Highway 61 Revisited

Vandaag viert het album Highway 61 Revisited zijn (of haar?) vijftigste verjaardag. Dylan liet met dit album geen spaan van de twijfel heel: hij was definitief overgestapt naar de elektrische muziek. Hadden “wij gewone stervelingen” dat niet zien aankomen?

Het ging in 1965 wel heel snel op Dylan-gebied. In het voorjaar verscheen Bringing It All Back Home, een album waarop zowel een akoestische als een (licht-)versterkte Dylan te horen was. De titel Bringing It All Back Home is een verwijzing naar het werk van The Beatles, die de Amerikanen hun eigen erfenis in de rockmuziek laten herontdekken.

In de zomer van datzelfde jaar neemt Dylan zijn magnum opus op, Like A Rolling Stone. Een lied dat zo vol elektriciteit zit, dat alle akoestische muziek omver wordt geblazen. En er is geen muzikant uit de begeleidingsband van Dylan die vreemd opkijkt van zijn muzikale koerswijziging.

Dat de folk omver wordt geblazen, wordt duidelijk wanneer Dylan optreedt op het Newport Folk Festival. Keiharde rockmuziek, en daar zijn de folkies niet van gediend. Gedoe, ellende – de koerswijziging wordt in Newport niet gewaardeerd.

En dan is daar dus Highway 61 Revisited. Waar de plaat over gaat? Het titelnummer lijkt misschien te gaan over het offer dat vader Abe Zimmerman doet door zoon Bob naar de universiteit te sturen – de universiteit aan Highway 61. Ballad Of A Thin Man is een nummer waarin de journalistiek ervan langs krijgt. En Desolation Row heeft apocalyptische trekken, maar is Desolation Row een kuuroord of een buitenste duisternis?
Maar dat is slechts een kwestie van interpreteren. You’re right from your side, I’m right from mine – We’re both just one too many mornings an’ a thousand miles behind.

Vijftig jaar H61R. Een goede plaat om deze zondag maar eens te draaien. En nog maar eens. En dan nog maar een keer. Net zolang tot ik het idee heb dat ik die snelweg zelf opnieuw bezoek. Alsof ik zelf Letteren heb gestudeerd aan de universiteit aan deze snelweg.