I’m just like Anne Frank - like Indiana Jones
And them British bad boys the Rolling Stones
I go right to the edge - I go right to the end
I go right where all things lost - are made good again
Je mag er vanuit gaan dat Bob Dylan het dagboek van Anne Frank heeft gelezen. Niet alleen vanwege een foto; in 1978 gaf Dylan zijn eerste concert in Nederland. Hij gaf zijn debuut op Hollandse bodem in het Feyenoord-stadion De Kuip in Rotterdam. Voor het voetbalstadion was Dylan's optreden ook de eerste keer dat De Kuip als een concertzaal dienst deed.
Rondom dat optreden zat Dylan in de trein, muziek te maken. Met een Engelse vertaling van het Achterhuis op de bank. Heb ik het goed onthouden uit het boek van Tom Willems, dat Dylan rond die tijd ook naar het Achterhuis is geweest, de onderduikplek heeft bezocht?
Dylan is een lezer. Hij kent zijn klassiekers. Maar dat niet alleen. Annelies Marie Frank was net als hij onderdeel van het Joodse volk. Dat verbindt. Dat verbindt, net zoals je op vakantie in den vreemde je landgenoten er gelijk uit pikt. Deze vergelijking gaat natuurlijk gelijk mank, maar je probeert zoiets toch voor te stellen.
Vandaag is het 79 jaar geleden dat een SD'er zich aandiende bij de Prinsengracht 263 in Amsterdam. Wist die Karl Josef Silberbauer waar hij voor kwam? En wat als hij niét was gekomen, had dit dagboek van een pubermeisje dan dezelfde uitwerking gehad, dan als je niet wist hoe het met dit meisje was afgelopen?
Je weet het niet. Anne Frank is gezien, ze is niet onopgemerkt gebleven. Alleen al door haar te noemen in I Contain Multitudes, is dit Duits-Nederlandse meisje opgenomen in de literaire canon. Omdat de zingende schrijver en Nobelprijs-winnaar voor de Literatuur haar noemt in zijn tekst.
En met haar boek poseert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten