Met wel gevoel zijn de muziekfans na het Isle of Wight wakker geworden? Hoe zijn Dylan en The Band ontwaakt? Hoe keken ze die ochtend na hun optredens terug op die concerten? We weten het niet en van belang is het uiteraard ook niet. Voor gewone stervelingen als dat ik ben, geldt enkel de regel dat het draait om de muziek en de aanwezigheid op het podium.
Katers, gevoelens van melancholie, hoofdpijn, het zijn menselijke aspecten die ongetwijfeld ook bij Dylan spelen, maar waar wij als buitenstaanders niets mee te maken hebben.
Ook niet voor wie de muziek verzamelt.
En die muziekverzameling is groot. Van elk concert worden opnames gemaakt. Door de platenmaatschappij. Maar ook door fans, die het optreden weer verder verhandelen en daar geld aan verdienen. Met elke nieuwe schijf in de keten van de bootleggers, wordt de kwaliteit van die publieksopnames steeds minder goed.
Tot het moment dat een opname een deplorabel niveau bereikt.
Waarna het platenlabel de touwtjes in handen neemt en van de beste opnames een officiële uitgave op de markt brengt. Zoals dat in 2013 is gebeurd met het optreden op Isle of Wight. Het was toen geen aparte release, maar een bijlage in Another Self Portrait, deel 10 uit de Bootleg Series.
Eind dit jaar verschijnt mogelijk een nieuwe aflevering in de Bootleg Series. 'In een interview met Chris Cooper zegt Michael Chaiken - curator van het Bob Dylan Archief - in The Bridge no. 64: "(...) I think we're going to have larger hand in the next volume of the bootleg series which will be out at the end of this year."'
Tom Willems denkt aan de opnames van Bob Dylan en Johnny Cash, omdat anders het copyright voor deze opnamen verloopt.
We merken vanzelf wel waar we mee worden verwend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten