zaterdag 30 september 2017

Kronieken #27: Boeken

Vandaag heb ik een biografie over Bette Davis uitgelezen. Het is van de hand van James Spada en is in 1994 verschenen in de Nederlandse vertaling. Een jaar eerder was de Engelstalige versie al op de markt gekomen. Ik kwam dit boek tegen in de kringloopwinkel, waar ik het boek kocht voor een bedrag van €1,20. Toen ik “Bette Davis” in de kast van de kringloopwinkel zag staan, dacht ik meteen aan die ene regel uit Desolation Row: And puts her hands in her back pockets / Bette Davis style
Die 'her' verwijst naar Cinderella, waar het tweede couplet van Desolation Row mee begint. Die Bette Davis-stijl van het handen in de zakken doen, daarvoor zijn op internet her en der wel wat foto's van te vinden. De beste foto's zijn die van Davis in haar rol als Margo Channing in de film All About Eve uit 1950.
Die Bette Davis. Ik kende haar niet, ik ken alleen de referentie in het Dylan-oeuvre. Het was een eenzame vrouw, moeilijk in de omgang. Zowel de omgang met haar collega's als haar kinderen. Bikkelhard, weinig liefde, en altijd op zoek naar aandacht, bij voorkeur fysiek.
Over boeken gesproken, Tom Willems komt binnenkort met een nieuw Dylan-boek. Het betreft de Bob Dylan-aantekeningen 2016 – 2017. Tom wordt wel gezien als de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen, een titel die hij heeft verdiend met zijn blog Bob Dylan in (het) Nederland(s).
Een boek om naar uit te kijken.


vrijdag 29 september 2017

Elvis' prentenboek

Van het nummer Love Me Tender van Elvis Presley verschijnt dit najaar een prentenboek. Ik moest gelijk denken aan Bob Dylan. Niet direct vanwege Went To See The Gypsy, over hun fictieve ontmoeting. Evenmin omdat ik voor de tweede keer naar Face Value ben geweest op Elvis' veertigste sterfdag. Wel vanwege het prentenboek.
Want ook van Dylan zijn teksten tot prentenboeken verworden. Het betreft achtereenvolgens de prentenboeken op basis van de teksten Forever Young (tekeningen Paul Rogers, 2008), Man Gave Names To All The Animals (tekeningen Jim Arnosky, 2010), Blowin’ In The Wind (tekeningen Jon J. Muth, 2011), If Dogs Run Free (tekeningen Scott Campbell, 2013) en If Not For You (tekeningen David Walker, 2016).
Ik trek de boeken maar weer uit de kast en kijk opnieuw naar de tekeningen. Nobelprijs-teksten die toegankelijk zijn gemaakt voor kinderen. Ik vraag me onwillekeurig af wanneer de eerste toneelstukken van bijvoorbeeld William Shakespeare of de boeken van John Steinbeck (om maar eens wat te noemen) voor kinderen worden omgezet in plaatjes.

maandag 25 september 2017

If the Bible is right

Afgelopen zaterdag zou de wereld vergaan. Nou ja, misschien zou zaterdag het begin van het einde van start gaan. Ware christenen zouden worden opgenomen, een teken dat de eindtijd dan daadwerkelijk is begonnen. Dat alles zou het gevolg zijn van een samenspel van de sterren aan de hemel. Maar na zaterdag heb ik niets meer vernomen van deze eindtijd.
Wel moest ik dit weekend denken aan Things Have Changed. Ik luisterde naar een live-versie uit 2003, zoals Dylan die speelde in de Heineken Music Hall. Hij zingt in dit nummer onder meer: “If the Bible is right, the world will explode”.
Het eindtijddenken van David Meade, waar het zaterdag over ging, kent veel overeenkomsten met Hal Lindsey, auteur van The Late, Great Planet Earth (De planeet die Aarde heette). Hij verwachtte de terugkomst in 1988, veertig jaar (een generatie) na de stichting van de staat Israël.
Die Hal Lindsey had in zijn dagen veel invloed op de Vineyard Churches, de kerk waar Dylan in zijn Gospel Years bij hoorde. Als de Bijbel klopt, zal de wereld exploderen, was een onderdeel van Lindsey's theologie. Dat is veertig jaar geleden. I used to care, zingt Dylan vanaf 2001 in het nummer uit de film Wonder Boys. Dylan waarschuwde zijn publiek in zijn Jesus Years vanaf het podium voor de eindtijd.
Maar ja, things have changed.

zondag 24 september 2017

Fundatie

Vandaag eindigt de portrettenserie Face Value in Zwolle, de twaalf karakterstudies van Bob Dylan. Museum De Fundatie had de schilderijen vanaf 24 mei, Dylan's 76e verjaardag, in bruikleen van The Bob and Jenny Ramsey Collection. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de twaalf schilderijen tot en met 20 augustus te zien waren, maar de collectie werd met een maand verlengd.
Ik heb de tentoonstelling twee keer gezien. De eerste keer nog voordat ik naar het klooster in Westmalle ging. De tweede keer was een herhaling. En een goede aanleiding voor een gesprek met een vriend. De schilderkunst van Dylan is herkenbaar – als je de hoezen van Music From Big Pink, Self Portrait, Planet Waves en Another Self Portrait voor de geest haalt, herken je de hand van de meester.
Maar blijkbaar was het een succesvolle tentoonstelling. Anders wordt niet een maand aan de “show” bijgeplakt. Dat moet Dylan dan weer goed doen. Denk ik. Dat hij nu ook op een ander kunstvlak wordt gewaardeerd. Zijn films daarentegen worden slecht bezocht en besproken, de schilderijen liggen dus dichter bij hem.
Wat Dylan ook doet aan kunst, het blijven pogingen om “in praktijk te brengen wat Norman Raeben hem in 1974 leerde, om met kunst de tijd stil te zetten.”


zaterdag 23 september 2017

Albums

De maand september is een goede maand voor Dylan-releases. Vandaag is de twintigste verjaardag van Time Out Of Mind. Eerder deze maand bestaat Tempest vijf jaar. Natuurlijk is er ook de zestiende verjaardag van “Love & Theft”. En verder is er nog het nieuws van Trouble No More, aflevering 13 uit The Bootleg Series. Natuurlijk, ik weet: elke dag in het jaar heeft wel iets met Dylan te maken, getuige bijvoorbeeld de site ExpectingRain.com. Maar toch, van dit soort album-weetjes maakt mijn hart een vreugdedansje.

donderdag 21 september 2017

The Bootleg Series, Vol. 13

Over anderhalve maand verschijnt The Bootleg Series, Vol. 13. Als ondertitel heeft deze aflevering Trouble No More meegekregen, en beslaat de periode 1979 – 1981. Deze Bootleg Series zat er al een aantal jaar aan te komen. In het geruchtencircuit wordt al een aantal jaar gesproken over een deel in deze nevendiscografie, dat de zogenaamde Gospel Years beslaat. Net als dat er wordt gewacht op een aflevering, dat de periode beslaat van Blood On The Tracks.
Maar die aflevering zal nog wel even op zich wachten. Eerst Trouble No More. Negen schijfjes telt de luxe editie; wie deze 9 schijven tellende editie van Trouble No More bestelt via Bob Dylans website krijgt een 2 cd bonus-set met opnamen van Bob Dylans concert in San Diego op 28 november 1979.
Voor de volledigheid ziet de tracklist er als volgt uit:

Disc 1: Live
1. Slow Train (Nov. 16, 1979)
2. Gotta Serve Somebody (Nov. 15, 1979)
3. I Believe in You (May 16, 1980)
4. When You Gonna Wake Up? (July 9, 1981)
5. When He Returns (Dec. 5, 1979)
6. Man Gave Names to All the Animals (Jan. 16, 1980)
7. Precious Angel (Nov. 16, 1979)
8. Covenant Woman (Nov. 20, 1979)
9. Gonna Change My Way of Thinking (Jan. 31, 1980)
10. Do Right to Me Baby (Do Unto Others) (Jan. 28, 1980)
11. Solid Rock (Nov. 27, 1979)
12. What Can I Do for You? (Nov. 27, 1979)
13. Saved (Jan. 12, 1980)
14. In the Garden (Jan. 27, 1980)

Disc 2: Live
1. Slow Train (June 29, 1981)
2. Ain’t Gonna Go to Hell for Anybody (Unreleased song – Apr. 24, 1980)
3. Gotta Serve Somebody (July 15, 1981)
4. Ain’t No Man Righteous, No Not One (Unreleased song – Nov. 16, 1979)
5. Saving Grace (Nov. 6, 1979)
6. Blessed Is the Name (Unreleased song – Nov. 20, 1979)
7. Solid Rock (Oct. 23, 1981)
8. Are You Ready? (Apr. 30, 1980)
9. Pressing On (Nov. 6, 1979)
10. Shot of Love (July 25, 1981)
11. Dead Man, Dead Man (June 21, 1981)
12. Watered-Down Love (June 12, 1981)
13. In the Summertime (Oct. 21, 1981)
14. The Groom’s Still Waiting at the Altar (Nov. 13, 1980)
15. Caribbean Wind (Nov. 12, 1980)
16. Every Grain of Sand (Nov. 21, 1981)

Disc 3: Rare and Unreleased
1. Slow Train (Soundcheck – Oct. 5, 1978)
2. Do Right to Me Baby (Do Unto Others) (Soundcheck – Dec. 7, 1978)
3. Help Me Understand (Unreleased song – Oct. 5, 1978)
4. Gonna Change My Way of Thinking (Rehearsal – Oct. 2, 1979)
5. Gotta Serve Somebody (Outtake – May 4, 1979)
6. When He Returns (Outtake – May 4, 1979)
7. Ain’t No Man Righteous, No Not One (Unreleased song – May 1, 1979)
8. Trouble in Mind (Outtake – April 30, 1979)
9. Ye Shall Be Changed (Outtake – May 2, 1979)
10. Covenant Woman (Outtake –February 11, 1980)
11. Stand by Faith (Unreleased song – Sept. 26, 1979)
12. I Will Love Him (Unreleased song – Apr. 19, 1980)
13. Jesus Is the One (Unreleased song – Jul. 17, 1981)
14. City of Gold (Unreleased song – Nov. 22, 1980)
15. Thief on the Cross (Unreleased song – Nov. 10, 1981)
16. Pressing On (Outtake – Feb. 13, 1980)

Disc 4: Rare and Unreleased
1. Slow Train (Rehearsal – Oct. 2, 1979)
2. Gotta Serve Somebody (Rehearsal – Oct. 9, 1979)
3. Making a Liar Out of Me (Unreleased song – Sept. 26, 1980)
4. Yonder Comes Sin (Unreleased song – Oct. 1, 1980)
5. Radio Spot January 1980, Portland, OR show
6. Cover Down, Pray Through (Unreleased song – May 1, 1980)
7. Rise Again (Unreleased song – Oct. 16, 1980)
8. Ain’t Gonna Go to Hell for Anybody (Unreleased song – Dec. 2, 1980)
9. The Groom’s Still Waiting at the Altar (Outtake – May 1, 1981)
10. Caribbean Wind (Rehearsal – Sept. 23, 1980)
11. You Changed My Life (Outtake – April 23, 1981)
12. Shot of Love (Outtake – March 25, 1981)
13. Watered-Down Love (Outtake – May 15, 1981)
14. Dead Man, Dead Man (Outtake – April 24, 1981)
15. Every Grain of Sand (Rehearsal – Sept. 26, 1980)

Disc 5 – Live in Toronto 1980
1. Gotta Serve Somebody (April 18, 1980)
2. I Believe In You (April 18, 1980)
3. Covenant Woman (April 19, 1980)
4. When You Gonna Wake Up? (April 18, 1980)
5. When He Returns (April 20, 1980)
6. Ain’t Gonna Go To Hell For Anybody (Unreleased song – April 18, 1980)
7. Cover Down, Pray Through (Unreleased song – April 19, 1980)
8. Man Gave Names To All The Animals (April 19, 1980)
9. Precious Angel (April 19, 1980)

Disc 6 – Live in Toronto 1980
1. Slow Train (April 18, 1980)
2. Do Right To Me Baby (Do Unto Others) (April 20, 1980)
3. Solid Rock (April 20, 1980)
4. Saving Grace (April 18, 1980)
5. What Can I Do For You? (April 19, 1980)
6. In The Garden (April 20, 1980)
7. Band Introductions (April 19, 1980)
8. Are You Ready? (April 19, 1980)
9. Pressing On (April 18, 1980)

Disc 7 – Live in Earl’s Court, London – June 27, 1981
1. Gotta Serve Somebody
2. I Believe In You
3. Like A Rolling Stone
4. Man Gave Names To All The Animals
5. Maggie’s Farm
6. I Don’t Believe You
7. Dead Man, Dead Man
8. Girl From The North Country
9. Ballad Of A Thin Man

Disc 8 – Live in Earl’s Court – London – June 27, 1981
1. Slow Train
2. Let’s Begin
3. Lenny Bruce
4. Mr. Tambourine Man
5. Solid Rock
6. Just Like A Woman
7. Watered-Down Love
8. Forever Young
9. When You Gonna Wake Up
10. In The Garden
11. Band Introductions
12. Blowin’ In The Wind
13. It’s All Over Now, Baby Blue
14. Knockin’ On Heaven’s Door

Disc 9: Bonus DVD
Trouble No More – A Musical Film

DVD EXTRAS:
Shot of Love
Cover Down, Pray Through
Jesus Met the Woman at the Well (Alternate version)
Ain’t Gonna Go to Hell for Anybody (Complete version)
Precious Angel (Complete version)
Slow Train (Complete version)  


woensdag 20 september 2017

Trouble No More

Goed nieuws! Na jaren van speculeren en wachten, verschijnt dan eindelijk Trouble No More, deel 13 uit The Bootleg Series. Deze aflevering beslaat de periode 1979-1981, de zogenaamde Gospel Years. Op het album zijn live-opnames uit dit tijdsbestek te horen. Behalve een dubbel-cd, zal ook een luxe-editie verschijnen met maar liefst 8 cd's. De luxe variant bevat naast optredens ook studio-materiaal. Trouble No More verschijnt vrijdag 3 november.
Kijk voor meer informatie over de release hier. En voor de setlist van de luxe versie, kijk op de site van Amazon.com.

dinsdag 19 september 2017

Bette Davis

Ik kwam Bette Davis tegen in de kringloopwinkel. Voor slechts €1,20. Dat is geen geld voor een actrice met haar staat van dienst. Ik kwam haar niet persoonlijk tegen, de vrouw is al ruim een kwart eeuw dood. Maar ik zag een biografie van de hand van James Spada. Voor dit geld kon ik deze levensbeschrijving niet laten liggen.
Nee, het is niet zo dat ik een filmkenner ben. Dit boek kocht ik dan ook niet zozeer vanwege de prestaties op het doek. Wel vanwege een lied van Bob Dylan, waarin zij wordt genoemd: Desolation Row. In het tweede couplet zingt de gelauwerde tekstdichter:

Cinderella, she seems so easy
It takes one to know one,” she smiles
And puts her hands in her back pockets
Bette Davis style

Wat voor stijl is dat dan? Om daar achter te komen, heb ik dit boek meegenomen. Ik ben het nu aan het lezen. Een bespreking volgt nog. Te zijner tijd. Maar voor nu is het genoeg. Het is voldoende om terug te denken aan dat optreden van Dylan in de Heineken Music Hall van 10 november 2003, toen ik dit lied voor het eerst hoorde. Of anders het laatste optreden van Dylan waar ik bij was, in dezelfde zaal maar toen AFAS Live geheten (16 april 2017).
It takes one to know one.

zondag 17 september 2017

Long And Wasted Years

I ain’t seen my family in twenty years
That ain’t easy to understand
They may be dead by now
I lost track of them after they lost their land

Aan deze woorden moest ik denken, toen ik arriveerde bij de barbecue. Deze bijeenkomst werd georganiseerd door een kant van de familie, die ik al zo'n twintig jaar niet meer had gezien. They may be dead by now, een aantal leden was inmiddels ook overleden. Dat wist ik ook wel, de rouwkaarten had ik gezien. En toch, het blijft een vreemde gewaarwording.
Twintig jaar. Neven en nichten waar je de naam van was vergeten. Nieuwe achterneefjes en achternichtjes. Nieuwe aangetrouwde familie. Ooms en tantes die inmiddels het tijdelijke met het eeuwige hadden verruild – en dus gaten in het gezin hadden geslagen.
Dylan geldt als uitgangspunt en contrapunt. Dat geldt in vrijwel alles. Bij veel gebeurtenissen zingt een zin van Dylan door m'n hoofd. Een vertaling, een zin, een melodie, schreef ik eind vorig jaar in mijn eigen versie van de Banquet Speech.
Zo ervoer ik deze barbecue, met een Dylan-citaat. Ik verloor ze uit het oog nadat ze uit hun land waren vertrokken. Of misschien geldt dat ook wel andersom: nadat ik uit hun land was weggegaan, zagen zij mij niet meer. Vertrek heeft altijd iets te maken met een tweerichtingsverkeer.
Enfin.
Is er troost te vinden in Long And Wasted Years, een van de nummers van Tempest? Zeker, in het einde. We hebben gehuild, zoveel tranen, zoveel vanwege de lange en verloren jaren.

We cried on a cold and frosty morn’
We cried because our souls were torn
So much for tears
So much for those long and wasted years.

zaterdag 16 september 2017

Bono-interviews

Momenteel lees ik het boek 'En zij noemden hem Bono'. Dit is een bundel verzamelde interviews, dat OOR-journalist Bert van de Kamp heeft gehouden met de U2-zanger. In de vraaggesprekken komt regelmatig de naam van Bob Dylan voorbij. Niet zo heel gek, natuurlijk. Onder meer in Chronicles, Vol. 1 legt Dylan uit dat Bono hem bij een etentje wees op de Canadese producer Daniel Lanois. Die produceerde vervolgens de schitterende plaat Oh Mercy.
Een citaat uit het interview uit februari 1987:
“De Ierse muziek was de grondsteen van de Amerikaanse volksmuziek. Vraag maar aan Dylan, die de twaalf coupletten van Brendan Behans The Banks Of The Royal Canal voor mij opzegde. Vijftien jaar na dato! Wat een geheugen! Liam Clancy was een van zijn idolen.”
De titel kan verwarrend zijn. Weliswaar is onder deze titel de tekst te vinden, maar is het genoemde gedicht onderdeel van The Auld Triangle. De Dylan-site Dylanchords.info meldt dat dit nummer door Dylan en The Band is opgenomen in 1967 tijdens “The Basement Tapes sessions”. En warempel, op The Basement Tapes Complete, deel 11 uit The Bootleg Series, is dit nummer terug te vinden. Het is nummer 19 op cd 1, onder de titel The Auld Triangle en geschreven door “Brendan Francis Behan”.
Mooie dingen. Ik leer iets over de Ierse poëzie. En ik draai maar weer eens dit eerste schijfje uit de compete kelder-opnames.

dinsdag 12 september 2017

Kronieken #26: Najaarstournee

Komend najaar gaat Dylan weer op tournee. De Amerikaanse najaarstournee 2017. Het zal een double bill zijn met Mavis Staples. Zelfs Nu.nl meldt dit nieuws; wat de Nobelprijs al niet teweeg kan brengen. De data en locaties zijn als volgt:

Vrijdag 13 oktober Valley Center
Zaterdag 14 oktober Las Vegas
Dinsdag 17 oktober Salt Lake City
Woensdag 18 oktober Salt Lake City
Zaterdag 21 oktober Denver
Maandag 23 oktober Omaha
Dinsdag 24 oktober Ames
Woensdag 25 oktober Saint Paul
Vrijdag 27 oktober Chicago
Zaterdag 28 oktober Grand Rapids
Zondag 29 oktober Bloomington

Woensdag 1 november Detroit
Vrijdag 3 november Akron
Zondag 5 november Columbus
Maandag 6 november Pittsburgh
Woensdag 8 november Uniondale
Vrijdag 10 november Richmond
Zaterdag 11 november Philadelphia
Zondag 12 november Philadelphia
Dinsdag 14 november Washington DC
Donderdag 16 november Boston

De kans bestaat dat hier nog een aantal data aan wordt toegevoegd. Mogelijk, maar misschien moeten we het met deze shows.
Bob Dylan en Mavis Staples hebben wel wat met elkaar. Ze namen in 2003 Gonna Change My Way Of Thinking op voor de gospel-tribute-album Gotta Serve Somebody. En natuurlijk het verhaal dat Dylan aan de ouwe Staples om de hand heeft gevraagd van Mavis.
Dat is de directe link. Een minder directe link wordt gelegd via The Band, de voormalige begeleidingsgroep van Dylan. Voor hun afscheid The Last Waltz namen deze vier Canadezen en één Amerikaan een nieuwe versie op van The Weight. Een duet met The Staples Singers. De verbindingen onderling zijn nauw.

zondag 10 september 2017

Tempest

Vijf jaar geleden verscheen Tempest. Een mooie plaat, dat in eerste instantie een religieuze plaat moest worden. Maar dat is het uiteindelijk niet geworden. Desalniettemin zijn wel degelijk christelijke verwijzingen te vinden. Met name in het schitterende lied Pay In Blood.
Na Tempest verschenen nog drie studio-albums van Dylan: Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate. Zou Tempest dan daadwerkelijk de laatste plaat zijn van Dylan met eigen materiaal, zoals The Tempest het laatste toneelstuk van William Shakespeare is?
Ik geloof er niets van.

woensdag 6 september 2017

Seven Curses

Dylan geldt als uitgangspunt en contrapunt. Dat geldt in vrijwel alles. Bij veel gebeurtenissen zingt een zin van Dylan door m'n hoofd. Een vertaling, een zin, een melodie. Het is niet dat ik hier actief naar op zoek ben, zulke dingen gebeuren nou eenmaal.
Zo las ik vandaag uit het Bijbelboek Spreuken, hoofdstuk 6 de verzen 16 tot en met 19. Zoek de tekst eens op. Is het dan vreemd dat ik onwillekeurig moet denken aan een tekst als Seven Curses? Misschien wel vreemd, ja.
Aan de andere kant, Dylan was als joods jongetje ondergedompeld in het Oude Testament. Hij deed zijn bar mitswa, een teken van volwassenheid. Op die leeftijd kende je de Hebreeuwse Bijbel. Een verzameling boeken waar Dylan rijkelijk uit heeft geput, ook als beginnend tekstschrijver en zanger.
Dus waarom ook niet? Waarom zou Spreuken 6 niet geheel of gedeeltelijk ten grondslag kunnen liggen aan Seven Curses?

dinsdag 5 september 2017

Tandarts

Angst voor de tandarts heb ik niet. Sterker nog, ik voel me bij deze dokter uitstekend op mijn gemak. Met enige regelmaat kom ik ook langs zijn assistent. Ilias heet deze assistent, een sympathieke man. Een jongeman zonder een Nederlandse achtergrond, maar een vakman pur sang. Ik geef me volledig aan hem over, zodra ik in de stoel lig om mijn gebit aan hem te tonen.
Ilias heet hij. Het is dezelfde naam als één van de meesterwerken van Homeros. Ik heb dit boek in twee vertalingen in de kast staan, allebei gezamenlijk met die andere masterpiece van de Griekse dichter: Odyssee. Het ene is een vertaling uit 1959 door Frans van Oldenburg Ermke. De andere is vertaald door M.A. Schwartz en telt een twaalfde herdruk in 2016.
Dat tweede boek in deze bundel is een boek waardoor Dylan werd geïnspireerd. Althans, dat zegt hij in zijn Nobel Speech. Naast de Odyssee werd de Nobelprijswinnaar 2016 begeisterd door Moby Dick van Herman Melville en All Quiet on the Western Front van Erich Maria Remarque.
Wanneer ik dan in het kunstlicht kijk bij mijn tandarts, denk ik aan Homeros, Bob Dylan en de Nobel Speech. Een bezoek aan de tandarts is net zo leuk als dat je het zelf maakt.

zondag 3 september 2017

Duitsland

In zijn Nobel Speech haalt Bob Dylan drie boeken aan, die hem hebben beïnvloed: Moby Dick, All Quiet on the Western Front en The Odyssey. Het middelste boek, All Quiet on the Western Front, is een vertaling van Im Westen nichts Neues van de Duitse veteraan Erich Maria Remarque. In 1947 kreeg Remarque de Amerikaanse nationaliteit, nadat vijftien jaar eerder hem zijn Duitse paspoort was ontnomen en hij statenloos was.
In 2007 toonde de Oost-Duitse stad Chemnitz als eerste de schilderijen van Bob Dylan. Deze tentoonstelling kwam op initiatief van de directeur van het museum, Ingrid Mössinger. Ze was in New York, zag het werkje uit 1994 met Dylans tekeningen en raakte in de ban. Thuisgekomen nam ze contact op met het management van Bob Dylan met een eenvoudige vraag: zou Dylan in Chemnitz willen exposeren?
In 2013 werd Dylan toegelaten tot de zogenaamde Duitse Kunst-adel bij de De Akademie der Künste, een club met een geschiedenis die tot de 17e eeuw teruggaat.
Je kunt dus wel zeggen dat Dylan “iets” met Duitsland heeft. Maar wat die relatie precies is, weet ik niet. Is het dat de voormalige DDR zo dicht bij het gebied ligt, waar de voorouders van zowel vaders als moeders zijde vandaan komen? Is het vanwege 'de oorlog'? Wat heeft 'his Bobness' met onze oosterburen? En hoe zit dat precies?
Misschien doen zulke vragen er ook niet toe. Het gaat immers om het werk dat Dylan levert. Ja, dat zeker. Maar het wil ook wel helpen als je soms wat meer achtergrondinformatie weet. Of misschien ook wel niet weet, want het gebrek aan informatie kan de mythe rond de teksten ook weer versterken.

vrijdag 1 september 2017

September

Vandaag is september begonnen. De avonden vallen al eerder in, de ochtenden laten langer op zich wachten. We kunnen nog wel doen alsof het niet zo is, maar de herfst komt al met rasse schreden ons tegemoet. Ik weet niet of het echt een reden is, maar ik vind het wel een goede gelegenheid om Earder As Letter weer uit de kast te trekken.
Earder As Letter is 'In Frysk earbetoan oan Bob Dylan', met bijdragen van onder andere Twarres, Ernst Langhout & Johan Keus, Die Twa en Meindert Talma. Het mooist is nog wel de uitvoering door Mink van het nummer Bring My Nei De Himmeldoor, de Friese vertaling van Tryin' To Get To Heaven.
Een prima lied bij het invallen van het najaar. En daarmee een uitstekende song om de maand september mee te beginnen.