hij tegen de rock-liefhebbers. Toen Dylan de Bijbel gebruikte voor zijn liedteksten, protesteerde hij tegen de heersende liberale levensbeschouwingen. Toen Dylan putte uit de American Songbook, met liedjes die door Frank Sinatra waren opgenomen, protesteerde hij tegen geschapen beeld dat hij geen crooner kon zijn.

Dat soort vormen van protest.

Hij protesteerde tegen alles wat hem tegelijk ook groot maakte. Je had voor de tijd van de digitale fotografie de analoge fotografie. Je klikte filmrolletjes vol, die negatieven leverde je in bij de donkere kamer van een foto-service en een paar dagen later kreeg je de foto's in kleur afgeleverd. Bob Dylan en zijn 'tegenstanders' zijn als de foto-negatieven. Het een is nodig voor de ander.

Net als de journalistiek. Zonder de schrijvende pers kreeg Dylan niet de aandacht die hij nodig had om door te breken. Om vervolgens diezelfde media tot de grond toe gelijk te maken, bijvoorbeeld in een lied als Ballad of a Thin Man.

Diezelfde journalisten hebben Dylan nodig om in journalistiek-literaire teksten hun verhalen de wereld in te brengen. Hoevele teksten van Dylan zijn inmiddels niet in de kolommen van kranten en tijdschriften verschenen?

Ik denk er vaak aan, de laatste dagen. Omdat de journalistiek mij aangaat. En Dylan net zo. Die paradoxale verhouding herken ik wel. Het wringt soms. Wrijving. Maar ja, zonder wrijving geen glans, toch?

Tournee

Vandaag is het 1 juni, een nieuwe maand is begonnen. Dat betekent dat Dylan deze maand weer op tournee gaat. Over drie weken weten we met welke liedjes de bard op het podium staat. Is die tour met Willie Nelson géén onderdeel van de Rough And Rowdy-wereldtournee? Is het een afscheidsronde langs de Amerikaanse concertzalen?

In de tussenliggene periode staan we stil bij 80 jaar D-Day. De geallieerden landden 6 juni 1944 op de strandenvan Normandië, om het Europese vasteland te bevrijden van de nazi-terreur. Dylan kent deze geschiedenis ongetwijfeld. Het lijkt me sterk dat hij daar niét in is geïnteresseerd. Het woord D-Day komt in zijn oeuvre niet voor, maar alle denkbare en bijpassende thema's passeren wel de revue.

Misschien dat over drie weken een verwijzing komt naar de bevrijdingsgolf in Europa. Door de ogen van de schrijver.

Mr. Jones

You walk into the room

With your pencil in your hand

You see somebody naked

And you say, “Who is that man?”

You try so hard

But you don’t understand

Just what you’ll say

When you get home

Because something is happening here

But you don’t know what it is

Do you, Mister Jones?

***

Bob Dylan is een protestzanger. Zo wordt hij in de media neergezet. En niet geheel ten onrechte. Want zeker in zijn eerste periode protesteerde de zanger. Dylan tekende vaak weerstand tegen de heersende opvattingen. Over de behandeling van landgenoten met een zwarte huidskleur, bijvoorbeeld. Mede door Dylan's teksten (maar niet alleen door zijn teksten!) is het systeem in de Verenigde Staten van Amerika veranderd.

Maar Dylan is een protestzanger. Hij protesteert ook tegen zijn eigen publiek. Luister maar eens naar een lied als Positively 4th Street , waarin hij verzet pleegt tegen zijn vroegere kameraden. Of het lied Maggie's Farm, ook zo'n protestlied tegen de protestgeneratie. Ik doe mijn best om te zijn wie ik ben, maar iedereen wil dat je bent zoals zij.

***

Ik denk vaak aan de ballade van de dunne man, meneer Jansen. Met zijn pen in de hand, zijn vele contacten, de man die alles wil begrijpen. Maar die het leven ontgaat. Omdat dingen gebeuren, die hij niet kan begrijpen. Die meneer Jansen herken ik wel, mede door mijn studie Journalistiek. Ik begrijp Dylan niet. Wie dat wel doet, mag zich melden op de bekende adressen.

***

Because something is happening here

Schandpaal

In verschillende kranten staat vandaag een artikel over schermpjes aan de schandpaal. Het gaat dan om het gebruik van mobiele telefoons tijdens concerten. De band TOOL bant het handzame beeldscherm uit de zaal. Wie toch zijn telefoon inzet om een foto te maken of een filmpje ("Alles voor het thuisfront"), wordt en public aan de schandpaal genageld door een zoeklicht.

In het artikel worden ook Bob Dylan en Neil Young met name genoemd, als collega-artiesten die het gebruik van camera's en telefoons willen tegengaan. Een concert van ome Neil moet ik nog een keer bijwonen, maar inmiddels heb ik een bescheiden aantal Dylan-optredens gezien ("In show and concert").

De eerste keer dat ik zoiets bij Dylan meemaakte, was in 2013. Toen werd het publiek in twee talen te kennen gegeven, dat de optredende artiest film- en opnameapperatuur had verboden. Toen tijdens het concert een bezoeker alsnog een foto wilde maken, scheen een steward op het toestel. Het geflits van de steward leverde hem een geïrriteerde blik op van de bard.

Bij het laatste concert van Dylan werden telefoons in de ban gedaan. Letterlijk, want elke bezoeker kreeg een zak mee, waar de telefoon tijdens het concert in gedaan moest worden. Waarna de zak gesloten werd - wie toch gebruik diende te maken van zijn gsm, moest naar een steward gaan om de zak te ontgrendelen. Ik herinner me niet dat van deze optie gebruik werd gemaakt.

Wel herinner ik me dat het een ontspannen avond was. Zonder afleidende schermpjes en oplichtende toestellen. Eindelijk ongestoord luisteren naar de meester.

Dat gun je iedereen.

De grote omtrek van een stier

196.156 dollar (ruim 180.000 euro) heeft het opgeleverd. Een schilderij van Bob Dylan uit 1968. Volgens veilingshuis RR Auction, dat de prent in de verkoop had, is het een "kleurrijke en energieke abstracte compositie, met centraal de grote omtrek van een stier". "Het canvas is gevuld met boeiende abstracte vormen en patronen, gecombineerd met herkenbare beelden, waaronder muzieknoten, vlinderdassen, dieren en losse vormen. Bovenaan ziet u de rode omtrek van een man met een hoed met rand, een weerspiegeling van zijn eigen stijl tijdens zijn Woodstock-dagen."

Ik heb de aankondiging van de verkoop gemist. Maar het was me ook niet gelukt om het benodigde bedrag bij elkaar te sprokkelen, vrees ik. Ruim 180.000 euro is best wel een bedrag. Een jaarloon, zo ongeveer.

Maar ja, dan heb je wel wat, natuurlijk.

Dylan zette het beeld op het canvas in 1968. Het jaar dat Music From Big Pink verscheen, het debuutalbum van The Band dat zij in de kelder van een groot roze geschilderde woning in Woodstock opnam.

Waar Dylan dit schilderij ook tekende, en het weggaf aan Sandy LePanto, in ruil voor een horoscooplezing. Sjah, het zou kunnen. Ik weet het niet.

Je moet ook niet alles in bezit willen hebben. Verlangen is ook een groot goed. Het verlangn naar wat je niet kunt krijgen.

Niemand weet hoe laat het is

De Nederlandse cabaretier Youp van 't Hek is geëerd met een steen. Die steen ligt voor de ingang van Carré, waar Youp zaterdag zijn laatste voorstelling speelde. Nu is hij met pensioen - de 70-jarige podium-artiest stopt liever 5 jaar te vroeg dan tien minuten te laat.

Youp stond solo met 276 optredens in Koninklijk Theater Carré. Reden genoeg om de tegel te leggen. Op de tegel staan zijn naam en de tekst "Niemand weet hoe laat het is", uit het gelijknamige lied. Het is hem gegund, hoor. Hoewel ik persoonlijk nooit echt kapot was van de humor van Youp.

Ik heb meer met zijn broertje Tom van 't Hek, voormalig top-hockeyer en hockey-bondscoach en gewezen huisarts. Maar over smaak valt niet te twisten.

Twist niet over smaak. Maar Carré, dat is wel een een bijzondere zaal. Bob Dylan heeft er drie keer opgetreden: 5, 6 en 7 november 2015 stond Nobelprijs-winnaar voor de Literatuur in de hoofdstedelijke theaterzaal.

Dat zal Dylan geen tegel opleveren. Alsof het hem daar om te doen is. Zijn prijzenkast puilt uit met eerbetonen en erkenningen. Niet alleen als muzikant, ook als tekstschrijver heeft Dylan de nodige prijzen gekregen. Een Pulitzer Prize in 2008, in de categorie special citation voor "his profound impact on popular music and American culture, marked by lyrical compositions of extraordinary poetic power".

De Neustadt International Prize for Literature in 2012. De Presidential Medal of Freedom in 2008 uit handen van Obama. Zo maar een greep van decoraties.

Maar daar zal Youp van 't Hek waarschijnlijk niet jaloers op zijn. Youp heeft zijn Carré-tegel.

83

Hiep hiep hoera! Bob Dylan viert vandaag zijn 83e verjaardag. Hij is niet on tour, dus grote kans dat hij thuis in Malibu is. Of Robert Allen 'Bob' Dylan zijn verjaardag in huiselijke kring viert, weten we niet. We weten eigenlijk niets van zijn dagelijkse leven. Geen kruimeltjes worden ons toegeworden via Instagram of Facebook. Ook de pagina Achterklap of de Privé besteden geen aandacht aan deze verjaardag.

Ook geen idee of in huize-Dylan een donut wordt gegeten. Een donut, een zoet, gefrituurd broodje. Naar verluidt van Engelse afkomst, maar wel een broodje dat ik met de Verenigde Staten associeer. Ik eet er wel eentje, vandaag.

Het kan vast geen kwaad.

Overigens verslikte ik me bijna in mijn ochtend-koffie. Want Tom Willems kondigt aan dat hij per direct stopt met zijn blog de Bob Dylan aantekeningen. "Er zijn meerdere redenen voor mijn besluit, de voornaamste is dat ik niet meer in staat ben kwaliteit te leveren," schrijft Tom, misschien wel de grootste Dylan-kenner in de Lage Landen.

Na vier jaar is dit blog dus ook ten einde. In feite was het een doorstart van Bob Dylan in (het) Nederland(s), dat Tom tussen 2008 en 2020 verzorgde. Ook daar stopte hij een paar keer mee, onder meer vanwege gezondheidsklachten.

Jammer is het wel. Tom is altijd goed ingevoerd in het Dylanesque - maar legt de lat ook altijd hoog. Vooral voor zichzelf. Dat heeft mooie dingen opgeleverd, zoals mooie verhalen op zijn blogs, goede research en heerlijke boeken. Maar ja, als de rek eruit is, en zo lees ik zijn aankondiging, dan houdt het op.

Met goede bedoelingen en intenties is niemand geholpen. Met eerlijke consequenties wel. Ik hoop wel dat Tom zich op Dylan-gebied blijft roeren. Want daar zijn we als (Nederlandse) Dylan-fans mee gediend.

Als Tom dat niet doet, zal er een gat achterblijven. Vul de schoenen van Tom Willem maar eens.