Inmiddels is het nummer Murder Most Foul een week in de spreekwoordelijke ether geslingerd. Tot vorige week wisten we niet dat dit nummer “een tijdje geleden” werd opgenomen; inmiddels weten we het wel.
De Dylan-fans zijn al vanaf het moment van verschijnen bezig met tekstanalyse en close reading. Het gaat om de moord op Kennedy en dat de CIA achter deze moord zou zitten. Het gaat ook om zoveel anders: het nummer is een voordracht, meer dan een popsong.
De associaties zijn niet van de lucht.
Inmiddels hebben de Nederlandse media het nummer ook opgepikt.
Herman Veenhof van het Nederlands Dagblad noemt het nummer een Amerikaans requiem. Gijsbert Kramer vindt Dylan opmerkelijk open; maar waarom vindt de Volkskrant-redacteur dat Murder Most Foul met Dylans begeleidende ‘greetings to my fans and followers’ ook een laatste groet zou kunnen zijn? Mijn gevoel zegt dat Kramer wel es vaker Dylan's afscheid heeft gemarkeerd, hoewel dat verre van correct bleek te zijn.
Jacob Haagsma van NDC Mediagroep vindt Murder Most Foul een troostend lied voor deze barre tijden van corona. Dat is ook zo.
Mooi, al die analyses. Maar we weten ook, het is gerommel in de marge bij Dylan. Het gaat om de tekst en performance zelf. De rest is leuk, maar bijzaak.
Bijzaken genoeg.
Tekstschrijver Tim Rice kwam op het idee voor de musical Jesus Christ Superstar na het horen van Bob Dylans With God On Our Side.
Bijzaken genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten