Vandaag is het vier jaar
geleden dat Dylan's album Tempest verscheen. Vier jaar alweer. Het
was het eerste album dat ik in Leeuwarden bestelde bij mijn
platenboer Wobbe. In tweevoud liet ik Tempest aanrukken: zowel als de
cd-versie (met een leuk boekje erbij) en als dubbel-elpee. Ik was
door dit album van slag: wát een plaat!
Niet alleen omdat Dylan
van tevoren had aangekondigd dat het eigenlijk een gospel-album had
moeten worden. Maar ook vanwege het album zelf. Een uitstekende cd en
elpee. Goede titel ook, een mooie verwijzing naar een toneelstuk van
William Shakespeare (The Tempest). Mooie verhalen over onder meer
John Lennon (of is Roll On, John een zogenaame 'rabbit hole'?) en de
Titanic (het titelnummer geeft hartverscheurende beelden mee).
Ik ben zelf in de
Dylan-trein gestapt bij de release van “Love & Theft”, deze
maand vijftien jaar geleden. Ik heb daardoor meer met de latere Dylan
dan met de vroegere Dylan. Erg is dat niet, het bepaald enkel mijn
kijkrichting. Ach, wat doet het er verder toe? Niets, feitelijk.
Of nou ja, het doet er
wel wat toe. Want zo'n triviaal feitje als een album-release van vier
jaar geleden is weer een reden voor een kort stukje tekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten