Wanneer je keuzes moet
maken, betekent dat ook dat je keuzes maakt om iets niét te doen.
Schrijven is schrappen geldt in zekere zin voor meer zaken. Of, om
een andere journalistieke stelregel te gebruiken, kill your
darlings: het gaat om het verschil tussen nice to know en
need to know. Dat is soms jammer en laat je soms ook twijfelen.
Zo twijfelde ik na de
Dylan-tweedaagse, wat ik afgelopen weekend met mijn vader, broers en
zwagers beleefde. Hoewel ik voor mijn idee wel de goede keuzes heb
gemaakt, en de mooiste en beste muziek heb kunnen laten horen, toch
was er na afloop dat stemmetje dat vroeg of ik niet iets anders had
moeten laten horen.
Precious Angel, van Slow
Train Coming. Of die verzamelaar uit Japan met live-opnames van Dylan
(met onder meer Somebody Touched Me). Workingman's Blues #2,
misschien. Maar dan wel in de live-versie. Het boek Overwinteren van
Gert Jan Segers, waarin hij integraal To Make You Feel My Love
citeert, nog ruim voordat Adele hier een hit mee scoort.
Je Zult Iemand Moeten
Dienen, bijvoorbeeld. Een vertaling van Gotta Serve Somebody,
uitgevoerd door Rob de Nijs op zijn cd Nieuwe Ruimte uit 2014. Een
vertaling van de hand van Daniël Lohues. Of de versie van Girl From
The North Country door Eels (with strings!) uit 2006. Of Ciao, van
Herman van Veen en Trijntje Oosterhuis, waarin ze Dylan citeren:
'Sign on the window / says lonely / sign on the door / no company
allowed'. Of de verschillende Fryske earbetoanen aan Dylan, met
vertalingen van Harmen Wind. But, sooner or later, one of us must
know / You just did what you’re supposed to do.
Ach, dat is allemaal
achteraf. Het is goed geweest, we hebben genoemd wat genoemd moest
worden. We konden in die twee dagen slechts aanstippen, snuffelen aan
tekst en muziek. En deze ervaring koesteren als een diamant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten