Het einde van het jaar
nadert, dus worden de lijstjes opgemaakt. Wie zijn ons ontvallen?
Onder andere Merle Haggard, die op zijn 79ste verjaardag aan een
longontsteking. In 2005 tourde hij met Dylan, inmiddels dus een
decennium geleden. Natuurlijk ontbreken David Bowie en Leonard Cohen
ook niet in deze 'dodenlijst'.
Maar zou er ook een
lijstje zijn met de meest bijzondere momenten? Want dan staat met
stip op 1 de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur aan
Dylan. Eindelijk heeft de bard uit Minnesota de erkenning gekregen,
waar veel Dylan-fans en literatuur-critici van waren overtuigd: die
eigenzinnige troubadour uit Hibbing schrijft poëzie. Zijn podium
wordt niet gevormd door een handjevol dichtkunst-liefhebbers, maar is
een fysiek podium
Wat mij betreft is dit
hét nieuws van 2016. Zijn de terroristische aanslagen dan niet
nieuws genoeg? Ach, ellende is er altijd al geweest. Wat er gebeurt,
is er al sinds lang vervlogen dagen, om Prediker te parafraseren.
Misschien is het goed om iets als belangrijkste of grootste nieuws te
bestempelen, wat ons uit de poel van deze misère trekt. En dan is
zo'n Nobelprijs-toekenning daarvoor uitermate geschikt.
Hoewel? Als er iemand is
die de huidige staat van de (westerse) wereld als deplorabel
beschrijft, is dat Dylan wel. De jeremiërende oudtestamentische
profeet anno 2016. “Het leven is... geen vrede alhier”, dichtte
Guido Gezelle. Hier beneden is het niet, klinkt het in een gezang.
Het zijn Nederlandse equivalenten van Dylan's teksten.
Deprimerend? Somber?
Pessimistisch? Misschien wel. Het vormen in ieder geval de kronieken
van onze huidige tijd, waar lang niet altijd plezier aan is te
beleven. Tenzij je het op een goede manier onder woorden brengt. In
dat geval kun je je borst nat maken. Want voor deze lyriek kun je
zomaar de Nobelprijs voor de Literatuur krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten