John Mayall is op 90-jarige leeftijd overleden. De Britse bluesgitarist was medeverantwoordelijk voor de opleving van de blues in de tweede helft van de jaren 60.
Zijn eigen band was een soort broedplaats voor latere muzikanten als Eric Clapton, Fleetwood Mac en Stones-gitarist Mick Taylor. Op de een of andere manier heb ik het idee dat Mayall ook met Dylan heeft samengewerkt, maar die link heb ik niet gevonden.
Maar tussen de twee muzikanten is wel een link. Omdat ze samen blues maakten, elk in hun eigen stijl. Mayall trok naar de Verenigde Staten, als onderdeel van de Britse invasie van (blues)muzikanten. Het eerste 'elektrische album' van Dylan, uit 1965, heette Bringing It All Back Home. Met de titel wilde Dylan iets aangeven over de muziek, dat via de Britten weer naar huis terug kwam.
Het is morgen precies 59 jaar geleden dat Dylan zijn eerste elektrische optreden gaf. Hij deed dat op het Newport Folk Festival, waar hij in de voorgaande twee edities zijn doorbraak beleefde. Maar in 1965 was alles anders. Dylan, bijgestaan door The Paul Butterfield Blues Band, speelde de drie nummers Maggie's Farm, Like a Rolling Stone It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry. Heel hard - zó hard, dat folk-held Pete Seeger met een bijl naar een elektriciteitskabel liep om die door te hakken. De herrie moest maar eens afgelopen zijn.
Of was Seeger ontevreden dat de jonge Dylan zich had uitgeleverd aan commerciële muziek? Het publiek jouwde Dylan uit, dit was niet de protesterende folk-zanger die zij kenden van de vorige optredens.
Na een krap kwartiertje ging de band het podium af, de zanger kwam later nog terug om met zijn akoestische gitaar It's All Over Now, Baby Blue en Mr. Tambourine Man te spelen. Maar toen was de vete met het publiek al ingezet.
Daar had John Mayall verder niets mee te maken. Maar de stappen van Bob Dylan via Paul Butterfield naar John Mayall is ook weer niet zo groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten