donderdag 31 december 2020

Jaarwisseling 2020/’21

Het is zover, we staan op de drempel van het nieuwe jaar. Maar dat duurt nog een paar uur. Dat geeft de mogelijkheid om eerst nog over de schouder terug te kijken. Wat was 2020 voor een jaar? Wat hebben we van Bob Dylan gemerkt in de afgelopen twaalf maanden? 
Het korte antwoord is: ‘weinig’. 
Maar dat is wel heel kort door de bocht. Inderdaad hoorden we weinig van de bard. Dat komt door dat akelige virus, waar ‘het westen’ onder zucht. Met sponsor Zepp gooide Dylan het op een akkoordje voor een tournee in Japan: veertien shows verdeeld over de zalen in Tokio en Osaka. Maar helaas. 
In juni en juli stonden vijfentwintig shows gepland in de Verenigde Staten. Maar ook hier gooide corona roet in het eten. 
Daar doe je niets aan. 
Gelukkig had Dylan in januari van dit jaar nog wel een opname-periode gehad in de Sound City Studios in Los Angeles. Het resultaat is Rough and Rowdy Ways, het eerste album in acht jaar tijd met eigen materiaal. Het is onduidelijk of Dylan het album zelf heeft geproduceerd. Het pseudoniem Jack Frost ontbreekt op de hoes; sowieso wordt geen producer genoemd op het album. Ik heb het gerucht gehoord dat Fiona Apple, die piano speelt op Murder Most Foul, de productie op zich zou hebben genomen. 
Murder Most Foul, bijna 17 minuten lang, een lied over de moord op president John F. Kennedy. En Dylans eerste nummer 1-notering in de Verenigde Staten. Het is een nummer dat dit jaar niet de live-première beleefde. Net als al die andere nummers van Rough And Rowdy Ways. 
Dat is het zo ongeveer. Geen andere geruchten. Geen aankondigingen over Chronicles Vol. 2. Wel de mededeling dat Dylan met George Clooney het boek Calico Joe van John Grisham gaat verfilmen. Dat is zo ongeveer ook het enige dat we over de boekverfilming weten.
Een gek jaar hebben we gehad. Dat hadden we in januari niet gedacht. Voor vandaag is het genoeg. Ik zet John Wesley Harding op, een mooie plaat om het jaar af te sluiten.

woensdag 30 december 2020

In Europa

In deze week tussen Kerst en Oud & Nieuw ben ik begonnen met het boek In Europa van Geert Mak. In 1999 trok de schrijver door Europa, waarbij hij ook een overzicht geeft van hoe het continent er voor ligt. Zo vlak voor de millenium-wisseling. 
In de beschrijving over de Eerste Wereldoorlog staat een citaat van de toenmalige Britse minister van Marine, Winston Churchill. Het gaat me niet zozeer om de inhoud, hoewel dat ook wel interessant is. Maar het is vooral de stijl van het citaat. Dat doet me denken aan Tarantula, het literaire debuut van Bob Dylan.
Natuurlijk leg ik die link zelf, dat verband tussen Churchill en Tarantula bestaat niet. Niet direct. Misschien ook niet indirect. Ik leg dat dwarsverband bij deze nu wel. Dat mag, met 2021 in het vooruitzicht.


dinsdag 29 december 2020

Tussen Kerst en Oudjaar

De Kerstdagen zitten er op, de kerstboom is het huis uit gezet - of misschien nog niet helemaal, omdat de traditie voorschrijft dat de kerstboom pas met Driekoningen, 6 januari, het pand uit mag. We maken ons op voor Oudjaar; de eerste jaaroverzichten zijn al gedeeld met het publiek.
Op straat is het stil. Stiller dan anders in die laatste week van het kalenderjaar. De premier heeft opgeroepen om zoveel mogelijk thuis te blijven. Alleen als het strikt noodzakelijk is, mag je de deur uit. Aan het begin van de strenge lockdown werden de regels nog niet zo nageleefd, maar inmiddels is het de norm: stilte.
Dat is ook wel prettig. Door een akelig virus worden we gedwongen tot een nationale contemplatie. Daar is niets mis mee, de rat race moeten we maar eens laten voor wat het is.
De laatste jaren draai ik rondom de jaarwisseling de elpee John Wesley Harding. Zonder dat daar een directe aanleiding voor is. Dacht ik. Die aanleiding is er natuurlijk wel. Want dit album werd op de markt gebracht tijdens de officieuze Derde Kerstdag van 1967. Inmiddels dus 53 jaar geleden.
Toen John Wesley Harding, het album, Abraham zag, maakte ik een stukje over deze plaat. Over de eerste plaat na zijn merkwaardige motorongeluk. Over een inhoudelijke koerswijziging, met al die oudtestamentische verwijzingen. Dat soort dingen.
Als je de titel van het album afkort, zou je zomaar tot JWH(W) kunnen komen, de Godsnaam waarmee Ik-ben zich aan Mozes bekend maakte, in de brandende struik op de berg Horeb. Dat kun je er in zien, mogelijk is dié verwijzing niet gelegd door de artiest.
You never know.
Maakt ook niet uit. Het is wel een mooie aanleiding om deze dagen van stilte en rust te vermengen met John Wesley Harding.

zondag 27 december 2020

Eindejaarsspecial

Op NPO Radio 1 was zondagavond de laatste uitzending te horen van Radio Doc, hét documentaireprogramma van Radio 1. Eén van de laatse documentaires ging over lopendebandwerk. De verslaggeefster vertelde dat zij als negen- of tienjarige al de film Modern Times van Charlie Chaplin zag.
De film zou een aanklacht kunnen zijn tegen de toenemende industrialisatie; de werknemers worden uitgebeeld als afgestompte wezens. Dat zou goed kunnen.
De film is ook de naamgever van een album van Bob Dylan, waar onder meer Thunder on the Mountain, Workingman's Blues #2 en "Ain't Talkin op zijn te horen.
Maar die link werd niet benoemd bij het vertrek van Radio Doc.

zaterdag 26 december 2020

Top2000

De Top2000 is een jaarlijks terugkerend ritueel. Het jaar afsluiten met 'de tweeduizend beste nummers ooit'. Dat dit een subjectieve lijst is, bewijst het jaarlijkse herhalen. Sommige nummers donderen de lijst uit, andere songs staan opeens op de eerste plek. Et cetera.
In deze lijst gaat het natuurlijk niet om de nummers die je zelf al kent. Die hoef je niet te luisteren, want je hebt deze nummers zelfs al opgegeven bij NPO Radio 2. Nee, de aardigheid van de Top2000 zijn de nummers die je niét kent. Die je zomaar tegen komt bij het luisteren tijdens het oliebollen bakken.
Eerste Kerstdag, uur zoveel, hoorde ik bijvoorbeeld An American Trilogy in de uitvoering van Elvis Presley. Een liveversie door Elvis werd in april 1972 als single uitgebracht.
An American Trilogy bestaat uit drie nummers uit de negentiende eeuw. Dixie is een nummer uit een blackface minstrel show, dat een volkslied werd voor de Geconfedereerde Staten van Amerika. Battle Hymn of the Republic is een hymne van de Union Army tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. All My Trials is een nummer afkomstig van de Bahama's, gerelateerd aan Afro-Amerikaanse negrospirituals, dat vaak door folkmuzikanten wordt gespeeld.
Dixie komt ook in de film Masked And Anonymous voor. Dylan maakt van dat lied een folkie uitvoering. Wellicht ook een poging om AMerika weer tot een geheel te maken.

vrijdag 25 december 2020

Eerste Kerstdag 2020

Eerste Kerstdag. Uit de boxen klinkt Christmas In The Heart, als muzikale omlijsting voor de toespraak van de koning. En de Urbi et orbi van de paus. Het zijn de dagen om gas terug te nemen. Mits je niet in de zorg werkt, natuurlijk. Deze mensen werken altijd. Want zorg neemt geen pauze. Zeker niet in corona-tijd.
In de Amerikaanse stad Nashville is een zware explosie geweest in het centrum. Er is een 'recreational vehicle', mogelijk een camper, midden op straat de lucht in gevlogen. Drie mensen zijn gewond geraakt en naar het ziekenhuis gebracht.
Het is de stad waar Dylan onder meer Blonde On Blonde heeft opgenomen. En natuurlijk Nashville Skyline. Het is ook de naamgever van het album van Solomon Burke uit 2006 - dezelfde Burke aan wie Dylan zijn liedje Stepchild gaf voor zijn comeback uit 2002.
Het is Eerste Kerstdag 2020.

woensdag 23 december 2020

Noorderlicht

In een bekend programma op SBS 6, een vervolg op een aflevering van Ik Vertrek, ging de betreffende familie onder meer op zoek naar het noorderlicht in Zweden. Met hun gastheer werd Engels gesproken; het noorderlicht is dan the northern light.
Die Engelse term is de helft van een albumtitel van The Band: Northern Lights – Southern Cross, het vijfde studioalbum van de Canadees-Amerikaanse formatie. Dit album, afkomstig uit 1975, bevat onder meer de songs Acadian Driftwood, Ophelia en It Makes No Difference; er staan geen Dylan-composities op Northern Lights – Southern Cross, omdat alle liedjes van de hand van gitarist Robbie Robertson zijn.
Een jaar na dit album nam The Band afscheid van het publiek, in 1977 verscheen 'postuum' in de klassieke bezetting het afscheidsalbum Islands.
Je hebt er niets aan, maar ik moest hier wel aan denken.

maandag 21 december 2020

Tarantuella

Henry Schut is presentator van het NOS Radio 1-programma Langs De Lijn. Hij stelde de cd-box De Beste Muziek Uit Langs De Lijn samen, dat afgelopen september op de markt werd gebracht. Eén van de nummers op de cd is Tarantuella, de finishmuziek van Radio Tour de France. De muziek is van wijlen Rein van den Broek, trompettist en componist bij leven.
Tarantuella is een spellingsvariant op Tarantula. Dat is een wolfspin. En het is de naam van het literaire debuut van Bob Dylan. Al tijdens zijn elektrische wereldtournee van 1966 was hij bezig met dit boek. Pas in 1971 werd het uitgebracht; in de tussentijd waren al 'bootlegs' verschenen van Tarantula.
Dit boek heb ik in drievoud in de kast staan. Uiteraard het Engelstalige origineel uit '71. En de Nederlandse vertaling uit 1972. De vertaling en het copyright van de Nederlandse editie is in handen van Unieboek N.V. uit Bussum. Op de eerste pagina staat met de hand '94 Oscar Bremer geschreven. De derde uitvoering is de vertaling van Bindervoet & Henkes, die ook het oeuvre van Dylan naar het Nederlands hebben omgezet.
Het zijn van die dwarsverbanden, waar ik aan denk bij het lezen of horen van een term.




zondag 20 december 2020

Jos de Putter

Aflevering 15 uit VPRO's BOBcast is een anderhalf durend gesprek met Jos de Putter. Hij maakte onder meer de documentaire How Many Roads, inmiddels al vijftien jaar oud. Zijn opdracht is helder: wijzen op de toch vrij onverklaarbare profetische gaven van Bob Dylan.
Laten we het zo zeggen: een ongewoon scherp gevoel voor de tijdgeest kan Bob niet ontzegd worden. En het is mooi, een goed gesprek. De Putter is een van die weinige gesprekspartners in deze podcast-reeks, die weten waar ze het over hebben. Op punten verslaat hij Chris Kijne en Lars Hulshof, de presentatoren van dienst.
Liefst 98 minuten duurt dit vijftiende gesprek. Je weet natuurlijk niet wat allemaal achterwege is gelaten. Misschien was ook deze aflevering misschien over twee uitzendingen te spreiden. Maakt niet uit, 98 minuten aan een stuk is ook heel wat waard.

vrijdag 18 december 2020

Bob Dylan – 1970

Nog niet eens zo lang geleden verscheen 50th Anniversary Collection 1970, een box met drie cd's over het jaar 1970. Het leek een manier om de muziekrechten voor een lange periode veilig te stellen. Dan gaat het er niet om hoeveel exemplaren verschijnen, maar dát het album verschijnt. In dit geval in een oplage van 100 stuks. Et voilá, de rechten zijn weer verzekerd.
Het is het jaar van Self Portrait en van New Morning. Dat laatste album werd al vóór Self Portrait in de grondverf gezet, mede door het verzoek van toneelschrijver en dichter Archibald MacLeish. Die had Dylan gepolst voor materiaal voor het toneelstuk Scratch; de samenwerking liep stuk, en Dylan had materiaal voor een eigen plaat. De dubbelaar Self Portrait, daarover gaat de mare dat Dylan het gebruikte om zich opnieuw van zijn publiek te distantiëren: hij gooide de muziek als spaghetti tegen de muur - wat bleef hangen, werd opgenomen; dat wat niet bleef hangen, overigens ook.
Het is ook het jaar van de gezamenlijke opnames met George Harrison. De ex-Beatle debuteerde dat jaar met het driedelige album All Things Must Pass, met onder meer My Sweet Lord, maar ook de Dylan-song If Not for You.
Opnames van Dylan en Harrison staan op de box, die onlangs is verschenen. In eerste instantie in een zeer beperkte oplage. Maar: By Popular Demand, wordt het album alsnog officieel en in grote getale op de markt gebracht. Hoezee! 26 februari is de grote dag. Nog twee maanden wachten, dus.

woensdag 16 december 2020

GE Smith Audition Tape

Op de website Born To Listen is vandaag de GE Smith Audition Tape geplaatst. In 85 minuten is te horen hoe George Edward Smith zijn kunsten laat horen aan de grootmeester. Die auditie vond 22 november 1987 plaats; tussen June 1988 - October 1990 speelde Smith 218 shows in Dylans Never Ending Band. En hij was de bandleider tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration, de hommage aan Dylan in 1992.
Over GE Smith schrijft Dylan in zijn liner notes voor World Gone Wrong (1993): Don't be bewildered by the Never Ending Tour chatter. There was a Never Ending Tour but it ended in 1991 with the departure of guitarist G. E. Smith. That one's long gone but there have been many others since then: "The Money Never Runs Out Tour" (Fall of 1991) "Southern Sympathizer Tour" (Early 1992) "Why Do You Look At Me So Strangely Tour" (European Tour 1992) "The One Sad Cry Of Pity Tour" (Australia & West Coast American Tour 1992) "Outburst Of Consciousness Tour" (1992) "Don't Let Your Deal Go Down Tour" (1993) and others, too many to mention each with their own character & design.
Desalniettemin wordt anno 2020 nog steeds gesproken over de Never Ending Tour, die begin dit jaar bruut werd onderbroken door het corona-virus.
Enfin.
Het is leuk om GE Smith te horen spelen, bijna een kwart eeuw geleden.

dinsdag 15 december 2020

Lockdown

Premier Rutte heeft een harde lockdown aangekondigd - deze is vaandag gelijk ingegaan. Bij de intelligente lockdown in het voorjaar, werd en masse gelezen. Ik heb toen onder meer De Pest van Albert Camus gelezen. En ik heb de biografie over Frans Kellendonk eindelijk gelezen, net als diens verzameld werk.
Omdat we niet meer hoeven reizen, houden we tijd over. De kans bestaat dat we deze maanden een corona-babyboom verwachten. Dat merken we de komende weken, nu het negen maanden geleden is dat de intelligente lockdown werd ingesteld.
Welke albums van Dylan passen bij deze tijd? Natuurlijk is Rough And Rowdy Ways een goede plaat om uit de kast te trekken. Misschien ook wel "Love & Theft". Shot Of Love is ook wel passend in deze barre tijden. Mis ik nog een album?

zaterdag 12 december 2020

Masked and anonymous

Gisteravond was een goede avond om de film Masked And Anonymous weer te bekijken. De film komt uit 2003, maar ik heb de dvd al een tijd niet meer gezien. Het verhaal kwam me wel bekend voor, uiteraard.
Wat me opviel bij het herbekijken, was onder meer hoeveel gekleurde -vooral- actrices een bijrol of figurantenrol vervullen. Dat doet me persoonlijk wel deugd, deze bijkomstigheid. Wat ook opvalt, is dat Dylan geen acteur is. Zijn manier van acteren is houterig, misschien zelfs wel ongemakkelijk.
En dat terwijl hij zelf, onder het pseudoniem Sergei Petrov heeft geschreven.
Enfin.
Waar gaat het om in de film? De titel komt uit het gesprek dat Jack Fate, Dylans personage, heeft met de dierenman, gespeeld door Val Kilmer. Mensen zijn bang, omdat ze weten dat ze dood gaan. Dieren hebben die angst niet - zij leven volop en leven in het hier en nu. Om hun beklemming te verbergen, leiden mensen een gemaskerd en anoniem leven.
Truth and beauty are in the eye of the beholder. I stopped trying to figure everything out a long time ago. Met deze filosofische beschouwing sluit de film af. Ik neem deze opmerking graag ter harte, al is het maar voor een avond.



vrijdag 11 december 2020

O little town of Bethlehem

Het Friesch Dagblad is een protestants-christelijke regionale krant. Zoals de titel doet vermoeden, verschijnt deze courant in Friesland. En in het Groningse Westerkwartier en de Noordoostpolder. Het is het regionale neefje van dagblad Trouw: De krant was gericht op de gereformeerde, antirevolutionaire zuil, net als in die tijd De Standaard en na de oorlog Trouw. Het Friesch Dagblad heeft dit karakter sterker behouden dan Trouw, al is het lezerspubliek nu breder geworden.
Vandaag verscheen in deze krant een beschouwing over het nummer O little town of Bethlehem, dat Bob Dylan in 2009 opnam voor zijn kerstalbum Christmas In The Heart. Dankzij het artikel van emeritus predikant Albert Ferwerda weet ik dat dit nummer een lied uit de Engelse zondagsschooltraditie is. En dat het in de vertaling van Jan Duin is opgenomen in het Liedboek voor de Kerken, de 2013-editie.
Dat Liedboekgezang, nummer 496, volgt de melodie van de Engelse componist Ralph Vaughn Williams, Forest Green. Dylan gebruikt voor zijn uitvoering de melodie van Lewis Redner, organist van de episcopaalse priester en schrijver van dit lied.
Het laatste woord van dit nummer, de afsluiter van Christmas In The Heart, is 'Amen'. Christmas In The Heart is het laatste album dat Patrick Roefflaer bespreekt in zijn boek Bob Dylan In De Studio. Dat is om een vrij praktische reden: het was op dat moment ook het laatste album van Dylan. De Belg doet bij dit album twee belangrijke interpretaties. De eerste is dat Dylan opnieuw geslaagd is om zich met een kerstplaat van zijn fans te distantiëren. Die analyse klopt volledig. Met die andere uiteenzetting ben ik het niet eens.
Dylan sluit “Christmas” af met het woord 'Amen', volgens Roefflaer zou dit een vage hint kunnen zijn dat de carrière van de zanger rond is. Gelukkig is dat niet het geval.
Hopelijk komt er een moment dat we bij ons in de kerk dit gezang gaan zingen. Het is wachten tot de dominee van dienst Een Ster Ging Op Uit Israël opgeeft in zijn liturgie-briefje.

donderdag 10 december 2020

The Band, Friends & Neighbours

Komende zaterdag maar naar Iduna in Drachten. Roel Spanjers, Eric van Dijsseldonk en Wouter Planteijdt brengen in twee uitverkochte shows een ode aan de legendarische muziekgroep The Band. De jaren ’60 waren de hoogtijdagen van de legendarische muziekgroep The Band. Zij zijn eigenlijk de grondleggers van wat tegenwoordig Americana genoemd wordt. Ze werden bekend als begeleidingsband van Bob Dylan en zijn groot geworden met nummers als The Weight, Up on Cripple Creek, Rockin Chair en Don’t Do It.
Topmuzikanten Spanjers, Dijsseldonk & Planteijdt vonden elkaar jaren geleden in hun gezamenlijke liefde voor The Band en naderen de muziek en samenzang op verbluffende wijze. Eerder speelden zij met Leo Blokhuis in de theatervoorstelling The Band: Music from Big Pink to The Last Waltz. In hun nieuwe programma The Band, Friends & Neighbours vertolken de heren hoogtepunten uit het The Band-songbook, maar komen ditmaal ook vrienden op bezoek: Dr. John, Allen Toussaint, Bobby Charles, en -wie weet- Dylan zelf…
Hun wapens: een piano, gitaren, mandoline, accordeon en dus die drie stemmen. Dit trio brengt een dynamisch, semi-akoestisch concert: soms voluit in de groove, dan weer leeg en verstild, maar altijd gebracht met avontuur, smaak en verstand van zaken.

dinsdag 8 december 2020

Tournee 2021

Nick Cave heeft gisteren bekend gemaakt dat hij en zijn Bad Seeds in 2021 niet gaan touren. Ook de geplande optredens in Sportpaleis en Ziggo Dome gaan dus niet door. En dat terwijl deze optredens, in de agenda voor april 2021, al de vervangende shows zijn voor de geannuleerde concerten van april van dít jaar.
"De complexiteit en omvang van de tour die we hadden gepland, gecombineerd met de aanhoudende onzekerheid rond de pandemie, betekent dat we ondanks het harde werk van alle betrokkenen niet hebben kunnen garanderen dat de shows kunnen plaatsvinden," schrijft de band in een verklaring.
Je maakt je toch zorgen. Hoe zit het met Dylan? Die valt in de risicogroep voor wat betreft die vermaledijde corona. Was zijn optreden van 8 december 2019, vandaag dus precies één jaar geleden, zijn laatste 'show and concert'? Sloot Dylan zijn Never Ending Tour noodgedwongen af in the Anthem, Washington D.C.?
Je hoopt het niet. Maar ja, hij heeft zijn muziekrechten ook al verkocht. Je houdt er ongewild toch rekening mee, dat de bard dan toch met pensioen gaat. Niet helemaal gewenst, maar je doet niet altijd alles wat je zelf zou willen.

maandag 7 december 2020

Kronieken #63 | Verkoop

Bob Dylan heeft zijn muziekrechten verkocht aan Universal Music Publishing Group. Die moest naar verluidt wel 300 miljoen dollar (ongeveer 250 miljoen euro) overmaken naar de liedjesschrijver. Met de verkoop doet Dylan afstand van de inkomsten die zijn muziek genereert. Deze bedragen vallen nu in handen van Universal Music.
Waarom zou hij dat hebben gedaan? Die muziekrechten vormen een mooi pensioen, zeker nu Dylan door corona voorlopig niet kan optreden. Met een hit als Make You Feel My Love door Adele of Knockin' On Heaven's Door van Guns 'n Roses en Eric Clapton, stroomt vanzelf wel wat geld in Dylan's laatje.
Maar nu dus nar Universal.
Tom Willems schrijft op zijn nieuwe weblog de Bob Dylan aantekeningen: Wat heeft Bob Dylan bewogen om deze deal te sluiten? Een paar jaar geleden verkocht Dylan zijn complete archief, nu de rechten op zijn composities. Is hij aan het opruimen? Is hij, zijn leeftijd indachtig, orde op zaken aan het stellen voor het niet meer kan? 
Het nieuws volgt een dag na de veertiende aflevering uit VPRO's BOBcast. Daarin is huisarts-in-ruste Arie de Reus te gast. Eindelijk wordt weer goed gesproken over Dylan, voorbij alle clichés en onhebbelijkheden. De Reus wordt in de boekwerken van de latere Bootleg Series regelmatig bedankt, omdat hij met bijzonder materiaal aan komt zetten. Hij vindt zelf dat hij geen verzameling heeft, maar een heus Dylan-archief heeft opgebouwd.
Dat geloof ik wel.
Een mooi gesprek met Arie. Ik zet maar weer een Bootleg-box aan, ter ere van Arie de Reus. En om te memoreren dat Universal Music nu deze rechten beheerd. Mijn boxen heb ik al binnen, dus aan mij verdienen ze niet veel meer. 
Voorlopig. Want: "Rechten over eventuele toekomstige muziek zijn niet inbegrepen in de deal."

zondag 6 december 2020

Kronieken #62 | Soros

Jesse Dylan is de oudste zoon van Bob en Sara Dylan. Anders dan zijn vader, is Jesse wél een gedegen filmregisseur en -producent. Onlangs maakte Jesse een documentaire over de Joods-Hongaarse zakenman en filantroop George Soros.
Ondertussen houdt Trump zich nog fier staande in de strijd om het presidentschap. Hoewel alles er op lijkt dat uitdager Joe Biden de verkiezingen van november heeft gewonnen, geeft Trump de strijd nog niet op. Hij is nog steeds in functie als staatshoofd. Trump was zaterdag bij een campagnebijeenkomst in Valdosta in de Amerikaanse staat Georgia. Deze campagne is voor twee Republikeinse senatoren. Die nemen het 5 januari in een tweede stembusgang op tegen Democratische rivalen. 
Zou bij deze bijeenkomst ook Georgia On My Mind van The Band zijn gespeeld? De Canadees-Amerikaanse formatie nam dit nummer in 1976 op ter ondersteuning van de toenmalige Democratische presidentskandidaat Jimmy Carter. Okee, die was dan van de verkeerde politieke club. Maar de muzikanten gingen wel naar het diepe zuiden van de Verenigde Staten, vanwege de muziek. Het is deze streek waar religie zo diep geworteld is.
Misschien maakt Jesse ooit nog wel eens een film of documentaire over Trump en zijn strijd voor het Witte Huis.

zaterdag 5 december 2020

Todd Rundgren

Wat is de link tussen Youp van 't Hek en The Band? De artiest Todd Rundgren. Die maakte onlangs een Engelse bewerking van Flappie, de kersthit van de Nederlandse cabaretier. Van 't Hek hoopt financieel te profiteren van Rundgrens versie.
Todd Rundgren was in 1970 als engineer verantwoordelijk voor de mix van Stage Fright, het derde studio-album van The Band. 
Flappie is voor Rundgren diens eerste kerstplaat uit zijn carrière.

vrijdag 4 december 2020

Kerstplaat

Wanneer mag je een kerstplaat draaien? Mag je zo'n album alleen tijdens de twee Kerstdagen draaien (okee, ook de officieuze Derde Kerstdag)? Of mag je het ook al in de Adventsperiode uit je luidsprekers laten klinken? En als dat ook in Advent mag, is het dan voor de hele periode? Of mag het pas na Sinterklaas-avond?
In oktober 2009 verscheen het album Christmas In The Heart van Dylan. Hij nam het op in mei van dat jaar, net nadat Together Through Life was uitgebracht. De gehele opbrengst van het album wordt gedoneerd aan het goede doel. Een deel gaat naar de Amerikaanse organisatie 'Feeding America', een deel naar de Britse organisatie 'Crisis' en een deel naar het World Food Program van de Verenigde Naties.
Is het album een mislukte grap, met onder Must Be Santa? Of is het een serieuze poging tot een bijdrage aan het Kerstgevoel, met de nummers Hark! The Herald Angels Sing en O' Come All Ye Faithful (Adeste Fideles)? In dat laatste nummer zingt Dylan het eerste couplet in het Latijn, met een Amerikaans accent.
Misschien wel beiden. Het is in ieder geval een prima album om eens per jaar te draaien. En dat kan prima over de drie Kerstdagen - of Kerstavond, Eerste Kerstdag en Tweede Kerstdag. Achtereenvolgens kun je de elpee-versie draaien, de reguliere cd-uitgave en het schijfje uit de The Complete Album Collection Vol. One.

donderdag 3 december 2020

Hoax

Wendell Helgason van de Wesley United Methodist Church, in Hibbing, Minnesota zou afgelopen Pasen een bijzondere opname hebben gevonden. Volgens de Britse site Untold Dylan zou het om een opname gaan van een bar mitswa van de lokale Agudath Achim Synagogue, dat in 1964 de deuren sloot.
De bar mitswa-opname was 22 mei 1954 iopgenomen. Een rondreizende rabbi maakte van Robert Alan Zimmerman een 'zoon der wet'.
Maar helaas: het is een hoax, fake news, een flauwe grap. “There’s never been any Pastor Wendell Helgason here. This building was never a synagogue in the past,” zegt Andy Petter, de huidige predikant van de Wesley United Methodist Church Pastor. “I don’t know about the tape. But as far as us here, that’s a complete fabrication. I wish it was true; that would be nice.”
Wat zou het betekent hebben als die opname wél was gemaakt en gevonden? Zou dat iets hebben uitgemaakt? Heeft dat nog betekenis voor de latere persoon en muzikant Bob Dylan? Misschien wel. Het is in historisch oogpunt wel een mooie bron. Het laat dan horen op welke manier deze puber is aangesproken, welke tekst hij uit de Thora moest lezen, welke religieuze tekst hem is meegegeven.
En misschien waren die woorden weer terug te vinden in de teksten van Dylan. Natuurlijk heeft Dylan ruimschoots geput uit de Schrift, maar zou het dan ook gaan om deze specifieke woorden? 
Dát is dan de waarde van een eventuele opname. Als richtingwijzers voor de Nobelprijswinnaar.

dinsdag 1 december 2020

50th Anniversary Collection 1970

Columbia Records heeft een nieuwe verzamelaar op de markt gebracht. Het gaat om 50th Anniversary Collection 1970, een 3cd met nummers uit het begin van de jaren zeventig. De jaren van Self Portrait, DYLAN, Johnny Cash, New Morning - die periode.
Al eerder verscheen zo'n boxje, maar dan van een decennium eerder. Grote kans dat dit een manier is van de platenmaatschappij om de rechten op de nummers niet te laten vervallen. Op deze manier worden de auteursrechten weer een flink aantal jaar veilig gesteld.
In Nederland is die termijn zeventig jaar. Maar, zo leert de website Muziek En Recht, het muziekrecht is complex. En in vrijwel elk land is het anders geregeld. Auteursrechten overdragen en onderhandelingen voeren over de voorwaarden waaronder dit dient te geschieden is een vak apart.
De nummers op de Dylan-box dat net is verschenen, lijken overeen te komen met Travelin' Thru en Another Self Portrait, respectievelijk afleveringen 15 en 10 uit de Bootleg Series. Het is mij onduidelijk of bij deze verzamel-box een boekje is meegegeven, wat zo'n uitgave altijd weer aantrekkelijk maakt.
De verkoop van de schijfjes is alweer stopgezet: uitverkocht. En dat terwijl elke koper maar één exemplaar mocht bestellen. Misschien is het een beperkte oplage.
Desalniettemin gaat het om eerder onuitgebrachte versies. Wat die versies betreft, is er dus géén overlap met het beschikbare materiaal. Dat maakt het dan wel weer een leuk item voor in de Dylan-collectie.