Met broeder G. uit de kerkelijke gemeente waar ik toe behoor, was ik aan de wandel. Dat doen we vaker. In vroeger dagen combineerden we dat met een sigaar. Tegenwoordig zijn we gezond(er) bezig.
Het ging in onze wandeling onder meer over longcovid. Over mijn geheugenverlies, soms. Plots moest ik denken aan die ene zin uit Can't Wait. While I’m strolling through the lonely graveyard of my mind. Zo voelt mijn geheugen soms, als een eenzame begraafplaats.
Waar mijn geheugen ligt begraven.
Maar ja, er is ook iets van wederopstanding. Mijn memorie komt weer terug. Langzamerhand.
De associatie met Dylan-teksten is nooit ver weg geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten