zondag 29 november 2020

Advent 2020

Vandaag is de Adventsperiode aangebroken. De kerken tellen de komende vier weken af richting het Kerstfeest. Advent betekent verwachting, vol verwachting wordt uitgekeken naar de komst van de beloofde Messias. 
In veel kerken is het de gewoonte om tijdens de zondagen van Advent een Bijbeltekst te lezen over die aangekondigde Redder. Een van die teksten komt uit de profetie van Jesaja. De lijdende knecht. Daarin wordt onder meer gezegd: Hij was verwacht, de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten, bekend met ziekte.
Aan deze tekst moet ik denken bij het horen van het nummer Red River Shore. Dylan zingt: Now I heard of a guy who lived a long time ago / A man full of sorrow and strife / That if someone around him died and was dead / He knew how to bring him on back to life.
Na de Kersttijd volgt het nieuwe jaar. Ook daarvoor worden verwachtingen uitgesproken. Wensen, plannen, dat soort dingen. Voor het kalenderjaar 2021 is een Dylan-kalender op de markt gebracht. Het initiatief komt van RareCoolStuff. Deze kalender heeft onder meer dertien klassieke en opmerkelijke foto's tussen 1961 en 1965, rechtstreeks vanuit het fotoarchief van Dylan's platenmaatschappij.
Met posters en een chronologisch overzicht van alle Dylan-albums, waarin de afleveringen van de Bootleg Series ook op volgorde in het oeuvre zijn geplaatst. Je moet $19.95 neerleggen voor dit collector's item.
Daar gaan veel harten sneller van kloppen. Van dit vooruitzicht.





vrijdag 27 november 2020

A celebration

A celebration, met die woorden omschreef gitarist en tekstschrijver Robbie Robertson het afscheidsconcert van The Band. Deze laatste wals werd 25 november 1976 gehouden: het was de vierde donderdag van november en dus ook Thanksgiving. Die donderdag deelden Robertson, Levon Helm, Rick Danko, Garth Hudson en Richard Manuel in Winterland Ballroom in San Francisco, voor het laatst het podium in de klassieke bezetting van The Band.
Met de woorden "Happy Thanksgiving", uitgesproken door bassist Danko, zette The Band de allerlaatste toegift in, Don't Do It. Toen zat het uren durende spektakel er op. Met onder meer optredens van onder meer dichter Lawrence Ferlinghetti en tal van bevriende muzikanten. En natuurlijk een kalkoen, want het was wel Thanksgiving.
Wat is in die 44 jaar nadien verder gebeurd? The Band kwam in een herschikking nog bijeen in de jaren 1983 tot 1999. Drie van de oorspronkelijke leden zijn inmiddels overleden, enkel Robertson en organist Hudson zijn nog onder ons. Dat wat betreft de formatie van de groep.
Presidenten in Amerika hebben elkaar afgewisseld. Rechts is meer en meer opgekomen en geaccepteerd, ook de varianten daar weer rechts van. De muziekindustrie ontwikkelt zich steeds meer als digitaal gemeengoed. De tijd staat niet stil, mensen komen en mensen gaan.
Maar Thanksgiving wordt nog elk jaar gevierd. En The Last Waltz is nog steeds een jaarlijks uitje: de dvd, de elpee, de dubbel-cd of de vier cd's tellende box, ze komen elke Thanksgiving wel weer eventjes voorbij.

woensdag 25 november 2020

County voor county

County voor county wordt de overwinning van presidentskandidaat Joe Biden een feit. En verschuift Donald Trumps strijd om de verkiezingsuitslag alsnog naar zijn hand te zetten van de voorgrond naar een achterhoedegevecht.
Als Trump zijn nederlaag definitief erkent, zou hij in 2024 opnieuw een gooi doen voor zijn herverkiezing. Kan dat? Als een zittend president niet wordt herkozen, mag hij dan een termijn later opnieuw een poging wagen? De 'ouwe Bush' verloor in 1991 van Bill Clinton, toen de 42e gouverneur van Arkansas. 
George H.W. Bush heeft vier jaar later niet een hernieuwde poging gedaan voor het hoogste ambt. Zijn zoon George W. Bush kwam pas in 2000 in het Witte Huis.
Enfin. Dit heeft nog niet zoveel met Dylan te maken. Dat verband komt nu. Want al eerder was bekend dat de staat Georgia een blauwe staat werd: Biden won deze Amerikaanse deelstaat. Jimmy Carter was tussen 1971 en 1975 gouverneur van de staat Georgia. Vervolgens richtte hij zich als Democraat op de presidentsverkiezingen. Bij de verkiezingen van 1976, de strijd tussen Ford en Carter, werd The Band ingezet. Het waren de nadagen van de popgroep in hun oorspronkelijke bezetting. Hun versie van Georgia On My Mind werd ingezet voor de campagne van Carter. Stuart Gorrell schreef de song speciaal voor Georgia Carmichael, de zuster van van Hoagy Carmichael. De tekst is echter voor meer dan één uitleg vatbaar en kan zowel op een vrouw Georgia slaan als op de staat Georgia. 
En dan nog iets. Biden was tussen 2009 tot 2017 vice-president onder Barack Obama. In 2010 speelde Dylan het nummer The Times They Are a-Changin' in het Witte Huis. De president van Keniaanse afkomst gaf de bard in 2012 de Presidential Medal of Freedom - Dylan hield bij de ceremonie zijn zonnebril op.
Tussen Biden en Obama en Bob Dylan zijn warme relaties. Tussen de muziek en Georgia ook. Dáár is het mij om te doen.

dinsdag 24 november 2020

MSNBC

De Amerikaanse nieuwszender MSNBC heeft een pijnlijke fout gemaakt. Volgens dit medium zou Bob Dylan zijn overleden. Het nieuws maakte deel uit van de berichtgeving over de verkoop van het Glover-archief met Dylan-materiaal.
Trouwe kijkers twitterden snel dat dit nieuws niet klopte. Waarna verontschuldigingen volgden - uiteraard, want wat moet je anders?
Het is wel een mooi gedachte-experiment. Hoe reageer je als Dylan daadwerkelijk is gestorven? Dat nieuws komt natuurlijk een keer voorbij. Dylan is inmiddels 79 jaar, de overlijdensadvertentie zal misschien niet heel lang meer op zich laten wachten. Hoe lang we op dat bericht moeten wachten, is een verrassing.
We horen het vanzelf, uiteraard. Als het zo ver is, zullen we de volgende stappen zetten. In memoriams schrijven. De platen uit de kast trekken. Herinneringen ophalen.

maandag 23 november 2020

Kronieken #61 | Experiment Ensam

Zes jaar geleden speelde Bob Dylan vier nummers voor Fredrik Wikingsson. Het optreden in de Academy of Music, voorafgaand aan het reguliere concert van de bard van diezelfde avond in dezelfde hal, maakte deel uit van de documentaire Experiment Ensam: je krijgt als individu iets wat normaal gesproken voor een groot publiek is. In dit geval: een optreden van Bob Dylan voor Wikingsson.
Het resultaat van dit onderdeel was dat de concertbezoeker tijdens het optreden zich enorm gelukkig voelde - maar na het optreden toch ook wel weer eenzaam, omdat hij deze ervaring niet kon delen met fellow bezoekers.
Gisteren was het de 57e herdenking van de moord op John F. Kennedy. JFK werd tijdens een officieel bezoek in een open limousine in Dallas vermoord. De tocht maakte deel uit van de herverkiezings-campagne; de moord werd naar alle waarschijnlijkheid gepleegd door Lee Harvey Oswald - of was er toch sprake van een complottheorie waarin de CIA betrokken was?
Deze anniversary is een goede gelegenheid om Murder Most Foul weer te draaien. Een zeventien minuten durende kroniek over de moord op Kennedy. Bob Dylan's eerste (digitale) nummer 1-hit in de Verenigde Staten. En de vooruitgeschoven singel van Rough And Rowdy Ways, dat afgelopen zomer verscheen.
Was Kennedy, een rokkenjager en 'een fysiek wrak van 43', een eenzame president? Was Oswald, de vermoedelijke dader, eenzaam? Is Wikingsson nog steeds eenzaam?

zondag 22 november 2020

De woordkunstenaar

Aflevering 13 van de BOBcast staat sinds vandaag online. Lars Hulshof en Chris Kijne praten met Erik Bindervoet. Hij is de helft van het duo Bindervoet & Henkes, dat vrijwel alle teksten van Dylan naar het Nederlands heeft omgezet. Robbert-Jan Henkes was bij dit vraaggesprek niet aanwezig; hij zit in het buitenland en is moeilijk te bereiken. Die onbereikbaarheid geldt volgens Bindervoet ook voor het binnenland.
Anderhalf uur heeft de VPRO uitgetrokken voor de dertiende BOBcast. Waarbij Bindervoet uitlegt hoe complex en gevarieerd het oeuvre van Dylan is. En dat hij met Henkes trouw aan de teksten van de bard zijn gebleven. Waarbij ze wel de plaatsen naar de Nederlandse topografie hebben omgezet.
Doe het de mannen maar na: honderden teksten, waarvan een groot aantal ook nog korte verhalen zijn, vertalen naar het Nederlands. Een onmogelijke klus, die het tweetal toch maar geklaard heeft. Voor zo'n karwei kun je wel enig respect opbrengen.
Bij deze.
En toch, hoe goed deze opdracht ook is, de vertalingen zijn niet altijd adequaat. Ze moeten zingbaar zijn, maar dat geldt dan wel voor de geoefende artiest om de vernederlandste teksten te zingen. Dat de plaatsnamen naar de Nederlandse Bosatlas zijn gesitueerd, werkt ook niet altijd even goed. Plus dat de teksten vaak net te jolig zijn omgezet.
Hopelijk komen Hulsof en Kijne nog bij Ernst Jansz in de commune voor een BOBcast-aflevering.

zaterdag 21 november 2020

495.000 dollar

Voor 495.000 dollar heeft een anonieme koper brieven en niet-gepubliceerde songteksten van de Amerikaanse singer-songwriter Bob Dylan overgenomen. Het materiaal komt uit de erfenis van Tony Glover, die in 2019 overleed; zijn weduwe heeft de collectie van de hand gedaan.
Het online nieuwsmedium Nu.nl meldt de verkoop. Wel staat één storende fout in de tekst. "In een van die brieven legde Robert Allen Zimmerman, de echte naam van de in 1941 geboren Dylan, uit dat hij zijn naam veranderde uit angst voor antisemitisme." 
De fout is dat Robert Allen Zimmerman niet de echte naam is van Dylan - hij is weliswaar onder die naam ingeschreven bij de burgerlijke stand, maar deze naam werd in augustus 1962 officieel veranderd bij de rechtbank van Minnesota in Robert Dylan.
Enfin.
Hopelijk wil de koper zo vriendelijk zijn om het assortiment naar de universiteit van Tulsa uit te lenen. Bij deze instelling in Oklahoma ligt een groot gedeelte van Dylans archief opgeslagen.
Overigens is de koop van de Glover-collectie voor mij niet weggelegd. Het is toch iets te veel geld voor een arme jongen uit Leeuwarden.

woensdag 18 november 2020

Gotta Serve Somebody

Gisteren werd bekend dat Rance Allen eind oktober is overleden. Op het gospel tribute-album Gotta Serve Somebody is hij te horen, als solo-artiest en niet met zijn eigen groep. Allen zingt When He Returns, dat oorspronkelijk op Slow Train Coming is terug te horen.
Allens overlijden is een goede reden om de cd weer uit de kast te trekken. Om te zien dat Allen de laatste tribute-bijdrage geeft, voordat Dylan en Mavis Staples het nummer Gonna Change My Way Of Thinking tot een duet maken.
Ook maar eens de meewerkende artiesten bekijken. Bij Dylan en Mavis is een andere vrouw te horen (Sure, we got plenty of chicken out there in the yard). Dat zal waarschijnlijk Yvonne Staples zijn, een van de Staplels Singers en vermeld als 'vocals' bij dit nummer. Jack Frost produceert dit nummer.
Bij de andere nummers spelen sommige artiesten met verschillende collega's mee. Zoals het achtergrondkoor met Micheal McElroy, Capathia Jenkings, Aisha deHaas en Adriane Lenox, die te horen zijn bij Shirley Ceasar (Gotta Serve Somebody), Dottie Peoples (I believe in You), Aaron Neville (Saving Grace) en Helen Baylor (What can I do for You?).
Aisha deHaas, je zou zeggen dat zij op z'n minst Nederlandse voorouders heeft.
Billy Preston is als organist op een Hammond B3 te horen bij Sounds Of Blackness (Solid Rock) en Baylor. Volgens de Nederlandse Wikipedia is Preston ook betrokken bij Blood On The Tracks - maar dat heb ik nergens bevestigd gezien.
En dan is er nog Jim Keltner, die de drums speelt bij Baylor. Een jaar voordat dit album verscheen, tourde Keltner mee met de Europese tournee van Dylan. Bij mijn eerste Dylan-concert, 2 mei 2002, zat Keltner op de drumstoel. Hij speelde als Buster Sidebury mee bij de Traveling Wilburys. Ook is hij te horen op Saved, Shot of Love én Time Out of Mind.
Dat zijn leuke dingen om te ontdekken, in zo'n fysiek hoesje.

dinsdag 17 november 2020

Rance Allen

Muzikant en predikant Rance Allen is 31 oktober op 71-jarige leeftijd overleden. In The New York Times staat een uitgebreid in memoriam over dit dubbeltalent. Allen heeft in 2003 het nummer When He Returns uitgevoerd op het gospel tribute-album Gotta Serve Somebody - dezelfde plaat als waar Dylan met Mavis Staples het duet Gonna Change My Way Of Thinking uitvoeren.
Allen werd in 1978 ouderling van de Holiness Temple Church of God in Christ in Monroe. In 1985 werd hij dominee (pastor) van de New Bethel Church in Toledo, wat hij 35 jaar bleef. Tot zijn dood was hij kerkvoogd van de Michigan Northwest Harvest Ecclesiastical Jurisdiction of the Church of God in Christ.




zondag 15 november 2020

Ieder zijn eigen Bob

Chris Kijne en Lars Hulshof bespreken in 'hun' BOBcast de vele gezichten van Bob Dylan. Inmiddels is het duo zo ongeveer halverwege de serie met gesprekken. Elke twee weken verschijnt een podcast van een uur, waarin de twee VPRO-journalisten een gast laten praten over Dylan.
Over die BOBcast praat Kijne in weekblad HP/De Tijd. "Op een gegeven moment stuitten we beiden op een bericht dat er in Tulsa in Oklahoma een soort grote Bob Dylan-bibliotheek zou komen. Alles wat Bob Dylan heeft, iedere snipper uit zijn archief, heeft hij verkocht aan die bibliotheek. Toen kwam Lars met het idee om een documentaire te gaan maken, waarin we aan de hand van dat archiefmateriaal het verhaal van Dylan zouden vertellen. Door gebrek aan tijd in mijn drukke werkschema, stelde ik voor om een podcast te gaan maken naar aanloop van Dylan’s tachtigste verjaardag." - zo is het gekomen met de BOBcast.
Het uitgangspunt van de BOBcast is dat iedereen zijn eigen Bob heeft, "hij is al van jongs af aan begonnen met mystificeren, met een verhaal maken. (...) Ons uitgangspunt is het interviewen van mensen om op zoek te gaan naar wie hun Bob Dylan is en wat hun fascinatie voor die man drijft. Door al die verschillende perspectieven krijg je een boel informatie over Dylan en hoe hij wellicht wel in elkaar zou kunnen zitten. En over de gast in kwestie.”
Mooi. Goed vraaggesprek van Noortje Janssen met Kijne.

vrijdag 13 november 2020

Kinderboek

Nu moet ik mezelf niet heiliger voordoen dan ik ben, want op de middelbare school zat ik in de klas met de hasjverkopende Klaas Bruinsma bij wie ik graag aanklopte voor een ‘stukkie stuf’. Klaas studeerde voor Godfather terwijl ik de Indische Bob Dylan wilde worden. Hij slaagde voor zijn studie, geloof ik. Ik niet.
Was getekend, Theodor Holman in dagblad Het Parool.
Het is een column over kinderboeken en de schrijvers daarvan. Nu is Theodor Holman dus geen kinderboekenschrijver. Ook niet de Indische Bob Dylan. Of Godfather.
Dylan is ook geen Godfather, hoewel sommigen hem die titel wel toekennen. Evenmin is de bard Indisch, hooguit Oost-Europees. En de Nobelprijswinnaar voor de Literatuur heeft ook geen kinderboeken achter zijn naam staan.
Hoewel een aantal songsteksten wel tot prentenboeken (en dus kinderboeken?) zijn omgezet. Forever Young, Man Gave Names To All The Animals, If Not For You, If Dogs Run Free, aan omzetting in plaatjes geen gebrek dus.
Maar daar heeft Holman het niet over. Hij is dan ook niet de Indische Bob Dylan.

donderdag 12 november 2020

Young 75

De Canadees-Amerikaanse zanger Neil Young mag vandaag 75 kaarsjes uitblazen. Het is wel heel makkelijk om vandaag Forever Young te draaien. Niet alleen een verjaardagslied, maar ook een woordspeling met de achternaam van ome Neil.
Ik denk aan het concert van Dylan in Kilkenny, Ierland. Toen Dylan daar afgelopen zomer optrad, was ook Neil Young aanwezig. Samen speelden ze, tijdens Dylan's setlist, het nummer Will The Circle Be Unbroken? van Johnny en June Carter. 
Daar luister ik vandaag maar weer naar. Omdat Neil Young jarig is.

dinsdag 10 november 2020

Heineken Music Hall

Maandag 10 november 2003, ik bezoek mijn tweede Bob Dylan-concert. Het is de eerste avond van twee - de eerste shows die Dylan geeft in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Een klein anderhalf jaar eerder zag ik Dylan voor het eerst, in Ahoy Rotterdam.
Het is de tournee waarin Dylan voor het eerst ook zijn elektrische pianootje tevoorschijn had gehaald. En de tournee met Freddie Koella, de gitarist uit de band Willy de Ville. Koella verving Charlie Sexton als gitarist. George Recile zat weer op de drumkit; bij het vorige Nederlandse optreden werd hij vervangen door Jim Keltner, omdat Recile zijn pols geblesseerd had.
Het iss ook de tournee met die uitgebreide introductie, uitgesproken door de tourmanager van dienst: The poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the '60s counter-culture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned make-up in the '70s and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the '80s and who suddenly shifted gears, releasing some of the strongest music of his career beginning in the late '90s. Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!
Enfin.
Emil Peeters was ook aanwezig in het publiek. Hij schreef voor METRO een concertverslag, dat de volgende ochtend was te lezen. Het was de tijd dat METRO inhoudelijk nog kon concurreren met die andere gratis OV-ochtendkrant Sp!ts. Natuurlijk had METRO voor de papieren krant maar beperkt ruimte voor de recensie - maar toch, Peeters werd niet heel enthousiast.
Dylans heilige vuur was gedoofd, in vergelijking met de beruchte jaren tachtig en de Time Ouf Of Mind-optredens. Wanneer de band geregeld gas terug nam en minder rockte, bleef weinig van de songs overeind, vond Peeters. Het geluid was slecht: de drums en piano waren slecht versterkt, in tegenstelling tot Dylans zang - "een verkouden kraai op leeftijd".
Dat de band stevig rockte, gold als jus op de aardappels. Maar dat kon de algemene indruk niet oppoetsen: "Maar ja, voor een avondje rocken weet ik nog wel een paar zalen in Nederland, waar je voor minder dan tien euro helemaal aan je trekken komt. En daar mag je na afloop ook nog een biertje drinken aan de bar."
Het ontbreekt er nog maar net aan of Peeters was eigenlijk op weg naar een live-concert met alleen maar golden oldies en greatest hits. Die songs komen al sinds mensenheugenis niet voorbij in de setlist van Dylan. Of ze komen wel voorbij, maar dan in een geheel nieuwe uitvoering. Als je de versie van de plaat wilt horen, zet je de plaat thuis maar op.
It's All Over Now, Baby Blue kreeg een country-uitvoering, 'inclusief pedal steel'. Was dat als compliment bedoeld? "Girl from the north country bleef nauwelijks overeind," noteerde Peeters. Sjah, misschien was hij net even plassen. Geen referentie aan Johnny Cash, die een maand eerder was overleden en met wie Dylan 'Girl' als duet opnam voor Nashville Skyline.
Awel.
Die recensie in METRO was de eerste keer dat ik persoonlijk werd geconfronteerd met de waterscheiding in de muziekwereld. Je houdt van Dylan of je haat hem. Peeters behoorde tot die laatste categorie. Tegenwoordig is hij redacteur bij het magazine Aftersales, "hét vakblad in de autobranche". Misschien zegt dat ook wel iets.

maandag 9 november 2020

Kronieken #60 | Dignity

Het heeft er alle schijn van dat de Democratische presidentskandidaat Joe Biden de verkiezingen heeft gewonnen van zittend president Trump. Officieel is het nog niet, daarvoor moet de procedure nog gevolgd worden. Dat is goed, om de regels van de democratie te volgen. Om impulsiviteit te voorkomen. Of om niet in een dictatuur te vervallen.
De argumenten voor een democratie, de minst slechte staatstvorm, zijn wel helder.
Met de komst van Biden naar het Witte Huis, krijgen de Verenigde Staten ook voor het eerst een vrouwelijke vice-president. En de eerste vice-president van afro- en Aziatische afkomst: de moeder van running mate Kamala Harris was een Indiase kankerspecialist, die in 1958 geëmigreerd was naar de Verenigde Staten. De vader van Harris was afkomstig uit Jamaica. Hij verhuisde in 1961 naar de VS, waar hij later hoogleraar economie werd.
Een blanke man en een donkere vrouw. Een uitstekende combinatie. Bob Dylan heeft wel gedate met Mavis Staples en zelfs bij de ouwe Pop Staples om haar hand gevraagd. Pop was voor, maar Mavis wilde niet met een blanke trouwen. Desalniettemin zijn Mavis en Bob nog steeds best friends.
En wat te denken van de donkere gospelzangeressen, die de achtergrondvocalen verzorgden tijdens Dylans Jesus Years? Op Trouble No More, deel 13 uit de Bootleg Series, zijn Carolyn Dennis, Gwen Evans, Clydie King, Regina McCrary, Regina Peebles, Helena Springs en Mona Lisa Young op de achtergrond te horen.
En Dennis is getrouwd geweest met Dylan tussen juni 1986 en oktober 1992. Hun dochter Desiree Dennis-Dylan werd in januari '86 geboren; het album Under The Red Sky is opgedragen aan Gabby Goo Goo, een koosnaampje voor Desiree. Dit meisje zou eind 2013 zijn getrouwd met haar vriendin.
Dylan is tegenwoordig niet op tournee. De corona dwingt hem om thuis te blijven. Maar gelukkig zijn de bootleggers actief. MrJudasPriest en Bennyboy hebben op YouTube een 'live-verzamelaar' geplaatst. 
Before The Drought - Best Of The NET 2019 is de titel. NET is natuurlijk de afkorting van Never Ending Tour, Before The Drouhgt verwijst naar de droogte van 2020 (géén shows!), maar ook naar de live-dubbelaar Before The Flood uit 1974 - de registratie van de eerste tournee in acht jaar tijd, die Dylan met The Band ondernam.
Goede titel dus. Before The Drought opent met de dienstmededeling van Dylan in Wenen, 16 april. Het is spelen of foto's maken! Zo is dat ook nog een keer.
Het gaat om waardigheid. Op het podium. In de zaal. Maar ook in het Witte Huis. Bij het 'hoogste ambt'. In democratieën. Het is niet te fotograferen. Wel uit te voeren.





zondag 8 november 2020

De inspirator #2

Vandaag is aflevering 12 verschenen van de BOBcast bij de VPRO. Het is deel 2 van het gesprek dat Lars Hulshof en Chris Kijne met Lucky Fonz III voerden. Otto Wichers, zoals zijn echte naam luidt, studeerde Engelse Taal en Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn afstudeerscriptie ging over de teksten van Bob Dylan.
Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Net als zijn kennis en kunde over Dylan. Geen algemeenheden, maar opvattingen die hout snijden. En interne kritiek op eerdere gesprekspartners van Kijne en Hulshof. Waarbij het interviewduo met Lucky Fonz meebabbelen.
Hier zit zowel de sterkte als de zwakte van deze podcast-serie. De sterkte is dat de geïnterviewden wel iets met Dylan hebben. Soms veel, soms in algemeenheden. Het is een breed spectrum van muzikanten, schrijvers, liefhebbers, collega's, et cetera. De zwakte is dat het vaak een gezellig uurtje kletsen is. Afhankelijk van de gast, wordt in de diepte gespit. Als dat niet gebeurt, blijft het geheel aan de oppervlakte.
De serie is bijna op de helft. Dat betekent dat Dylan over een half jaar zijn tachtigste verjaardag viert. Wat gebeurt in de komende zes maanden? We weten het niet. We merken het vanzelf.

zaterdag 7 november 2020

Georgia on my mind

In de Verenigde Staten wordt druk geteld en opnieuw geteld. Afgelopen dinsdag was het Election Day: Joe Biden en zittend president Donald Trump daagden elkaar uit voor 'het hoogste ambt'. Het lijkt erop dat Biden, vice-president onder Barack Obama (2008 - 2016) als winnaar uit de bus komt. Daar heeft het alle schijn van, maar niets is zeker in het land van de ongekende mogelijkheden.
In de staat Georgia wordt binnenkort opnieuw geteld. Dat is een procedurele actie, geen politieke keuze. Het verschil in stemmen tussen Trump en Biden is zo klein, dat vanwege de zorgvuldigheid de stemmen opnieuw worden gewogen.
Jimmy Carter was tussen 1971 en 1975 gouverneur van de staat Georgia. Vervolgens richtte hij zich als Democraat op de presidentsverkiezingen, waarbij hij zittend president Gerald Ford versloeg. Ford was als vice-president doorgeschoven, nadat Richard Nixon vanwege Watergate was afgetreden. Maar ook Carter werd na zijn eerste termijn verslagen door zijn uitdager.
In Nederland kennen we de premierbonus: de zittend minister-president heeft als lijsttrekker bij de volgende verkiezingen een voorsprong. Je hebt immers het meest recente beleid aan jouw kant. Dat werkt in je voordeel. Soms. Bij premier Jan Peter Balkenende ging die vlieger in 2010 niét meer op.
U kijkt zo lief.
Bij de verkiezingen van 1976, de strijd tussen Ford en Carter, werd The Band ingezet. Het waren de nadagen van de popgroep in hun oorspronkelijke bezetting. Hun versie van Georgia On My Mind werd ingezet voor de campagne van Carter. Stuart Gorrell schreef de song speciaal voor Georgia Carmichael, de zuster van van Hoagy Carmichael. De tekst is echter voor meer dan één uitleg vatbaar en kan zowel op een vrouw Georgia slaan als op de staat Georgia. 
We kunnen natuurlijk niet zeggen in hoeverre The Band verantwoordelijk is voor de winst van Carter. Dat is misschien voer voor politieke en muziekhistorici.
Georgia On My Mind werd gezongen door Richard Manuel en is te vinden op het album Islands. Met deze plaat werden de verplichtingen voor het contract bij platenmaatschappij Capitol ingevuld: op die manier kon The Last Waltz, de registratie op drie elpee's van het afscheidsconcert, bij Warner Bros. verschijnen.
Vandaag is het dus een goede dag om Islands weer te luisteren. Vier Canadezen en een boerenzoon uit Arkansas, die zijdelings campagne voeren voor een Democratische presidentskandidaat. In hun nadagen als rockgroep. Een zwanenzang? Misschien wel, misschien niet. Maakt niet uit: we hebben de muziek en dat is wat telt.

vrijdag 6 november 2020

Kronieken #59 | Helemaal hip

Vijf jaar geleden verscheen The Cutting Egde, deel 12 uit de Bootleg Series. Een verzamelaar in drie edities: een dubbel-cd, een deluxe uitvoering met zes schijfjes en de Collector's edition met achttien cd's. Voor mij als eenvoudige jongen is die collectors-variant onbereikbaar. Je moet ook iets buiten je bereik houden.
Vandaag is het een goede dag om de luxe box weer te draaien. Tijdens het lezen en studeren, als motivator in deze barre tijden. Uiteraard passeert ook cd 3 de revue: alleen maar opnames van Like A Rolling Stone. Je hoort het nummer groeien in de studio.
The Cutting Edge bevat alle opnames (zeker als je de grootste uitvoering hebt) van wat Dylan in die maanden heeft opgenomen. Het gaat om de periode van januari 1965 tot en met mei 1966: Dylans meest creatieve periode. Want in die anderhalf jaar heeft hij drié albums opgenomen (waaronder de dubbel-elpee Blonde On Blonde) en dus al deze vingeroefeningen. Daarnaast reisde hij de wereld over met zijn nummers.
De titel verwijst onder meer naar een uitspraak van producer John Hammond uit Dylan's autobiografie Chronicles, Vol. 1: [Hammond] saw me as someone in the long line of a tradition, the tradition of blues, jazz and folk and not as some newfangled wunderkind on the cutting edge. Not that there was any cutting edge. Things were pretty sleepy on the Americana music scene in the late '50s and early '60s. Popular radio was sort of at a standstill and filled with empty pleasantries. It was years before The Beatles, The Who or The Rolling Stones would breathe new life and excitement into it.
Bindervoet & Henkes vertalen dit als volgt: "Hammond legde me uit dat hij mij zag als iemand die in een lange traditie van blues, jazz en folk stond en niet als een of ander nieuwerwets wonderkind dat helemaal hip was. NIet dat er zoiets was als helemaal hip. De Americana-muziekscene was eind jaren vijftig en begin jaren zestig behoorlijk ingedut. De populaire radio was zo'n beetje stil blijven staan en werd gevuld met loze ongein. Het was jaren voordat The Beatles, The Who of The Rolling Stones nieuw leven in de brouwerij zouden brengen."
Okee. 
Helemaal hip dus.
Toen The Cutting Edge verscheen, trad Dylan drie avonden op in Carré - en een paar dagen eerder in Eindhoven. Ik was bij het derde Carré-optreden, met een broer en neef. En het was de tijd dat ik in dienst kwam bij energieleverancier NUON, tegenwoordig Vattenfall. Maatschappelijk ondernemen, inclusief 'een kans bieden aan mensen met grote afstand tot de arbeidsmarkt', was helemaal hip in die jaren.
Zes zilveren schijven met opnames, probeersels, afgebroken opnames, testjes, vanuit historisch oogpunt interessant.

woensdag 4 november 2020

Verkiezingen

In de Verenigde Staten zijn de kiezers dinsdag naar de stembus gegaan. Of nou ja, die dag was het de verkiezingsdag. In verschillende staten kun je ook per post stemmen. Die termijnen wijken af, je kunt tot zelfs twee weken later nog met je voorkeur aankomen.
Welk hokje heeft Dylan aangekruist op zijn biljet?
In Minnesota, de staat waar Dylan is geboren, is Joe Biden de winnaar. Florida, Dylan's huidige thuisbasis, is een rode staat en komt Donald Trump toe.
Beide kandidaten struikelen al over elkaar om aan te geven dat juist zijzelf de winnaar zijn. En om rechtszaken te starten om hertellingen te eisen, ten gunste van zichzelf.
Sjah. Don't follow leaders. Iets met watching en parking meters.

dinsdag 3 november 2020

Mondo Scripto

Bob Dylan komt de barre coronaperiode wel door. Bij Castle Fine Art is het boek Mondo Scripto verschenen. Zes handgeschreven teksten én tekeningen van de hand van Dylan. Het gaat om de teksten van I Want You, Don't Think Twice, It's All Right, Girl From The North Country, It Ain't Me Babe, Just Like A Woman en Subterranean Homesick Blues met hun afbeeldingen. Je moet wel flink in de buidel tasten om de illustraties in handen te krijgen: een paar duizend dollar.
De schetsen lijken op de schilderijen uit de portretreeks, die een paar jaar geleden in museum De Fundatie in Zwolle hing. En op de hoezen van Self Portrait en Another Self Portrait. Grove lijnen, maar herkenbare taferelen.
Ik houd met maar bij foto's van de prenten. Sommige dingen moeten onbereikbaar blijven.


zondag 1 november 2020

Bob Dylan's Greatest Hits

Jochen Markhorst heeft alweer een nieuw boek gepubliceerd: Bob Dylan's Greatest Hits. Uiteraard gaat het over Bob Dylan en zijn nummers. Zulke boeken zijn om je op te verheugen. Jochen schrijft namelijk onderhoudend, heeft een goede pen en weet mooie (literaire) verbanden te leggen. En hij zet je in de intro van zijn verhalen vaak op het verkeerde been. Of je denkt in eerste instantie dat de intro niets met het betreffende lied te maken kan hebben - om je vervolgens te laten verrassen.
Te koop via Amazon.