De afgelopen dagen heb ik vaak naar Dylan's MTV Unplugged geluisterd. Om meer dan één reden. Dit akoestische optreden is het laatste live-album dat Dylan uitbracht van een recent optreden of concertreeks. Alle live-albums die nadien officieel zijn verschenen, beslaan een eerdere periode.
Een andere reden is de uitvoering van Shooting Star. De meest definitieve en complete versie van dit nummer, dat eerder verscheen op Oh Mercy. Dat orgeltje, de steel guitar, de tierlantijntjes in de percussie, maar vooral natuurlijk de hartverscheurende tekst.
Nog een reden is de prima uitvoering van Desolation Row. Een ellenlange tekst over de verlorenstraat, waar mensen niet vandaag maar juist naar toe vluchten. Send me no more letters no, not unless you mail them from Desolation Row. Ik heb het nummer zelf tweemaal live gehoord van de maestro. De eerste keer was een losse en vrije uitvoering in 2003, locatie de Heineken Music Hall.
De tweede keer was veertien jaar later. Zelfde concertzaal, andere zaalsponsor. De uitvoering was deze keer strak en stevig. Zonder dat de ene versie beter is dan de andere.
MTV Unplugged. Ik geloof dat deze akoestische shows tegenwoordig weer nieuw leven zijn ingeblazen. Maar dan als onderdeel van een televisiezender dat naast muziek ook een boel onzin de ether in slingert. Ik volg het al een tijd niet meer.
Dat hoeft ook niet. Je hoort vanzelf of je iets alsnog moet horen. Vaak is dat niet nodig.
Maar als je Dylan hoort bij MTV Unplugged, moet je dan nog wel iets anders horen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten