Mr. Jones

You walk into the room

With your pencil in your hand

You see somebody naked

And you say, “Who is that man?”

You try so hard

But you don’t understand

Just what you’ll say

When you get home

Because something is happening here

But you don’t know what it is

Do you, Mister Jones?

***

Bob Dylan is een protestzanger. Zo wordt hij in de media neergezet. En niet geheel ten onrechte. Want zeker in zijn eerste periode protesteerde de zanger. Dylan tekende vaak weerstand tegen de heersende opvattingen. Over de behandeling van landgenoten met een zwarte huidskleur, bijvoorbeeld. Mede door Dylan's teksten (maar niet alleen door zijn teksten!) is het systeem in de Verenigde Staten van Amerika veranderd.

Maar Dylan is een protestzanger. Hij protesteert ook tegen zijn eigen publiek. Luister maar eens naar een lied als Positively 4th Street , waarin hij verzet pleegt tegen zijn vroegere kameraden. Of het lied Maggie's Farm, ook zo'n protestlied tegen de protestgeneratie. Ik doe mijn best om te zijn wie ik ben, maar iedereen wil dat je bent zoals zij.

***

Ik denk vaak aan de ballade van de dunne man, meneer Jansen. Met zijn pen in de hand, zijn vele contacten, de man die alles wil begrijpen. Maar die het leven ontgaat. Omdat dingen gebeuren, die hij niet kan begrijpen. Die meneer Jansen herken ik wel, mede door mijn studie Journalistiek. Ik begrijp Dylan niet. Wie dat wel doet, mag zich melden op de bekende adressen.

***

Because something is happening here

Schandpaal

In verschillende kranten staat vandaag een artikel over schermpjes aan de schandpaal. Het gaat dan om het gebruik van mobiele telefoons tijdens concerten. De band TOOL bant het handzame beeldscherm uit de zaal. Wie toch zijn telefoon inzet om een foto te maken of een filmpje ("Alles voor het thuisfront"), wordt en public aan de schandpaal genageld door een zoeklicht.

In het artikel worden ook Bob Dylan en Neil Young met name genoemd, als collega-artiesten die het gebruik van camera's en telefoons willen tegengaan. Een concert van ome Neil moet ik nog een keer bijwonen, maar inmiddels heb ik een bescheiden aantal Dylan-optredens gezien ("In show and concert").

De eerste keer dat ik zoiets bij Dylan meemaakte, was in 2013. Toen werd het publiek in twee talen te kennen gegeven, dat de optredende artiest film- en opnameapperatuur had verboden. Toen tijdens het concert een bezoeker alsnog een foto wilde maken, scheen een steward op het toestel. Het geflits van de steward leverde hem een geïrriteerde blik op van de bard.

Bij het laatste concert van Dylan werden telefoons in de ban gedaan. Letterlijk, want elke bezoeker kreeg een zak mee, waar de telefoon tijdens het concert in gedaan moest worden. Waarna de zak gesloten werd - wie toch gebruik diende te maken van zijn gsm, moest naar een steward gaan om de zak te ontgrendelen. Ik herinner me niet dat van deze optie gebruik werd gemaakt.

Wel herinner ik me dat het een ontspannen avond was. Zonder afleidende schermpjes en oplichtende toestellen. Eindelijk ongestoord luisteren naar de meester.

Dat gun je iedereen.

De grote omtrek van een stier

196.156 dollar (ruim 180.000 euro) heeft het opgeleverd. Een schilderij van Bob Dylan uit 1968. Volgens veilingshuis RR Auction, dat de prent in de verkoop had, is het een "kleurrijke en energieke abstracte compositie, met centraal de grote omtrek van een stier". "Het canvas is gevuld met boeiende abstracte vormen en patronen, gecombineerd met herkenbare beelden, waaronder muzieknoten, vlinderdassen, dieren en losse vormen. Bovenaan ziet u de rode omtrek van een man met een hoed met rand, een weerspiegeling van zijn eigen stijl tijdens zijn Woodstock-dagen."

Ik heb de aankondiging van de verkoop gemist. Maar het was me ook niet gelukt om het benodigde bedrag bij elkaar te sprokkelen, vrees ik. Ruim 180.000 euro is best wel een bedrag. Een jaarloon, zo ongeveer.

Maar ja, dan heb je wel wat, natuurlijk.

Dylan zette het beeld op het canvas in 1968. Het jaar dat Music From Big Pink verscheen, het debuutalbum van The Band dat zij in de kelder van een groot roze geschilderde woning in Woodstock opnam.

Waar Dylan dit schilderij ook tekende, en het weggaf aan Sandy LePanto, in ruil voor een horoscooplezing. Sjah, het zou kunnen. Ik weet het niet.

Je moet ook niet alles in bezit willen hebben. Verlangen is ook een groot goed. Het verlangn naar wat je niet kunt krijgen.

Niemand weet hoe laat het is

De Nederlandse cabaretier Youp van 't Hek is geëerd met een steen. Die steen ligt voor de ingang van Carré, waar Youp zaterdag zijn laatste voorstelling speelde. Nu is hij met pensioen - de 70-jarige podium-artiest stopt liever 5 jaar te vroeg dan tien minuten te laat.

Youp stond solo met 276 optredens in Koninklijk Theater Carré. Reden genoeg om de tegel te leggen. Op de tegel staan zijn naam en de tekst "Niemand weet hoe laat het is", uit het gelijknamige lied. Het is hem gegund, hoor. Hoewel ik persoonlijk nooit echt kapot was van de humor van Youp.

Ik heb meer met zijn broertje Tom van 't Hek, voormalig top-hockeyer en hockey-bondscoach en gewezen huisarts. Maar over smaak valt niet te twisten.

Twist niet over smaak. Maar Carré, dat is wel een een bijzondere zaal. Bob Dylan heeft er drie keer opgetreden: 5, 6 en 7 november 2015 stond Nobelprijs-winnaar voor de Literatuur in de hoofdstedelijke theaterzaal.

Dat zal Dylan geen tegel opleveren. Alsof het hem daar om te doen is. Zijn prijzenkast puilt uit met eerbetonen en erkenningen. Niet alleen als muzikant, ook als tekstschrijver heeft Dylan de nodige prijzen gekregen. Een Pulitzer Prize in 2008, in de categorie special citation voor "his profound impact on popular music and American culture, marked by lyrical compositions of extraordinary poetic power".

De Neustadt International Prize for Literature in 2012. De Presidential Medal of Freedom in 2008 uit handen van Obama. Zo maar een greep van decoraties.

Maar daar zal Youp van 't Hek waarschijnlijk niet jaloers op zijn. Youp heeft zijn Carré-tegel.

83

Hiep hiep hoera! Bob Dylan viert vandaag zijn 83e verjaardag. Hij is niet on tour, dus grote kans dat hij thuis in Malibu is. Of Robert Allen 'Bob' Dylan zijn verjaardag in huiselijke kring viert, weten we niet. We weten eigenlijk niets van zijn dagelijkse leven. Geen kruimeltjes worden ons toegeworden via Instagram of Facebook. Ook de pagina Achterklap of de Privé besteden geen aandacht aan deze verjaardag.

Ook geen idee of in huize-Dylan een donut wordt gegeten. Een donut, een zoet, gefrituurd broodje. Naar verluidt van Engelse afkomst, maar wel een broodje dat ik met de Verenigde Staten associeer. Ik eet er wel eentje, vandaag.

Het kan vast geen kwaad.

Overigens verslikte ik me bijna in mijn ochtend-koffie. Want Tom Willems kondigt aan dat hij per direct stopt met zijn blog de Bob Dylan aantekeningen. "Er zijn meerdere redenen voor mijn besluit, de voornaamste is dat ik niet meer in staat ben kwaliteit te leveren," schrijft Tom, misschien wel de grootste Dylan-kenner in de Lage Landen.

Na vier jaar is dit blog dus ook ten einde. In feite was het een doorstart van Bob Dylan in (het) Nederland(s), dat Tom tussen 2008 en 2020 verzorgde. Ook daar stopte hij een paar keer mee, onder meer vanwege gezondheidsklachten.

Jammer is het wel. Tom is altijd goed ingevoerd in het Dylanesque - maar legt de lat ook altijd hoog. Vooral voor zichzelf. Dat heeft mooie dingen opgeleverd, zoals mooie verhalen op zijn blogs, goede research en heerlijke boeken. Maar ja, als de rek eruit is, en zo lees ik zijn aankondiging, dan houdt het op.

Met goede bedoelingen en intenties is niemand geholpen. Met eerlijke consequenties wel. Ik hoop wel dat Tom zich op Dylan-gebied blijft roeren. Want daar zijn we als (Nederlandse) Dylan-fans mee gediend.

Als Tom dat niet doet, zal er een gat achterblijven. Vul de schoenen van Tom Willem maar eens.

Pinksteren

Afgelopen zondag vierden christenen over de hele wereld het Pinksterfeest. Dit is het feest waarbij gevierd wordt dat de Heilige Geest is uitgestort. Dit feest is ook de naamgever van de zogenoemde Pinksterbeweging, een groep kerken waar de Geest blaast.

Of nou ja, dat is wat deze christenen zelf benadrukken. Alsof christenen van andere kerken niét door de Geest worden aangevuurd. Maar dat is een andere discussie.

Is Dylan een Pinkster-christen? Is hij lid geweest van de pinksterbeweging? Nee, dat was hij niet. In de tijd dat Dylan ter kerke ging, was hij lid van de Vineyard Christian Fellowship, een Bijbelschool in California. Die kerk is geen onderdeel van de pinksterbeweging, maar is een mondiale evangelische bewegingg.

Geen idee overigens wat Dylan met Pinksteren heeft. Hij heeft het in zijn teksten niet veel over de Heilige Geest. Wel over de gevolgen van de Plaatsvervanger van Jezus Christus. Maar dat is voer voor Dylanologen.

Etty Hillesum

Omdat ik wel houd van het lezen van boeken, ben ik lid van de Boekenclub van het Nederlands Dagblad. In een jaar tijd lezen we als heuse community zes boeken. Over die zes boeken kun je dan je gedachten delen. En worden podcasts gemaakt.

Na eerst 1984 van George Orwell (januari en februari) en Marilynne Robinson's Gilead (maart en april) is het voor mei en juni tijd voor Etty Hillesum. Het verhaal van haar leven, de biografie van de hand van Judith Koelemeijer.

Je legt altijd verbanden. En in de korte beschrijving van Etty's moeder Riva (Rebecca) Bernstein zit zo'n dwarsverband. Zij werd 23 juni 1881 geboren in het stadje Potsjep in het Russische district Tsjernigov, maar groeide op in Soerazj. Nadat tsaar Nicolaas II vanaf 1905 de pogroms min of meer faciliteerde, vertrok de familli Bernstein in 1907 naar Nederland.

Het dwarsverband is dat Anna Kirghiz en Zigman Zimmerman, de grootouders van Robert Allen Zimmerman, de Oekraïnse stad Odessa in 1905 verlieten. Vanwege diezelfde gewelddadige aanvallen op de Joodse bevolking.

Zou de familie Bernstein de Zimmermannen gekend hebben? Heeft de jonge Robert het dagboek van Etty Hillesum gelezen, net zoals hij Het Achterhuis van Anne Frank heeft gelezen? Ik weet het niet. Misschien is het ook maar een verband dat ik zie, maar er niet is.

‘Spider’ John Koerner

De Amerikaanse zanger ‘Spider’ John Koerner is zaterdag op 85-jarige leeftijd overleden. Zijn connectie met Bob Dylan is mij ontgaan. Maar als je bijvoorbeeld ExpectingRain volgt, zie je dat de webhost de nodige links heeft toegestuurd gekregen.

Met daarin verwijzingen naar Dylan, naar Minnesota, de koffiehuizen, de jaren 60, maar vooral muziek. Heel veel muziek.

Koerner was maar twee jaar ouder dan Dylan; Bob viert eind deze week zijn 83e verjaardag. Als Dylan in de zomer met Willie Nelson de Outlaw Music Festival-tour gaat doen, zal waarschijnlijk geen eerbetoon op de speellijsten verschijnen. Misschien een kaarsje. Of een recept uit het cannabiskookboek, van Willie. Of gewoon doen waar de mannen goed in zijn: live muziek maken.

Dat is het beste eerbetoon aan Spider John.

Kronieken #115 | Miljardairs

Paul McCartney is de eerste Britse muzikant die met zijn muziek miljardair is geworden. Volgens een nieuwsbericht op Nu.nl heeft de bassist zijn vermogen voor een deel te danken aan Beyoncé. Zij heeft een cover van het Beatles-nummer Blackbird op haar laatste album staan, wat medecomponist McCartney royalty's oplevert.

De samenwerking met Bob Dylan wordt niet genoemd. Nu is de samenwerking tussen deze twee ook niet heel sterk. Eerder moet je denken aan George Harrison, met wie Dylan de gelegenheidsformatie Traveling Wilbury's vormde.

Of neem John Lennon, voor wie Dylan het nummer Roll on John schreef.

Drummer Ringo Starr leende zich als sessiemuzikant voor verschillende projecten, waaronder Heart of Mine, met de tomtom-bijdrage van Beatle Ringo Starr (bedankt Peerke!).

Maar luister.

Dylan leverde in 2014 een directe bijdrage aan een Paul McCartney-album: The Art of McCartney. Door het liedje Things We Said Today aan te leveren.

Maar dan is er nog iets anders. Iets dat niets met The Beatles te maken heeft.

Dat is het verhaal dat American footballspeler Harrison Butker bij de NOS is opgedoken. Dat verbaast me wel. Je mag van alles vinden van de opmerkingen van deze Harrison. Het is wel een beetje de overdaad van de linkse kerk.

Toen Dylan begin jaren 80 zijn preken vanaf het podium deelde, met vergelijkbare thema's en beoordelingen, werd hier ook schande van gesproken. Is het progressieve Amerika vooral het uithangbord van een linkse opinie? Jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

Cannabiskookboek

Een drukke tijd breekt aan voor Willie Nelson. Komende zomer toert hij met onder andere Bob Dylan door de Verenigde Staten. De outlaws.

In het najaar verschijnt een kookboek van Willie. Een cannabiskookboek, wel te verstaan. Deze recepten zijn gebaseerd op de favoriete maaltijden van het stel tijdens tours door het land en thuis. Elk recept zou "een kick van cannabis" bevatten om "zowel de geest als het lichaam tot rust te brengen".

Mevrouw Frits heeft al laten weten dat ze dit specifieke kookboek niet voor me zal kopen. Helaas. Het kon een prima combinatie zijn, door cannabis in de makkelijke moestuin te verbouwen. En dan het resultaat verwerken in de dagelijkse maaltijden.

Maar ja, je kunt niet alles hebben. Gezond leven is ook belangrijk. Dylan schijnt de laatste decennia ook gezond te eten en te leven. Of de verhalen van overmatig drugsgebruik en afkicken in een afkickkliniek waar zijn, of dat het verhalen uit de dikke duimen van praatjesmakers zijn, weet ik niet.

Doet er niet toe. Geeft allemaal niet. We drinken een goed glas bij de aankondiging van Willie's kookboek. En we verheugen ons op de outlaws.

Moederdag

Afgelopen zondag was het Moederdag. Een feestdag ter ere van de moeder. Mooi, natuurlijk. Moeders zijn belangrijke figuren. Je wenst dat iedereen een zorgzame moeder heeft. Ik heb niet zoveel met dit soort 'feestdagen'. Al is het maar omdat de commercie aan de haal is gegaan met Moederdag.

Enfin.

De jonge Robert 'Bobby' Zimmerman schreef ter gelegenheid van Mother's Day zijn eerste gedichtje:

My dear mother, I hope that you

Will never grow old and grey,

So that all people in the world will say

"Hello, young lady, Happy Mother's Day."

Love, Bobby.

Toen moeder Zimmerman het voorlas aan een groepje vrouwen, waren ze tot tranen toe geroerd. Het is dan ook een heel schattig gedichtje.

Bob Dylan On Film

Er is een nieuw boek over Bob Dylan verschenen. Deze keer met als titel Bob Dylan On Film. Het boek van Jonathan Hodger is een overzicht van Dylan's belangrijkste filmprojecten.

Dylan en films. Het is een bijzondere combinatie. Neem bijvoorbeeld zijn eerste rol, dat van Alias in de film Pat Garret & Billy the Kid. Collega-zanger Kris Kristofferson speelde Pat Garret, Dylan verzorgde in eerste instantie alleen de filmmuziek. Maar kreeg dus een bijrolletje, dat speciaal voor hem werd gemaakt. Het is Dylan op zijn best, als alias, als iemand anders.

Of neem de film Hearts of Fire van 20 jaar later. Over een rockartiest, gespeeld door Dylan. De film is geschreven door Dylan zelf. Net als Masked & Anonymous, ook over een vergeten (en gevangen gezette) artiest - gespeeld door Dylan. Ook die film werd door Dylan geschreven.

Om nog maar te zwijgen over Renaldo & Clara. Een vier uur durend epos, een verslag van de Rolling Thunder Revue. Een cominbatie een tourverslag en een fictief liefdesverhaal tussen Renaldo en Clara.

Enfin. Hodger heeft er een overzicht van gemaakt. En geeft zijn kijk op Dylan's ontwikkeling als acteur en filmmuziek-maker.

Galileeërs

Jesus is calling, He’s coming back to gather up his jewels

Jesus is calling, He’s coming back to gather up his jewels

We living by the golden rule, whoever got the gold rules

© Bob Dylan, 1979

Toen Hij dit gezegd had, werd Hij voor hun ogen omhooggeheven en opgenomen in een wolk, zodat ze Hem niet meer zagen. Terwijl hij zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. Ze zeiden: 'Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Deze Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als jullie Hem naar de hemel hebben zien gaan.'

Handelingen 1: 9 - 11

© NBV21

Engelina

Well, it’s always been my nature to take chances

My right hand drawing back while my left hand advances

Where the current is strong and the monkey dances

To the tune of a concertina

Blood dryin’ in my yellow hair as I go from shore to shore

I know what it is that has drawn me to your door

But whatever it could be, makes me think you’ve seen me before

Angelina

Oh, Angelina. Oh, Angelina

© Bob Dylan, 1981

Apocalyps

Tijdens de tournee door Europa, die 5 april in Stockholm begon en dit weekend in Engeland eindigt, prijkte steeds vaker 'Solid Rock' op het menu. Dat is het hardste nummer van Saved, een plaat uit 1980 en één van de drie voluit christelijke platen die Dylan maakte. De tekst is compromisloos:

For me He was chastised, for me He was hated

For me He was rejected by a world that He created

Nations are angry, cursed are some

People are expecting a false peace to come

In die tijd putte Dylan zich uit in apocalyptische waarschuwingen, preekte even lang als hij er nu het zwijgen toe doet. Maar niet voor niets staat de song sinds 11 september weer op zijn lijst. En tussen zijn concert en dit stukje werd Fortuyn vermoord.

Herman Veenhof: Bob Dylan houdt zijn publiek onder de duim - concertrecensie in het Nederlands Dagblad van vrijdag 10 mei 2002

Bevrijdingsdag 2024

Vandaag is het Bevrijdingsdag. De geallieerden tekenden die dag de capitulatie - of nou ja, zij lieten de nazi's hun overgave ondertekenen. Staan de Amerikanen en Canadezen vandaag ook stil bij deze bijzondere dag?

In de teksten van Dylan kan ik niet iets vinden over de Europese bevrijding. Dylan was zelf ook te jong om die bevrijding bewust mee te maken. Zijn familie is getekend door pogroms, aanvallen op joodse burgers en instellingen in Slavisch Europa.

Fotograaf Daniel Kramer is in vrijheid gestorven. Of hij joods bloed heeft, weet ik niet. Wel weet ik dat hij Dylan regelmatig op de foto heeft gezet. En daar ook een boek van heeft gemaakt. De man is 91 jaar geworden.

Het heeft allemaal niets met elkaar te maken. Het zijn ratelende gedachten, maar dat past misschien wel bij deze dagen. Deze verwarrende dagen. Zoals het leven is.

Dodenherdenking 2024

When the Second World War

Came to an end

We forgave the Germans

And we were friends

Though they murdered six million

In the ovens they fried

The Germans now too

Have God on their side

So now as I’m leavin’

I’m weary as Hell

The confusion I’m feelin’

Ain’t no tongue can tell

The words fill my head

And fall to the floor

If God’s on our side

He’ll stop the next war

© Bob Dylan, 1963

2002

Wat weet ik nog van mijn eerste concert van Bob Dylan? Natuurlijk, dat het 2 mei 2002 was. En dat het in de periode rond mijn mavo-examen viel. Dat het mijn tweede concert ooit was, bijna twee jaar na de concertreeks van Doe Maar in Ahoy.

Dat huisvriend Klaas een vriend had meegenomen, die ook al bij de tournee was geweest waar Bob Dylan At Budokan van verscheen.

Dat ook Frank Boeijen in het publiek zat.

Dat veel nummers me misschien voorbij zijn gegaan, als ik zo nu en dan de bootleg weer beluister.

Dat we als broers elkaar aankeken, vol enthousiasme, toen we de eerste zinnen hoorden van Blind Willie McTell.

Dat ik toen nog niet wist wat ik nu wél allemaal wist.

Dat we inmiddels 22 jaar later zijn.

Dag van de arbeid

Het is vandaag de Dag van de Arbeid. Een goede dag om maar gewoon te werken, hoewel het in vroeger dagen werd aangegrepen om juist mínder te werken. Op naar de 8-urige werkdag, was de motivatie voor de stakingen.

Enfin. Vandaag voor mij geen vrije dag. Gewoon aan het werk. Maar omdat het toch een bijzondere dag is, denk ik aan het lied Union Sundown van Infidels. Over de moderne slavernij. Dylan wist in 1983 al hoe het in de kapitalistische wereld aan toe gaat. Niet altijd heel fraai.

En ik luister naar Workingman’s Blues #2 uit 2006: "Some people never worked a day in their life / They don’t know what work even means".

Maar ik luister ook naar Day of the Locusts. Want het is een prachtige voorjaarsdag. De sprinkhanen laten van zich horen.

Of zal ik toch naar Sara luisteren? In Harlingen is een restaurant dat zo heet. Als ik er voorbij loop, denk ik altijd aan Dylan's eerste vrouw, de Sad-Eyed Lady of the lowlands.