zaterdag 31 augustus 2019

Amerikaanse spotvogel

Van 29 tot 31 augustus 1969 werd in de Engelse stad Wootton op het eiland Isle of Wight werd een festival gehouden. Bob Dylan trad die laatste dag op tijdens dit festival. Dat was bijzonder: bij het Woodstock-festival, twee weken eerder, was Dylan de grote afwezige. In Engeland was hij wél aanwezig.
Nadat Dylan in 1966 van zijn Triumph 500 donderde, gaf hem dat een alibi om alle resterende optredens van die tournee af te gelasten en zich als huisvader terug te trekken. Concerten werden niet meer gegeven. Het moest wel heel gek lopen wilde de bard weer de bühne op komen. In Isle of Wight liep het gek.
Engeland, dus. Het eigenzinnige land. In mei 1966 trad Dylan met - toen nog - The Hawks op in de Free Trade Hall in Manchester, waar hij na de pauze werd uitgescholden voor Judas. Ruim drie jaar later maakte Dylan, met dezelfde begeleidingsband, opnieuw de tocht over de grote plas om een eenmalig optreden te geven.
Dylan speelde 17 nummers, deels bijgestaan door The Band, de Canadees-Amerikaanse begeleidingsband die eerder The Hawks heette, maar nu op eigen benen stond. De speellijst was als volgt:

She Belongs to Me
I Threw It All Away
Maggie's Farm
Wild Mountain Thyme
It Ain't Me, Babe
To Ramona
Mr. Tambourine Man
I Dreamed I Saw St. Augustine
Lay, Lady, Lay
Highway 61 Revisited
One Too Many Mornings
I Pity the Poor Immigrant
Like a Rolling Stone
I'll Be Your Baby Tonight
The Mighty Quinn (Quinn the Eskimo)
Minstrel Boy
Rainy Day Women #12 & 35

Het optreden werd opgenomen. Natuurlijk. Bootlegs waren toen ook al een bekend fenomeen. Maar ook de platenmaatschappij had een taperecorder aan staan. De nummers Like a Rolling Stone, The Mighty Quinn (Quinn the Eskimo), Minstrel Boy en She Belongs to Me verschenen op het dubbel-album Self Portrait uit 1970.
De bootleggers lieten het optreden op de zwarte schijf verschijnen. Bij het ondergrondse platenlabel Hollow Horn kwam het concert op de markt onder de titel Mighty Mockingbird, een term uit het liedje Minstrel Boy, een song dat Dylan twee jaar eerder al in de kelder van Pink Bing met The Band had opgenomen.
Hollow Horn heeft voor de gelegenheid ook de persconferentie op plaat gezet, de ontmoeting tussen Dylan en de journalistiek in het Halland Hotel van 27 augustus 1969.
Ook het optreden van The Band kwam op de zwarte muziekmarkt terecht, onder de titel Isle of Wight Festival 1969. Hier zijn Japanners voor verantwoordelijk. Via deze weg weten we (een deel van?) de setlist:

We Can Talk
Long Black Veil
To Kingdom Come
Ain't No More Cane
Don't Ya Tell Henry
Chest Fever
I Shall Be Released
The Weight
Loving You Is Sweeter Than Ever

In 2013 verscheen het optreden van Bob Dylan officieel in het omvangrijke oeuvre van de dichter. Het optreden was als bijlage gestopt bij Another Self Portrait, aflevering 10 uit The Bootleg Series. Een extraatje, net als de geremasterde versie van Self Portrait.
Leuk is het zeker. Zo komen we dicht bij het geheim van de Amerikaanse spotvogel, de Mighty Mockingbird.

vrijdag 30 augustus 2019

The Train Tracks

We moeten vandaag in Edinburgh zijn. Gallerie Castle Fine Art verkoopt namelijk een schilderij van Bob Dylan: The Train Track. Van dit doek zijn 195 exemplaren beschikbaar. En dus vraagt de verkoper 14,950 pond voor de afbeelding - oftewel 16.505 euro.
Dat geld heb ik niet.
Als ik het geld wél zou hebben, waar zou ik het landschap in mijn appartement moeten hangen? Wat is een geschikte plek? In de woonkamer, boven de televisie? Of in plaats van de televisie? Is de muur boven de bank een betere plek?
Is de studeerkamer een goede hangplek? Of misschien in de berging? - het hangt dan weliswaar niet in het zicht van de bezoekers, maar evenmin valt het dan op bij eventuele sujetten.
Is het werk van Dylan te verzekeren? Welke maatschappij zal dat voor zijn rekening willen nemen? En wat betaal je dan aan maandelijkse lasten? Voor welk bedrag zou het doek worden getaxeerd? Herkennen de medewerkers van Tussen Kunst & Kitsch het als een masterpiece?
Voor een gewone sterveling als ik is The Train Track onbereikbaar. Sommige dingen moet je buiten je handbereik houden. Ik houd een goede herinnering aan mijn bezoeken aan de portrettenserie Face Value, dat in 2012 te zien was in het Zwolse Museum De Fundatie.
En ik zet het duet van Dylan met Mavis Staples nog maar weer eens aan. Ain't but one train on this track.
Daar kom ik deze vrijdag wel mee door

donderdag 29 augustus 2019

How does it feel: Leven met Bob Dylan

De Bob Dylan-factor in het leven van 26 bekende Nederlandse en Vlaamse fans

In zijn Nobelprijs-acceptatiespeech zei Bob Dylan dat hij dankbaar was dat zijn songs een plaats hebben gekregen in de levens van vele mensen. Dat is precies wat dit boek laat zien: de Dylan-factor in het leven van 26 Nederlandse en Vlaamse muzikanten, schrijvers, journalisten, kunstenaars en geestelijken van verschillende generaties. De auteur hield gesprekken met onder meer Freek de Jonge, Jan De Smet, Lucky Fonz III, Saskia De Coster, Ernst Jansz, Raymond van het Groenewoud, Henk Hofstede en Roos Rebergen.
Aan de hand van die gesprekken neemt hij de lezer mee in zijn zoektocht naar de vele facetten van Bob Dylan: de prediker, de vernieuwer, de (ver)dichter enzovoort. Daarmee schetst hij ook een tijdsbeeld en komen persoonlijke verhalen naar voren. 
Tussendoor vertelt de auteur over wat Dylans werk in zijn eigen leven heeft betekend. Het resultaat is een caleidoscopisch beeld in tien hoofdstukken van een artiest die het gezicht van de popmuziek bepaalde en nu al klassiek is.

woensdag 28 augustus 2019

Hete zomer

Vandaag zal het de laatste dag zijn van de tweede hittegolf van deze zomer. De spreekwoordelijke mussen vallen van het dak, het is van belang om een dag als vandaag rustig aan te doen. Een boek lezen, een glas water in de buurt en goede muziek op de achtergrond.
Kortom: een goede dag om de box the 1966 Live Recordings uit de kast te trekken. In dit 36 cd's tellende kroniek volgen we Dylan op de voet, terwijl hij de wereld overtrekt. Tijdens deze 1966 World Tour wordt hij bijgestaan door The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. De individuele leden van deze band waren ook al betrokken bij de zogenoemde elektrische albums van Dylan.
Deze wereldwijde concertreeks is ook op film vastgelegd door drummer Mickey Jones - die verving Levon Helm van The Hawks, die het boegeroep van het publiek niet meer kon verdragen. Want dat is wat die tournee van Dylan en The Hawks zo heet maakte: the booing.
Bob Dylan was jong, hij vierde tijdens deze optredens zijn 25e verjaardag. Je zou het bijna vergeten dat hij toen nog maar zo jong was, en tegelijk zo controversieel. Opgegroeid in de folk-wereld, waarin protest aan de orde van de dag was, maakte hij met The Times They Are a-Changin' en Another Side Of Bob Dylan al platen over persoonlijke zaken.
Met Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde, drie albums in nog geen anderhalf jaar tijd, maakte de bard duidelijk dat folkmuziek prima elektrisch kon zijn en over meer onderwerpen dan protest en burgerrechten. De preciezen onder de folkies dachten daar anders over. Zij lieten hun ongenoegen duidelijk merken.
Die wrevel was merkbaar tijdens die 1966 Live Recordings. Naarmate de avonden vorderden, lieten de concertbezoekers merken dat het gedeelte voor de pauze, met Dylan op gitaar en mondharmonica, hen beter kon bekoren dan de nummers van na de pauze, waarbij de minstreel, zich in de rug gesteund voelde door De Band.
Tot een heftige confrontatie kwam het in Manchester, toen Dylan daar 17 mei 1966 een optreden verzorgde. In het elektrische gedeelte van na de pauze saboteert het publiek het stemmen van de instrumenten. Voorafgaand aan afsluiter Like A Rolling Stone roept iemand uit het publiek "Judas" naar de zanger - verrader, iemand die zijn ziel heeft verkocht aan de duivel voor het grote geld.
Dylan antwoordt gevat: "I don't believe you, You're a liar." Hij draait zich om naar de muzikanten met de opdracht: "play it fuckin' loud", waarna Jones een harde klap geeft op zijn drumstel.
Like A Rolling Stone kan beginnen.
Een warme zomer, een warm voorjaar van 1966. Dat is al voldoende reden om te struinen door de zesendertig schijven van deze tournee.

maandag 26 augustus 2019

Woman + Country

Het was een prachtige avond om Woman + Country van Jakob Dylan te luisteren. Het kwam ook omdat de tracklist op het hoesje in een vergelijkbaar lettertype is geschreven als de tracklist van de cd Relish van Joan Osborne. Op Relish is het nummer Man In The Long Black Coat te horen.
Woman + Country is het tweede solo-album van de frontman van The Wallflowers. De kans is aanwezig dat de bandnaam is afgeleid van een liedje van Bob Dylan uit 1971. Het zou zomaar kunnen, je weet het nooit helemaal zeker in deze muziekwereld.
Was Jakob's debuut Seeing Things uit 2008 geproduceerd door Rick Rubin, voor Woman + Country schakelde Jakob de hulp in van producer T Bone Burnett. Joseph Henry "T Bone" Burnett III heeft een redelijk bescheiden oeuvre op zijn naam staan, maar is vooral bekend als producer en begeleidingsmuzikant.
In die laatste rol was hij bijvoorbeeld ook betrokken bij The Rolling Thunder Revue van Bob Dylan, halverwege de jaren zeventig. Als producer was Burnett vorig jaar nauw betrokken bij de opnames van Gravel & dust, een plaat van Ilse DeLange. Zij ontmoette de producer rondom de opnames bij de Amerikaanse drama-serie Nashville, waarin het Almelose meisje een coach van een talentenjacht speelt.
Burnett verzorgt de muziek bij deze televisieserie.
De naam van de serie verwijst naar de stad, waar de country-muziek vandaan komt. Nadat Bob Dylan al onder meer zijn dubbelalbum Blonde On Blonde in Nashville (Tennessee) opnam, kwam de zanger in 1969 met het country-album Nashville Skyline, vernoemd naar de horizon van de stad.
In datzelfde jaar werd Jakob Luke Dylan geboren, de vierde en jongste zoon uit het huwelijk van Bob Dylan en Sara Lownds. Ruim veertig jaar later verscheen Woman + Country.

zondag 25 augustus 2019

Catanzaro

Het is een gerucht. Bij geruchten werkt het zo dat wat een mogelijk zou kunnen betekenen tot een eventuele gebeurtenis, na een aantal schijven wordt gepresenteerd alsof het geheel in kannen en kruiken is.
Vertel mij wat.
Het zal niet de eerste keer zijn dat een miscommunicatie als voldongen feit wordt neergezet.
Maar in dit geval is het nog echt een gerucht, bij lange na nog geen definitief besluit. Een Italiaans medium meldt dat Bob Dylan 7 juli 2020 een optreden verzorgd in Catanzaro. De concertpromotor heeft die datum alvast gereserveerd.
Mocht dit optreden doorgaan - en nogmaals: definitief is het allerminst - dan steekt Dylan dus tóch nog de grote plas over voor in ieder geval één optreden op het Europese vasteland. In dat geval zou ik het met mijn aanname verkeerd hebben; de aanname dat de meest recente Europese concerten de laatste van Dylan in ons continent zouden zijn.
Zover is het dus nog zeker niet. En waarom zouden concertdata voor over een klein jaar nu al bekend gemaakt worden? Dat is wel heel erg vroeg in Dylan-land.

zaterdag 24 augustus 2019

Naamsverandering

Journalist en schrijver Johnny Black kwam tien jaar geleden met Bob Dylan Rememberd, een dagkalender voor het jaar 2009. Bij de dag 9 augustus noteerde hij: Robert Zimmerman legally changed his name to Bob Dylan at the Supreme Court in downtown Manhattan, New York City (1962).
De datum van 9 augustus lijkt willekeurig gekozen, want in biografieën over Dylan komt deze specifieke datum van de naamsverandering niet voor. Clinton Heylin noteert enkel dat Dylan met manager Albert Grossman in augustus 1962 de naam heeft veranderd, een dienstmededeling.
Howard Sounes is iets uitgebreider in zijn biografie over Dylan: In August 1962, following another trip to Minnesota and back, Bob went downtown to the Supreme Court building in New York and changed his name from Robert Allen Zimmerman and officially assumed the mantle of Bob Dylan.
Je zou denken dat van zo'n officiële actie een akte zou worden opgemaakt. Een verslag, een notitie met datum en handtekeningen, die later gevonden kunnen worden. Misschien is zo'n akte wel aanwezig, maar zonder een datum. Omdat het een traject is dat een paar dagen duurt.
Deze maand is het dus 57 jaar geleden dat Robert Allen Zimmerman verdween en werd ingewisseld voor Robert 'Bob' Dylan.

vrijdag 23 augustus 2019

Rolling Stones Rock

NASA heeft een steen op Mars naar The Rolling Stones vernoemd om de band te eren. De steen draagt voortaan de naam Rolling Stones Rock, meldt NASA donderdag.
De NASA had ook kunnen verwijzen naar een van de grote hits van Dylan: Like A Rolling Stone. Maar waarschijnlijk werken bij dit agentschap voor het Amerikaanse ruimtevaartprogramma meer Stones-fans dan Dylan-fanaten.
Het Amerikaanse bedrijf had ook kunnen verwijzen naar het nummer Catfish van Muddy Waters. I got a boy child's comin, He's gonna be, he's gonna be a rollin stone.
Maar hier wordt door de NASA allemaal geen melding van gemaakt. Dan doe ik het ook maar niet.

donderdag 22 augustus 2019

The Wallflowers tour

The Wallflowers begint vandaag aan een korte tournee door de Verenigde Staten. Vanavond staat Richmond (Virginia) op het programma, volgende week zondag staan de mannen rond Jakob Dylan in Tuolumne City, California.
De kans is natuurlijk minimaal dat Jakobs vader Bob nog ten tonele verschijnt. De laatste keer dat de beide muzikanten iets samen deden, was voor het project The Lost Notebooks van Hank Williams in 2011. Jakob zette Oh, Mama, Come Home op de gevoelige plaat, Bob maakte The Love That Faded zichzelf eigen.
Bob Dylan heeft vooralsnog geen tourdata bekend gemaakt. Dat hoeft ook niet, hij is nog maar een maandje terug van de concertreeks op het Europese continent. Maar toch, het zal toch niet dat hij stopt met touren?
Het zou zomaar kunnen. Ik houd rekening met het feit dat Dylan de oversteek naar Europa niet meer maakt en dat hij enkel nog optredens doet in de Verenigde Staten. Geef hem eens ongelijk, de artiest is reeds 78 jaar. Een rustige oude dag heeft hij wel verdiend.
Toch?
Ik heb Dylan voor de tiende keer zien optreden, afgelopen juli in Hamburg. Wat me toen opviel, was de manier waarop hij afscheid nam van het publiek na de toegift. Doorgaans stond de zanger ongemakkelijk op de bühne, niet goed wetend wat hij moest doen tijdens het ontvangen van het applaus. Dat applaus kon hem niet kort genoeg duren.
In Hamburg was het anders. Daar namen Dylan en zijn begeleidende muzikanten met een diepe buiging afscheid van het publiek. Dát had ik hem nooit eerder zien doen. Alsof het een afscheid was van de Europese concerthal.
Het zal toch niet?
Of wel?
Jakob Dylan en zijn Wallflowers touren zes avonden door de Verenigde Staten. Voorlopig geen Europese avonden voor de jonge Dylan. De laatste keer dat Jakob in Nederland was, was in 2008 in de Melkweg in Amsterdam. Hij was ter promotie van zijn solo-debuut Seeing Things naar de Lage Landen gekomen. Sindsdien is het in ons gedeelte van Europa stil rondom Jakob.
Maar misschien komt dat nog wel weer.

woensdag 21 augustus 2019

Trouble No More

De cd-box Trouble No More draait. Dat is niet zonder reden. Gisteren was namelijk de elpee Slow Train Coming jarig. Het album is veertig jaar geworden. Een goede gelegenheid om maar weer eens materiaal uit de zogenoemde Jesus Years uit de kast te halen. Dat had heel goed de jubilerende plaat zelf kunnen zijn.
Dire Straits-gitarist Mark Knopfler is duidelijk hoorbaar in de begeleidingsband, Jerry Wexler verzorgde de productie. Het titelnummer van dit album kreeg een Grammy. Hoewel het zijn eerste gospelalbum is, gaan er meer exemplaren over de toonbank dan van Blonde On Blonde en Blood On The Tracks: het levert Dylan een derde plek op in de albumhitlijsten in Amerika, en een tweede plek in Engeland.
Het nummer Precious Angel is een van mijn favoriete Dylan-gospels. Man Gave Names To All The Animals een van de leukste songs uit het oeuvre van de zanger. En Gotta Serve Somebody hoorde ik anderhalve maand geleden voor het eerst zelf tijdens een show van de tekstschrijver.
Trouble No More draait, omdat die gospelperiode meer is dan alleen Slow Train Coming. Die Jezus-jaren vormden een korte maar hevige periode. Althans, als het om expliciete nummers gaat. Nadat Dylan niet meer kerkte bij de Vineyard-gemeenschap, waar hij lid van was, werden zijn teksten minder uitdrukkelijk - en daardoor misschien ook wel beter.
Als dat mogelijk is, want wijlen Leonard Cohen heeft zich ooit eens laten ontvallen, dat de beste Dylan-lyrics zijn christelijke teksten waren.
Maar ik zal niet meer twijfelen.

dinsdag 20 augustus 2019

Camminghaburen

De ooit zo grauwe en verwaarloosde voetgangerstunnel onder het treinstation in de Leeuwarder wijk Camminghaburen is de afgelopen weken veranderd in een kleurige wereld vol vissen en vogels.
Niet eens zo lang geleden was het inderdaad een verwaarloosd gebied. Ik fietste toen dagelijks langs dit stationnetje en zag op de betonnen balk een drieletterwoord staan.
Toen dacht ik aan Love Minus Zero/No Limit.

In the dime stores en bus stations
People talk over situations
Read books repeat quotations
Draw conclusions on the wall

Nu denk ik ook aan dit lied, maar meer vanwege de afwezigheid van een passend Dylan-citaat. Deze verlorenstraat is minder desolaat dan in vroeger dagen. Dat is ook wat waard voor een stad, dat vorig jaar nog de trotse Culturele Hoofdstad van Europa was.

maandag 19 augustus 2019

Hollis Brown

Over een maand treedt Hollis Brown op in Groningen. De bandnaam is vernoemd naar Bob Dylan’s nummer The Ballad of Hollis Brown en ook muzikaal gezien is Dylan nooit ver weg, schrijft de concertzaal op de site.
Die uitleg had voor mij niet gehoeven. Ik zat gelijk al met het genoemde lied in mijn hoofd. Hollis Brown / He lived on the outside of town. De rest is geschiedenis.
Niet omdat het in de geschiedenisboeken staat. Wel omdat het in het verslag van Dylan is opgenomen. De chroniqueur van het Amerikaanse onrecht van begin jaren zestig.

zondag 18 augustus 2019

Een gebaar

In mei 1983 kwam een groep artiesten bijeen in Carré voor een benefietavond voor Amnesty International. Dat deden ze onder het mom van De Bevrijdende Lach, een gebaar voor de mensenrechtenorganisatie. Onder meer Doe Maar, André Hazes, Herman Brood, Van Kooten & De Bie en Adèle Bloemendaal waren aanwezig.
Ook Freek de Jonge gaf acte de présence, door onder meer een liedje te zingen: Eens zal het licht hier schijnen. Het is een vrije bewerking van I Shall Be Released, geschreven door Bob Dylan en voor het eerst op plaat verschenen in de versie van The Band - als afsluiter van Music From Big Pink.
De domineeszoon wordt bij dit nummer bijgestaan door de Frank Grasso Big Band en het vrouwenkoor bestaande uit Fay Lovsky, Mathilde Santing en Floor van Zutphen. Het geheel krijgt daarmee een vrij stichtelijk karakter. Surfend over het wereldwijde web, blijkt dit christelijke gehalte niet alle lof toegewezen.

men probeert ons te behoeden
wie onderaan staat valt niet diep
doet ons geloven in het vaag vermoeden
dat iemand ooit op het water liep
eens zal het licht hier schijnen
van west tot oost van noord tot zuid
dan zullen schaduwen verdwijnen
eens kom ik hier uit

Die belofte dat de ik-persoon ooit hieruit zal komen, is natuurlijk een motief dat ook in het origineel zit verpakt. Vertaal het naar het Nederlands, geef het een vrije bewerking door een zoon van een Nederlands-Hervormde predikant en alle ingrediënten voor kritiek zijn aanwezig. Zou Dylan het ook zo'n probleem vinden? Dat betwijfel ik dan weer op mijn beurt.

zaterdag 17 augustus 2019

Peter Fonda

De Amerikaanse acteur Peter Fonda is op 79-jarige leeftijd overleden. Fonda was vooral bekend van de cultfilm Easy Rider uit 1969, waarin hij en Dennis Hopper twee motorrijders speelden die op zoek naar vrijheid door de Verenigde Staten trokken. 
Easy Rider heeft een goede soundtrack. Het nummer The Weight van The Band is hier op terug te horen. Roger McGuinn van The Byrds voert It's Alright Ma (I'm only bleeding) van Bob Dylan uit. Dat zijn al prima redenen om de soundtrack zo af en toe te beluisteren.
Maar Songs As Performed In The Motion Picture Easy Rider heeft nóg een reden om de schijf op de draaitafel te luisteren. Een belangrijker reden dan de twee voorgaande samen. En dat is het nummer Ballad Of A Easy Rider.
McGuinn schreef en speelde het nummer. Wat betreft het schrijven: hoewel McGuinn wel de volledige royalties krijgt, is hij niet verantwoordelijk voor de complete tekst. Bob Dylan schreef op een servet de regels “The river flows, it flows to the sea/Wherever that river goes, that's where I want to be/Flow, river, flow,” wat hij via scenarist Peter Fonda aan McQuinn gaf. “He'll know what to do with it,” was de opdracht van de meester-tekstschrijver.
Deze ballade is niet terug te vinden in welk Dylan-songbook dan ook. Omdat juridisch gezien de Byrds-frontman dit nummer heeft gemaakt. Het nummer bestaat uiteraard wel en we weten wat de bijdrage van Dylan is.
Vandaag dus een goede dag om deze ballade van de rustige rijder te luisteren.

vrijdag 16 augustus 2019

Woodstock 50

Vijftig jaar geleden vond het driedaagse muziekfestival Woodstock plaats. Woodstock Music & Art Fair werd overigens niet in Woodstock gehouden, maar op de boerderij van Max Yasgur in Bethel, New York, zeventig kilometer ten zuidoosten van Woodstock zelf.
Bob Dylan was tijdens dat festival de grote afwezige. Nadat hij in de zomer van 1966 van zijn Triumph 500 afdonderde, leidde hij een teruggetrokken bestaan als huisvader. Dat motorongeluk betekende voor zijn toenmalige begeleidingsband ook een nieuwe fase. The Hawks, zoals ze toen nog heetten, waren met Dylan op tournee toen hij zijn overstap maakte naar de zogenoemde elektrische muziek.
The Band huurde Big Pink, een groot roze geschilderde woning in West Saugerties, New York, waar ze hun debuutalbum Music From Big Pink opnamen. Deze plaat lokte de invitatie uit voor The Band om wél naar Woodstock te komen.
Rick Danko, Garth Hudson, Richard Manuel, Robbie Robertson en Levon Helm speelden die zondagavond 17 augustus van 22.00 tot 22.50 uur elf nummers: 

Chest Fever
Don't Do It
Tears of Rage
We Can Talk
Long Black Veil
Don't Ya Tell Henry
Ain't No More Cane
This Wheel's on Fire
I Shall Be Released
The Weight
Loving You Is Sweeter Than Ever

Het nummer I Shall Be Released werd voor de tweede keer gespeeld die avond; Joe Cocker speelde het ook al tijdens zijn eigen setlist.
Van The Band leven overigens nog maar twee leden die het kunnen navertellen: organist Hudson en gitarist Robertson. De overige drie leden hebben inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige verruild.

donderdag 15 augustus 2019

Desolation Row

De afgelopen dagen heb ik vaak naar Dylan's MTV Unplugged geluisterd. Om meer dan één reden. Dit akoestische optreden is het laatste live-album dat Dylan uitbracht van een recent optreden of concertreeks. Alle live-albums die nadien officieel zijn verschenen, beslaan een eerdere periode.
Een andere reden is de uitvoering van Shooting Star. De meest definitieve en complete versie van dit nummer, dat eerder verscheen op Oh Mercy. Dat orgeltje, de steel guitar, de tierlantijntjes in de percussie, maar vooral natuurlijk de hartverscheurende tekst.
Nog een reden is de prima uitvoering van Desolation Row. Een ellenlange tekst over de verlorenstraat, waar mensen niet vandaag maar juist naar toe vluchten. Send me no more letters no, not unless you mail them from Desolation Row. Ik heb het nummer zelf tweemaal live gehoord van de maestro. De eerste keer was een losse en vrije uitvoering in 2003, locatie de Heineken Music Hall.
De tweede keer was veertien jaar later. Zelfde concertzaal, andere zaalsponsor. De uitvoering was deze keer strak en stevig. Zonder dat de ene versie beter is dan de andere.
MTV Unplugged. Ik geloof dat deze akoestische shows tegenwoordig weer nieuw leven zijn ingeblazen. Maar dan als onderdeel van een televisiezender dat naast muziek ook een boel onzin de ether in slingert. Ik volg het al een tijd niet meer.
Dat hoeft ook niet. Je hoort vanzelf of je iets alsnog moet horen. Vaak is dat niet nodig.
Maar als je Dylan hoort bij MTV Unplugged, moet je dan nog wel iets anders horen?

maandag 12 augustus 2019

Prediker

In 1997 trad Dylan op tijdens de Wereld Eucharistie Viering 1997, waar de zanger ook een kort onderhoud had met toenmalig paus Johannes Paulus II. De kerkleider sprak Dylan aan over zijn lied Blowin' In The Wind:
A representative of yours has just said on your behalf that the answer to the questions of your life “is blowing in the wind”. It is true! But not in the wind which blows everything away in empty whirls, but the wind which is the breath and voice of the Spirit, a voice that calls and says: “come!” (cf. Jn 3:8; Rv 22:17). 
You asked me: How many roads must a man walk down before you call him a man? I answer you: one! There is only one road for man and it is Christ, who said: “I am the way” (Jn 14:6). He is the road of truth, the way of life.
Daar ben je paus voor om zo'n antwoord te geven. Maar misschien heeft de opvolger van Petrus het bij het verkeerde eind. Als Dylan het over de wind heeft, mogelijk verwijst hij dan naar Prediker. Ik heb me er met hart en ziel voor ingespannen te ontdekken wat wijs is, en wat dwaas is en onverstandig, vertelt de Kohelet, maar ook dat, zo heb ik ingezien, is enkel najagen van wind.
Een thema van de Verzamelaar, ijdelheid, niks, alles is niks, het is allemaal even vluchtig. Net als het antwoord op de vragen uit Blowin' In The Wind.

zondag 11 augustus 2019

The Titanic was sinking

The watchman he lay dreaming
As the ballroom dancers twirled
He dreamed the Titanic was sinking
Into the underworld

© Bob Dylan, 2012

zaterdag 10 augustus 2019

Kronieken #49: Saved

De Amerikaanse documentairemaker D.A. Pennebaker is op 94-jarige leeftijd overleden. Pennebaker stond aan de wieg van documentaires over popmuziek. Baanbrekend was zijn Dont look back (1965) met Bob Dylan. De clip van Subterranean Homesick Blues met Dylan die trefwoorden uit de tekst op de grond laat dwarrelen, is wereldberoemd.
Afgelopen week was ik een week in Beerze voor evangelisatie. Ons weekthema was Verlossing. Mooi woord. En een woord dat in het Engels ook de naam is van een van Dylan's zogenoemde gospelalbums: Saved. Met het stevige Solid Rock en het mooie In The Garden. Je kunt het slechter treffen.
Afgelopen maandag was het 5 augustus. Het is natuurlijk de maand van de vallende sterren. Ik heb die nacht één shooting star gezien. Eentje. Ruim voldoende voor die dag. Zelfs voor een hele week.
Een nieuwe tournee van Dylan is nog niet aangekondigd, hoewel de vorige concertreeks inmiddels alweer eventjes achter de rug is. Dat maakt niet uit. Geduld is een schone zaak.

zaterdag 3 augustus 2019

Rond de bocht

Standing on the waters casting your bread
While the eyes of the idol with the iron head are glowing
Distant ships sailing into the mist
You were born with a snake in both of your fists while a hurricane was blowing
Freedom just around the corner for you
But with the truth so far off, what good will it do?

Jokerman dance to the nightingale tune
Bird fly high by the light of the moon
Oh, oh, oh, Jokerman
© Bob Dylan, 1983

vrijdag 2 augustus 2019

Gerbrich van Dekken

De singer/songwriters Gurbe Douwstra, Marcel Smit en Jan de Vries en zangeres Gerbrich van Dekken brengen woensdag 14 augustus een avondvullend programma met de mooiste duetten uit hun repertoire, aangevuld met Engelstalige liedjes, duetten uit het country-, folk- en bluegrass repertoire. Dat doen ze in De Koele, het openluchttheater in Appelscha.
De naam van Gerbrich van Dekken komt me bekend voor. Heeft zij ook niet iets gedaan met het Friestalige Dylan-project Earder As Letter? Voor deze gelegenheid kwam een aantal Friestalige zangers en zangeressen bijeen, om teksten van Dylan te vertolken. In het Fries, uiteraard.
Maar daar doet Gerbrich niet aan mee. Wel aan het vergelijkbare project De Partisanen, maar dan met Leonard Cohen in het Fries. Zij zing Hey, That's No Way To Say Goodbye, overgezet naar het Fries door Bart Kingma tot Ik Wol Dy Op Sa'n Dei Noch Net By My Wei:

Ik hâld fan dy ast wekker wurdst
Do draaist dy nochris lekker om
Dyn eagen ticht, it is noch tsjuster
en tinkst nochris oan justerjûn

Do en ik, wy bin net nij
Ik seach se alle dagen wol
fan hiel fier fuort en tichterby
Se frijden en se laken gol

Mar no’t it op in ôfskie komt
want aanst waachtet de leste dei
stean eagen sêft fan soargen
Ik wol dy op sa’n dei noch net by my wei

Dat is geen Bob Dylan. Maar he, zo'n grote stap tussen deze twee artiesten is het niet.

donderdag 1 augustus 2019

Woodstock 50

Het leek zo'n mooi idee. Om de vijftigste verjaardag te vieren van het legendarische Woodstock-festival, zou een herhaling van muziekfeest plaatsvinden. Artiesten waren al geprogrammeerd: Jay-Z, John Fogerty, Miley Cyrus, Santana, the Raconteurs en the Lumineers. Maar naar mate de tijd vorderde, bleek de organisatie tegen problemen aan te lopen.
Want waar moest het festival gehouden worden? Het oorspronkelijke terrein was niet beschikbaar, waardoor werd uitgeweken naar een nog nader te bepalen locatie - wat uiteindelijk een kleiner buitentheater in Maryland werd, honderden kilometers van de plek van het oorspronkelijke Woodstock. De kaartverkoop van 32.500 tickets moest nog beginnen. En de artiesten zegden stuk voor stuk af.
En dus is het feest afgeblazen.
In 1994 was wél een concert ter gelegenheid van de 25e verjaardag van de moeder aller festivals. Bob Dylan trad de tweede dag op, 14 augustus. Het evenement vond plaats op Winston Farm in Saugerties in de Amerikaanse staat New York, ongeveer 160 km ten noorden van de stad New York. Het terrein was 16 km gelegen van het oorspronkelijke Woodstock-terrein. “We’ve waited 25 years to hear this. Ladies and gentlemen, Mr. Bob Dylan!”
Een goede reden om de opname van dit optreden van Dylan maar te luisteren. Je moet immers wat.