Tom Willems is weer terug op het internet. Vorige maand begon hij aan zijn blog yowza yowza over 'muziek, tekst, soms wat Dylan & de rest'. Een comeback zou je het kunnen noemen.
Hoe vaak is Dylan niet teruggekeerd? Het is maar wie je het vraagt. Voor de één is Dylan heel vaak teruggekeerd. Terug naar de folk, terug naar de folkrock, terug naar zijn joodse roots, terug naar de populariteit, terug naar...
Voor de ander is Dylan nooit weggeweest. Ook niet toen hij tussen 1966 en 1974 niet op het podium stond. In de zomer van 1966, toen hij met The Band op tournee was, viel hij van zijn motor. Het was een mooie alibi om een teruggetrokken bestaan te leiden. Geen optredens, geen interviews, maar wel een stabiel gezinsleven.
In 1974 stond Dylan weer op het podium, opnieuw met The Band. Platenlabel Sony bracht onlangs de beschikbare opnames op de markt.
Ik denk aan een citaat uit een interview uit 2002, dat een aantal jaar als introductie werd uitgesproken tijdens de concerten: "The poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the '60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock, who donned makeup in the '70s and disappeared into a haze of substance abuse, who emerged to "find Jesus," who was written off as a has-been by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears and released some of the strongest music of his career beginning in the late '90s."
En ik moet denken aan Mississippi, het lied van een jaar eerder. Dylan zingt hier in: You can always come back, but you can’t come back all the wayTom is weer terug. Is hij ooit weggeweest? Geen idee, maar het is fijn dat hij weer zijn verhalen publiceert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten