Dit weekend heb ik een
filosofisch café geleid in mijn kerkelijke gemeente. Dit café valt
in de Lijdenstijd, de veertig dagen voorafgaand aan Pasen. In mijn
geval werd gevraagd of ik met de deelnemers wilde nadenken over
Pasen, van ellende naar verlossing, donker in het licht van
bevrijding van zonde.
Ik heb in het kader
hiervan maar weer eens de film Masked & Anonymous van Dylan
bekeken. Een filosofische film uit 2003, waarbij Dylan de hoofdrol in
speelt, maar ook de muziek heeft geleverd. En Dylan heeft het script
geschreven, samen met regisseur Larry Charles. Beiden gebruikten
hiervoor een pseudoniem, Charles onder de naam Rene Fontaine en Dylan
als Sergei Petrov.
Waar gaat de film over?
Wat zie je als je kijkt naar 'Gemaskerd & Anoniem'? Dylan speelt
de gevangen muzikant Jack Fate, ooit in het gevang gezet door zijn
vader. De oude Fate is een dictator in een fictief Verenigde Staten
van Amerika, dat een mengeling is van Cuba en Haïti: één sterke
leider in een land dat lijdt onder milieu- en natuurrampen. Voor de
slachtoffers van de rampen wordt een benefietconcert gehouden. Door
geldgebrek wordt niet een keur aan rasartiesten gevraagd, maar wordt
de vergeten Jack Fate uit de gevangenis gehaald.
In de jaren dat Fate in
een soort kerker verbleef, ontwikkelde het land zich verder in de
desolate staat waarin het verkeerde. Het is allemaal erger en
ingewikkelder geworden dan in de tijd dat de liedjeszanger werd
verbannen naar de cel. Behalve repeteren voor het optreden, is de
(tijdelijke) vrijheid voor Fate een gelegenheid om zijn stervende
vader te ontmoeten.
Halverwege de film
ontmoet Fate een man, met wie hij aan de praat raakt. Deze man
vertelt dat dieren iets voor hebben boven mensen: dieren leven bij de
dag, zonder angst voor de dood. Mensen leven elke dag met de angst
voor de dood, en gaan daarom gemaskerd en anoniem door het leven.
Tegelijk speelt er een
journalistiek gevecht. Verslaggever van dienst, Tom Friend, moet een
verhaal maken over het benefietconcert. Hij krijgt van zijn
hoofdredacteur de opdracht om een groot verhaal te maken, omdat de
hoofdredacteur de boel wantrouwt: het concert wordt uitgezonden op
het tv-kanaal dat door de corrupte regering wordt gecontroleerd, en
het concert kent maar één artiest. Reden genoeg om een verhaal
achter het verhaal te schrijven.
Aan het einde van de film
Masked & Anonymous wordt Fate beschuldigd van de moord op
journalist Friend, waarna hij weer terug de nor in moet. In de auto
naar het gevang geeft Fate een eindevaluatie. Een schitterend betoog
over hoe mensen naar de wereld kijken. In een 'fair garden' kan alles
heel mooi lijken, maar klim wat hogerop en je ziet oorlog,
plundering, geweld. “Truth and beauty are in the eye of the
beholder,” aldus Fate; het zou de ondertitel van dit blog kunnen
zijn.
Fate sluit zijn betoog,
waarin hij onder meer zegt: “I was always a singer and maybe no
more then that. Sometimes it's not enough to know the meaning of
things, sometimes we have to know what things don't mean as well,” met “I stopped trying to figure everything out a long time ago.” Waarna
de 2002-versie van Blowin' In The Wind wordt ingestart.
Masked & Anonymous.
Gemaskerd en anoniem. Een ge(s)laagde film, zeker de moeite waard om
te bekijken. Jammer dat het door het publiek niet de erkenning heeft
gekregen die het verdient. Zet wel de ondertiteling aan: als Dylan al
spreekt, spreekt hij zoals hij zwijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten