dinsdag 31 december 2013

Bob Dylan 2013

Nu het jaar 2013 zijn einde nadert, kijk ik kort terug op het afgelopen jaar. Op het gebied van Bob Dylan ben ik goed verwend. De release van Another Self Portrait is natuurlijk voor een deel verantwoordelijk voor. Nummer 10 van de Bootleg Series, voorafgegaan door de singel Wigwam/Thirsty Boots tijdens Record Store Day.
Alleen al dit album zou mij bijzonder blij hebben gemaakt.
Maar Dylan kwam dit jaar ook in eigen persoon naar Nederland. Twee optredens in de Heineken Music Hall, waarvan ik de eerste avond heb meegemaakt. Samen met mijn Dylan-vriend Jan. Een mooie avond, goed concert. Ondanks wat de recensenten na afloop schreven.
Is er nog iets anders dat gezegd moet worden over Dylan in 2013? Iets over de boeken die over hem zijn verschenen? Het kinderboek If Dogs Run Free? Alle artikelen die zijn verschenen? De geruchten over een live-cd van de tournees van het afgelopen jaar? De familieperikelen van de zanger? De…
Nee, hier laat ik het bij. 2013 was een mooi Dylan-jaar. We hebben weer mooie kruimels van de bard toegeworpen gekregen, in verschillende vormen. Daar ben ik Dylan dankbaar voor – natuurlijk voor wat zo’n bedankje waard is.

zaterdag 28 december 2013

Tangerine

Tangarine is een folkduo dat bestaat uit de tweelingbroers Arnout en Sander Brinks. Ik ken ze als huisband van De Wereld Draait Door. De twee broers intrigeren me. Omdat ze zo harmonieus zingen en spelen. Omdat ze keurig in pak voor de dag komen. En omdat ze door hun krullen en een baardje lijken op mijn Dylan-vriend Gemme.
Met Gemme was ik in oktober 2008 bij een optreden van Jakob Dylan. Hij toerde de wereld over met zijn solodebuut Seeing Things. In zijn begeleidingsband The Gold Mountain Rebels zat een gitarist, die me ook deed denken aan Gemme: Audley Freed, lang en met een grote krullige haarbos.
Seek & Sigh is het vijfde album van Tangarine, uitgegeven bij muzieklabel Excelsior. Dit label zorgt voor nieuwe muzikanten, waaronder bijvoorbeeld 
Tim Knol. Die zanger trad een jaar of vier geleden op in DWDD – naar verluidt zou Knol op mij lijken.
Tim Knol werd op zijn eerste twee cd’s geholpen door Anne Soldaat (ex-Darryl Ann) en Matthijs ‘Duif’ van Duijvenbode. Deze laatste speelt de toetsen op Seek & Sigh. En is verantwoordelijk voor de productie van dit ‘grote publieks-debuut’ van de gebroeders Brinks. Na Days richtte Knol zich op zijn andere grote hobby, de fotografie.
Inmiddels is Knol weer fulltime muzikant. Zonder ‘Duif’, en helemaal op eigen benen. Met naast zich good old Anne Soldaat.
De hoesfoto van Arnout en Sander werd gemaakt door collega-muzikant Tim Knol, die ook het fotowerk heeft gedaan voor de luxe uitgave van Seek & Sigh. Overigens speelt Knol geen muziek op dit album.
Het lijkt me evident dat Tangarine genoemd moet worden op een Dylan-blog. Niet alleen omdat zij lijken op de gitarist van Jakob Dylan. En ook niet alleen omdat ze iets weghebben van mijn Dylan-vriend Gemme. De naam van de twee broers moet hier vooral genoemd worden, omdat ze
schatplichtig zijn aan Bob Dylan.
Ik vind Tangarine niet de nieuwe Dylan. Daarvoor zijn er al teveel ‘nieuwe Bobben’ geweest. Maar vanwege hun muziek staan ze met beide benen in de traditie die Dylan een halve eeuw geleden heeft ingezet.

donderdag 26 december 2013

Jack Frost

Bob Dylan produceert zijn eigen albums. ‘Vroeger’ deed hij dat onder zijn eigen naam. Maar de laatste jaren zijn Dylans platen geproduceerd door Jack Frost – een pseudoniem van Dylan. Jack Frost is een soort winterse Jan met de Pet, de gewone man in de straat.
Maar Jack Frost is ook de persoon die gelinkt wordt aan kerstmis. In The Christmas Song, een kerst-traditional, wordt gezongen over Jack Frost nipping at your nose. Dit nummer staat op Dylans kerst-cd Christmas In The Heart, geproduceerd door Jack Frost.
Het lijkt erop dat Dylan een spelletje met zijn gevolg speelt. Dat de zanger ons weer bij de neus heeft. Zoals hij dat wel vaker heeft gehad.

woensdag 25 december 2013

Eerste Kerstdag

Het is Eerste Kerstdag, het internationale feest waarmee de geboorte van Jezus wordt gevierd. Elk jaar weer een bijzonder moment: aan deze historische gebeurtenis heb ik mijn leven te danken. Tot zover het huishoudelijke gedeelte.
Het Kerstfeest is ook het feest van de sociale verplichtingen, de een wat leuker dan de ander. Ik verbleef tot en met vandaag bij mijn ouders. Samen met een zus. Altijd gezellig, zulke dagen doen me goed. Zeker als er een bescheiden maar goed kerstmaal wordt opgediend.
Kerst is ook de dag van de muziek. Het akelige Glazen Huis is achter de rug, nu kunnen we ons weer richten op zaken die er echt toe doen. Dat drie dj’s van een populaire radiozender zich zes dagen opsluiten om geld op te halen voor een ‘stille ramp’, door op verzoek en met een geldbedrag plaatjes te draaien, is op zich wel goed (kun je tegen zo’n actie zijn?), maar die radiomakers en hun muziek zou voor mij wel achterwege mogen blijven.
Ook als zo’n evenement in mijn eigen stad wordt gehouden.
Vandaag is ook de Top2000 weer begonnen. In deze lijst wordt muziek gedraaid waarvan elk muziekminnend Nederland naar uitkijkt. Wie naar de tweeduizend ‘mooiste liedjes’ luistert, heeft bij veel nummers wel een eigen verhaal of herinnering.
Het is ook de dag om ‘Rijstwafels met pindakaas’ te draaien van Herberg De Troost. Dit is een nevenactiviteit van Rowwen Heze-frontmannen Jack Poels en Tren van Enckevort. Een beetje melancholisch conceptalbum, waarbij Poels met zijn vrouw in een appartement op de Oudegracht in Utrecht verblijft, met alleen een aangebroken pak rijstwafels en een potje pindakaas van de vorige keer.
Wat volgt is een verhaal over het zoeken naar eten, liefde, warmte, licht. Een prima verhaal voor de koude Kerst.
Uiteindelijk houd ik mezelf een beetje voor de gek, zo’n dag als vandaag. Ik weet namelijk precies waar het eindigt. Of waarmee het eindigt. Namelijk de kerst-cd van Bob Dylan, Christmas In The Heart. Ik had nooit gedacht dat mijn held ooit met zo’n album voor de dag zou komen. Maar niets bleek minder waar.
Een album met wisselende nummers. Zoiets als Must Be Santa, dikke pret. Maar bij andere nummers doet de zanger wel degelijk meer dan zijn best. Zoals bij Hark! The Herald Angels Sing en Adeste Fideles (O’ Come All Ye Faithfull).
De Vlaamse blogger Patrick Roefflaer schrijft over ‘Christmas’: ‘Kant 1 van Christmas In The Heart sluit af met ‘Adeste Fideles’. In die hymne uit de dertiende eeuw zingt Dylan zelfs een strofe in het Latijn; het allerlaatste woord is: ‘Amen’. Misschien beschouwt hij dit zelf wel als het slotstuk van zijn carrière. Een carrière van vijftig jaar waarin hij er keer op keer in slaagde een flink stuk van zijn fans tegen zich in het harnas te jagen. Was het niet door persoonlijke songs te brengen in plaats van protestsongs, dan wel door een elektrische gitaar te omgorden, countrydeuntjes te spelen, van godsdienst te veranderen of liedjes van anderen te zingen. Of een kinderkoor in te schakelen.’
Gelukkig heeft Peerke het bij het verkeerde eind.
Want Kerst zou Kerst niet zijn als er ondanks alle verwachtingen in toch licht in de duisternis was. Maar misschien wel op de manier waarop we het niet verwachten.
Ik niet, in ieder geval.

dinsdag 17 december 2013

Jakob Dylan

Jakob Dylan is de jongste zoon van Bob Dylan, en tevens muzikant. Na een aardig succesvolle carrière met zijn band The Wallflowers, begon Jakob in 2008 voor zichzelf en bracht hij twee soloalbums uit. Momenteel heeft Dylan junior zijn oude band weer nieuw leven in geblazen.
Maar dat is nog niet alles. Jakob Dylan zit (tijdelijk?) in de begeleidingsband van Dave Matthews. Samen met Bobs voormalige multi-instrumentalist Larry Campbell en diens broer Will en drummer Brady Blade vormt het kwintet nu de band The Nauts.
Ik neem het ter kennisgeving aan.

zondag 15 december 2013

Bob Dylan 130e beroemdheid

Bob Dylan staat 130e in de alltime-beroemdheden-lijst. Dat is tenminste de conclusie van een Amerikaans onderzoek. Dylan legt het af tegen Jezus (nummer 1), Napoleon (2) en de profeet Mohammed (3).
De onderzoeksmethode maakt gebruik van software, dat het internet afstruint op zoek naar naamsvermeldingen. Ook is een manier ontwikkeld om te berekenen hoe beroemd mensen na hu dood blijven. Tjah, ingewikkeld is het wel.
Want Madonna staat een paar plaatsen boven Dylan. De zanger werd vergeleken met William Shakespeare (nummer 4 in de lijst), en zelfs als de nieuwe Messias, wiens volgeling Dylan is. Het kan een ingewikkeld verhaal worden, door het schuiven van naamsbetekenissen.

Ik ga er verder niet over. Ik verwijs alleen naar het artikel in Daily Mail dat hierover gaat.

Foto


woensdag 11 december 2013

Dylan’s tegenstrijdigheden

Bob Dylan is een meester in het maken van teksten die zichzelf lijken tegen te spreken. Contradictie in termini. Maar dan in de poëzie. Een vat vol tegenstrijdigheden. Zoals de zin Someone else is speakin’ with my mouth, but I’m listening only to my heart uit I And I (Infidels, 1983). Hoe kan het dat iemand anders met jouw mond spreekt, terwijl je alleen luistert naar je hart; wie spreekt er dan?
Heerlijk, zo’n zin.

maandag 9 december 2013

Apartheid

Het zal niemand zijn ontgaan dat Nelson Mandela vorige week is overleden. De man die 27 jaar gevangen zat op Robbeneiland. En vrijwel ongebroken de gevangenis uitliep en blank met zwart verzoende – en vice versa. De held van de strijd tegen apartheid en voor gelijke rechten van zwarte en blanke mensen.
Muzikanten claimen doorgaans ook hun aandeel in de strijd tegen apartheid in Zuid-Afrika. Queen trad op voor duizenden blanke en zwarte inwoners van het land, toen beide bevolkingsgroepen nog gescheiden waren – waarmee Queen de ‘bevrijding van de zwarte mensen’ in gang zette. Dezelfde claim komt van bijvoorbeeld Paul Simon, die met de opnames van Graceland ook het apartheidssysteem vernietigde.
En dan heb je nog de single Sun City, van de gelegenheidsformatie Artists United Against Apartheid, opgezet door gitarist Steven Van Zandt. Met natuurlijk de E-Street-gitarist in de gelederen. Maar ook onder meer Jackson Browne, Miles Davis, Bob Geldof (die van Live Aid), Bruce Springsteen, Lou Reed en Ringo Starr. Om een paar namen te noemen.
Wie ook meedeed aan deze single, was Bob Dylan. Weliswaar was Dylans vocale bijdrage aan Sun City minder dan bij We Are The World, maar toch – hij verbond zijn naam toch maar weer aan een protest tegen onrecht.
Wat zou de single hebben uitgemaakt? Zou het systeem van de apartheid inderdaad sneller zijn ontmanteld door dit muzikale statement? Heeft Van Zandt het systeem hebben weggezet door de single? Of past Artists United Against Apartheid in een periode, waarin muzikaal protest in opmars was, en politieke systemen veranderden – waarbij het een het ander versnelde? Zou het muzikaal protest anders hebben geklonken als de apartheid sneller was verdwenen? Verdween de apartheid sneller door ‘Sun City’?
Vragen waar geen antwoord op is te geven. De geschiedenis gaat zoals het loopt, een alternatieve geschiedenis is er niet.

zaterdag 7 december 2013

Lust for Life

In de nieuwe Lust For Life staat een aantal verwijzingen naar Bob Dylan. Het begint al bij de lezersreacties, van ene Wouter Baas, die concertkaarten voor Dylan won. De kaarten doen hem denken aan zijn overleden broer, Wouters muzikale geweten, die hem met de zanger liet kennismaken.
En dan in de rubriek De TamTam het volgende: Ook Bob Dylan had bijna een onverwacht pad gekozen, vertelde Giorgio Moroder onlangs. De discogoeroe had op verzoek van Silverster Stallone een song gemaakt voor de film Rambo, waar Bob Dylan de zang voor zijn rekening moest nemen. Volgens Moroder zou het goed kunnen dat de toon van de film uiteindelijk roet in het eten gooide. Wij vermoeden echter dat Dylan is afgehaakt toen hij zichzelf in de spiegel zag met een discobroek en afropruik.
Verder in het blad de link tussen Tim Knol en Dylan (en een link met The Beatles, in één zin genoemd).
Daarnaast nog in een interview met Queen-drummer Roger Taylor, over diens jongste soloalbum Fun On Earth: De meester van het protestlied blijft voor velen Bob Dylan, van wie Taylor het vernietigende Masters Of War coverde voor zijn tweede soloplaat Strange Frontier (1984). De bijtitel Everything Is Broken lijkt een knipoog naar Dylan, die een gelijknamig lied opnam. “Is dat echt een titel van hem?” reageert Taylor verbaasd. “Ik zou niet zeggen dat Bob een grote invloed op me is, maar een inspiratiebron. Naar mijn mening is hij de beste tekstschrijver van de afgelopen tweehonderd jaar. Maar ik was blijkbaar vergeten dat Everything Is Broken ook een lied van hem was. Ik heb Bob een beetje leren kennen, al heb ik hem in tijden niet meer gezien. Hij is een gevoelige, aardige vent.”
Een pagina verder een artikel over rarities-verzamelaars, met een paginagrote foto van Dylan (uit zijn Self Portrait-periode). Het eerste album dat besproken wordt, is The Bootleg Series vol. 1 – 3, met eervolle vermelding voor Biograph.
Goed, tot zover de vermeldingen. Ik neem het ter kennisgeving aan.

vrijdag 6 december 2013

John Goodman

In de film Inside Llewyn Davis spelt Justin Timberlake een rol. Een andere rol is weggelegd voor John Goodman. Hij speelt in de film Masked & Anonymous van Bob Dylan ook een rol. In M&A is Goodman manager Uncle Sweetheart, die de gewezen zanger Jack Fate (Dylan) uit de gevangenis haalt voor een benefietoptreden. Waarvan akte.

donderdag 5 december 2013

Inside Llewyn Davis

De Coen Brothers hebben een nieuwe film gepresenteerd: Inside Llewyn Davis. Het zal door mijn gebrek aan interesse in ‘de film’ zijn, dat ik van dit nieuwe product niet warm of koud word. Dat ik toch weet heb van deze speelfilm, komt door het thema.
Inside Llewyn Davis gaat ‘over de folkrevival in Greenwich Village, New York, anno 1961, vlak voor Bob Dylan. Het boek The Mayor of MacDougal Street, met de wrange memoires van folkmuzikant Dave Van Ronk, leverde slechts anekdotes en couleur locale. “Dus gooiden we die kat er maar tegenaan,” zegt Ethan Coen droog.’
Dat is wat ik vandaag in nrc*next lees.
Bob Dylan, folkrevival, Dave Van Ronk, Greenwich Village, MacDougal Street. Dit valt mij op, terwijl ik lees over Inside Llewyn Davis. Coen van Zwol (what’s in a name, Coen?) stelt onder meer de volgende vraag en krijgt daarop het bijbehorende antwoord:

Bob Dylan zien we heel even. Was hij te groot om een bijrol te geven?
Joel: “Exact, zet de deur op een kier en Dylan neemt meteen je hele film over. Zijn schaduw hangt over alles, maar het is exotischer Greenwich Village te tonen zoals hij dat in 1961 aantrof.”
Ethan: “Dylan maakte goede sier met muziek van mensen als Dave Van Ronk. Die is als de legendarische Johnny Appleseed, de man die uit idealisme appelbomen plantte. Anderen plukten het fruit en werden rijk: nou Johnny, bedankt voor de appels!”

Ik neem het ter kennisgeving aan en wacht tot de film voor een paar euro bij de Blokker wordt aangeboden.

zondag 1 december 2013

Bob Dylan aangeklaagd door Kroaten

Bob Dylan wordt voor de rechter gesleept door een groep in Frankrijk wonende Kroaten. Het gezelschap vindt dat de Amerikaanse singer-songwriter zich schuldig heeft gemaakt aan racisme, met zijn uitspraken in de Franse editie van tijdschrift Rolling Stone. Ook het blad wordt aangeklaagd, schrijft de Amerikaanse zakenwebsite International Business Times.
Dylan vertelde in het bewuste interview dat de spanning tussen blanken en zwarten in de Verenigde Staten hem frustreert, maar hij weet wat daar de reden van is. "Als er een slavendrijver of Klan-lid in je zit kunnen zwarte mensen dat aanvoelen", zei de singer-songwriter. "Net zoals joden nazi's kunnen herkennen en Serviërs Kroaten kunnen herkennen."
Vlatko Marić, van de organisatie die de zanger en Rolling Stone aanklaagt, vindt Dylans uitspraak over Kroaten 'een aansporing tot haat'. "Je kunt Kroatische criminelen niet vergelijken met alle Kroaten", zegt hij.