Elke cd heeft wel een of twee nummers die 'er uit springen'. Een nummer dat je vanaf het begin grijs draait. Dat heb ik ook bij Fragments, deel 17 uit de Bootleg Series van Bob Dylan. Op zowel de box als de 2cd-samenvatting staat het liedje The Water Is Wide.
Het is een lied dat Dylan al eens eerder speelde, in 1975. Toen was hij met The Rolling Thunder Revue op pad. Tijdens de tweede show van 21 november 1975 bracht hij het ter ore in de Boston Music Hall. Hij zong het toen met Joan Baez naast zich.
De versie van Fragments is anders. Natuurlijk, een studio-versie is anders dan een live-uitvoering. Maar toch. De studie-variant past uitstekend in het beeld van de oude man met een hartklepinfectie.
Overigens meldt Marnix, door de ogen van een jongen, terecht dat het album al eerder werd opgenomen dan Dylan geveld werd door deze kwaal. De zanger scheerde langs de dood; dochter Maria Himmelman had een verjaardagsfeestje georganiseerd voor de 56ste verjaardag van de troubadour. Tijdens het eten voelde Dylan zich niet goed: pijn in zijn borst. “De pijn verlamde me en mijn hersenen sloegen op tilt. Ik was zo ziek dat ik niets meer wist,” zei hij later. De dokter van het universitair medisch centrum in Los Angeles raadde de zanger aan om naar het ziekenhuis te gaan.
Aldaar werd de diagnose geconstateerd: histoplasmosis, een infectie van het vlies om het hart. De schimmelinfectie is ernstig, want Dylan liep er al een tijdje mee rond.
Sjah. Het is verstandig om de feiten goed op orde te hebben. Desalniettemin is het ook wel weer Dylanesque om zo'n ziekte al voor te bereiden voordat zoiets zich aandient. Was zoiets ook niet aan de hand bij "Love And Theft", het album dat verscheen toen de moslimextremisten zich te pletter vlogen in New York? Alsof Dylan soms voorkennis heeft.
Enfin.
The Water Is Wide. And I can't cross over. Zo is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten