The Basement Tapes

Buiten vallen de mussen van het dak door de tropische warmte. Een goede reden om niet teveel naar buiten te gaan, vandaag. Wat betreft het binnenblijven: houd ramen en deuren gesloten. En de gordijnen dicht. Op die manier wordt de zon buitengehouden. In mijn appartement, met zijn twee schuine dakramen, is het gauw een kas met een verstikkende warmte.

Enfin.

Binnenblijven dus. Wat kun je beter op zo'n dag doen dan muziek luisteren? Ik weet het niet. Het is muziek luisteren en bloggen. Dat is wat ik wel weet. Dit geldt uiteraard voor mij. Ik kan niet van iedereen verwachten dat zij op een dag als vandaag binnenblijven, muziek luisteren en hun weblogs bijhouden.

Vandaag is het een goede dag om The Basement Tapes te luisteren. En dan niet de officiële release uit 1975, maar de editie uit de Bootleg Series. Aflevering elf, de complete kelder-opnames. Deze boxset van zes cd's geeft een volledig beeld wat er in 1966 en '67 is gebeurd in de kelder van Big Pink.

Ik hoor de demo's, de onafgemaakte spielerei, zes mannen die niets liever doen dan muziek maken. En dan ook nog met elkaar. Waarbij het weinig uitmaakt wie wanneer welk instrument bespeelt. Want het zijn stuk voor stuk multi-instrumentalisten, die best nog wel eens van instrument willen ruilen.

Zijn de Basement Tapes noodzakelijk? Over dat soort vragen kun je het altijd hebben. Maar het is wel zo dat dit een onderdeel is van zowel het oeuvre van Dylan als dat van The Band. Voor de completisten een album dat in de kast moest staan. Maar ook voor muziekliefhebbers is het album (desnoods de 2cd) van belang. Daar, in Woodstock's meest roze huis, werd muziekgeschiedenis geschreven.