zaterdag 28 juli 2018

Setlist Seoul, South Korea, 27 juli 2018

All Along The Watchtower (Bob center stage on electric guitar)
Don't Think Twice, It's All Right (Bob center stage on electric guitar)
Highway 61 Revisited (Bob on piano)
Simple Twist Of Fate (Bob on piano)
Duquesne Whistle (Bob on piano)
When I Paint My Masterpiece (Bob on piano)
Honest With Me (Bob on piano)
Tryin' To Get To Heaven (Bob on piano with harp)
Make You Feel My Love (Bob on piano with harp)
Pay In Blood (Bob on piano)
Tangled Up In Blue (Bob on piano with harp)
Early Roman Kings (Bob on piano)
Desolation Row (Bob on piano)
Love Sick (Bob on piano)
Autumn Leaves (Bob center stage)
Thunder On The Mountain (Bob on piano, George drum solo)
Soon After Midnight (Bob on piano)
Gotta Serve Somebody (Bob on piano)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano)
Ballad Of A Thin Man (Bob on piano with harp)

Bovenstaand de setlist van gisteren in Seoul (met dan aan BobLinks). Net even anders dan in eerste instantie werd geplaatst. Opvallend: de show begon met All Along The Watchtower, twee American Songbook-nummers en Dylan speelde twee nummers op gitaar.


Bron: Twitter

vrijdag 27 juli 2018

Setlist Seoul, Zuid-Korea, 27 juli 2018


Things Have Changed
Don't Think Twice, It's All Right
Highway 61 Revisited
Simple Twist Of Fate
Duquesne Whistle
Honest With Me
Tryin' To Get To Heaven
Pay In Blood
Make You Feel My Love
Tangled Up In Blue
Early Roman Kings
Desolation Row
Love Sick
Autumn Leaves
Thunder On The Mountain
Soon After Midnight
Gotta Serve Somebody

Encore

Blowin' In The Wind
Ballad Of A Thin Man

Bovenstaand de setlist van vandaag in Seoul (met dank aan BobLinks). Het voordeel van de concertreeks in het oosten, is dat het aldaar eerder avond is dan bij ons. Wij hoeven niet tot morgenochtend te wachten tot de setlist bekend is. Een bekende opener van de show, een bekende toegift. En mooie nummers als Tryin' To Get To Heaven en Gotta Serve Somebody.

donderdag 26 juli 2018

Aziatische zomertournee 2018

Morgenavond is het zo ver: dan begint Bob Dylan aan zijn tournee in het verre oosten. Dylan & his band – don't you dare miss it! – trappen af in Seoul, Zuid-Korea. Het tourschema duurt vier weken en ziet er als volgt uit:

Vrijdag 27 juli Seoul
Zondag 29 juli Fuji Rock

Donderdag 2 augustus Taipei
Zaterdag 4 augustus Hong Kong
Maandag 6 augustus Singapore
Woensdag 8 augustus Perth
Zaterdag 11 augustus Adelaide
Maandag 13 augustus Melbourne
Dinsdag 14 augustus Melbourne
Zaterdag 18 augustus Sydney
Maandag 20 augustus Wollongong
Woensdag 22 augustus Newcastle
Vrijdag 24 augustus Brisbane
Zondag 26 augustus Auckland
Dinsdag 28 augustus Christchurch

woensdag 25 juli 2018

More Blood, More Tracks

In het najaar verschijnt More Blood, More Tracks, aflevering 14 uit The Bootleg Series van Bob Dylan. Dat betekent in de voorbereiding richting de herfst de nodige roddels, kruimels en berichten over de box. Over nummers, opnamesessies en hoezen.
Want de eerste suggestie van de hoes is gelekt. Nou ja, gelekt? Wat heet lekken, tegenwoordig. Een hoes met het gezicht van Dylan, inclusief gitaar. En met uiteraard de titel van het album. Mooie hoes, dat wel. Maar het wordt nog mooier als je het eenmaal in je handen hebt.

zaterdag 21 juli 2018

Karmelitaanse spiritualiteit

Wat heeft Bob Dylan met het katholieke geloof? Meer dan je zo op het eerste oog zou zeggen. Want Dylan is een joods jongetje, dat op 13-jarige leeftijd zijn bar mitswa deed – bij een rondreizende gemeenschap, omdat de Joodse gemeenschap in Hibbing geen eigen religieuze leider kon permitteren. Eind jaren zeventig bekeerde de zanger zich tot het christendom en sloot zich aan bij de Vineyard-kerk.
Desalniettemin speelde Dylan in 1997 voor de katholieke jongerendagen in Bologna (Italië) voor paus Johannes Paulus II. En dan is er nog dat goede artikel van de benedictijner monnik Thomas Quartier in De Kovel, van ruim een jaar geleden.
En het Karmelitaans Centrum voor Spiritualiteit (KCS) te Haarlem opent 7 september het nieuwe seizoen met een open avond over de spiritualiteit van Bob Dylan, onder leiding van Kick Bras. Dat zijn goede vooruitzichten.

donderdag 19 juli 2018

Kronieken #37: Nancy

Vorige week overleed Nancy Sinatra, de eerste vrouw van zanger en acteur Frank Sinatra. Tussen 1939 en 1951 waren de twee jeugdliefdes met elkaar getrouwd. Tot groot verdriet van Nancy, bleek Frank een womanizer te zijn. Het huwelijk liep op de klippen.
I did it my way.
Heel even is die ouwe Frank dus weer in het nieuws. Een goede aanleiding om de ‘Sinatra-albums’ van Dylan uit de kast te pakken. Het zijn misschien niet Dylans beste albums, vol met covers uit The Great American Songbook. Of toch wel? Je moet het maar aandurven om deze songs om te zetten van een bigband-uitvoering naar een rockband-arrangement.
Met dank aan producer Jack Frost.
Netflix komt met een tv-registratie van het theaterconcert van Bruce Springsteen op Broadway. De onemanshow Springsteen on Broadway is nog tot met 15 december te zien is in het Walter Kerr Theatre in New York.
The Boss is succesvol op het prestigieuze theater. Dat is bij Dylan wel anders. Een aantal jaar geleden was daar die musical The Times They Are a-Changin’. Binnen een week was deze productie alweer gestopt. Net als de musical Scratch van Archibald MacLeish, gebaseerd op The Devil and Daniel Webster van Stephen Vincent Benét.
Dylan zou hier in 1969 de muziek voor schrijven, maar Archi was niet te spreken over het geleverde materiaal. Dylan zelf wel en gebruikte de songs voor zijn album New Morning, waarmee hij weer terugsloeg na het debacle met dubbelaar Self Portrait.
In The Old Vic werd Girl from the North Country vertoond, een musical gebaseerd op Dylan-songs en geschreven door Conor McPherson. Deze show is dan wél weer succesvol.
Ik neem het allemaal ter kennisgeving aan.

zaterdag 14 juli 2018

Hiatt

Gisteravond trad John Hiatt op in De Oosterpoort in Groningen. John Hiatt is geen Bob Dylan, maar toch viel de naam van Dylan regelmatig. Niet van Hiatt, wel tussen de gesprekken tussen mijn broer en mij.
Deels vanwege het kenmerkende stemgeluid van Hiatt. Net zoals Dylan zo'n typisch geluid heeft. Maar ook net zoals Levon Helm, de zingende drummer van The Band. Dat is het eerste waardoor Dylan ter sprake kwam.
Maar ook vanwege gitarist Sonny Landreth, die in zijn manier van spelen deed denken aan Freddie Koella. Hij speelde gitaar in Dylan's band tussen april 2003 en april 2004, maar werd vervangen toen hij geveld werd door griep.
Nog even over de relatie tussen Hiatt en Helm, de mannen met dat kenmerkende stemgeluid. In 2008 gaf Helm een optreden in Ryman Theater. Hierbij speelde Hiatt mee op The Weight, de grote hit van The Band. The Weight is terug te vinden op het debuutalbum van The Band, Music From Big Pink. De hoes van dit album is geschilderd door Bob Dylan.
En in 1998 verscheen Jubilation, het derde album van The Band in een nieuwe bezetting. Op dit album staat ook Bound by Love, geschreven door John Hiatt. Hij deelt ook de zang met de Amerikaans-Canadese popgroep.
En zo zijn de dwarsverbanden weer gelegd.

vrijdag 13 juli 2018

The Death Of Emmett Till

’Twas down in Mississippi not so long ago
When a young boy from Chicago town stepped through a Southern door
This boy’s dreadful tragedy I can still remember well
The color of his skin was black and his name was Emmett Till

Some men they dragged him to a barn and there they beat him up
They said they had a reason, but I can’t remember what
They tortured him and did some things too evil to repeat
There were screaming sounds inside the barn, there was laughing sounds
out on the street

Then they rolled his body down a gulf amidst a bloody red rain
And they threw him in the waters wide to cease his screaming pain
The reason that they killed him there, and I’m sure it ain’t no lie
Was just for the fun of killin’ him and to watch him slowly die

And then to stop the United States of yelling for a trial
Two brothers they confessed that they had killed poor Emmett Till
But on the jury there were men who helped the brothers commit this
awful crime
And so this trial was a mockery, but nobody seemed to mind

I saw the morning papers but I could not bear to see
The smiling brothers walkin’ down the courthouse stairs
For the jury found them innocent and the brothers they went free
While Emmett’s body floats the foam of a Jim Crow southern sea

If you can’t speak out against this kind of thing, a crime that’s so unjust
Your eyes are filled with dead men’s dirt, your mind is filled with dust
Your arms and legs they must be in shackles and chains, and your blood
it must refuse to flow
For you let this human race fall down so God-awful low!

This song is just a reminder to remind your fellow man
That this kind of thing still lives today in that ghost-robed Ku Klux Klan
But if all of us folks that thinks alike, if we gave all we could give
We could make this great land of ours a greater place to live

Copyright © 1963, 1968 by Warner Bros. Inc.; renewed 1991, 1996 by Special Rider Music

donderdag 12 juli 2018

Maria Muldaur

Maria Muldaur is één van die artiesten die Bob Dylan themathisch zingt. Haar invalshoek is die van de love songs. Zij doet dat met I'll Be Your Baby Tonight en Make You Feel My Love. Maar ook met de onderbelichte songs Heart Of Mine (titelnummer van haar album), Golden Loom en Moonlight.
Het leuke van dit soort albums, net als dat van Bettye LaVette, is dat je nummers in een nieuwe context ziet. Niet meer de standaard speellijst van een album, maar een nieuwe volgorde. Zo'n bloemlezing maakt je nieuwsgierig, maar geven de nummers ook een eigen verhaal mee.
Heart Of Mine van Muldaur komt alweer uit 2006, twaalf jaar oud inmiddels. Eens, sindsdien heeft Dylan geen albums meer uitgebracht met eigen materiaal. Hij doet wat Muldaur (en LaVette net zo) heeft gedaan: nummers uit een andere traditie samenbrengen en zelf ten gehore brengen.
Niet zozeer omdat je het beter kunt. Wel om zo je dankbaarheid te betonen.

woensdag 11 juli 2018

Bettye LaVette

Een artiest coveren is een vak apart. Niet iedereen slaagt in deze opdracht. Een grote artiest coveren is weer een hele andere tak van sport. De albums met nummers van Bob Dylan, uitgevoerd door één of meerdere artiesten, is zo'n andere sporttak. Het risico met het spelen van Dylan, is dat je je beperkt tot de grote hits (Blowin' in the wind, The Times They Are a-Changin', Knockin' on heaven's door) of tot de jaren zestig of de gospelperiode.
Gelukkig is daar Bettye LaVette, artiestennaam van Betty Haskins, die een goede uitzondering op de regel is. Vooruit, toegegeven, ook zij heeft The Times They Are a-Changin' uitgevoerd. Maar zij doet het op zó'n manier, dat je in eerste instantie niet eens door hebt dat het om dit protestlied gaat. Maar LaVette doet meer. En mooi.
Wie kiest bijvoorbeeld voor Going, Going, Gone? Of wie probeerde Ain't Talkin' eigen te maken? Wie koos uit Dylans oeuvre voor Emotionally Yours of Do Right Unto Me (Do unto others)? Nummers die zonder meer al of onderbelicht zijn of van een buitencategorie zijn. “Ze haalt verborgen gebleven kanten uit zijn liedjes naar boven,” schreef Gijsbert Kramer in zijn recensie.
Things have changed. De dingen zijn inderdaad veranderd. Dat is een logisch gevolg van de constatering dat de tijden veranderen. Dan worden ze ook anders. En dat levert LaVette haar bijdrage aan.

maandag 9 juli 2018

Kinderliedjes


Henny Vrienten is geen Bob Dylan. Maar toch moest ik denken aan Bob Dylan, toen ik bij Henny Vrienten was. Ik moest aan Dylan denken, toen Vrienten in Paradiso zijn mooiste kinderliedjes voor Sesamstraat speelde.
Henny Vrienten heeft zijn leven goed op orde. Ik stel me zo voor dat hij een uiterst gestructureerd leven leidt. Geen uitspattingen (meer). Maar gewoon keurig op tijd alles doen. Bij Dylan is dat anders. Zijn werk en leven vallen samen.
Maar de kinderliedjes doen. Vrienten heeft een blokje in zijn leven met als titel 'Kinderliedjes'. In dat blokje komen alle teksten binnen voor Sesamstraat en Klokhuis, die hij van een melodie moet voorzien. Dit werk heeft hij in 1999 overgenomen van Harry Bannink, van wie hij dit vak heeft geleerd. Want melodieën op teksten van een ander schrijven, dat is wat anders dan geheel eigen composities maken.
Dylan heeft geen blokje Kinderliedjes. Wel zijn teksten van hem uitgebeeld in kinderboeken. If Not For You. If Dogs Run Free. Forever Young. Blowin' In The Wind.
En Man Gave Names To All The Animals. Wat dan wél een kinderliedje is, verschenen op Slow Train Coming, het eerste gospelalbum van Dylan. Mooi liedje. Dylan ging er van uit dat Adam Amerikaans sprak, toen hij de dieren van hun namen voorzag.
Daar moest ik aan denken, toen ik in Paradiso zat.

vrijdag 6 juli 2018

Verzameling

Sinds deze week heb ik het oeuvre van Bob Dylan op vinyl. Dat wil zeggen, al zijn reguliere studio- en live-albums. De diverse verzamelaars heb ik nog niet, evenmin de volledige Bootleg Series. Natuurlijk, ik heb ze op cd en soms zelfs in een mooie box.
Waarom wil ik deze albums op het zwarte goud hebben? Want muziek kun je natuurlijk tegenwoordig ook gewoon via YouTube of Spotify luisteren. Maar de digitale variant van muziek is toch inferieur ten opzichte van de fysieke uitgave.
Daar komt bij dat ‘een plaatje draaien’ een activiteit is, wat meer is dan alleen de muziek luisteren. Het is een beleving. De hoes pakken, de hoes bekijken, de plaat uit de hoes halen en op de draaischijf leggen, de naald op de draaiende plaat leggen: dat is het. En dan in de lekkere stoel zitten met de ogen dicht.
Zoals het kerkgebouw ook al een boodschap uitstraalt, door met de toren te verwijzen naar de Eeuwige, zo vertelt een platenhoes ook al een verhaal. Plus dat in het boekje van het album extra informatie is over muzikanten en jaartallen.
Daarom dus de muziek zoveel mogelijk fysiek in huis.

woensdag 4 juli 2018

Tears of rage

Vijftig jaar geleden kwam The Band met Music From Big Pink. Het was het debuutalbum, nadat de Bandleden al acht jaar lang muziek hadden gemaakt. Eerst als The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. Later als The Band, waarmee ze Bob Dylan begeleidden tijdens zijn elektrische tournees. Pogingen om zelfstandig iets uit te brengen, als The Levon Helm Sextet, Levon and the Hawks en The Canadian Squires, kwamen niet van de grond.
Tot Music From Big Pink in 1968. De opener van de plaat was Tears Of Rage, een lied van de hand van Dylan en Band-pianist Richard Manuel. We carried you in our arms, on Independence Day.
Zo is het.
Ik hoef hier niets aan toe te voegen. Dat doe ik dan ook niet.
Ik laat de plaat spreken.

dinsdag 3 juli 2018

Compleet

Mijn verzameling van het werk van Bob Dylan op vinyl is compleet. Dat wil zeggen, ik heb al zijn reguliere werk nu op elpee in de kast staan. In de collectie misten nog twee albums, maar die heb ik sinds dit weekeinde dan in mijn bezit. Inclusief een extra plaat.
Helemaal compleet ben ik nog niet. Zo mis ik nog een aantal afleveringen van The Bootleg Series op het zwarte goud. Maar van alle reguliere albums heb ik Dylan nu in zijn volledigheid. Ik miste nog de platen Down In The Groove en Real Live. Die eerste plaat bevat onder meer Death Is Not The End, door Freek de Jonge geparodieerd tot Leven Na De Dood.
Real Live is een live-album uit 1984, uit de tijd dat Dylan ook voor twee optredens in Nederland optrad.
Die derde plaat is Saved, het tweede gospel-album van Dylan. Het is de uitgave met de hoes, die door Columbia was voorgesteld. Dylan wilde zelf een schilderij van Tony Wright. Vanwege het expliciete karakter van deze tekening, weigerde de platenmaatschappij in eerste instantie deze hoes. En verving het door een tekening van een live spelende Dylan en band.
Ach, wat doet dat er toe? Columbia is alsnog overstag gegaan door bij nieuwe uitgaven Dylan's voorstel alsnog over te nemen. Zo is het gekomen dat Saved met twee hoezen verkrijgbaar zijn. En beide hoezen zijn nu in mijn bezit.
Deze zoektocht is bij deze ten einde.
Om vervangen te gaan worden door een nieuwe.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.

zondag 1 juli 2018

Seoul

Over een kleine vier weken treedt Dylan op in Seoul. Het is de eerste avond van een tournee langs Azië en Australië. Hoe zouden Dylan & zijn band zich voorbereiden op zo'n tournee? Gaan ze al weken van tevoren naar de eerste speelstad? Sluiten ze zich op voor vier weken om de setlist vast te stellen en te repeteren?
Je weet het niet. Het doet er ook niet toe. Zanger en fans hebben zo hun eigen rituelen om naar het concert en de tournee toe te leven. Daar moet je ook niet teveel van willen doorgronden. Het beleven is een feest op zich.