Man of steel and constant sorrow

Om meer dan één reden heb ik de afgelopen dagen de bootleg Man Of Steel And Constant Sorrow gedraaid. Het is de opname van Dylan's concert van 30 oktober 2013 in de Heineken Music Hall; het enige Dylan-concert waar ik zonder familie heen ben geweest, maar ook het enige Dylan-concert waar ik met Jan ben geweest.

Wat een concert was dat! Dylan speelde prima piano, de band was meer dan goed op elkaar ingespeeld (mede dankzij de vaste speellijst?). De performance was van grote klasse en typisch Dylanesk: de man zelf goed weggezet in de schaduw. Het draait bij de Amerikaan steeds minder om hem en steeds meer om zijn boodschap.

Schitterende versies van She Belongs To Me, What Good Am I?, Forgetful Heart (die 'cello', kippenvel!) en All Along The Watchtower. Om maar eens wat te noemen van de 19 gespeelde nummers. Of nee, er was misschien wel één nummer dat er bovenuit sprong. Op z'n minst tekstueel.

Pay In Blood, die geweldige tekst.

The more I take, the more I give

The more I die, the more I live (…)

I pay in blood, but not my own

Juist deze tekst dook de laatste dagen steeds vaker in mijn hoofd op, samen met het luisteren naar Man Of Steel And Constant Sorrow. Zou Dylan in Pay In Blood misschien verwijzen naar een andere tekst van zijn hand, Saved?

I’ve been saved

By the blood of the lamb

Saved

By the blood of the lamb

Saved

Saved

And I’m so glad

Yes, I’m so glad

I’m so glad

So glad

I want to thank You, Lord

I just want to thank You, Lord

Thank You, Lord

Dit was waar Jan door en van leefde. Schitterend.