Vandaag is het Pinksteren, in Nederland vieren we Eerste Pinksterdag. Morgen ook, maar dan is het Tweede Pinksterdag en gaat de goegemeente weer in de file naar de woonboulevard. Ik niet. Ik luister naar Bob Dylan. Omdat ik eigenlijk elke dag naar Dylan luister.
Pinksteren is in de gereformeerde traditie waarin ik ben groot geworden, traditioneel de dag van de openbare geloofsbelijdenis. Mevrouw Frits en ik waren vandaag dan ook bij een belijdenisdienst. Het meisje van 19 legde samen met vijf generatiegenoten geloof af.
Ik was in mijn gedachten bij maandag 17 oktober, toen Dylan zijn tweede concert in de AFAS Live gaf. Waar ik met mijn broer en mevrouw Frits bij was. Wat de bard opende met een flard van Oh Susanna. En wat hij afsloot met Every Grain Of Sand.
In the time of my confession, in the hour of my deepest need
When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed
There’s a dyin’ voice within me reaching out somewhere
Toiling in the danger and in the morals of despair
Maar daar ging het in dat Groningse dorp niet over. Evenmin over het alternatieve slotstuk van dit lied: I am hanging in the balance of a perfect, finished plan / Like every sparrow falling, like every grain of sand.
Niet op het randje van een perfect en afgerond geheel, zoals elke vallende mus, zoals iedere korrel zand. Enfin.
Pinksteren dus. Een christelijke feestdag. Het Bijbelboek Handelingen der apostelen vertelt dat op de vijftigste Paasdag de heilige Geest werd uitgestort over de apostelen (2,1-4). Er wordt een rechtstreeks verband gelegd met de verrijzenis van Christus (2,32-33) en met de mogelijkheid voor allen, door de doop aan de heilige Geest deel te krijgen (2,38). De oudkatholieke kerk legt het nog maar eens rustig en weloverwogen uit, hoe het zit met dit bijzondere feest.
Maar ook daar ging het niet over in de Nederlandse Gereformeerde Kerk op het Groningse land. Althans, niet specifiek over de uitleg die de mede-christenenen hebben gegeven.
Het ging in de dienst wel over Augustinus. Het meisje waar we voor kwamen, kreeg de Belijdenissen van deze kerkvader cadeau, als stoffelijk aandenken voor deze dag. Augustinus, Augustinus van Hippo, ook wel Sint-Augustinus. Ik droomde even dat ik hem zag.
Nee, ik niet, Bob Dylan wel. Alive as you or me. Het lied staat op John Wesley Harding (JHWH) uit 1967. De laatste zin uit dit lied luidt: I put my fingers against the glass / And bowed my head and cried.
Of zingt Dylan: 'And bowed my head and prayed'? Dat hoor ik er in. En ik ben niet de enige die dat zo hoort, heb ik proefondervindelijk bevonden.
De bard speelde het nummer in 2011 voor het laatst, tijdens een optreden in Cork, Ierland. Je had er bij willen zijn geweest, denk ik. Maar ja, sommige dingen weet je pas achteraf. En dan is het al gebeurd.
Pinksteren. Het uur van mijn belijdenis, in mijn donkere uur. Ik zie de hand van de Meester. Net als elke vallende mus en iedere getelde korrel zand. Ik buig mijn hoofd en huil. En bid. Huilen en bidden vallen soms samen.
Vraag de heilige Sint-Augustinus maar.
