Deze week had ik grote
plannen voor een nieuw blog over Dylan. Ik wilde iets schrijven over
de live-cd Live at Chassé Theatre, Breda van Racoon, waar het liedje
Man Of Constant Sorrow op staat. Man van smarten, door de Zeeuwen
wordt deze song onterecht aan Dylan toegekend. Racoon, leuk
akoestisch bandje, dat als nadeel heeft dat hun melancholische
liedjes soms veel op elkaar lijken.
Maar daar schreef ik niet
over.
Ik wilde ook schrijven
over de foto van Bob Dylan in de trein, daags na zijn Nederlandse
concertdebuut. Tom Willems schrijft over de opkomst van Dylan in
Nederland in zijn uitstekende boek 'Bob Dylan in Nederland 1965 -
1978'. Eenmaal in Nederland bezocht Dylan het Anne Frank Huis aan de
Prinsengracht in Amsterdam. In de trein naar het volgende optreden,
lag op een treintafeltje de Engelse vertaling van Anne Frank's
dagboek.
Die foto heb ik een keer
gezien. Maar ik heb die niet meer kunnen achterhalen. Wie deze foto
ergens heeft of weet waar die foto is te vinden, ik houd me graag van
harte aanbevolen.
Maar ook daar schreef ik
niet over. Het ontbrak me aan tijd. Ik was een lafaard, ik wilde niet
bloggen over mijn muzikale held en broeder des geloofs (mag ik dat zo
zeggon? Ja, dat mag ik zo zeggon).
Ik haal de geleden schade
bij deze in. Tot groot genoegen van mezelf, op z'n minst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten