Gecrashte Porsche

De auto waarmee Tom Waes afgelopen november in Antwerpen is gecrasht, is voor 37.000 euro geveild. Een deel van de opbrengst gaat naar Fonds Emilie Leus. Deze organisatie steunt jonge verkeersslachtoffers en houdt zich bezig met preventie van rijden onder invloed.

Wat is er eigenlijk gebeurd met de Triumph 500, waar Dylan vanaf donderde? Hij stond in de zomer van 1966 op de piek van zijn roem en controverse. Zo'n motorongeluk was een uitstekende alibi om zich terug te trekken uit het openbare leven. Wat Dylan dan ook deed.

Die Triumph is volgens mij nooit verkocht. Ik heb überhaupt geen idee waar het ding is gebleven.

Vijf songs over onrecht

Op de geschiedenis-website Historiek.net is deze week een artikel geplaatst over Bob Dylan en Black Lives Matters: vijf songs over onrecht. Nu kijk ik niet dagelijks op Historiek, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de historici uit de Lage Landen nou veel met Dylan bezig zijn.

Maar misschien moet ik niet cynisch doen, maar blij zijn met elke vorm van aandacht. En ik moet toegeven, zo onaardig is Norbert-Jan Nuij nou ook niet in zijn artikel. Want hij noemt gelukkig niet de open deuren, maar noemt goede songs.

Om Barry Stevens te citeren richting Nuij: vooral doorgaan!

Positively 4th Street

Afgelopen zaterdag zag ik de film A Complete Unknown. Een van de aspecten in de film is Dylan's ongemakkelijke verhouding tot zijn imago als protestzanger. Protest in het jasje van de folkmuziek. Al bij zijn eerste ontmoeting met Pete Seeger zegt Dylan, althans in de film, dat goede muziek niet afhankelijk is van het soort en het aantal instrumenten. In tegenstelling tot Seeger, die zegt dat een goed liedje genoeg heeft aan alleen een gitaar.

Dylan nam in zijn beginjaren natuurlijk een aantal protestliedjes op. Samen met zijn gitaar nam hij het op voor de minderbedeelden. Voor de zwarte bevolking. De hobo's. De verschoppelingen. Dat was begin jaren zestig een hot item, protestsongs. Geen wonder dat Dylan's manager en het platenlabel daar op hebben ingezet.

Ook geen wonder dat Dylan zich daar altijd wat tegen verzet heeft. Zijn liedjes waren breder dan alleen opkomen voor de zwakkeren. Maar Dylan is altijd een protestzanger gebleven. Ook, of juist in zijn andere liedjes en genres. Waarin hij in feite protesteert tegen het zojuist geschapen imago, als protestzanger, als folkie, als gospelzanger, als... wat de promotie-afdeling ook heeft verzonnen.

Een van de mooiste protesterende protestliedjes van Dylan is wel Positively 4th Street. Nooit op een cd verschenen, maar wel als singel op de markt gebracht. Ik luister er graag naar, zeker als een bedrijf me aan de kant schuift.

You see me on the street

You always act surprised

You say, “How are you?” “Good luck”

But you don’t mean it

Daar kan ik dan wel wat mee.

Ome Neil

Neil Young geeft dinsdag 1 juli een concert in Stadspark Groningen. Je moet nog wel even flink in de buidel tasten: het goedkoopste kaartje kost alsnog €123,20. Een dag eerder staat ome Neil op het Paleizenplein in Brussel, dat is op het plein voor het Koninklijk Paleis. De optredens zijn onderdeel van de Love Earth World Tour.

Zou het Stadspark ook iets zijn voor Dylan? Denk het niet, denk dat Dylan de openlucht-arena's wat achter zich heeft gelaten. Sowieso vermoed ik dat Dylan niet meer naar het Europese vasteland komt. En daarbij, met Groningen heeft hij een wat bijzondere relatie.

In een café in Noordpolderzijl dronk hij koffie. De uitbater herkende hem niet. Als hij zijn kovvie maar betoalt. Dat was in de tijd dat de recensies over de Dylan-concerten niet louter positief waren. En waar sommige fans, of wat er voor moet doorgaan, nog altijd met plezier naar verwijzen.

Ik niet. Ik blaf die recensenten terug in hun hok.

A complete Unknown

Vanmiddag hebben mevrouw Frits en ik de biopic A complete Unknown gezien. Een matinee-voorstelling in een Leeuwarder bioscoop. Zo'n 2,5 uur, en het is een mooi portret geworden. Op best wel een geloofwaardige manier wordt de kijker meegenomen in de ontwikkeling van 'de jonge Dylan', hoe hij de traditionele folkmuziek heeft omgevormd naar de folkrock. Met als klap op de vuurpijl, als kapstok voor die transformatie het nummer Like A Rolling Stone.

Natuurlijk, er zitten wat feitelijke onjuistheden in de film. Dat weet je bij een geromantiseerd stuk, dat een biopic natuurlijk is. Sommige feiten worden wat gehusseld om de snelheid in de film te houden. Zoals het Judas!-incident, dat gebeurde niet bij Dylan's laatste Newport-optreden in 1965, maar pas een jaar later in Manchester Free Trade Hall.

Of dat Dylan tijdens een Newport-editie tussendoor naar de pont rijdt om Sylvie (Suze Rotolo) te overtuigen om tóch bij hem te blijven. Het is de vraag of Dylan het terrein zou verlaten voor een relatietherapie-gesprek.

Of het historisch foutje dat Dylan de enige singer-songwriter is met een Nobelprijs voor de Literatuur. Dat is niet waar, een kleine eeuw eerder ontving collega-tekstschrijver Rabindranath Tagore ook al de prestigieuze prijs.

Andere dingen zijn goed gedaan. Je merkt iets van Dylan's uiterst merkwaardige verhouding met vrouwen. Je proeft hoe ongrijpbaar hij is. En dat A Complete Unknown niet gek gekozen is voor deze film. Misschien wel beter dan Dylan Goes Electric!, zoals het boek heet dat aan deze film ten grondslag ligt.

En er zijn grappige verwijzingen. Zoals het gesprekje over de beste gitarist die heeft bestaan. De gesprekspartner kan dat volgens Dylan niet zijn, tenzij die ander Blind Willie McTell is. Een subtiele hint naar misschien wel het beste nummer uit Dylan's omvangrijke oeuvre.

Overigens was vanochtend Dana Linssen te gast bij MAX Nieuwsweekend om te praten over biopics, naar aanleiding van A Complete Unknown. Het gaat dus om dit filmgenre in het algemeen, hoewel Linssen dan weinig op had met Dylan. Als ze het over de man had, was dat vooral in neerbuigende termen. Maar ja, ze werd dan ook niet uitgenodigd om haar mening over Dylan, maar vanwege haar werk als filmjournalist voor NRC en de Filmkrant.

Cyprus

Een Cypriotische priester moet in de stad Limassol voor de rechter komen vanwege een beschuldiging van geluidsoverlast. De priester werkt in een kerk in het dorp Platanistasa, net ten noorden van de zuidelijke kuststad Limassol. Een van zijn taken was om de kerkklokken te luiden, maar dat deed hij zo overdadig dat omwonenden een klacht indienden.

Zoals het gaat, wordt in de openbaarheid met de nodige modder gegooid. Dat houdt natuurlijk vanzelf een keer op. Wie maar modder blijft gooien, verliest grond. Maar ik denk dat de Cyprioten geen fan zijn van Bob Dylan.

Die kwam namelijk in 1989 met het lied Ring Them Bells. Dylan roept op om de klokken te luiden: they’re breaking down the distance / Between right and wrong (ze slechten de blokkades tussen goed en kwaad, vertalen Bindervoet & Henkes).

Zo is het maar net.

Lay, lady, lay

Bob Dylan is aan het opruimen. In zijn archief vond hij een kladversie van Lay, Lady, Lay, geschreven op een velletje van The Atlantic Lumber Company in Boston, Massachusetts. Via een veiling kunnen liefhebbers een bod doen op de tekst.

Geschatte waarde van dit stuk papier is tussen de drie- en vijfhonderdduizend dollar. Ik laat deze veiling aan mij voorbij gaan. Zou je zo'n tekst trouwens kunnen verzekeren? Welke verzekering zou het aandurven om een Dylan-tekst te verzekeren?

Het zou nog wel wat zijn om de nieuwe eigenaar op te sporen. En een human interest-verhaal met die koper te maken. Maar de nieuwe eigenaar zal waarschijnlijk anoniem willen blijven.

DylanRadio

Het internet is een onuitputtelijke bron van kennis en informatie. Ook van desinformatie en onkunde, want complottheorieën tieren eveneens welig op het wereldwijde web. Desalniettemin, als je de juiste bronnen weet aan te boren, kun je je geluk niet op.

Een van die mooie aspecten is de online radio DylanRadio.com. Vierentwintig uur lang worden nummers gedraaid van Bob Dylan, The Band, The Traveling Wilbury's en artiesten die direct of indirect met Dylan te maken hebben.

Geen reclames, geen talkshow-hosts, nauwelijks gebabbel. Of het moeten delen zijn van Theme Time Radio Hour, de podcast die Dylan tussen 2006 en 2009 via Deep Tracks de digitale ether in slingerde.

Heerlijk om al die nummers en al die versies voorbij te horen komen. Met deze radio op de achtergrond kan ik prima werken.

39

Father of grain, Father of wheat
Father of cold and Father of heat
Father of air and Father of trees
Who dwells in our hearts and our memories
Father of minutes, Father of days
Father of whom we most solemnly praise

© Bob Dylan, 1970

Valentijn's '25

In the dime stores and bus stations

People talk of situations
Read books, repeat quotations
Draw conclusions on the wall
Some speak of the future
My love she speaks softly
She knows there’s no success like failure
And that failure’s no success at all

© Bob Dylan, 1965

Hooglied

Bij het eten lezen mevrouw Frits en ik momenteel het Bijbels dagboek Goede Moed. Het boekje bevat 365 meditaties. Iedere maand wordt ingezoomd op een bepaald Bijbelboek of een Bijbels thema. Het thema van de maand februari is Bomen. Met als tekst van vandaag een paar verzen uit Hooglied:

Verkwik me met rozijnen

verfris me met appels

want ik ben ziek van liefde.

(De Bijbeltekst in deze uitgave is ontleend aan de NBV21 © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2021.)

Vers 5 is dit. En ik denk gelijk aan dat lied van Dylan: Love Sick. 

I’m sick of love…I wish I’d never met you

I’m sick of love…I’m trying to forget you.

Het lijkt me sterk dat Dylan de associatie met Hooglied niét zou hebben.

Eels

Vanmiddag luisterde ik naar de cd Eels with Strings: Live at Town Hall van Eels. Het is de enige plaat die ik van de band heb. Op deze cd staat een wonderschone uitvoering van het nummer Girl from the North Country. Dylan kan het zelf nauwelijks veel beter uitvoeren.

Vooruit, nobody sings Dylan like Dylan.

Maar toch, de uitvoering van Mark Oliver "E" Everett mag er ook zijn. Vanwege het rustige arrangement. De strijkers. De kleine tekstuele aanpassingen (Many times I’ve often prayed wordt bijvoorbeeld Many times I pray). Dat soort dingen.

En een cover is altijd weer de opmaat om het origineel te draaien. Of een live-uitvoering van de meester zelf.

Horsens

De Nederlandse voetbalclub Feyenoord heeft trainer Brian Priske opzij gezet. Nu kun je veel van de Deense trainer en oud-voetballer zeggen. Dat hij vloeiend Nederlands spreekt, bijvoorbeeld. En dat hij, voordat hij bij de Rotterdamse ploeg aan de slag ging, de eindverantwoordelijke was bij Sparta Praag - een club uit de stad van schrijver Franz Kafka.

Allemaal zaken die er wel toe doen, maar niets met Dylan te maken hebben. Ik vrees dat Dylan niets met voetbal, met soccer te doen heeft. Laat staan dat hij weet welke trainer bij welke Europese voetbalclub aan het werk is.

Dat ik de naam van Priske hier toch noem, is dan ook van een totaal triviale orde. Brian Priske Pedersen is namelijk geboren in Horsens, een stad in de Deense regio Midden-Jutland. In deze stad heeft Dylan in het voorjaar van 2000 opgetreden.

Dit optreden was waarschijnlijk aan mij voorbijgegaan, ware het niet dat ik een bootleg van deze show in handen heb gekregen. Een concertopname die ik zo af en toe opzet. Omdat het stamt uit de tijd dat ik Dylan begon te volgen. Omdat het een mooi optreden was, mooie arrangementen. Omdat de toegift uit maar liefst 7 nummers bestond.

Nou ja, gewoon, daarom, omdat je soms iets hebt met een show.

Dylan-tributes

Van Dave Stewart verschijnt tijdens Record Store Day zijn Dylan-album. De zanger van band Eurythmics speelt 15 liedjes van de bard.

Stewart bevindt zich in goed gezelschap. Meer artiesten hebben een volledig album opgenomen met nummers van Dylan. Zo kwam Bryan Ferry in 2007 met Dylanesque. Lucinda Williams kwam met Bob's Back Pages - a Night of Bob Dylan Songs. Thea Gilmore maakte het hele album John Wesley Harding zich eigen.

Wat is dat toch dat artiesten zich zo graag in het werk van Dylan onderdompelen? En waarom is die rij met artiesten oneindig? Ik denk dat het komt omdat het oeuvre van Dylan zo ontzettend goed is. Je herkent je zomaar in zijn teksten. Het zijn universele teksten, toegankelijke muziek, en tegelijk is literatuur.

'Veelzijdig' is het toverwoord in deze.

Dave Does Dylan | Record Store Day 2025

Over een paar weken is het Record Store Day. Dat is die ene dag in het jaar om de onafhankelijke platenzaak te steunen. Ter promotie van die dag worden leuke en bijzondere releases op de markt gebracht. Zoals bijvoorbeeld de elpee-uitvoering van Aardige Jongens. Dat was het gelegenheidsproject van Frank Boeijen, Henk Hofstede en Henny Vrienten.

Dat album verscheen al in 2008, als een zogenoemde Open Disc, een soort opening naar een online omgeving. Nu pas, zeventien jaar later, verschijnt het album ook op vinyl. Op transparant groen vinyl, wel te verstaan.

Maar er verschijnt dit jaar ook een Dylanesque album. Geen singeltje ter voorbereiding op een box, of in een Japanse uitgave. Dit jaar verschijnt Stewart Sings Dylan, of Dave Does Dylan. Zo heet het album van Dave Stewart, waarop hij 15 songs van Dylan in een akoestisch jasje gooit. Ik ben niet zo goed ingevoerd in het werk van Stewart of van diens band Eurythmics; misschien moet ik dat ook niet doen, om zo met frisse oren naar zijn Dylan-covers te luisteren.

Record Store Day is zaterdag 12 april. Nog twee maanden wachten.

Gazaplan

De Amerikaanse president Trump is twee weken aan het werk, en hij beheerst de internationale media als geen ander. Nu heeft hij een plan bedacht om van Gaza een soort Rivièra van het Midden-Oosten te maken.

De NOS laat geen mogelijkheid onbenut om te laten zien hoe het Palestijnse volk lijdt onder de oorlog. Israël wordt neergezet als de boeman, die met steun vanuit de Verenigde Staten het grondgebied uitbreidt. Ten koste van de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen.

Ik denk aan het lied Neighborhood Bully van Dylan. Het nummer staat op Infidels, het eerste album na de Jezus-trilogie. Over de staat Israël. Dylan neemt het op voor zijn volksgenoten. Hij heeft het nummer nooit live uitgevoerd. Ik vraag me ook af of er iemand buiten het Dylandom is die dit nummer kent.

Amerikaanse voorjaarstournee 2025

Voordat in mei de Outlaw Music Festival losbarst, gaat Dylan eerst nog zelf langs de concertzalen in de Verenigde Staten. Die tournee ziet er als volgt uit:

Dinsdag 25 maart Tulsa

Woensdag 26 maart Little Rock

Vrijdag 28 maart Springfield

Zaterdag 29 maart Wichita

Zondag 30 maart Topeka

Dinsdag 1 april Omaha

Woensdag 2 april Sioux City

Vrijdag 4 april Mankato

Zaterdag 5 april Eau Claire

Zondag 6 april Green Bay

Dinsdag 8 april Davenport

Woensdag 9 april Peoria

Vrijdag 11 april West Lafayette

Zaterdag 12 april Fort Wayne

Maandag 14 april South Bend

Woensdag 16 april Kalamazoo

Donderdag 17 april Toledo

Zaterdag 19 april Youngstown

Maandag 21 april Pittsburgh (regel even een kaartje, Margarita!)

Dinsdag 22 april Williamsport

Twintig shows in een maand tijd. Waarvan akte. Drie weken later, dinsdag 13 mei in Phoenix, begint de Outlaw Music Festival 2025. De rest van die rondtrekkende karavaan is als volgt:

Donderdag 15 mei Chula Vista

Vrijdag 16 mei Los Angeles

Zondag 18 mei Wheatland

Dinsdag 20 mei Nampa

Donderdag 22 mei Spokane

Zaterdag 24 mei Ridgefield (even gebak meenemen voor het publiek)

Zondag 25 mei Quincy

Vrijdag 20 juni Clarkston

Zaterdag 21 juni Cuyahoga Falls

Zondag 22 juni Cincinnati

Woensdag 25 juni Franklin

Vrijdag 27 juni Memphis

Zaterdag 28 juni Maryland Heights

Zondag 29 juni Ridgedale

Vrijdag 4th July Picnic?

Zaterdag 5 juli Dallas

Zondag 6 juli The Woodlands

Vrijdag 25 juli Alpharetta

Zaterdag 26 juli Charlotte

Zondag 27 juli Raleigh

Dinsdag 29 juli Virginia Beach

Vrijdag 1 augustus Wantagh

Zaterdag 2 augustus Saratoga Springs

Zondag 3 augustus Gilford

Vrijdag 8 augustus Buffalo

Zaterdag 9 augustus Hershey

Zondag 10 augustus Syracuse

Vrijdag 5 september Bangor

Zaterdag 6 september Hartford

Zondag 7 september Mansfield

Vrijdag 12 september Camden

Zaterdag 13 september Holmdel

Zondag 14 september Columbia

Vrijdag 19 september East Troy

Er zijn nog wel wat gaten in dit festival-programma. Mogelijk worden dus nog extra shows toegevoegd.

On tour

Wie dacht dat Bob Dylan het rustiger aan gaat doen op zijn oude dag, komt bedrogen uit. Behalve vier data in maart en april, heeft hij ook een nieuwe editie aangekondigd van zijn Outlaw Music Festival. De bard begint 13 mei in Phoenix, Arizona, en eindigt 19 september in East Troy, Wisconsin. Vijfendertig optredens in zo'n vier maanden tijd. Dan ben je ook 84, zeg.

Dylan wordt tijdens de tournee muzikaal bijgestaan door een mooie club mensen. Willie Nelson & Family, Billy Strings, Trampled by Turtles, Wilco, Sheryl Crow, Lucinda Williams vormen bekende namen in het reisgezelschap. Plus 'others', dat zullen we dan later wel horen. Of merken.

Het voelt een beetje als de Rolling Thunder Revue uit 1975 (en 1976), toen Dylan langs Amerikaanse theaters ging. Samen met onder andere Joan Baez, Roger McGuinn, Joni Mitchell, Ronee Blakely en Ramblin' Jack Elliott, wat bij elkaar ook geen bescheiden formatie vormde.

Dylan treedt vooralsnog eerst privé op tijdens (in ieder geval) vier concerten. Hij trapt 25 maart af in

Tulsa, Oklahoma. Ik had al even gekeken naar de prijzen van dit optreden. Het goedkoopste ticket is 66 dollar. Maar je kunt ook kiezen voor een Silver Seat Package voor $336,50. Of voor de iets duurdere Gold Seat Package van $539,50. En als je bij Dylan op zijn baby grand piano wilt zitten, moet je $689,50 op tafel leggen.

Dat gaat mij helaas niet lukken.

Wie overigens ook steeds maar door gaat, is Jochen Markhorst. Via de printing-on-demand-uitgeverij van Amazon publiceerde hij zijn nieuwste boekje: Like A Rolling Stone - Bob Dylan trapt de deur open. Jochen kennende, is het weer een meanderstroom door een Dylanesque landschap. Gelukkig ben ik binnen afzienbare tijd jarig, dus wie weet komt dit boek met cadeaupapier over de post. Of wordt het gegeven, onder het genot van een kopje koffie en een lekkere taart.

Terwijl we filosoferen over de bard, zijn werk en zijn teksten.