Eindelijk, zojuist kon ik
Shadows In The Night bij mijn platenboer ophalen. Ik kreeg van hem
alleen de elpee-versie (met cd incluis) mee; de fysieke cd-uitgave
mag ik pas volgende week meenemen. Dat geeft niks, ik kan het album
eindelijk luisteren zoals het hoort: op vinyl.
De grootmeester zingt
'The master'. Met his masters voice. Ik moet in alle eerlijkheid iets
bekennen: toen de 'singel' Full Moon & Empty Arms plotseling
online stond (in mei), moest ik erg wennen aan de stem van Dylan.
Alsof hij hetzelfde deed als ten tijde van Nashville Skyline en Self
Portrait: zingen met een onherkenbare stem.
Maar nee, ik heb
toentertijd te vroeg gesproken. Veel te vroeg. Nu ik het album in
zijn geheel hoor, vind ik het een prima album. Waar ik overigens geen
conclusies aan verbind: deze ode aan Frank Sinatra is geen
cirkel-album, waarmee Dylan het einde van zijn carrière afsluit door
te verwijzen naar de bron waar hij vandaan komt. Immers, World Gone
Wrong en Good As I Been To You waren ook geen afscheidalbums van de
grootmeester zelf.
Enfin.
Eerst maar even de
randzaken. De hoes en het label op de cd en elpee zijn een verwijzing
naar het legendarische jazz-label Blue Note. Verder vermeldt de hoes
dat het album is geproduceerd door Jack Frost (wisten we al), maar
ook dat Dylan zelf geen muziekinstrument bespeelt maar zich alleen op
de zang concentreert.
Voor de blazers-secties
heeft producer Frost drie keer drie blazers laten invliegen: voor I'm
A Fool To Want You, voor The Night We Call It A Day en voor That
Lucky Old Sun elk een afzonderlijk trio. Grappig detail, de persoon
die de 'French horn' bespeelt in I'm A Fool... heet Dylan Hart.
De nummers op het album
staan in dezelfde chronologie als waarin ze zijn opgenomen. Maar hoe
lang hebben Dylan en band erover gedaan? Een week, tien dagen? Live
opgenomen? In ieder geval zonder overdubs en dergelijke.
Tot zover de dingen erom
heen.
De plaat zelf? Ik ben
verrast door de stem van de zanger. On-Dylanesk, noemt Tom Willems
het. Dat is natuurlijk ook maar een term. Dylan is al jaren goed bij
stem (besprekingen die Dylan afdoen als een verkouden kraai op
leeftijd of een schaap in prikkeldraad, hebben de afgelopen twee
decennia niks van de man gehoord).
Mooi album? Zeker! Dat de
nummers niet van eigen hand zijn, hoor je er niet vanaf. Dylan heeft
de Sinatra-nummers 'uncovered' – hij heeft ze naar zijn eigen hand
gezet, door de strijkers weg te laten en de muziek door een
vijfmansband te laten spelen (vooruit, soms aangevuld door een
blazers-sectie).
En de nummers – ach,
het is Dylan op zijn puurst, las ik al ergens. Bob Dylan sings the
American Songbook. Dat klinkt als de meest logische stap die ook
gezet kon worden. De uitvoeringen zijn prachtig, de stem is zuiver na
vijf decennia 'training'. De afsluiter That Lucky Old Sun klinkt als
het avondgebed van een bejaarde (laten we wel zijn: Dylan is al 73!)
– maar ik verwacht dat Shadows In The Night slechts een adempauze
is, een uitstapje zoals World Gone Wrong en Christmas In The Heart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten