Het album “Love &
Theft” is vandaag jarig. Vijftien jaar alweer wordt deze plaat. Het
is Dylan's eerste cd in het nieuwe decennium, eeuw en millenium –
waarvan akte. En het is de eerste waarop een nieuwe producer wordt
geïntroduceerd: Jack Frost. Of nee, het is geen nieuwe producer,
geen nieuwe externe figuur in de nabije omgeving van de bard.
Jack Frost. Een
kerstman-figuur, een personage uit de ijzige gebieden rond de
Noordpool. De Engelstalige pagina van Wikipedia meldt over deze
persoon: “Jack Frost is the personification of frost, ice, snow,
sleet, and freezing cold weather, a variant of Old Man Winter held
responsible for frosty weather, for nipping the nose and toes in such
weather, coloring the foliage in autumn, and leaving fernlike
patterns on cold windows in winter.”
Jack Frost is de
aankondiger, de wegbereider of zelfs de verantwoordelijke voor de
winter. Nee, deze mythische kerel is niet de producer van buiten af.
Jack Frost is Bob Dylan zelf. De bard uit Minnesota, die weet heeft
van hoe de winter zich aankondigt en weet hoe koud de winters in
Amerika kunnen zijn, identificeert zichzelf met die winter.
Misschien wel omdat Dylan
op zijn zestigste vermoedt dat zijn persoonlijke winter in aantocht
is. Hij zit niet meer in de herfst van zijn leven en carrière,
sterker nog: Jack Frost kondigt het volgende jaargetijde al aan. En
juist met deze aangekondigde straffe periode, komt Dylan met “Love
& Theft”. Uitgerekend de dag dat in New York twee vliegtuigen
in het World Trade Centre vliegen, een ander vliegtuig in het
Pentagon, in de buurt van Washington D.C., en een vierde vliegtuig
stortte neer in de buurt van Shanksville (Pennsylvania).
Elke dag is een goede dag
om een Dylan-plaat te draaien. Vandaag is het om twee redenen goed om
“Love & Theft” te draaien. Omdat het diens vijftiende
verjaardag is, is de eerste goede reden. De andere goede reden is de
afsluiting van deze cd, Sugar Baby: “Look up, look up—seek your
Maker—’fore Gabriel blows his horn”.
Zo is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten