donderdag 31 oktober 2013

HMH-mensen

Gisteren stond ik, zoals gezegd, bij het concert van Bob Dylan in de Heineken Music Hall. Zoals het gaat bij dit soort evenementen, was het ook gisteravond een kwestie van ontmoeten. De huisvriend die tegenwoordig in Groningen woont en werkt. De Tilburgse troubadour. De organisator van het NoordNederlandsDYLANfestivaL. De man achter Bob Dylan in (het) Nederland(s).
Naast mij stond een veertiger met zijn veertienjarige dochter. Het was voor haar het derde concert ooit. Voor vader was het al meer een doorsnee-concert, hoewel dat bij Dylan altijd weer afwachten is. In de zaal, ruim voordat het concert begon, hoorde ik de man praten over Dylan. Vader vroeg zich af of Dylan met een rollator het podium zou opkomen. Dat soort praat. Gaandeweg het concert veranderde hij van praatjes.
Ik moest even denken aan wijlen Martin Bril. Zou hij ook met zijn dochters naar Dylan zijn geweest? Wat zou Bril van deze show hebben gevonden? Zou Bril achterin de zaal hebben plaatsgenomen om het concert met gesloten ogen te volgen?
Het zijn vragen waar je geen antwoord op krijgt.

Hervormingsdag, Bob Dylan en weer aan het werk

Gisteravond was ik in de Heineken Music Hall. Bob Dylan trad er op. Het was mijn zevende Dylan-concert. En naar mijn gevoel evenaart dit concert het optreden uit 2002, mijn eerste Dylan-ervaring. Ik kan niet uitleggen waar die evenaring in zit.
Het concert opende niet met de gebruikelijke introductie van Dylan. Vlak voordat het optreden begon, werd aan de bezoekers nog wel uitgelegd dat film- en geluidsopnames verboden waren. Eerst door de bekende Amerikaanse stem, later volgde de Nederlandse versie. Waarvan akte.
De lichten doofden, en vanuit de coulissen speelde ritmegitarist Stu Kimbal de akoestische gitaar, waarmee hij even later het podium mee opkwam. Drummer George Recelli volgde gelijk. Een halve minuut later verscheen Dylan, met de rest van de band. Om Things Have Changed in te zetten.
Het nummer klonk me in de oren als een waarschuwing voor alle mensen die een mening hebben over Dylan en zijn stem. In alle voorbeschouwingen kwamen de superlatieven naar voren. Dylans stem is als een verkouden kraai op leeftijd. Een verkouden schaap in het prikkeldraad. Een krakend grindpad. Dat kennen we inmiddels wel.
Maar, zo zong Dylan, I used to care, but things have changed.
Zo was het ook. De zanger klonk uitstekend. Nu.nl vond dat Dylan bij vlagen onverstaanbaar was. Daar heb ik niets van gemerkt. Maar in de Nu-recensie staan wel meer foutjes. Zo zou deze tour zijn belegd ter promotie van Another Self Portrait. Dat is onjuist, want Dylan toert al een kwart eeuw onafgebroken. Ongeacht de meest recente release.
Halverwege volgde een pauze van 20 minuten. Even wennen, maar vooruit. Het gaf me de mogelijkheid om even op adem te komen. Dat was nodig, want deel twee van de avond was net zo adembenemend als de eerste helft.
Wat te denken van bijvoorbeeld Forgetfull Heart? Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond, die overigens nergens tegenviel.
Vanavond treedt Dylan weer op, dezelfde hal. Dat optreden mis ik. Maar ik houd een mooie herinnering over aan gisteravond.
Vandaag is het overigens ook Hervormingsdag. Onder protestantse christenen een bijzondere herdenking. Maarten Luther timmerde 31 oktober 1517 zijn 95 stellingen tegen de deur van de kerk in Wittenberg. Het was het begin van veel kerkscheuringen, in plaats van kerkhervormingen.
Dat zal voor Dylan een zorg zijn.
Eveneens dat het vandaag Halloween is. Wie niet naar de kerk gaat, of Dylan heeft afgeschreven, vindt in dit feest een nieuwe religie. Tjah. Ik zeg er verder niets over.
Vandaag weer aan het werk gegaan. Valt niet mee om weer met beide benen op de grond te staan. Maar het zal wel moeten. 

Setlist Amsterdam, Nederland, 30 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
Intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Scarlet Town
Spirit On The Water
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist, dit keer van Amsterdam. Ik was hier, samen met mijn goede vriend Jan. En wat een concert! Dylan was goed verstaanbaar, stond als het middelpunt op het podium.
Genoten heb ik. En niet alleen ik. Ook de vrienden die ik in de Heineken Music Hall ontmoette, waren onverdeeld enthousiast.
Vandaag ben ik weer aan het werk. Makkelijk gaat het niet, maar het moet maar.
Een uitgebreider verslag volgt nog.

woensdag 30 oktober 2013

Bob Dylan in concert

Vanavond is het zover. Voor de zevende keer ga ik naar Bob Dylan. Reken maar dat ik me er op verheug. Na de vorige zes afleveringen voel ik me nog steeds als een basisschoolkind dat op schoolreisje gaat. Het enige dat anders is, is mijn leeftijd. Maar dat zegt niets, je leeftijd.
In 2002 ging ik voor het eerst naar een Dylan-concert. Met twee broers, een huisvriend en diens vriend Jim. Een concert dat in mijn beleving nog steeds als ijkpunt geldt: Dylan zong als een nachtegaal, en het instrumentarium was geweldig. Mede dankzij multi-instrumentalist Larry Campbell.
Een jaar later zag ik Dylan in de Heineken Music Hall. Met een uitstekende versie van Girl Of The North Country, een hommage aan Dylans overleden vriend Johnny Cash. Opmerkelijk was dat Dylan achter een geel keyboard stond, waaruit een piano-geluid werd geproduceerd.
In 2005 was het weer de beurt aan Ahoy, net als in 2002. In 2007 en 2009, beide rond de Paasdagen, in de Heineken Music Hall. De 2009-editie bevatte drie avonden. Twee jaar geleden zag ik Dylan voor het laatst, een double-bill met Mark Knopfler.
Ik hoor nog steeds van bezoekers van dat concert in 2011, dat Knopfler beter was dan Dylan. In mijn herinnering was het andersom. Knopfler klonk gelikt, zat keurig in elkaar, maar het was een verplichte avond. Weinig enthousiasme. In ieder geval minder dan in dezelfde tour bij eerdere optredens (te zien via YouTube).
Nee, Dylan blafte Knopfler van het podium. En nu heeft Dylan Knopfler niet nodig als voorprogramma. Dat doet de zanger zelf, dat voorprogramma.
Wat vanavond anders zal zijn, is dat ik voor het eerst zonder mijn broer Maarten ga. Hij gaat niet, vanwege privé-redenen. Ik begrijp dat wel, maar ik vind het jammer. Ik ga er gemakshalve vanuit dat Maarten iets zal missen.
Maar dat weet ik morgen pas.

dinsdag 29 oktober 2013

Setlist Geneve, Zwitserland, 28 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
Intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Scarlet Town
Spirit On The Water
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van gisteravond in Geneve, Zwitserland. Dit is de stad van kerkhervormer Johannes Calvijn. Zijn collega Maarten Luther timmerde 31 oktober 1517 zijn 95 stellingen tegen de muur van de kerk in Wittenberg. Maar dat zal Dylan een worst zijn – het is in ieder geval geen feit om bij stil te staan.
‘Geneve’ is de laatste aflevering van deze tour, voordat Dylan Amsterdam aandoet. Morgenavond is het zover, dan is deel één van de hoofdstedelijke concerten. Ik ben er bij.

maandag 28 oktober 2013

Lou Reed overleden - 2

Zoals gezegd: Lou Reed is zondag overleden. Over de doodsoorzaak is nog niets bekend: maar volgens de agent van de zanger, is hij gestorven aan de gevolgen of complicaties van een levertransplantatie van mei dit jaar.
Ik heb voor het eerst van hem gehoord op The 30th Anniversary Concert Celebration van BobDylan, waar Reed het nummer Foot Of Pride uitvoerde. Daarna volgde een verzamel-cd van Reed. En de plaat Berlin. Maar dat heeft ook met mijn komende stage te maken.
71 jaar nog maar. Niet heel oud. Maar vanzelfsprekend ook niet meer de jongste. Desondanks: verwacht was dit verscheiden niet. Lou Reed is één van de eersten van zijn muziekgeneratie, die ons ontvalt.
Woensdag en donderdag staat Bob Dylan in de Heineken Music Hall. Dylan is niet Lou Reed: de eerste is al jaren clean van de drugs, en houdt naar verluidt er een aardig keurig en gezond leven op na door veel te fietsen en gezond te eten. Maar nu Reed niet meer onder ons is – hoe lang zal Dylan het nog volhouden?
Lou Reed overleden.
Hij zat nog vol plannen, want hij zag er naar uit om weer op tournee te gaan. Daar komt het dus niet van.

zondag 27 oktober 2013

Lou Reed overleden

Vandaag is Lou Reed overleden. De zanger en gitarist van The Velvet Underground is 71 jaar geworden. Natuurlijk, ik ken hem van zijn grote hits als Walk On The Wildside en Perfect Day. En vanwege zijn legendarische plaat Berlin – in de voorbereiding op mijn stage in de Duitse hoofdstad verplichte muziek.
Maar ik ken hem ook van zijn uitvoering van Bob Dylans Foot Of Pride, tijdens The 30th Anniversay Concert Celebration. Vanwege Reeds overlijden hier de opname van Foot Of Pride.

Setlist Berlijn, Duitsland, 26 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
Intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van de derde Berlijnse avond. Inderdaad dezelfde setlist als elke andere avond in deze tournee. Hoe anders was dat toen Dylan in 2009 drie avonden in de Heineken Music Hall stond. Toen speelde de bard drie verschillende setlisten.
Maar ik ga er gemakshalve vanuit dat de Berlijnse avonden drie verschillende shows zijn geweest. Dylan is niet de persoon om zichzelf de dupliceren.

zaterdag 26 oktober 2013

Setlist Berlijn, Duitsland, 25 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van de tweede avond in Berlijn, gisteravond. Vanavond is de derde en afsluitende Berlijnse avond.

vrijdag 25 oktober 2013

Setlist Berlijn, Duitsland, 24 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
Intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van Dylan in Berlijn, gisteravond. De eerste in een serie van drie. En inderdaad, opnieuw dezelfde setlist als de avonden hiervoor. De vraag is hoe erg dat is. We zijn natuurlijk wel wat anders van Dylan gewend. Maar misschien doet de bard het juist wel vanwege die gewenning iets on-Dylanesk. Tijdens de AmericanA-tour afgelopen voorjaar/zomer, deed Dylan ook elke avond dezelfde setlist.


donderdag 24 oktober 2013

Volzin: Bob Dylan – profeet van het Oude Testament

Vorige week werd mijn aandacht getrokken door de cover van ‘de volgende Volzin’. Het gezicht van Bob Dylan vormde die cover van de nieuwe aflevering van Volzin. Met als titel: PROFEET VAN HET OUDE TESTAMENT. En een rode stempel met het citaat: ‘Mijn songs zijn mijn religie.’
Bob Dylan als oudtestamentische profeet. Dit beeld kende ik wel. In 2001, bij Dylans zestigste verjaardag, omschreef ND-redacteur Herman Veenhof de zanger ook al als een profeet. Een onwillig profeet, net als Jona en Jeremia, die beiden in eerste instantie de opdracht van God naast zich neer wilden leggen. Om later alsnog hun taak als profeet op zich te nemen.
Hetzelfde beeld werd geschetst in CV*Koers van april 2009 – ik was vier maanden eerder nog stagiair bij dit mediumbedrijf. Redacteur Jeroen Bol zette Dylan, vlak voor zijn drie concerten in de Heineken Music Hall, neer als een singer-songwriter ‘die blijft boeien met zijn gerafelde verhalen over schuld, boete en verlossing’.
En toen kwam daar dus de aankondiging van Volzin. Ook zij wilden de Amerikaan portretteren als een oudtestamentische profeet. Van een religieus magazine mag je verwachten dat zij de term ‘profeet’ breder zien dan alleen een onheilsaankondiger. Een man met een boodschap: ‘natuurlijk, schuld! natuurlijk, boete! maar natuurlijk ook: verlossing!’
Maar helaas: Dylan-redacteur van dienst Tom Engelshoven (die indertijd een heuse Doe Maar-‘biografie’ schreef), maakt een aantal fouten in zijn verhaal. Zo beweert hij dat Dylan al 73 is, terwijl Dylan 72 is. Het album The Bootleg Series, Vol. 1 – 3 heeft volgens Engelshoven de ondertitel Rare And Unreleased 1996 – 1991. Een lastige tijdsbepaling.
Dit zijn nog dingen die ik als ‘tikfouten’ kan typeren. Beetje slordig, maar dit is nog door de vingers te zien. De volgende keer moet Engelshoven wel iets beter zijn huiswerk doen.
Wat me meer stoort, is het beeld dat Engelshoven schetst van Dylan. Het genoemde album The Bootleg Series, Vol. 1 – 3 is ‘beeldvormend voor Dylan in zijn seniorjaren’, schrijft Engelshoven. ‘Het betreft maar liefst achtenvijftig liedjes, uit zijn privé-archieven, vertolkt op de meest sobere wijze. Teruggebracht tot hun naaktste essentie. Slechts Dylans stem, een akoestische gitaar en die striemende mondharmonica.’
Helaas, deze cd-box laat de ontwikkeling zien van Dylan in de periode van 1961 – 1991. Van folkzanger tot bandleider. Niets de ‘naaktste essentie’, maar Dylan pur sang.
En dan de concerten. Engelshoven schrijft: ‘Een lachje kan er nooit af. Net als daarbuiten is hij op het podium onpeilbaar en raadselachtig. Hij gromt zijn teksten als een oude hond en schijnt niet gedreven door plezier of hoop. Soms hebben zelfs zijn grootste fans en bandgenoten geen idee welk nummer hij inzet, ook als het een van zijn grote hits van weleer betreft. Dylan is Dylan, prevelen we dan.’
Dit beeld klopt niet met wat ik de afgelopen zes keer heb gezien. Gromt als een hond? Dylan zingt niet als de Voice-deelnemers, maar heeft een eigen vocale idioom. Niet gedreven door plezier of hoop? Dan worden de glimlachen van de zanger over het hoofd gezien, net als zijn swingende benen. Geen hoop? Het is maar welke hoop je bij Dylan, ‘de Bron’, zoekt. Geen idee welk nummer Dylan inzet? Dan wordt vergeten dat Dylan & band elke avond de keuze maken uit een oeuvre van honderden songs, waarbij de mannen een geheel nieuw arrangement hebben gemaakt – Dylan vernieuwt zich continue.
Misschien is het veelzeggend hoe Engelshoven eindigt. ‘In zijn knorrige ondoorgrondelijkheid beantwoordt de oude Bob meer aan mijn beeld van God, dan dat hij lijkt op Jezus voor wie men hem in de jaren zestig versleet.’

woensdag 23 oktober 2013

Authentieke oude rochelaar in nrc*next

In de nrc*next van vandaag staat een artikel van journalist Jan Vollaard over Bob Dylan. Hij is niet de enige die het lezend publiek opwarmt richting de Dylan-concerten van volgende week. Op zich is Vollaard redelijk positief. ‘Dylan is een weerbarstig zanger met een kraakstem die zijn weerga niet kent’, zo sluit de redacteur zijn verhaal.
En: ‘Onverwoestbaar is hij, de man die telkens nieuwe wegen vindt om zijn ‘Never Ending Tour’ gaande te houden.’
Maar toch.
Neem bijvoorbeeld het stukje tekst waarom Dylan al jaren zijn gitaar niet meer aanraakt: ‘sinds zijn borstinfectie in 1997 staat de oude meester bijna alleen nog achter een keyboard.’ Dit is niet helemaal waar. Weliswaar kreeg Dylan in 1997 een levensbedreigende hartinfectie, maar later dat jaar hing nog steeds een gitaar om zijn nek. Pas in 2003 begon Dylan te experimenteren met de opstaande piano’s.
En dan de stem, altijd weer die stem. ‘Hij klinkt tegenwoordig als een krakend grindpad.’ Weer eens iets anders dan een verkouden kraai op leeftijd. Of: het romantische beeld om de grootste hits te horen tijdens Dylans concert in 2011 viel in duigen, ‘want oude krakers klonken dusdanig onherkenbaar, zodanig dat het soms tot het derde couplet duurde voordat je doorhad welk nummer hij nu eigenlijk aan het zingen was.’
Tjah, misschien wel. Maar dat geldt niet voor iedereen die naar Dylan gaat. Zowel het beeld van romantische bard als het nummer “verkrachten”, dat is niet waar ik mij in herken.
En dan nog die drie interviewtjes onderaan het verhaal van Vollaard. Wende Snijders is niet zo enthousiast over Dylan, wel over I’m Not There. Claudia de Breij (!) heeft ook een mening over Dylan. De enige die positief is, is Tim Knol – maar dan vooral over de muziek, niet over de concerten.
Ik houd maar mijn mond en neem zo’n artikel ter kennisgeving aan.

Setlist Düsseldorf, Duitsland, 22 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van Dylan in Düsseldorf, gisteravond.
Gisteren viel bij mij de Volzin in de brievenbus. In dit nummer staat een artikel van vijf pagina’s over Bob Dylan als ‘profeet van het Oude Testament’. Ik heb het artikel gelezen, maar kom morgen met mijn verhaal hierop. 

dinsdag 22 oktober 2013

Recensie Hamburg

Richard heeft de afgelopen dagen in Hamburg Bob Dylan zien optreden. Voor het blog Bob Dylan in (het) Nederland(s) schreef Richard een uitermate positieve recensie. Beide concerten was Richard in Hamburg. De zaterdagavond was net een tikkeltje beter, aldus de gastrecensent.
Wat mij opviel was het ontbreken van de introductie van Dylan, aan het begin van het optreden. Was het ‘vroeger’ alleen de aankondiging ‘Ladies and gentlemen, Bob Dylan!’, de afgelopen tien jaar maakte de introductie-stem gebruik van een citaat uit een interview uit 2002:

Ladies and gentlemen, please welcome the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the 60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned makeup in the 70s and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears releasing some of the strongest music of his career beginning in the late '90s. Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!

Who emerged to find Jesus.
Wat me ook is opgevallen aan de recensie van Hans, was de wat wazige foto bij het verhaal. Niet een scherpe foto, maar duidelijk genoeg om Dylan en band te onderscheiden en te herkennen. En dan vooral de zwarte ‘grand piano’: niet het gele keyboard waar Dylan tussen 2003 en 2011 de wereld mee over reisde.
Ondanks dat de setlist de laatste avonden ongewijzigd is, ben ik erg optimistisch voor volgende week woensdag, als ik naar Dylan in de HMH ga. Wat ik hoor is dat Dylan goed te pas is. En ik zie ‘m voor het eerst spelen achter een echte piano.
Het komende concert wordt ook een bijzonder concert. Voor het eerst ga ik niet met mijn broer Maarten. Hij blijft om persoonlijke redenen thuis. De vorige zes Dylan-concerten zijn we gezamenlijk opgetrokken, nu moet ik op eigen benen staan.

maandag 21 oktober 2013

Setlist Hamburg, Duitsland, 20 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaand de setlist van Dylans tweede optreden in Hamburg. Vanavond is hij vrij, morgenavond treedt Dylan met band op in Düsseldorf.
Gisteren werd bekend dat Ben Wishaw de rol van Freddie Mercury gaat spelen. Wishaw speelde in 2007 het karakter Arthur Rimbaud in de biopic I’m Not There. In die rol verbeeldde hij de ‘ongrijpbare dichter Bob Dylan’.

zondag 20 oktober 2013

Setlist Hamburg, Duitsland, 19 oktober 2013

Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue
Love Sick
intermission
High Water (For Charley Patton)
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

Encore

All Along The Watchtower
Blowin' In The Wind


Bovenstaande de setlist van Hambug, de eerste avond. Vanavond treedt Dylan opnieuw op in dezelfde Hamburgse hal.
Hamburg is de stad waar The Beatles hun opwachting maakten. De Duitse stad was het podium voor de mannen uit Liverpool, ze maakten er zelfs de taal machtig. In het lied Roll On, John, waarin Dylan zijn vriendschap met Lennon bezingt, zegt Dylan:

From the Liverpool docks to the red-light Hamburg Streets
Down in the quarry with the Quarrymen
Playing to the big crowds, playing to the cheap seats
Another day in the life on your way to your journey’s end

Tot zover Hamburg, The Beatles en John Lennon.

In de Stentor heeft afgelopen week een interview gestaan met Arie de Reus, een van ’s werelds grootse Dylan-verzamelaars. Een foto van het paginagrote verhaal staat op het blog Bob Dylan in (het) Nederland(s).
De Reus heeft een bijdrage geleverd bij de uitgave van The Bootleg Series 10: Another Self Portrait. Een aantal foto’s in het bijgaande boekje komt namelijk uit het archief van De Reus. Een Nederlands tintje aan een internationale uitgave dus.
Met het verschijnen van BS10 is ook een app gelanceerd. Naar verluidt een gratis app, maar voor de toegang tot de leuke extraatjes moet je wel weer betalen. Awel.
De foto bij dit bericht komt uit de Rolling Stone van oktober.