zondag 30 september 2018

Immigrant verwondt asielzoekers

I pity the poor immigrant
Who wishes he would’ve stayed home
Who uses all his power to do evil
But in the end is always left so alone
That man whom with his fingers cheats
And who lies with every breath
Who passionately hates his life
And likewise, fears his death

© Bob Dylan, 1967

zaterdag 29 september 2018

Jefferson Airplane

In Los Angeles is gitarist en zanger Marty Balin van de psychedelische rockband Jefferson Airplane op 76-jarige leeftijd overleden. In dezelfde band zat Balin met drummer Spencer Dryden. Diens vader George Dryden Wheeler Jr. is een halfbroer van Charlie Chaplin.
Charlie Chaplin is onder meer bekend als filmproducent, -regisseur en -acteur, en van de film The Great Dictator uit 1940. Aan het eind van de film houdt Chaplin een toespraak die wordt gezien als een van de beste toespraken in de filmgeschiedenis. Deze redevoering diende als een pleidooi voor vrede in een wereld gehuld in wanhoop. Een op de zolder van Chaplins huis gevonden kleurenfilm, door Chaplins broer Sydney opgenomen tijdens de productie van The Great Dictator, laat zien dat de toespraak echter op het laatste moment werd ingevoegd. Aanvankelijk had Chaplin een heel ander einde voor ogen, maar vanwege technische problemen werd voor de toespraak gekozen.
De film die aan The Great Dictator voorafgaat, is Modern Times uit 1936. In de film speelt Charlie Chaplin een arme zwerver die als werkloze een bestaan probeert te vinden binnen een systeem van scientific management ten tijde van de Grote Depressie. De titel van deze film neemt Bob Dylan over voor zijn gelijknamige album uit 2006, tachtig jaar na de première van de Chaplin-film.
Net als Chaplin is Dylan een veelzijdig acteur. Hij is schrijver (in 2016 kreeg hij de Nobelprijs voor de Literatuur), dichter (met onder meer een eredoctoraat aan de Princeton University, New Jersey), zanger en muzikant, en acteur en schrijver van filmscenario (Masked and Anonymous).
Eén van Dylans grootste hits is Like A Rolling Stone, afkomstig van zijn album Highway 61 Revisited dat in 1965 verscheen. De band Jefferson Airplane debuteerde 13 augustus 1965 in de Matrix club in San Francisco.

Dit blog verscheen eerder op FritsTromp.nl.

vrijdag 28 september 2018

Dialogen

Boudewijn de Groot is duidelijk op de nieuwe plaat van de Vreemde Kostgangers: het gaat om schrijven, schrijven, schrijven. Zelfs een liefdevolle kus is dan irritant. Het lied ‘Schrijven’ gaat over het maken van een tekst en de begeleidende muziek. De Groot is helder, want het schrijven is een ambacht, en het heeft niets te doen met iets als inspiratie.
Het liedje Schrijven bevat een aantal zinnen uit dialogen tussen de schrijver en zijn geliefde. Die tweegesprekken doen me denken aan Bob Dylan. Die maakt ook teksten met dialogen er in. Zoals Isis, een tekst met veel gesprek. Of Hurricane. Po' Boy net zo. En Joey, om maar eens wat titels te noemen.
Dialogen. Kom er maar eens op. En verwerk ze dan maar eens in een lied.

donderdag 27 september 2018

Dylanradio

De digitalisering brengt ook mooie dingen met zich mee. Ik blijf een fan van het fysieke product: het papieren boek, de cd en de elpee. Vanwege de extra informatie, de beleving van het product, dat soort dingen. Maar dankzij het internet kom je ook weer iets verder.
Zo was ik al wel op de hoogte van het bestaan van DylanRadio.com, een online radiozender dat vanuit Amerika wordt uitgezonden. Deze zender biedt 24 uur per dag Dylan-muziek aan, in de meest brede zin van het woord. Het gaat om het reguliere studio- en live-materiaal van de meester, maar ook bootlegs, materiaal van onder meer de Traveling Wilburys, Jakob Dylan, verwante artiesten en wat dies meer zij.
Als het maar iets met Dylan te maken heeft.
Het helpt me zo de dagen door als ik van huis ben en op de werkvloer het een en ander uitvoer.

zondag 23 september 2018

De Bootleg-chronologie

Over zes weken ligt More Blood, More Tracks in de winkel. Deze aflevering uit de Bootleg Series behandelt de opnames voor Blood On The Tracks uit 1975. Het is interessant om dan een soort chronologie te maken van de afleveringen uit de nevendiscografie van Dylan. Allereerst wat constateringen.
Constatering 1: drie boxen gaan over een groter gedeelte uit Dylans carrière. Vooral box Vol. 1 – 3 en Tell Tale Signs (aflevering 8) geven een algemeen beeld over de afgekeurde en live-opnames van Dylan in de studio. Ook aflevering 7, de soundtrack voor de Martin Scorsese-docu No Direction Home, beslaat een grotere periode (1959 – 1966).
Constatering 2: De overige volumes uit de Bootleg Series geven een redelijk chronologisch beeld van de veelzijdige muzikant Dylan, hoewel je daarvoor niet de albums in volgorde van release moet luisteren. Als je Dylan wilt volgen in zijn ontwikkeling, is de chronologie als volgt:

Vol. 8: The Witmark Demos: 1962-1964
Vol. 6: Live 1964: Concert at Philharmonic Hall
Vol. 12: The Cutting Edge: 1965-1966
Vol. 4: Live 1966: The “Royal Albert Hall” Concert
Vol. 11: The Basement Tapes (met The Band)
Vol. 10: Another Self Portrait (1969-1971)
Vol. 14: More Blood, More Tracks
Vol. 5: Live 1975: The Rolling Thunder Revue
Vol. 13: Trouble No More

Hierbij heb ik dus de boxen Vol. 1 – 3 (rare & unreleased 1961 – 1991), Vol. 8: Tell Tale Signs, Rare and Unreleased 1989-2006 en Vol. 7: No Direction Home: The Soundtrack achterwege gelaten, om de genoemde reden dat deze afleveringen een algemeen beeld geven over een langere periode.

vrijdag 21 september 2018

De Bootleg Series

De kogel is definitief door de kerk. Over zes weken verschijnt More Blood, More Tracks, aflevering 14 uit de Bootleg Series van Dylan. Deel 14, wie had dat kunnen bedenken, toen in 1991 een 3cd op de markt kwam met outtakes uit ’s mans oeuvre?
De Bootleg Series gaat kriskras door het werk van Dylan, dus niet per se chronologisch. Soms een live-concert of een tour-registratie. Of een soundtrack. Opnames voor de muziekuitgeverij. Dat soort dingen. Pas met Tell Tale Signs, deel 8 uit de serie, begon Dylan met boxen.
Die boxen bevatten boeken met foto’s en achtergrondinformatie. En vaak álle opnames uit de studio. Zoals bij The Cutting Edge, aflevering 12 over de periode met de albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde.
Nu dus alles van Blood On The Tracks. De oorspronkelijke New York-sessies, die onder verzamelaars en bootleg-liefhebbers al ergens circuleren. Met de officiële uitgave van deze nummers, waarborgt Dylan (of zijn platenlabel) de kwaliteit van de muziek. Want zoals het gaat onder bootleggers: jij neemt een eigen versie op van mijn versie, en de volgende weer van jouw versie, waardoor de kwaliteit per opname afneemt.
Met een officiële uitgave gebeurt dat dus niet.
Maar net zo belangrijk: Columbia Records verdient op deze manier nog een leuk zakcentje aan oud materiaal van de man.

donderdag 20 september 2018

Zes weken

Nog zes weken en dan verschijnt More Blood, More Tracks. Deel 14 uit Dylan's Bootleg Series verschijnt in drie versies. Een cd-uitgave (één schijf), een elpee-editie van die cd-uitgave en een box met zes schijven. Het gaat bij More Blood, More Tracks om nummers, om outtakes van Blood On The Tracks uit 1974.
Tom Willems gaat ervan uit dat disc 1 tot en met 5, plus de eerste drie tracks van disc 6 alle in New York opgenomen takes bevatten. Dit zijn de nummers, zoals Dylan dat in eerste instantie in gedachten had, voordat hij het aan zijn broertje David Zimmerman liet horen. Zimmerman was nog niet overtuigd, en zorgde ervoor dat Dylan opnieuw de studio in ging.
Dit keer met lokale musici uit Minneapolis, om de definitieve versie van Blood On The Tracks op te nemen. Definitief in die zin, dat die opnames uiteindelijk in de winkels kwamen liggen.


dinsdag 18 september 2018

Bibliobesitas: Zwerfkei

Op de plaats van het azc in Balk komt een aandenken aan het opvangcentrum. Het gedenkteken zal bestaan uit vijftien zwerfkeien, die bij de aanleg van het centrum tevoorschijn kwamen. Het komt te staan op een tegelplateau. Er komt een gedicht op.
Schiet mij maar lek. Ik denk gelijk aan die dichtbundel Als een zwerfkei van Kees ’t Hart en John Schoorl. Dichters vieren hierin de vijftigste verjaardag van Like A Rolling Stone, een van de grootste hits van Dylan.
Maar daar zal het azc lak aan hebben.


maandag 17 september 2018

Aantekeningen #39: Till you drop

Luc De Vos is sinds januari een Dylan-blog begonnen: Bob Till You Drop. Een leuk blog, waarbij het ook om de plaatjes gaat. Het is in ieder geval een blog van een Dylan-fan en een dito verzamelaar. Dat doet me deugd.
Ondertussen gaat Dylan moedig voorwaarts. Zijn Amerikaanse najaarstournee 2018 staat alweer flink gepland. Sterker nog, voor in november staan zeven shows in het New Yorkse Beacon Theatre gepland. Zeven avonden. Een week lang. Een mooie reeks.
Bob till you drop, in een notendop.

zaterdag 15 september 2018

Mozambique

Ik heb zin om Desire op te zetten. En dat komt door een artikel in de Leeuwarder Courant van vandaag. “Missie in Mozambique” kopt het artikel. Ik hoef de rest niet te lezen, ik weet voldoende. Desire gaat op de draaitafel.


vrijdag 14 september 2018

Bibliotheca Dylania

Via via kwam ik uit bij de Bibliotheca Dylania op de antiquariatensite Boekwinkeltjes.nl. De uitbater Peter stalt hier zijn boeken over Bob Dylan uit. Met standaardwerken als biografieën en discografie-overzichten. Maar ook ander materiaal.
Zo ben ik dankzij deze boekhandelaar in het bezit gekomen van twee specifieke Dylan-boeken. Het ene is The Beatgeneration | Bob Dylan van Jacques van Son. Een uitgave via Walhalla Spektakel, gebaseerd op radio-uitzendingen van de KRO. Een uitgave uit 1980.
Dankzij het puike werk van Tom Willems ben ik nu wat oplettender op Dylan & The Beats. Dat worden goede avonden, zo richting het einde van het jaar.
Het andere boek is een tweetalige uitgave van de teksten van Dylan tot en met New Morning. De andere taal is het Duits. Texte und Zeichnungen heet het in deze taal, Writing and Drawings is de oorspronkelijke titel. Een mooi naslagwerk om Dylan's tekeningen te bestuderen, maar ook zijn teksten in een andere taal te lezen.
Met grote dank aan Bibliotheca Dylania, dus.

woensdag 12 september 2018

“Love and Theft”

Gisteren was het 11 september. De 17e anniversary van de aanslagen in 2001, toen moslimfundamentalisten met vliegtuigen in de Twin Towers vlogen, op het Pentagon vielen en verdwaald in de buurt van Shanksville (Pennsylvania) terecht kwam. In Nederland was weinig aandacht voor deze herdenking. Slechts 1 Nederlander bevond zich onder de 2.996 slachtoffers. Plus het feit dat het geen lustrum-herdenking is en het feit dat de afstand in tijd en kilometers groot is, leverde een enkel nieuwsberichtje op.
Die dinsdag in 2001 is ook de officiële releasedatum van “Love and Theft” van Bob Dylan. Dat album waarbij hij ruimschoots de Japanse schrijver Junichi Saga zou hebben geplagieerd. Delen van diens boek Confessions of a Yakuza kwamen best veel overeen met Dylan's teksten. Dat zou kunnen, schrijvers laten zich graag inspireren door andere auteurs.
Desalniettemin waren verschillende fans van Dylan, die zich die elfde september in 2001 afvroegen: Did he write these songs this morning?!? How could he get this album in the stores within moments after these things happened? Dylan kreeg wederom profetische capaciteiten toegewezen.
Sowieso heb ik wel 'iets' met dit album. Met “Love and Theft” ben ik ingestapt bij Dylan. Dat het bij geval samenvalt met die afschuwelijke aanslagen, is puur een samenloop van omstandigheden. Ik trek geen conclusie uit deze feiten.
Wel leg ik de elpee-variant maar op de draaischijf.

maandag 10 september 2018

Osaka

De pas twintigjarige Japanse Naomi Osaka heeft de US Open gewonnen ten koste van Serena Williams. Het nieuwsbericht neem ik verder ter kennisgeving aan. Het gaat me helemaal niet om de tennissport. Zeker niet op een Dylan-blog. Vergeet het nieuws dan maar. Vergeet de tennisters. Vergeet het tumult.
Maar onthoud de naam Osaka. In 2001 trad Dylan tweemaal op in de Japanse stad met dezelfde naam. De show werd door een bootleg-label uitgebracht als The Osaka Tapes, verwijzend naar de stad en naar de opnames uit de kelder van Big Pink. Avond 1 staat in zijn volledigheid op de Osaka Tapes, de overige nummers komen van de tweede avond.
Wat heb je er aan?
Niets.
Behalve dat het je helpt te associëren. En om overal Dylan in te zien.


woensdag 5 september 2018

Mississippi

Ik liep de hele dag rond met het nummer Mississippi van Bob Dylan. Het nummer is terug te vinden op Dylan's album “Love And Theft” uit 2001, het album waar ik “in Dylan kwam”. Toen had het nummer er al vier jaar op zitten. Oorspronkelijk was het al opgenomen voor Time Out Of Mind uit 1997, maar bleef toen op de plank liggen. Sheryl Crow nam het nummer op voor The Globe Sessions uit 1998.
Dylan heeft het eenmaal live in Nederland gespeeld. Dat was 20 oktober 2011, bijna zeven jaar geleden. Dat was de tournee met de zogenaamde double-bill met Mark Knopfler. De Dire Straits-gitarist speelde voor de pauze, Dylan na de pauze. En was de dag dat Moammar Mohammed al-Qadhafi door de Amerikanen werd gedood.
Maar hier dacht ik allemaal niet aan. Zelfs niet aan het lied van Dylan in zijn geheel. Ik dacht aan twee zinnen uit het lied.

Only one thing I did wrong
Stayed in Mississippi a day too long

En

You can always come back, but you can't come back all the way

Zo is het maar net.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.

zondag 2 september 2018

Live 1962 – 1966

Een paar weken geleden verscheen de dubbelaar Live 1962 – 1966. Het gaat om RARE PERFORMANCES FROM THE COPYRIGHT COLLECTIONS. Een leuk verzamel-item voor de Dylan-fans. Maar het is ook een collector's item.
Want op de zijkant van het hoesje staat een typefout. Op zowel de ene kant als de andere kant. Er staat namelijk RARE PERFROMANCES FROM THE COPYRIGHT COLLECTIONS staat in plaats van RARE PERFORMANCES. Het middelste gedeelte uit Performance – de OR is omgewisseld.
Je hebt er verder niets aan.
Maar een leuke aanvulling op mijn Dylan-materiaal is het wel.

Met dank aan Tom Willems.

zaterdag 1 september 2018

September

De nieuwe maand is begonnen. Een maand zonder geplande Dylan-zaken, of het moeten tributes zijn. Maar geen concerten of releases. Pas over een week of vijf kunnen we het een en ander weer verwachten. Als Dylan door de Verenigde Staten tourt. En More Blood, More Tracks verschijnt, deel 14 van The Bootleg Series.
September. De dagen worden weer korter. Merkbaar korter, zelfs. De zon heeft 's ochtends meer tijd nodig om aan de horizon te verschijnen. En 's avonds gaat ze eerder onder, om op tijd op te komen bij een ander werelddeel.
De zon gaat zinloos onder, morgen moet ze toch weer op.
Alle rivieren stromen naar de zee en toch raakt de zee niet vol.
Donkere dagen. Goede momenten om Dylan te draaien, als de zon al onder is gegaan. De nachten vormen een uitstekend tijdstip om Dylan binnen te laten komen. Niet dat Dylan het daglicht niet zou kunnen verdragen. Integendeel. Maar het is de intimiteit van het donker dat het zo mysterieus maakt.
September dus.
Mooie maand.