Het is vandaag 2 oktober. Dat betekent in ieder geval, dat over exact vier weken Bob Dylan weer in Nederland een optreden verzorgd. Twee avonden achter elkaar staat Dylan in de Heineken Music Hall. Ik ga de eerste avond, 30 oktober. Een woensdag in het najaar.
Ik verheug me enorm op dit concert. Niet alleen omdat het mijn zevende Dylan-concert wordt, maar wel omdat de zanger me elke keer weet te verrassen. En het is mij al die concerten overkomen, dat ik naar huis ging met zeker één nummer, waardoor ik geraakt werd.
In 2002, mijn eerste Dylan-concert, werd ik geraakt door de uitvoering van Blind Willie McTell. Het jaar erop door Girl Of The North Country. Tijdens het concert in 2005 door kwam Chimes Of Freedom bij mij ‘binnen’. Twee jaar later was het Ain’t Talking dat mij trof. In 2009 was het Boots Of Spanish Leather. En in 2011 werd ik getroffen door Ballad Of A Thin Man.
Ik noem dan nog niet eens Workingman’s Blues #2. Of Solid Rock. Things Have Changed. Love Minus Zero/No Limit. Po’ Boy. Mississippi. En tal van andere nummers, die ik heb gehoord. Schitterend, hoe Dylan elke keer weer oude nummers heeft afgestoft tot haast nieuwe songs.
Het worden vier spannende weken.
Volgende week donderdag begint Dylan aan de Europese najaarstournee 2013, onderdeel van zijn grote Never Ending Tour. Oslo is de plaats van handeling. Elke dag volgend op de concertavond, kijk ik op de site van ExpectingRain (of eigenlijk BobLinks) naar de setlist. Naar de rolverdeling: welke muzikant bespeelde welk instrument? En naar de bezetting: welke muzikanten heeft Dylan meegenomen?
De komende vier weken kunnen mij niet snel genoeg gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten