De Nederlandse Bob Dylan

Er moet me iets van het hart. Sinds Armand weer in de Nederlandse media wordt opgehemeld als een 'rasartiest', wordt hij steevast de Nederlandse Bob Dylan genoemd. En dat wringt, dat doet me overal jeuken. Niet dat ik het Herman George van Loenhout niet goed, al die media-aandacht en zijn baan als 'protestzanger'.

Maar wel dat hij de Nederlandse Dylan zou zijn. Want wat maakt iemand tot een nieuwe of een “buitenlandse” Dylan? Zijn er overeenkomsten te over tussen mijn grote held en de Eindhovenaar met zijn roodgeverfde haar? Is “Dylan” een soort Virgin, een paraplu-merk waar verschillende onderdelen onder hangen?

Armand is een protestzanger, vooral bekend van zijn hit Ben Ik Te Min? De laatste tijd staat hij weer in de belangstelling, vanwege het album dat hij met de Rotterdamse The Kik heeft opgenomen. En nog steeds is Armand actief als zanger. Maar de overeenkomsten tussen hem en Dylan zijn nihil.

Maar Dylan geen protestzanger? Nee, niet van beroep althans. Dat hij aan het begin van zijn carrière nogal kritische geluiden maakte tegen de heersende cultuur van zijn tijd en land, maakt van Dylan niet per definitie een protestzanger. Kijk maar eens naar wat hij de afgelopen halve eeuw heeft gemaakt: protestliedjes, liefdesliedjes, pure rock-albums, gospel-platen, zelfs een crooner-plaat. Dylan is niet voor één gat te vangen.

De naam 'Bob Dylan' kreeg hij niet mee bij zijn geboorte. Zijn ouders gaven hem de Joodse naam Shabtai Zisl ben Avraham mee, in de burgerlijke stand werd hij ingeschreven als Robert Allen Zimmerman. Die Joodse naam heeft hij nog steeds, maar 'Zimmy' werd begin jaren zestig officieel gewijzigd in 'Robert Dylan'.

Bob Dylan verft zijn haar niet in een willekeurige kleur.

Dylan stoelt zijn carrière niet op één hit uit zijn beginperiode.

Dylan doet niet aan hokjesdenken en zelfs in dat hokje (van het niet hokjesdenken) wil hij niet zitten.

Enfin. Armand. Géén Nederlandse Bob Dylan. Ik heb aan één Bob Dylan ruim voldoende.