Afgelopen weekend
beleefde ik met mijn broers, zwagers en vader een heuse
Dylan-tweedaagse. Aanleiding was de toekenning van de Nobelprijs voor
de Literatuur. Wat we deden, was even eenvoudig als succesvol: we
luisterden een aantal songs van de bard uit Minnesota, verdeeld onder
een aantal rondes. Per ronde mocht je maar één keuze maken, dus het
maken van die ene keuze leverde elke keer ook wel weer een verhaal
op. Is het vertellen van verhalen niet de essentie van literatuur?
In de ronde van “Mooiste
/ beste nummer” liet ik Red River Shore horen. Bij de ronde
“Covers” liet ik de Tilburgse Dylan-vertolker voorbij komen met
Girl From The North Country. Deze versie is te vinden op de cd
Shooting Star uit 2010 – het is 'Dylan meets Cash meets Crash Test
Dummies'.
Het meest opmerkelijke
Dylan-nummer was in mijn ronde Gonna Change My Way Of Thinking, de
versie uit 2003. In deze uitvoering wordt Dylan ondersteunt door
Mavis Staples, de zangeres uit de Staples Singers, die bijna mevrouw
Dylan was geworden – ware het niet dat zij begin jaren zestig de
hand weigerde van de liedjeszanger, omdat hij blank was.
En als laatste, de
categorie 'Songs met een verhaal', het nummer Lay Down Your Weary
Tune. Niet de originele versie van Biograph, maar de bewerking van
het kwartet Coulson – Dean – McGuinness – Flint. Zij brachten
in 1972 de elpee Lo And Behold! uit, een frase dat vooral verbazing
uitdrukt. Mijn goede vriend Jan noemde ons Dylan-genootschap naar
deze plaat.
Als je deze nummers
achter elkaar draait, ben je misschien een goed half uur onderweg. Te
weinig voor een heel weekend. Maar vermenigvuldig dit aantal met
zeven, en je hebt aan een tweedaagse nog te weinig tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten