Dylan-poëzie

Dinsdagavond geeft Kees de Graaf een cursus over Bob Dylan. Dit eenmalige hoorcollege heeft als titel: “De poëzie van de singer-songwriter Bob Dylan”. Een college in de Volksuniversiteit Amersfoort, met maximaal 16 deelnemers, tijdsduur is twee uur. Overzichtelijk dus. Of de deelnemers ook een heus certificaat zullen ontvangen, als bewijs van hun deelname, is de vraag. Dat is ook niet van belang, het gaat immers om de inhoud.

De inhoud. De ondertitel van de cursus is ambitieus, misschien zelfs een tikkeltje hoogdravend: Leer de indringende poëzie en muziek kennen van de grootste tekstschrijver en musicus aller tijden: Bob Dylan. De grootste tekstschrijver en musicus aller tijden. Dat zijn grote woorden. Ik vermoed dat De Graaf in dit geval de combinatie bedoelt van tekstschrijver en musicus. Dat lijkt me logischer dan de twee disciplines afzonderlijk te beschouwen bij Dylan.

Want is Dylan een grotere (Engelstalige, dus 'wereldwijde') tekstschrijver dan bijvoorbeeld Shakespeare? Is Dylan als musicus groter dan Bach en Mozart? Dat is lastig te beoordelen, want wat vergelijk je precies? En daarbij, Bob Dylan is een zingende dichter, of een dichtende zanger.

Bob Dylan is als schrijver groots. Vergelijkbaar met Shakespeare, volgens kenners zelfs de grootste schrijver sínds Shakespeare – waarbij Shakespeare dus als een ijkfiguur wordt genomen. Maar is hij ook een groots musicus? Dylan gebruikt de muziek om zijn boodschap te 'verkondigen': soms zingt hij als crooner, dan weer als bluesman en soms klinkt het alsof hij een blanke neger is, een incarnatie van Robert Johnson. Echt goed is Dylan niet als muzikant, wel geniaal in zijn manier om de muziek aan te passen. Arrangementen die zich aanpassen aan Dylans grillen op het podium, bijvoorbeeld.

Enfin, zomaar wat gedachten over Dylan als grootse tekstschrijver en grootse musicus. Nogmaals, ik denk dat De Graaf het bedoelt als combinatie van tekstschrijver en musicus. Een tekstschrijver/musicus dus. Maar dat zullen we morgenavond horen. We, de 16 deelnemers in de Volksuniversiteit. Ik ben er bij, ik ben één van de zestien. Of er inderdaad zestien deelnemers in de collegezaal zullen zitten, dat weet ik niet – ik ben niet van de organisatie.

Morgenavond dus de lezing. Het hoorcollege. Het debat. We zullen zien wat het gaat worden, wat er gaat gebeuren. Ik ben erg benieuwd. Benieuwd naar de inhoud, de vormgeving, de aanwezigen. Maar zoals het vaak gaat in Dylan-land, moet je je laten verrassen.