zondag 31 januari 2016

Dylan & Petty

In 1986 toerde Bob Dylan samen met Tom Petty & The Heartbreakers. Een van de locaties waar de mannen een optreden verzorgden, was de radio-zender KSAN-FM. De setlist van dat concert telt veertien nummers, waarvan een deel voor rekening komt van enkel Tom Petty & The Heartbreakers; Dylan is bij die nummers niet vocaal te horen, mogelijk neemt hij tijdens die nummers een rookpauze.
De setlist is als volgt:

    Positively fourth street
    All along the watchtower
    Masters of war
    I'll remember you
    I forgot more than you'll ever know
    Bye bye Johnny (Petty)
    Breakdown (Petty)
    Just like a woman
    Blowin' in the wind
    That lucky old sun
    So you want to be a rock'n'roll star (Petty)
    Spike (Petty)
    Like a rolling stone
    Knockin' on heaven's door

Meest opvallend is het nummer That lucky old sun. Het gaat in deze live-opname op een rock-uitvoering. Hetzelfde nummer verscheen vorig jaar op Shadows In The Night van Dylan, in een “crooners-versie”. Is tijdens deze tournee het plan opgevat om 'ooit' een Frank Sinatra-album te maken?
Van deze radio-show is een cd gemaakt met de welluidende titel “Dylan & Petty: Live on the radio '86”. Daar moeten we het mee doen. Zoekend op internet vind ik weliswaar de albumhoes, maar verder geen gegevens. Niet wanneer dit optreden heeft plaatsgevonden, bijvoorbeeld. Ik weet het niet.
En als fan doet het me ook niet zoveel, wat telt is dat het optreden is terug te luisteren.


zaterdag 30 januari 2016

Baez

Donderdag schreef ik over Farewell Angelina, het lied van Dylan dat op de Bootleg Series is te vinden. Dylan neemt het nummer slechts één keer op, bij de eerste Bringing It All Back Home-sessie, 13 januari 1965 – de aantrekkelijke, maar nog onontgonnen versie die we kennen van The Bootleg Series (en recentelijk weer vanThe Cutting Edge).
Volgens Jochen is “Farewell Angelina” een van de Big Sur songs, een van de werken die de liedjessmid uit Minnesota schrijft als hij bij Joan Baez in Carmel logeert. Waarvan akte. Of ze deze kruimel uit het Dylan-brood daadwerkelijk heeft gekregen, dat is om het even. Baez gebruikt het nummer in ieder geval voor haar elpee uit november 1965. De zangeres met de hoge stem noemde dit album gemakshalve ook maar Farewell Angelina.
Behalve het titelnummer van deze plaat, zingt Baez nog drie andere nummers van Dylan: Daddy, You Been On My Mind, It's All Over Now, Baby Blue en A Hard Rain's a-Gonna Fall. Er wordt gezegd, er wordt gefluisterd, naar verluidt was Baez begin jaren zestig zó verliefd op Dylan, dat zij hem haar eigen podium in de folkmuziek gaf – zowel letterlijk als figuurlijk. En Dylan zou daar dankbaar gebruik van hebben gemaakt en vervolgens de schone zangeres als een baksteen laten vallen.
Zou dat waar zijn? Zou de liefde tussen Baez en Dylan eenrichtingsverkeer zijn geweest? Zou Dylan Baez hebben misbruikt voor eigen succes? Dat kan, natuurlijk – maar andersom geldt het net zo goed. Baez lifte mee op het muzikale en literaire succes van haar minnaar. Voor ons buitenstaanders zou je de relatie tussen de twee muzikanten eerder als een win-win-situatie beschouwen.

vrijdag 29 januari 2016

Laatste gedachten over Woody Guthrie

Vandaag is het 55 jaar geleden dat Bob Dylan zijn grote held Woody Guthrie opzocht in het Greystone Hospital. Guthrie werd daar verpleegd, terwijl hij leed aan de ziekte van Huntington. Het kon Guthrie niet gek genoeg, op zijn verzoek speelde zijn ziekenbezoek uit Minnesota alles wat hij maar wenste.
De jonge Zimmerman was speciaal naar New York gelift om zijn grote held op te zoeken. Die fascinatie begon voor Dylan als tiener. Zoals hijzelf in zijn autobiografie Chronicles, Vol. 1 schrijft: ‘A voice in my head said, “So this is the game”.’ Vanaf dat moment wist de student Letteren dat hij op zoek moest naar Guthrie – wie was deze liedjeszanger en waar verbleef hij? Deze queeste werd versterkt na het lezen van Guthrie’s eigen autobiografie Bound For Glory.
Waarvan akte.
Niet veel later schreef Dylan zijn ode Song To Woody. Een mooie live-versie rond 2000 is te vinden op YouTube. Weer een paar maanden later dichtte Dylan zijn poëem Last Thoughts On Woody Guthrie. Hij werd gevraagd “to write something about Woody... what does Woody Guthrie mean to you in twenty-five words” – het werd een voordracht van zo'n zeven minuten.
Wat zou er van Dylan zijn geworden als hij Woody Guthrie niét had bezocht in het New Yorkse ziekenhuis? We weten het niet. We hebben wel twee schitterende songs tot onze beschikking.


donderdag 28 januari 2016

Farewell Angelina

Plotseling zit ik met Farewell Angelina in mijn hoofd. Ik weet ook wel waarom ik aan dit pareltje van Dylan moet denken. Het is de reclameposter van de Belastingdienst, waarop afscheid wordt genomen van de beruchte blauwe envelop. 'Vaarwel blauwe envelop' heet de nieuwe campagne. Een rechtstreeks lijntje tussen de Belastingdienst en Dylan vormt het woord 'Vaarwel', 'farewell'. Gelukkig heeft Jochen Markhorst een puik stuk geschreven over dit afgekeurde liedje.
Eveneens plotseling, maar zonder enige aanleiding, denk ik aan Jakob Dylan. De muzikale zoon van Bob. In 2008 gaf hij een solo-optreden in De Melkweg, Amsterdam. De singersongwriter had zijn band The Wallflowers tijdelijk aan de kant geschoven en vervangen door zijn begeleidingsband The Gold Mountain Rebels. Dylan trad op ter promotie van zijn solo-debuut Seeing Things.
The Wallflowers, zou dat een verwijzing zijn naar Wallflower, dat andere afgekeurde liedje op The Bootleg Series van vader Bob?
Seeing Things is geproduceerd door Rick Rubin die we natuurlijk kennen van Johnny Cash' American Recordings. Maar Jakob Dylan is geen J.R. Cash.
Farewell, vaarwel, tot ziens, het ga je goed. Johnny is een man van het licht geworden. Jakob is vooral bekend in de Verenigde Staten, een Europese doorbraak is er nooit van gekomen. En Angelina, de vraag is of zij wel degelijk ooit afscheid heeft genomen van Dylan senior.

maandag 25 januari 2016

De overkant


In 1999 verscheen de eerste solo-cd van Ernst Jansz, getiteld De Overkant; twee jaar later verscheen een ge-updatete versie, waarbij een lied en een videoclip op het schijfje waren toegevoegd. Op deze cd is de kleinkunstenaar erkentelijkheid verschuldigd aan 'Bob Dylan voor dat alles bij elkaar'.
Dat 'alles bij elkaar' slaat op de voorgaande erkentelijkheid van onder meer Frederic Chopin, Hugo Claus, The Beatles en Jan Wolkers. Dezelfde dankbaarheid aan Dylan komt tot uiting op een foto in het boekje, waarop het mengpaneel is te zien. Op dit mengpaneel staat, naast een administratie-boekje en een koptelefoon, de hoes van Dylan's Bootleg Series vol. 1-3.
Op het derde schijfje van deze cd-box staat het nummer Blind Willie McTell. Jansz vertelde dat hij dit nummer op de radio hoorde, samen met gitarist en producer Jan Hendriks in de auto op de snelweg. Prompt zetten de mannen de auto aan de kant om naar dit wonderschone nummer te luisteren. Een afgekeurd nummer, in eerste instantie.
Gelukkig werd dit stukje 'afval' alsnog geselecteerd voor The Bootleg Series. Jansz luisterde ernaar tijdens het opnemen van De Overkant; de mannen van The Band namen een eigen versie op van dit 'demo-nummer' voor hun comeback-album Jericho (1993). Deze versie vormt de basis voor de live-uitvoeringen van Dylan.
Deze versie vormt ook de basis van de uitvoering die De Dijk met Henk Hofstede gaf in 1997, de b-kant van de singel Stampvol Café. De ontbrekende schakel tussen The Band en De Dijk featuring Henk Hofstede is De Dijk-bassist Hans van der Lubbe. Hans heeft tweemaal in een The Band-tribute gespeeld. Onder meer met een theatertournee met liedjesverhalen-verteller Leo Blokhuis.
Hofstede heeft in 2008 met Frank Boeijen en Doe Maar-bassist Henny Vrienten de cd Boeijen Hofstede Vrienten – Aardige Jongens gemaakt; voor dit album schreef Vrienten een ode aan Hugo Claus, die tijdens de opnameperiode van BHV overleed. En ja, aan Hugo Claus is Ernst Jansz erkentelijkheid verschuldigd voor De Overkant, wegens diens jongensdromen.
Zo is de cirkel rond.

zaterdag 23 januari 2016

Aantekeningen #28: Ring Them Bells

In ND Zeven, de zaterdag-bijlage van het Nederlands Dagblad, is Menno van der Beek dichter van dienst. Een maand lang dicht een (christelijke) dichter een gedicht naar aanleiding van een nieuwsbericht of een nieuwsfoto. Deze maand is het dus de beurt aan Van der Beek, die een poëem heeft geschreven over Annemarie Jorritsma. Op de foto geeft de scheidend burgemeester van Almere het startschot voor de kerkelijke fondsenwervingsactie Kerkbalans. Dat startschot geeft de VVD-coryfee door de klok van kerkelijk wijkcentrum De Drieklank.
Als titel voor het dichtstuk gebruikt Van der Beek een bekende titel: Ring Them Bells. En inderdaad, zoals de dichter zijn gedicht afsluit, is het een titel van Bob Dylan: 'zong ooit oom Bob al niet dat je wel luiden moet / bij zonsondergang van heilig, mooi en goed?'
Ik heb zelf ook gebruik gemaakt van Ring Them Bells, voor mijn stageverslag bij EB Media in Deventer. Ten tijde van dit verslag was ik nog bezig met een artikel over misstanden in Nigeria. Reden genoeg om de klokken te luiden. In dat kader had ik als opdracht de tekst van Ring Them Bells aan mijn relaas gegeven.
Het leentjebuur voor titels, zinnen en soms hele alinea's of paragrafen is Dylan niet vreemd. Hij kopieert er zelf ook lustig op los. We kennen de berichten van plagiaat en beschuldigingen van overschrijven zonder bronvermelding. Het komt in de folkmuziek vaker voor, dat liedjes zowel qua tekst als melodie bijna een-op-een worden overgenomen in een nieuw liedje. Er is niets nieuws onder de zon.
Ook Ernst Jansz 'leent' wel eens een titel van een ander kunstwerk. Gisteravond was hij in Leeuwarden, waar hij in de stadsschouwburg een optreden verzorgde. Na afloop heb ik het een en ander door hem laten signeren, waarbij we aan de praat raakten over een aantal zaken. Eén van de dingen was dat Jansz voor drie liedjes de titel kopiëerde van boeken: Nooit Meer Slapen van Willem Frederik Hermans is de inspiratiebron voor een Doe Maar-lied; van Jansz' solodebuut De Overkant maakte hij gebruik van de titels 'N Ogenblik In De Wind van de Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink en van Een Dagje Aan Het Strand van Heere Heeresma.
Valt dit allemaal onder ordinair jatwerk? Welnee, dit is wat we noemen “inspiratie”. Geen enkele reden om hierover de klokken te luiden.

woensdag 20 januari 2016

William DeVogue

Ik heb een tijd getwijfeld of ik wel dit bericht wilde publiceren. Maar het feit dat je dit bericht nu leest, betekent al dat ik heb besloten om toch te schrijven over dit onderwerp. Het gaat om de Amerikaan William DeVogue.
Deze DeVogue beweerd een bastaard-zoon te zijn van Bob Dylan en Anita Grace 'Tina' DeVogue Voyes. In een gesprek met Amy Nachbar van online-magazine Examiner.com zegt DeVogue onder meer: “After I found my mother all she talked about was Dylan and how she met him sitting in a coffee shop scribbling lyrics on a napkin. I had originally thought a folk musician named Gene Michaels who I found earlier was my father. (..) . All she would tell me was that she had access to Dylan until late 1963, and there were times she woke up in his hotel room not really knowing what happened.”
Volgens deze “Dylan junior” heeft hij geen contact met zijn biologische vader gehad, wel met diens manager Jeff Rosen. Die heeft de kwestie-DeVogue met de zanger besproken, maar van enig contact tussen Dylan en DeVogue is het nooit gekomen. En misschien is dat ook maar goed.
Waarom ik twijfel over dit blog? Wat gaat het ons als Dylan-fans aan hoe het gezin van Dylan eruit ziet? Mag Dylan ook iets privé hebben? En waarom zou ik moeten meewerken aan het media-offensief van iemand, die beweert een zoon te zijn van 's werelds grootste tekstschrijver? William is niet uit op roem of geld – maar een interview slaat hij niet af. En ik bericht er dus ook over.
Waarom? Ik ben ook maar een vat vol tegenstrijdigheden. Ik gun William geen podium en ik gun Dylan zijn privé-leven. Maar tegelijk kan ik het, als “mediapersoon” en Dylan-fan, niet over mijn journalistieke hart verkrijgen om nieuws over deze man niét te publiceren.

zondag 17 januari 2016

Roll on, John

Dokter, dokter, vertel mij de tijd van de dag
Opnieuw een lege fles, opnieuw geld uitgegeven
Hij draaide om zijn as en liep langzaam weg
Ze schoten in zijn rug en hij viel neer

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Van de havens in Liverpool naar de rosse buurt in Hamburg
Beneden in de steengroeve met The Quarrymen, de arbeiders in de steengroeve
Spelend voor een groot publiek, spelend voor goedkope zitplaatsen
Opnieuw een dag in je leven, op weg naar het einde van de reis

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Zeilend in de passaatwinden, gebonden voor het Zuiden
Lompen op je rug, net als alle andere slaven
Ze bonden je handen en snoerden je de mond
Er was geen uitweg uit de diepe donkere grot

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Ik hoorde het nieuws vandaag
Ze sleepten je schip op de kust
De grote stad is in duisternis, er is geen vreugde meer
Ze rijten het hart eruit, en ontdoen het van het klokhuis

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Haal je koffers en pak ze in
Vertrek gelijk, het gaat de verkeerde kant op
Hoe sneller je vertrekt, des te vlugger ben je weer terug
Je bent te lang opgesloten geweest op het eiland

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Rustig aan, je vertrekt veel te snel
Kom dit moment bij me
Je gebeente is bezwaard, je blaast bijna je laatste adem uit
Je weet hoe moeilijk dat kan zijn

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Ga door Jan, rol door de regen en sneeuw
Neem de rechterrijstrook en ga waar de bizons dolen
Ze trappen je in een hinderlaag voor je het weet
Het is te laat om nu nog naar huis te gaan

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan

Tyger, Tyger, zo helder schijnend
Ik bid de Heer dat Hij mijn ziel bewaard
In de holte van de nacht
Dek hem toe en laat hem slapen

Schijn je licht
Loop door
Je straalde zo helder
Rol voort, Jan


Roll On, John is de afsluiter van Bob Dylan's laatste studio-album met zelfgeschreven materiaal, Tempest (2012). Al snel werd dit lied opgevat als een eerbetoon aan wijlen John Lennon van The Beatles, met wie Dylan haast postuum een vriendschapsrelatie zou hebben gehad. De aanwijzingen naar Lennon en The Beatles lijken helder:
  • Het eerste couplet verwijst naar de moord op Lennon door Mark David Chapman, 8 december 1980;
  • Het tweede couplet beschrijft de opkomst van The Beatles, toen vier jongens vanuit Liverpool naar Hamburg vertrokken, als The Quarrymen;
  • In de tekst zijn verwijzingen opgenomen naar Beatle-teksten als “Another day in you life” en “I heard the news today, oh boy”.

De Amersfoortse Dylanoloog Kees de Graaf wijst echter naar een heel andere John: de apostel Johannes. Volgens De Graaf is dit lied een zogenaamde 'rabbit hole': je denkt een richting op te graven, maar je komt totaal ergens anders uit. In dit geval: het eiland Patmos, waar de oude Johannes naar toe is verbannen.
The quarry is een steengroeve, een plek voor slavenarbeid, the quarrymen zijn arbeiders in die steengroeve. Dus geen Beatleneske verwijzing. Ook de andere coupletten ademen een desolate sfeer van slavernij, verbanning. En de Beatle-verwijzingen zouden als een soort seculiere dekmantel gelden voor een religieuze onderlaag. Op zich geen gek idee bij Dylan.

zaterdag 16 januari 2016

Het vuur brandt nog steeds

Mijn platenboer in Leeuwarden, Wobbe, attendeerde me op een live-cd van The Band: The Fire Still Burns. Een album dat ik niet kende, maar ook een live-registratie waar je nauwelijks informatie over vindt op internet. Ook het jubilerende Wikipedia kent het niet. Misschien komt het omdat dit live-album op een wat louche label of in eigen beheer is uitgebracht: Lexington, staat op de achterkant van het kartonnen hoesje te lezen. Maar ook: Mastered @ StudioJ.
Enfin. The Fire Still Burns is een registratie van het optreden dat The Band gaf in Convocation Hall, Toronto. Datum van handeling: 4 december 1993. Alleen al op basis van deze huishoudelijke mededelingen is een aantal conclusies te trekken. Het gaat om een optreden van The Band in hun gewijzigde reünie-bezetting. Toen de voormalige begeleidingsband van Ronnie Hawkins en Bob Dylan halverwege de jaren tachtig weer bijeen kwam, haakte liedjesschrijver en gitarist Robbie Robertson niet aan.
Het betekent ook dat pianist, zanger en drummer Richard Manuel niet achter het klavier zit. De zanger met de falsetto-stem pleegde in maart 1986 zelfmoord, door zich na een optreden Winter Park, bij Orlando in Florida zich in zijn hotelkamer op te hangen. En de datum van het optreden in Toronto duidt ook op het feit dat dit concert deel uitmaakt van de promotie-tournee voor Jericho, het eerste studio-album van de reünie.
De tracklist van 'The fire' telt een handvol nummers van Jericho, waaronder de twee mooiste covers van The Band: Atlantic City (origineel van Bruce Springsteen) en Blind Willie McTell van Dylan; dit laatste nummer verscheen op Dylan's Bootleg Series vol. 3 uit 1991 en de Band-versie was voor Dylan de reden om 'Willie' live uit te voeren – in de uitvoering van The Band. Ook het Jericho-nummer Remedy staat op de speellijst.
Verder zijn live-versies te horen van The Shape I'm In, It Makes No Difference, The Weight, Ophelia en Life Is A Carnaval. Het nummer It Makes No Difference wordt gespeeld in plaats van Too Soon Gone, want bassist en zanger Rick Danko heeft zijn huiswerk voor dit concert niet goed gedaan, zegt hij in de introductie. Of dat waar is en The Band dus moet improviseren bij 'Difference', weet ik niet; de uitvoering van dit nummer is desondanks van een uitstekend niveau.
Het vuur brandt nog steeds. Maar The Band bestaat allang niet meer. Na het overlijden van Danko werd de band voor de tweede keer ontbonden; het sterven van drummer en zanger Levon Helm heeft alle hoop op een eenmalige en unieke reünie in de grond geboord.
Maar zoals The Band zelf ooit heeft gezegd, de laatste wals betekent niet dat de dans over is.

vrijdag 15 januari 2016

Heer

Het bedrijf waar ik werk, maakt gebruik van een belsysteem dat luistert naar de naam Genesys. Dit programma zorgt ervoor dat je op de juiste momenten telefoongesprekken toebedeelt krijgt. Maar ook zorgt het ervoor dat je geen belletje krijgt, wanneer je nog bezig bent met een gesprek of de benodigde administratie. Om ervoor te zorgen dat je een telefoongesprek binnen krijgt, moet je drukken op de Engelstalige knop 'Ready'. Je bent er klaar voor.
Ready. Elk moment dat ik die knop indruk, denk ik aan Señor, van Bob Dylan. I'm ready when you are, señor. Dit nummer verscheen op Dylan's album Street Legal uit 1978, het jaar waarin hij bekeerde tot het christendom. Tijdens een concert, ter promotie van Street Legal, gooide een concert-bezoeker een kruisje op het podium. Tegen zijn gewoonte in, pakte Dylan het kruisje op en droeg het een dag later bij het volgende optreden.
In een hotelkamer in Tuscon, Arizona, ontmoette Dylan Jezus, een aanwezigheid die alleen van de Heer zelf kon zijn. Een trilogie gospelalbums was het vervolg. Op de eerste christelijke plaat staat het nummer Man Gave Names to All the Animals, over dat Adam aan alle dieren een naam gaf. Dat is terug te lezen in -jawel- het Bijbelboek Genesis.
En zo is de cirkel weer rond.

maandag 11 januari 2016

Aantekeningen #27: Bowie

David Bowie is vandaag overleden. Twee dagen na zijn 69e verjaardag, de dag dat hij zichzelf trakteerde op een nieuw album (Blackstar). En een maand na zijn muziektoneelstuk Lazarus, onder regie van de Vlaming Ivo van Hove. In 1971 verscheen Bowie's nummer "Song for Bob Dylan" op het album Hunky Dory, een eerbetoon aan Dylan en een verwijzing naar Dylan's 'Song to Woody'.
Verder werden dit weekend de Golden Globes uitgedeeld. 'Lenny Bruce is dead but his ghost lives on and on / Never did get any Golden Globe award, never made it to Synanon' – dat hoorde ik Dylan zingen, nadat het Journaal de belangrijkste prijswinnaars meldde. Heeft Bowie ooit een Golden Globe gekregen?
In hetzelfde journaal werd melding gemaakt over de nieuwe premier van Catalonië, Carles Puigdemont. Hij is momenteel burgemeester van Girona – dit is de naam die Ernst Jansz gebruikt in zijn vertaling van Boots Of Spanish Leather. De frase 'Oh, but I just thought you might want something fine / Made of silver or of golden / Either from the mountains of Madrid / Or from the coast of Barcelona' klinkt bij Jansz als volgt: 'O maar wil jij dan geen kostbaar goud / uit de heuvels van Gerona / zilver goud of parelmoer / van de kust van Barcelona'.
De vertalingen van Jansz zijn ook een soort lied aan Dylan. Zou er dan ook een lied voor Bowie komen?

zondag 10 januari 2016

Debbie Gold

De website ExpectingRain.com meldt vandaag dat Debbie Gold is overleden. Ik ken haar niet, it doesn't ring a bell. Maar gelukkig wordt bij dit overlijden gemeld dat deze dame Dylan's friend and producer of 'Good as I Been to you' is. Gelukkig maar, want anders was dit overlijden me onbekend gebleven. En het is een goede reden om Good As I Been To You weer uit de kast te halen.
En warempel, Debbie staat inderdaad vermeld op dit folkalbum: 'Production Supervised By DEBBIE GOLD for THE GOLD NETWORK', staat als administratie op de achterkant van de plaat. Wat een heerlijke plaat is het ook, Good As I Been To You. Het was de eerste folkplaat van Dylan rond The 30th Anniversary Concert Celebration, dat in hetzelfde jaar plaatsvond. Een jaar later verscheen World Gone Wrong, opnieuw een folkalbum met covers.
Het leek erop dat Dylan met deze twee albums de cirkel van zijn carrière rond maakte. Zeker met het feestje in Madison Square Garden in New York City. Gelukkig bleek niets minder waar, integendeel. In de jaren die volgden, verschenen schitterende nieuwe albums en songs van de Amerikaanse bard.
Maar nog even over Good as I Been to you, wiens producer dit weekend dus is overleden. Ik heb twee versies van deze plaat in mijn kast: de cd-versie en de elpee-variant van Music On Vinyl. De cd-versie heeft een paarse hoes, de elpee-versie is in het blauw. Niet dat dit verschil er iets toe doet. Ik zet ze allebei toch maar even op, achter elkaar. Eerst de plaat, dan de cd.
Ter ere van Debbie Gold van The Gold Network.

vrijdag 8 januari 2016

Aforismen

Bob Dylan is de meester van het aforisme. Veel van zijn liedteksten bestaat uit een samenvoeging van Spreuken-achtige wijsheden. Geen wonder dat zinnen uit Dylan-teksten als (onder)titel kunnen dienen voor weblogs over muziek, literatuur en Dylan zelf. Zo heeft dit blog sinds een aantal weken de ondertitel 'I’m not loving you for what you are, but for what you’re not'; eerder had ik Een Ander Zelfportret de subtitel 'I used to care, but things have changed' gegeven.
Een Ander Zelfportret is ook al een verwijzing naar Dylan. Het is de vertaling van Another Self Portrait, aflevering 10 uit de fameuze Bootleg Series en de schaduwboekhouding van Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning, albums die in 1969 en 1970 verschenen.
Maar ik had ook kunnen kiezen voor een citaat uit Maggie's Farm:
Well, I try my best
To be just like I am
But everybody wants you
To be just like them

Of wat denk je van het refrein uit Ballad Of A Thin Man:
Because something is happening here
But you don’t know what it is
Do you, Mister Jones?

Om nog maar te zwijgen over die andere zinnen uit 'Ballad':
You have many contacts
Among the lumberjacks
To get you facts
When someone attacks your imagination

Zoiets. En dan nog....
Ach, laat ik mijn mond maar houden. Laat die aforismen nog maar even door mijn hoofd zingen. 

woensdag 6 januari 2016

I Want You

Vandaag was het de tweede achtereenvolgende dag dat mijn stad en omgeving werd gegijzeld door het ijzige weer. De straten werden getoverd in heuse schaatsbanen. Waar doorgaans auto's het straatbeeld domineren, zijn het deze dagen de ijzers die uit het vet zijn gehaald en die als meest gemakkelijke vervoersmiddel gelden. En vandaag heb ik veel gedacht aan I Want You. Maar niet de studio-versie van Blonde On Blonde, overigens.
Van dit nummer bestaat een Nederlandse vertaling. Rob Chrispijn zette het nummer over naar onze taal. Neerlands bekendste (klein)kunstenaar en alleskunner Herman van Veen zette 'Ik Wil Jou' op de zwarte schijf. Ik Wil Jou staat op het album Herman van Veen II en verscheen in 1969. De vertaling volgde zo'n drie jaar nadat Dylan het nummer zelf op Blonde On Blonde zette.
Een decennium later verscheen van Dylan zelf een live-versie op Bob Dylan At Budokan (1978). De snelheid van de studio-versie, die ook Van Veen overnam, is in het Japanse concert verdwenen. Sowieso is 'Budokan' een live-plaat waarop schitterende arrangementen te horen zijn, met dank aan bassist Rob Stoner. En toch, hoe mooi deze uitvoering ook is, er is een nog mooiere versie te horen.
Die eer is voor de New Yorkse zangers Sophie B. Hawkins, die dit nummer speelde tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration van Dylan. Dat Hammond-orgeltje, dat arrangement! Wat een heerlijke uitvoering is dit, zeg! Onwillekeurig vraag je je af, waarom Hawkins met haar I Want You niet op de officiële uitgaven staat van The 30th Anniversary Concert Celebration. Niet op de cd- en video-uitgave uit 1992, evenmin bij de re-release van maart 2014. Zij was een van de hoogtepunten op dit Bobfest, maar helaas heeft dit hoogtepunt niet de selectie overleefd in de producties voor de live-registraties.
Waarvan akte.

dinsdag 5 januari 2016

Verlangen

Vandaag viert het Radio 1-programma 'Met het oog op morgen' haar veertigste verjaardag. In het laatste uur van 5 januari 1976 ging Het Oog voor het eerst door de ether. Veertig jaar en 13.780 uitzendingen, met een tal van mooie en goede presentatoren. Wat te denken van de huidige generatie met Herman van der Zandt, Eric Corton, Wilfried de Jong. En in het verleden grote namen als John Jansen van Galen, Eva Jinek, Ivo Niehe, Frits Spits, Joop van Zijl. Om maar eens een greep uit de enorme lijst te doen.
Het is ongetwijfeld bij geval dat dezelfde dag het zeventiende studio-album van Bob Dylan verscheen, Desire. Voor het online magazine Classic Rock Mag schreef ik een blog over deze wat zomers aandoende plaat. Ik schreef onder meer: “Tussen Hurricane en Sara komen de mooiste zigeunerachtige liedjes voorbij. Wat te denken van het andere protestlied Joey en het tedere Oh Sister, met de mooie achtergrondzang van Emmylou Harris? Of de mediterrane Mozambique, het mooie One More Cup Of Coffee (To The Valley Below) of het andere huwelijkslied Isis (wat overigens niks te maken heeft met die islamitische terreurgroep in het Midden-Oosten!)?”
Bij het schrijven van een artikel over een album, luister ik de desbetreffende plaat. Wat me aan Desire opvalt, is de schoonheid, de frisheid. Een heerlijke plaat, die vooral goed past in de zomermaanden. Natuurlijk komt dat voor een deel door de hoes, maar ook door de zigeunerachtige muziek
Desire, verlangen. Waar verlangde Dylan naar bij het maken van dit album? Misschien op continue creativiteit. Een bron die was aangeboord, mede dankzij de New Yorkse psycholoog en liedjes- en musicalschrijver Jacques Levy. Of misschien verlangde Dylan naar Sara, zijn toenmalige echtgenote. Speciaal voor haar schreef Dylan het nummer 'Sara', dat hij aan haar liet horen, toen zij tijdens een verrassingsbezoek vanuit de regiekamer de vorderingen van haar man en band gade sloeg.
Gaat Desire, de dag van 40 jaar 'Oog', ook niet over mijn verlangen om als mediapersoon door het leven te gaan?

maandag 4 januari 2016

Winterlude

Nederland lag er vanmorgen mooi wit bij. Zul je altijd zien, de hele maand december hebben we het met lente-achtige temperaturen moeten doen. En bij de start van de eerste werkweek in het nieuwe jaar daalt de temperatuur tot onder nul. In het noorden van het land, waar ik woon, heeft de hele dag de sneeuw op straat gelegen.
Ik moest denken aan het lied Winterlude van New Morning – hoe toepasselijk, deze nieuwe morgen in de winter. Bindervoet en Henkes vertalen dit lied als 'Winterval'. De laatste zin van de vertaling is 'Winterval is altijd te gek', een Nederlandse weergave van 'Winterlude, this dude thinks you're grand'.
En stiekem heb ik vandaag ook een paar keer gedacht aan het optreden van Dylan met The Band op het festival Isle Of Wight in 1969. Maar dat was meer op de klank af. Want Isle klinkt namelijk erg veel op 'ijzel', dat glibberige waar we met deze temperaturen rekening mee moeten houden.

zaterdag 2 januari 2016

Inside Bob Dylan's Jesus Years

Gisteren, nieuwjaarsdag 2016, luisterde Tom Willems naar het album Shot Of Love. Dit album is de derde in Dylan's gospelperiode, zo grofweg tussen 1979 en 1982. Het spreekwoordelijke toeval wilde dat ik het nieuwe jaar eveneens ben begonnen met een Dylan-gospel. Of nou ja, beter gezegd: met een film over Dylan's gospelperiode. Het gaat om de documentaire Inside Bob Dylan's Jesus Years – Busy Being Born... Again!
De film is een Highway 61 Entertainment productie. En op zich is het een leuke en onderhoudende film geworden. Met interessante geïnterviewden, zoals pastor Bill Dwyer van de Vineyard Christan Fellowship waar Dylan kerkte. Met de joods-atheïstische muziekproducer Jerry Wexler en Dylanoloog AJ Weberman. En toch, deze dvd uit 2008 is feitelijk niet meer dan een aardigheidje, een gezellige babbel voor nieuwjaarsdag.
Want hier wreekt zich het punt dat de interviewer van dienst géén journalist of mediapersoon is. Met alle respect voor de maker van de film, overigens. Want Joel Gilbert, de drijvende kracht achter deze documentaire, heeft veel werk verzet. Hij heeft de film gefinancierd, geregisseerd, geschreven, redactioneel werk gedaan, de interviews gehouden. Kortom, Gilbert zit tot over zijn over in dit project.
Maar Gilbert is muzikant, hij is de frontman van de Dylan-coverband Highway 61 Revisted. Daardoor zijn de interviews vooral gesprekken tussen min of meer gelijk gezinden geworden, tussen mensen met een gezamenlijke hobby. Is dat een probleem? Nee, op zich niet. Voor de fans een leuk begin van een nieuw jaar.
Maar voor de studenten journalistiek niet per se een wenkend perspectief.

vrijdag 1 januari 2016

Nieuwjaar

Nu het jaar 2016 een paar uur oud is, is dat een goede gelegenheid om mijn lezers een gezegend en voorspoedig nieuw jaar te wensen. Bij deze! We weten nog bar weinig over de agenda van Dylan in 2016, zowel qua tournee als nieuwe albums. Maar dat betekent in ieder geval dit: dat we ons moeten laten verrassen door die oude bard uit Duluth, Minnesota.