Het ziet er niet naar uit
dat we een witte kerst mogen verwachten, dit jaar. Dankzij de
klimaatverandering komen we langzamerhand terecht in de
daadwerkelijke sfeer van die eerste kerstdag, zo'n tweeduizend jaar
geleden. Desalniettemin worden de kerstliedjes opgesierd met teksten
over sneeuw en koude, waarboven de beroemde ster zou schijnen. Die
ster was er wel degelijk, die ijskoude sneeuw ontbrak toen Jezus in
de voederbak werd gelegd.
Vanmorgen de elpee
Christmas In The Heart maar weer aangezet. De Vlaming Patrick
Roefflaer schrijft in zijn overigens uitstekende boek Bob Dylan In De
Studio over 'Christmas...': “Kant 1 van Christmas In The Heart
sluit af met 'Adeste Fideles'. In die hymne uit de dertiende eeuw
zing Dylan zelfs een strofe in het Latijn; het allerlaatste woord is:
'Amen'. Misschien beschouwt hij dit zelf wel als het sluitstuk van
zijn carrière. Een carrière van vijftig jaar waarin hij er keer op
keer in slaagde een flink stuk van zijn fans tegen zich in het harnas
te jagen. Was het niet door persoonlijke songs te brengen in plaats
van protestsongs, dan wel door een elektrische gitaar te omgorden,
countrydeuntjes te spelen, van godsdienst te veranderen of liedjes
van anderen te zingen. Of een kinderkoor inschakelen.”
Gelukkig dat Roefflaer
het hier bij het verkeerde eind heeft. Niet zozeer vanwege zijn
analyse van Dylan en zijn (ongelukkige) relatie met zijn fan-schare.
Maar wel om Roefflaer's inschatting dat Dylans kerst-album zijn
afsluitende album zou zijn. Gelukkig kwamen daar nog Tempest en Shadows In The Night.
Enfin. Vandaag Eerste
Kerstdag. Een mooie gelegenheid om Christmas In The Heart maar weer
eens uit de kast te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten