Gisteravond werd in De
Wereld Draait Door een hommage gebracht aan Dolly Parton. Zij is een
soort country-zangeres, die al honderd jaar als een Barbiepop eruit
ziet. Het is geen gezicht, maar ze heeft een stem als een kanon.
Dolly Parton zong in 2006
een duet met Solomon Burke, Tomorrow is forever. Dit nummer verscheen
op het Burke-album Nashville, geproduceerd door Buddy Miller. Een
opmerkelijk album, misschien. Een grote neger (en dat is niet
discriminerend bedoeld), die zijn sporen verdiende in de soulmuziek
en als dominee annex begrafenisondernemer. Maar die een
country-georiënteerd album maakt.
Heel opmerkelijk is dat
niet. Of beter: er zijn meer muzikanten die een country-uitstapje
maakten. Neem bijvoorbeeld Bob Dylan (jawel). Die eind jaren zestig
ook naar Nashville vertrok voor zijn album Nashville Skyline. In 2002
nam Burke een comebackalbum op (Don't give up on me), waarop het
onbekende nummer Stepchild van Dylan te horen is.
En zo kom ik van Dolly
Parton via Solomon Burke bij Bob Dylan uit. De onderlinge lijntjes
tussen artiesten zijn vaak korter dan we op het eerste oog zien. Maar
ja, wie heeft er tegenwoordig nog oog voor dit soort lijntjes – met
de opkomst van 'digitale muziek' via Spotify en YouTube?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten