Afgelopen zaterdag
plaatste ik een bericht over de hoop in Dylans teksten. Of beter, het gebrek
aan hoop en troost bij Dylan. Een dag later luisterde ik naar Tell Tale Signs
en werd ik opnieuw geraakt door de akoestische versie van Ring Them Bells. Bij
toeval (voor zover dat bestaat), kreeg ik diezelfde zondag een e-mail van
Marnix. Hij reageerde op mijn bericht of er in de teksten van Dylan hoop is te
vinden.
Hij citeerde,
warempel, Ring Them Bells:
'Ring them bells for the blind and the deaf
Ring them bells for all of us who are left
Ring them bells for the chosen few
Who will judge the many when the game is through
Ring them bells, for the time that flies
For the child that cries
When innocence dies'
En Marnix
legde de link met de ‘chosen few’, de uitverkorenen. Dylan als christen – en dan
heb je vrijwel per definitie hoop en troost. Marnix vraagt zich af waarom we
Dylan niet als christen mogen zien. Zoals bijvoorbeeld Johnny Cash, of de
mannen van U2. Goede vraag.
En een mooi
citaat. Ik ben er nog niet helemaal over uit of Ring Them Bells exemplarisch is
voor de hoop bij Dylan. Wat bijvoorbeeld te denken van Blind Willie McTell? –
nobody can sing the blues, like Blind Willie McTell; er kan nog zoveel in je
leven gebeuren, maar zo diep als je in de ellende zit als Willie, zal het niet
zijn.
Ik ben, mede
dankzij Marnix, een stapje verder in mijn zoektocht. We zijn er nog niet, maar
we zijn onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten