woensdag 23 oktober 2013

Authentieke oude rochelaar in nrc*next

In de nrc*next van vandaag staat een artikel van journalist Jan Vollaard over Bob Dylan. Hij is niet de enige die het lezend publiek opwarmt richting de Dylan-concerten van volgende week. Op zich is Vollaard redelijk positief. ‘Dylan is een weerbarstig zanger met een kraakstem die zijn weerga niet kent’, zo sluit de redacteur zijn verhaal.
En: ‘Onverwoestbaar is hij, de man die telkens nieuwe wegen vindt om zijn ‘Never Ending Tour’ gaande te houden.’
Maar toch.
Neem bijvoorbeeld het stukje tekst waarom Dylan al jaren zijn gitaar niet meer aanraakt: ‘sinds zijn borstinfectie in 1997 staat de oude meester bijna alleen nog achter een keyboard.’ Dit is niet helemaal waar. Weliswaar kreeg Dylan in 1997 een levensbedreigende hartinfectie, maar later dat jaar hing nog steeds een gitaar om zijn nek. Pas in 2003 begon Dylan te experimenteren met de opstaande piano’s.
En dan de stem, altijd weer die stem. ‘Hij klinkt tegenwoordig als een krakend grindpad.’ Weer eens iets anders dan een verkouden kraai op leeftijd. Of: het romantische beeld om de grootste hits te horen tijdens Dylans concert in 2011 viel in duigen, ‘want oude krakers klonken dusdanig onherkenbaar, zodanig dat het soms tot het derde couplet duurde voordat je doorhad welk nummer hij nu eigenlijk aan het zingen was.’
Tjah, misschien wel. Maar dat geldt niet voor iedereen die naar Dylan gaat. Zowel het beeld van romantische bard als het nummer “verkrachten”, dat is niet waar ik mij in herken.
En dan nog die drie interviewtjes onderaan het verhaal van Vollaard. Wende Snijders is niet zo enthousiast over Dylan, wel over I’m Not There. Claudia de Breij (!) heeft ook een mening over Dylan. De enige die positief is, is Tim Knol – maar dan vooral over de muziek, niet over de concerten.
Ik houd maar mijn mond en neem zo’n artikel ter kennisgeving aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten