Predikant

Het beeld van Bob Dylan als 'onwillig profeet' is inmiddels wel een redelijk gangbaar beeld. Dylan is een Joodse jongen, die prima gedijt in de oudtestamentische profeten als Jesaja, Jeremia en Jona. Maar 'slechts' profeet? Ik durf de stelling wel aan dat Dylan een dominee is, een predikant die misschien zelfs wel thuishoort in het bevindelijke deel van de kerkelijke kaart.

Natuurlijk, wie zijn drie mislukte huwelijken ter sprake brengt, evenals zijn voorliefde voor ontrouw, brengt een belangrijk onderwerp ter vergadering. En toch blijft mijn stelling overeind en doen de aardse zonden geen afbreuk aan de dominee in Dylan.

Allereerst het fysieke, het zichtbare. Sinds jaar en dag staan Dylan en zijn mannen keurig in pak gekleed op het podium. De bandleden in één dresscode, de maestro zelf in een afwijkend kostuum. De ouderlingen en de voorganger. Steeds meer en meer verdwijnt Dylan in de schaduw, letterlijk. Al dan niet met hoed, maar zeker doordat de lampen de zanger in de schaduw zetten. Het gaat Dylan steeds minder om zijn eigen persoon, maar omgekeerd evenredig meer om zijn boodschap.

Zijn boodschap herbergt een bevindelijk verhaal. God is een helder Persoon, die Dylan omschrijft volgens geheel Joodse wijze zonder de naam van JHWH te misbruiken. Zoals de zanger het zelf heeft gezegd, in 2004 bij de talkshow 60 minutes: “It goes back to that destiny thing. I mean, I made a bargain with it, you know, long time ago. And I’m holding up my end’’. On the question what his bargain was Dylan answers: ‘‘to get where I am now”. And asked whom he made that bargain with he answers: “With the Chief Commander, in this earth and in a world we can’t see.”

Waarvan akte.

De teksten dan nog maar. Luister naar Pay In Blood, een aantal zinnen:

The more I take the more I give / The more I die the more I live

My head's so hard, must be made of stone / I pay in blood, but not my own.

Man can't live by bread alone / I pay in blood, but not my own.

Tot zover, voor nu. Ik laaf me met deze teksten van hoop.