Bob Dylan is
een meester in het maken van teksten die zichzelf lijken tegen te spreken. Contradictie
in termini. Maar dan in de poëzie. Een vat vol tegenstrijdigheden. Zoals de zin
Someone else is speakin’ with my mouth,
but I’m listening only to my heart uit I And I (Infidels, 1983). Hoe kan
het dat iemand anders met jouw mond spreekt, terwijl je alleen luistert naar je
hart; wie spreekt er dan?
Heerlijk, zo’n
zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten