Deze week was ik weer bij Sanquin. Het was mijn beurt weer om bloed te doneren. Ik schijn goed bloed te hebben: ook bloed wordt gekwalificeerd, en wat ik heb kan voor elke ontvangende partij gebruikt worden. Het is geen eigen verdienste, want voor je bloedgroep kies je niet.
Bij de bloedbank Sanquin moet ik altijd denken aan Johnny Cash. Hij trad op in San Quentin, een gevangenis. Maar ik moet ook denken aan Dylan. Aan zijn Pay In Blood, dat in 2012 op de plaat Tempest verscheen.
Of aan dat liedje Blood In My Eyes, dat Dylan opnam voor World Gone Wrong. Het was de tijd dat Dylan teruggreep op de blues en folk. Hey, hey, babe, I got blood in my eyes for you.
En ik denk aan het groeiende antisemitisme in Europa. Het laait altijd weer op. De grootouders van Dylan, zowel van vaders- als moederskant, zijn gevlucht voor de jodenhaat in Oost-Europa. Houdt dat dan nooit op?
Er is genoeg bloed gevloeid. Tijd om samen verder te trekken. Zou je zeggen. Of zingen. Dat kan Dylan het beste doen. Namens ons. Maar ook omdat hij het kan zeggen door te zingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten