Ik kwam Bette Davis tegen
in de kringloopwinkel. Voor slechts €1,20. Dat is geen geld voor
een actrice met haar staat van dienst. Ik kwam haar niet persoonlijk
tegen, de vrouw is al ruim een kwart eeuw dood. Maar ik zag een
biografie van de hand van James Spada. Voor dit geld kon ik deze
levensbeschrijving niet laten liggen.
Nee, het is niet zo dat
ik een filmkenner ben. Dit boek kocht ik dan ook niet zozeer vanwege
de prestaties op het doek. Wel vanwege een lied van Bob Dylan, waarin
zij wordt genoemd: Desolation Row. In het tweede couplet zingt de
gelauwerde tekstdichter:
Cinderella, she seems
so easy
“It takes one to
know one,” she smiles
And puts her hands in
her back pockets
Bette Davis style
Wat voor stijl is dat
dan? Om daar achter te komen, heb ik dit boek meegenomen. Ik ben het
nu aan het lezen. Een bespreking volgt nog. Te zijner tijd. Maar voor
nu is het genoeg. Het is voldoende om terug te denken aan dat
optreden van Dylan in de Heineken Music Hall van 10 november 2003,
toen ik dit lied voor het eerst hoorde. Of anders het laatste
optreden van Dylan waar ik bij was, in dezelfde zaal maar toen AFAS
Live geheten (16 april 2017).
It takes one to know one.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten