Afgelopen week was ik in Slieker, een bioscoop voor met name arthousefilms. Een van die culturele of artistieke films is Hallelujah van regisseurs en producenten Dan Geller en Dayna Goldfine. Deze documentaire gaat over het gelijknamige lied van Leonard Cohen.
De film gaat vooral over het lied. Met zevenmijlslaarzen wordt de carrière van Cohen vóór hij begon te zingen besproken. De Canadees had al boeken en dichtbundels op zijn naam staan, toen hij zijn eigen teksten ging voordragen.
Cohen kwam uiteraard zelf aan het woord, maar dan via archiefbeelden en -opnames. Hij overleed begin november 2016, dus kon daarom niet meer bevraagd worden. Andere betrokkenen werden wel als 'huidige' personen opgevoerd.
In tegenstelling overigens tot Bob Dylan. Die kwam ook in de documentaire voor, maar dan ook via archiefmateriaal. Ik denk dat Dylan geen zin had om actief mee te werken aan een documentaire. "Gebruik het oude materiaal maar, daar en toen heb ik gezegd wat ik er over kwijt wil."
Hallelujah staat op Cohens elpee Various Positions uit 1984. Zijn platenlabel Columbia wilde het album niet uitbrengen, omdat het niet goed genoeg zou zijn. Het onafhankelijke label Passport Records zag er wél heil in en bracht Various Positions daarom wel op de markt.
Het nummer werd niet gelijk opgepikt door de liefhebbers. Wel door Dylan, die het nummer eind jaren tachtig live speelde tijdens zijn eigen concerten. Toen Bob dat deed, kreeg het nummer de belangstelling die het nu nog steeds heeft. Als je de documentaire bekijkt, blijkt Dylan een sleutelrol te vervullen in het succes van - net als natuurlijk de cover door Jeff Buckley. En Cohens kleinzoon Rufus Wainwright, die in eerste instantie gevraagd was om dit nummer op te nemen voor de film Shrek. En dan nog die uitvoering van John Cale.
Enfin.
Mooie documentaire van Geller en Goldfine. Neem er twee uur de tijd voor, maar dan ben je volledig bijgepraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten