Vorige week heerste in Nederland een heuse noorderlichtkoorts. Aan de kuststreek was het noorderlicht te zien. Een bijzonder natuurverschijnsel.
Het bracht me weer even bij The Band. In 1975 kwam de Canadees-Amerikaanse formatie met het album Northern Lights – Southern Cross, met daarop weer prachtige liedjes. Wat te denken van It Makes No Difference, Ophelia en Acadian Driftwood?
Daar blijf je voor thuis.
Nee, daar blijf je niet voor thuis. Je draait het weliswaar, terwijl je naar buiten kijkt. Naar dat noorderlicht, Denkend aan het kruis in het zuiden. Waar die Acadian Driftwood over gaat, de trek van de Canadezen naar het zuiden van de Verenigde Staten.
Op die eindeloze route komen natuurlijk ook je eigen verhalen aan bod. Zo'n song gaat niet alleen over een historische gebeurtenis, het gaat ook over jezelf.
Ik denk er aan, kijkend naar het noorderlicht, naar de maan, af en toe naar het zuiden wijzend. Ik luister het voor mezelf. Maar ook het om aan mevrouw Frits te laten horen.
Omdat het zo mooi is.
Zo'n liedje. Zo'n omstandigheid. Zo'n manifestatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten