The Last Waltz

In 1976 nam The Band afscheid van het publiek. Zestien jaar op tournee was genoeg voor de vijf mannen – vier Canadezen en een boerenzoon uit Arkansas. Zestien jaar, waarvan de helft als begeleidingsband van achtereenvolgens Ronnie Hawkins (als The Hawks) en Bob Dylan (als The Band). Concertorganisator Bill Graham was de ceremoniemeester op het afscheidsfeest, in Winterland, San Fransisco, de plek waar The Band voor het eerst als The Band op het affiche stond.

Het resultaat: The Last Waltz.

Een flink aantal muziekvrienden gaf acte de présence tijdens het concert. Natuurlijk waren daar Hawkins en Dylan. Maar ook de “fellow Canadian” Joni Mitchell en Neil Young. De Ier Van Morrison. Blues-maestro Muddy Waters. Slowhand Eric Clapton. Om maar eens een paar namen ten noemen.

Een kwart eeuw later zijn er vier versies beschikbaar van het afscheidsconcert van The Band. Allereerst de 3lp met “hoogtepunten” van het optreden. Want het feest begon al om 5 uur met een etentje voor alle genodigden. Pas om 9 uur 's avonds begon het muziekgedeelte. En om kwart over twee 's nachts speelden de vijf hun toegift. Voor de laatste keer stond The Band in zijn originele bezetting op het podium.

Enfin.

Natuurlijk kwam er ook de film The Last Waltz (versie 2), onder regie van Martin Scorsese (die in 2005 de documentaire No Direction Home maakte). De film kwam pas twee jaar na het concert op de markt, om niet Dylans project Renaldo & Clara in de wielen te rijden – wat achteraf misschien een onzinnige reden is geweest, maar dat terzijde.

Van de elpee-versie verscheen later een geremasterde versie uit op cd, een dubbel-cd (de derde versie). Niets anders dan wat de elpee-versie ook al liet horen, maar nu toegankelijk voor de nieuwe generatie.

Als afsluitende editie verscheen in 2002 ook de 4cd, die meent compleet te zijn. Hoewel de 4cd completer is dan de elpee-/cd-versie, is ook de editie met de vier cd's niet compleet. Natuurlijk, we horen Dylans volledige bijdrage, we horen de concert-versie van The Weight, de twee jams en de ultieme toegift. Maar waar is The Loud Prayer van Lawrence Ferlinghetti? Of 'An introduction to The Canterbury Tales' door Michael McClure?

Tijd om naar de Engelstalige Wikipedia te gaan en te zoeken naar The Last Waltz. Daar is de setlist te zien van de avond, en wordt duidelijk dat lang niet alle optredens zijn “vrijgegeven”. En ook dat Ferlinghetti en McClure niet tijdens het concert optraden – wellicht tijdens de maaltijd, voorafgaand aan The Last Waltz?

Ik weet het, ik heb geen reden tot klagen. De vier versies zijn genoeg om mij stil te krijgen. Ik was er in 1976 vanzelfsprekend niet bij, dus alles wat is gereleased, voelt als een cadeautje voor me.