Setlist Wantagh, New York, 29 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry) (Tony on standup bass)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell) (Tony on standup bass)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp) (Tony on standup bass)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano and harp)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Wantagh, New York (met dank aan BobLinks). Met opnieuw een gastbijdrage van Mickey Raphael bij Simple Twist Of Fate.

Setlist Syracuse, New York, 28 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry) (Tony on standup bass)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell) (Tony on standup bass)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano) (Mickey Raphael on harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Syracuse, New York (met dank aan BobLinks). In de Empower Federal Credit Union Amphitheater at Lakeview - ook alweer zo'n bijzondere naam voor een concertzaal. Deze keer met een gastoptreden van Mickey Raphael. Leuke verrassing.

Komt Dylan wel eens in Trier? In deze Duitse stad is filosoof en de vader van het communisme Karl Marx geboren. Daar moest ik gisteren even aan denken. Al is het maar vanwege die ene zin uit When you gonna wake up?:

Counterfeit philosophies have polluted all of your thoughts

Karl Marx has got ya by the throat, Henry Kissinger’s got you tied up in knots

Setlist Virginia Beach, Virginia, 26 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Earl Green and Carl Montgomery)

Soon After Midnight (Bob on piano)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Virginia Beach, Virginia (met dank aan BobLinks). Het optreden was in Veterans United Home Loans Amphitheater at Virginia Beach, alleen al vanwege de lengte van de naam een indrukwekkende omgeving.

Het lijkt erop dat Dylan een nieuwe vaste setlist heeft gevonden.

Zeven Magere Jaren

Jochen Markhorst schrijft sneller dan Dylan kan lezen. De Nederlandse polyglot heeft een nieuw boek gepubliceerd over Dylan: Bob Dylans 1971. Daarin beschrijft hij de vier nummers die Dylan in dat jaar heeft opgenomen. Het zijn Watching The River Flow, When I Paint My Masterpiece, George Jackson en Wallflower.

Het is altijd weer een verrassing hoe Jochen literatuur, muziek, Bijbel én Dylan met elkaar verbindt. Maar als altijd met een originele invalshoek. En met een open vizier en een open blik.

Ik hoop, nee, ik reken op weer een degelijk boek. Met het nodige onderzoek. En de bijbehorende geestigheid, want Jochen schrijft makkelijk en met een gevoel voor humor.

De titel verwijst volgens de omschrijving naar het midden van Dylan's zeven magere jaren. De periode dat Dylan zich niet of nauwelijks in het openbaar liet zien. Dat hij thuis een huisvader was. Inmiddels ook alweer een halve eeuw geleden.

Met Jochen's voelt het ongetwijfeld als gisteren. Het boek is te bestellen via Amazon.

Setlist Raleigh, North Carolina, 23 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Dave Dudley)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Raleigh, North Carolina (met dank aan BobLinks). Geen veranderingen ten opzichte van de avond ervoor. Nu even een paar avonden vrij, woensdagavond is Virginia Beach aan de beurt.

Setlist Charlotte, North Carolina, 22 juni 2024

Highway 61 Revisited (Bob on piano)

Shooting Star (Bob on piano and harp)

Love Sick (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Early Roman Kings (Bob on piano and harp)

Can't Wait (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano and harp)

Things Have Changed (Bob on piano)

Stella Blue (Bob on piano) (song by Robert Hunter and Jerry Garcia)

Six Days On The Road (Bob on piano) (song by Dave Dudley)

Soon After Midnight (Bob on piano and harp)

Ballad Of A Thin Man (Bob on piano and harp)

I'll Be Your Baby Tonight (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Charlotte, North Carolina (met dank aan BobLinks).

Waar is Donnie Herron? Zijn naam ontbreekt op de personeelslijst. De begeleidingsband moet het dus doen zonder pedalsteel en viool. Of is Donnie nog bij Willie? De 91-jarige Willie Nelson, een van de outlaws van deze tour, zit nog ziek thuis in Los Angeles. Een paar uur vóór show time kwam het bericht dat Willie niet kwam. Don't you dare miss it, had Dylan nog zo gezegd.

Maar Nelson sluit volgende week aan. In de tussentijd zal zoon Lukas Nelson met de Family Band een "speciale set" spelen, met een paar Willie-klassiekers.

Setlist Alpharetta, Georgia, 21 juni 2024

My Babe (Bob on piano) (song by Little Walter)

Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano)

Simple Twist Of Fate (Bob on piano)

Little Queenie (Bob on piano) (song by Chuck Berry)

Mr. Blue (Bob on piano) (song written by DeWayne Blackwell)

Pay In Blood (Bob on piano)

Cold Cold Heart (Bob on piano) (song written by Hank Williams)

Early Roman Kings (Bob on piano)

Under The Red Sky (Bob on piano)

Things Have Changed (Bob on piano)

The Fool (Bob on piano) (song written by Naomi Ford and Lee Hazlewood)

Scarlet Town (Bob on piano)

Long and Wasted Years (Bob on piano)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Alpharetta, Georgia (met dank aan BobLinks). Met Jim Keltner op de drumkruk. Maar vooral: een avond met een verrassende en totaal nieuwe speellijst!

Outlaw Music Festival Tour 2024

Vandaag is het de langste dag van het kalenderjaar. De zon laat zich de meeste uren van de dag zien. Als het niet bewolkt is, tenminste. Een mooie gelegenheid om aan een nieuwe tournee te beginnen.

Dat doet Bob Dylan dan ook. Vanavond staat hij in Alpharetta, Georgia. Het is de aftrap van de Outlaw Music Festival Tour 2024, die tot en met september duurt. Een rustig tourschema, overigens.

De start van deze tournee is in Ameris Bank Amphitheatre. Dylan staat niet alleen, gedurende deze shows. Onder andere Willie Nelson & Family, John Mellencamp en Robert Plant & Alison Krauss geven acte de présence. Ik ben benieuwd hoe de setlist eruit gaat zien. Welke nummers de revue passeren. En of er misschien podium-duetten worden uitgevoerd.

Morgen weten we meer.

Recht

De Britse popgroep Queen heeft haar muziekrechten verkocht. Voor 1,1 miljard euro zijn de rechten overgegaan naar Sony Music. De firma mag nu dus beslissen wat met de liedjes van Queen gaat gebeuren, zoals het gebruik in reclames. Gitarist Brian May en drummer Roger Taylor zijn overigens nog altijd on tour, dit keer met zanger Adam Lambert. Alle opbrengsten van deze shows komen wel weer bij de overgebleven Queen-leden op de rekening te staan.

Wat vindt bassist John Deacon van deze deal? Hij is al een kwart eeuw met muziek-pensioen, houdt zich afzijdig rondom de ontwikkelingen van de band, maar zou volgens May en Taylor zich nog wel bemoeien met de financiën van de formatie. Nou ja, voor hem legt deze overeenkomst ook geen windeieren, want nummers als I Want To Break Free, You're My Best Friend en Another One Bites The Dust komen uit de pen van Deacon.

Liefst 1,1 miljard euro. Dat is andere koek dan de 300 miljoen dollar (250 miljoen euro) die Bob Dylan kreeg overgemaakt van Universal Music. Niks ten nadele van Queen, maar deze deal is toch wel kruislings of omgekeerd evenredig aan de transactie van Dylan. Mag ik dat zeggen?

Maar heb ik het recht om hier iets over te zeggen? Ik ben ook maar een eenvoudige sterveling, die geen weet heeft van dit soort schikkingen. Het gaat mijn pet te boven. Ongetwijfeld niet de pet van Ik, Jan Cremer. Hij overleed woensdag op 84-jarige leeftijd.

De Enschedese Amsterdammer schreef en maakte beeldende kunst. Hij werd niet geremd door enige bescheidenheid. "Ik lees niet, ik word gelezen", is een quote van hem. Niet gek voor iemand die een trilogie schreef met als titel Ik, Jan Cremer.

In zijn boeken, die niet onderdoen aan Jan Wolkers, heeft Cremer het vooral over zichzelf. Zijn verhalen zijn tot meerdere glorie van hemzelf. Alle personages dienen hem. Alle voorvallen natuurlijk ook zo. In zijn autobiografie komt Dylan ook wel voorbij. Uiteraard in een bijrol, want Bob Dylan is geen Jan Cremer.

Ernst Jansz put nog wel uit vooral het derde deel van de reeks. Die input gebruikt Jansz voor zijn Dylan-college. Ik vraag me af of Cremers geheugen wel zo goed is. “If you remember the '60s, you really weren't there.”

Nou ja, toe maar. Ik, Jan Cremer mag dan vol zijn geweest van zichzelf, in de Dylan-literatuur doet hij er niet toe. Zelfs niet als Ernst Jansz hem citeert. Jan Cremer had genoeg van zichzelf. Dus kan ik het hier bij laten. Ik heb het recht niet om een objectief In Memoriam over hem te schrijven. Ik heb zelfs niet de rechten om hem te citeren, wat ik ook niet van plan was, trouwens.

Misschien dat zijn nalatenschap naar het Literatuurmuseum wordt gebracht. Of verpatst aan een opkoper. While money doesn’t talk, it swears / Obscenity, who really cares.

Volksparkstadion

Vanmiddag begint het Nederlands Voetbalelftal aan het Europees Kampioenschap 2024. Deze editie wordt wél gespeeld volgens planning; vier jaar geleden werd het EK met een jaar uitgesteld vanwege corona.

De eerste wedstrijd is in het Volksparkstadion in Hamburg. Daar zal huidig bondscoach Ronald Koeman goede herinneringen hebben. De eerste halve finale werd hier gespeeld tussen Nederland en West-Duitsland. Oranje won met 1-2, Koeman scoorde het eerste doelpunt. "Het Volksparkstadion is van Oranje!" jubelde commentator Evert ten Napel.

Bob Dylan heft hier niets mee te maken. Dylan is geen Europeaan, dus dit toernooi zal aan hem voorbij gaan. Ik vraag me af of Dylan dit spel, soccer, wel leuk vindt. Maar dat doet er niet toe. Waar het in dit geval wel om gaat, is het gebouw naast het Volksparkstadion. Dat is namelijk het Barclaycard Arena. Daar zag ik in 2019 Dylan optreden. Mijn enige concert buiten Nederland.

Het Volksparkstadion mag dan van Oranje zijn, de Barclaycard Arena is van Bob Dylan.

In 1983 was Dylan bezig met zijn album Infidels. Het zou de eerste plaat worden na zijn christelijke trilogie Slow Train Coming, Saved en Shot of Love. Waarschijnlijk in een kamer van het Ritz Carlton hotel in New York schreef Dylan twee pagina's met nieuwe teksten - die teksten zouden dan op Infidels gekomen moeten zijn; het briefpapier is in ieder geval afkomstig van het New Yorkse hotel. Eind dit jaar kunnen we een bod doen op deze velletjes.

Ik vrees dat ik deze veiling oversla. Andere prioriteiten.

Joan Baez: I am a Noise

Gisteravond zijn mevrouw Frits en ik naar de film Joan Baez: I am a Noise geweest. De documentaire draaide in Slieker, een filmhuis in Leeuwarden. Een bijzondere film. We volgen Baez op haar afscheidstournee, nog net voordat corona toe sloeg.

We zien haar opkomst, als jonge zangeres. De Burgenrechtenbeweging, met dominee Martin Luther King. Haar verhouding met mannen (en een vrouw). Haar familie. Een geheim uit haar jeugd.

En natuurlijk Bob Dylan. Geen film of artikel over Joan Baez, of Dylan moet ook genoemd worden. Baez introduceerde Dylan bij de (folk)muziekliefhebbers. Maar Dylan streefde zijn mentor voorbij. De kip baarde een kuiken, maar de kuiken duwde de kip weg - of woorden van gelijke strekking worden door de zangeres geuit.

Een mooie film. Indrukwekkend verhaal, waar ik eigenlijk niet heel veel van af wist. Nu ben ik iets dichter bij Joan gekomen. Voor Dylan-fans ook een aanrader. Niet alleen vanwege het filmmateriaal en de vele liedjes van de bard die de revue passeren. Maar ook vanwege een (zijdelingse) blik op de man - waarvan we al wel wat weten, maar op deze manier ook weer een beetje beter.

Hoe lang draait de film nog in de bioscopen en filmhuizen? Duurt het nog lang voordat I Am A Noise op televisie wordt uitgezonden? Wanneer kunnen we de dvd (of blueray) verwachten?

Nog één detail dan. Patti Smith produceerde de film. Die kennen we: zij trad op tijdens het gala van het Nobelcomité in Oslo, toen Dylan de literatuurprijs kreeg toegekend. Dylan kon zelf niet (volle agenda), maar zijn vriendin Patti zong, enorm gespannen, het mooie A Hard Rain’s A-Gonna Fall.

Zo is Dylan altijd weer aanwezig.

Ik ben een geluid

Op internet verschijnen berichten dat Françoise Hardy is overleden. Ze overleed na een ziekbed; de zangeres en actrice leed aan lymfeklierkanker en strottenhoofdkanker, lees ik op Wikipedia. Ik ken haar niet, maar ze wordt in een adem genoemd met Bob Dylan. Hij was in de jaren zestig een beetje verliefd op haar.

Is zij de inspiratie voor Claire Clark? Dit personage wordt door Charlotte Gainsbourg gespeeld in de film I'm Not There. Deze Claire is de echtgenote van Robbie Clark, een van de zes Dylan-karakters in de film. Het zou me niet verbazen als deze Hardy op die manier wordt weergegeven.

Enfin. Dylan staat niet bekend om zijn huwelijkse trouw. De ene scharrel wist niet van de andere. Dat soort dingen. Daar kan Joan Baez over meepraten. Zij nam de jonge Dylan op sleeptouw in de folkwereld, deels ook omdat ze verliefd op hem was. Maar die liefde bleek niet wederzijds.

Over Baez is de film I Am A Noise verschenen. De film volgt de zangeres op haar afscheidstournee door Amerika en Europa. Het lijkt me een mooie film. Benieuwd hoeveel Dylan hier in voorkomt. Maar misschien is het ook wel Joan's wraak, door Dylan niet of nauwelijks te noemen.

Vandaag een goede dag om de liefdesliedjes van Dylan te draaien. Ter herinnering aan Hardy. En om weer naar de bard te luisteren.

On the road

Het duurt nog even voordat Bob Dylan weer 'on the road' is. Maar eind van de maand juni is het zo ver, dan is de outlaw weer onderweg. Van stad naar stad, en van concertzaal naar concertzaal. Samen met onder andere Willie Nelson.

De term 'on the road' is een Engelse term, uiteraard. En het is de titel van een bekend boek van Jack Kerouac. De stijl van Kerouac lijkt op hoe Dylan in zijn beginjaren schreef. Beide schrijvers maken deel uit van de beat-generatie.

Kerouac wilde het leven van de Amerikaanse reiziger vastleggen en ontwikkelde een spontane stijl van proza dat de essentie van beweging probeerde vast te leggen in een oneindige stroom rauwe gedachten en observaties.

Je zou het ook de stream of consciousness kunnen noemen.

Ik kom op dit boek via via. Jack Kerouac's On The Road komt veelvuldig voor in het eerste cabaret-programma van Acda en de Munnik. Is het niet in dit programma dat de Amsterdammers een citaat van John Lennon gebruiken? Misschien doen ze dat ook wel in de daaropvolgende show. Het gaat om de zin: Life is what happens to you while you're busy making other plans. Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt.

Lennon was een vriend van Dylan. Roll On, John (afkomstig van de plaat Tempest uit 2012) is Dylan's hommage aan zijn vermoorde vriend en collega.

Ik kwam deze zin ('Life is what happens...') tegen in het boek De Camino van Anya Niewierra, dat mevrouw Frits en ik de afgelopen weken lazen voor onze literatuurkring. Van Anya via Acda en de Munnik naar John Lennon - het zijn maar kleine sprongen naar de maestro zelf.

Net als van voetbalclub Feyenoord naar Dylan. Niet alleen omdat Dylan de eerste muzikant was die een optreden verzorgde in De Kuip, het stadion in Rotterdam-Zuid. Maar ook omdat de Rotterdammers een nieuwe trainer hebben aangetrokken, Brian Priske Pedersen. Hij volgt Arne Slot op als eindverantwoordelijke van het eerste elftal.

Deze Priske is in 1977 geboren in Horsens. In die Deense stad gaf Dylan in 2000 een mooi optreden, getuige de bootleg van die show. Misschien zat Priske die zondagavond ook wel in het Horsens Teater. Je weet het niet.

On the road. Onderweg. Associëren in een stroom van bewustzijn is erg leuk.

Lopen

In mijn vrije tijd ben ik redacteur van Kerk In Stad. Dit is het kerkblad van de Protestantse Gemeente Groningen. Elke twee weken verschijnt de KiS.

Mijn bijdrage bestaat uit onder meer het schrijven van columns. Met een onregelmatige regelmaat. Voor het nummer van afgelopen dinsdag was ik aan de beurt voor een column.

Omdat ik in een andere bijdrage wel eens Bob Dylan had aangehaald, was het voor deze column geen gek idee om de Nobelprijswinnaar opnieuw te laten verschijnen. In mijn vorige artikel citeerde ik de schrijver niet. Dat was een doorn in het oog van een van de andere redacteuren.

Welnu, die tekortkoming heb ik deze week ruimschoots ingehaald. Met teksten over lopen, nadat mijn voet een blessure had opgelopen. Nu loop ik weer als een spreekwoordelijke kiviet. De paden van overwinning. De paths of victory.

Kronieken #116 | Lennaert Nijgh Prijs

Thomas Acda is deze week gedecoreerd met de Lennaert Nijgh Prijs. Acda kreeg de prijs voor de beste tekstdichter vanwege zijn "veelzijdigheid, muzikaal laverend tussen kleinkunst en popmuziek".

Zou Dylan zo'n prijs ook kunnen krijgen? Nijgh vertaalde onder meer The times they are a-changin’ naar het Nederlands, waar Boudewijn de Groot een hit mee had. Waarschijnlijk niet, ik denk dat deze prijs voor Nederlandse artiesten is weggelegd.

Overigens is Willem op zoek naar nieuwe eigenaren. Hij heeft zijn zolder opgeruimd, en doet afstand van een aantal Dylan-spullen. Wie interesse heeft, kan dat kenbaar maken door me even te mailen (fritstromp [at] gmail.com). Dan zorg ik er voor dat je met Willem in contact komt om de details te bespreken.

Morgen is het weer een verkiezingsdag. We mogen volksvertegenwoordigers kiezen, die namens ons land in het Europarlement plaats nemen. Een heel gedoe, zo'n continentale verkiezing. Daar weten ze in de Verenigde Staten natuurlijk alles van. Maar ook: don't follow leaders, watch the parkin' meters.

Protesteren

Om ergens onder de aandacht te komen, probeer je jezelf te vergelijken met iets of iemand. Of je neer te zetten als iets. Toen Bob Dylan ruim 65 jaar geleden begon als muzikant, positioneerde hij zichzelf als folkzanger. Een protesterende singer-songwriter. Een artiest in de stijl van Woody Guthrie en Pete Seeger. Van dat label is hij sindsdien nooit meer afgekomen.

Net zo min als het idee dat 'Bob Dylan' zijn artiestennaam zou zijn. Alsof Robert Allen Zimmerman op een dag in augustus 1961 zijn naam niet heeft veranderd bij een rechtbank in Minnesota. Onder toeziend oog van manager Albert Grossman.

Enfin.

Maar in zekere zin is Dylan altijd de protestzanger gebleven. Hetgeen waar hij tegen protesteerde, veranderde wel in de loop van de decennia. Toen zijn liedjes ook meer liefdesliedjes werden, tekende hij protest aan tegen de nauwe opvattingen van de burgerrechtenactivisten. Toen Dylan een elektrische gitaar om zijn nek hing, viel hij uit tegen de traditionele folkies. Toen Dylan naar Nashville trok, protesteerde hij tegen de rock-liefhebbers. Toen Dylan de Bijbel gebruikte voor zijn liedteksten, protesteerde hij tegen de heersende liberale levensbeschouwingen. Toen Dylan putte uit de American Songbook, met liedjes die door Frank Sinatra waren opgenomen, protesteerde hij tegen geschapen beeld dat hij geen crooner kon zijn.

Dat soort vormen van protest.

Hij protesteerde tegen alles wat hem tegelijk ook groot maakte. Je had voor de tijd van de digitale fotografie de analoge fotografie. Je klikte filmrolletjes vol, die negatieven leverde je in bij de donkere kamer van een foto-service en een paar dagen later kreeg je de foto's in kleur afgeleverd. Bob Dylan en zijn 'tegenstanders' zijn als de foto-negatieven. Het een is nodig voor de ander.

Net als de journalistiek. Zonder de schrijvende pers kreeg Dylan niet de aandacht die hij nodig had om door te breken. Om vervolgens diezelfde media tot de grond toe gelijk te maken, bijvoorbeeld in een lied als Ballad of a Thin Man.

Diezelfde journalisten hebben Dylan nodig om in journalistiek-literaire teksten hun verhalen de wereld in te brengen. Hoevele teksten van Dylan zijn inmiddels niet in de kolommen van kranten en tijdschriften verschenen?

Ik denk er vaak aan, de laatste dagen. Omdat de journalistiek mij aangaat. En Dylan net zo. Die paradoxale verhouding herken ik wel. Het wringt soms. Wrijving. Maar ja, zonder wrijving geen glans, toch?

Tournee

Vandaag is het 1 juni, een nieuwe maand is begonnen. Dat betekent dat Dylan deze maand weer op tournee gaat. Over drie weken weten we met welke liedjes de bard op het podium staat. Is die tour met Willie Nelson géén onderdeel van de Rough And Rowdy-wereldtournee? Is het een afscheidsronde langs de Amerikaanse concertzalen?

In de tussenliggene periode staan we stil bij 80 jaar D-Day. De geallieerden landden 6 juni 1944 op de strandenvan Normandië, om het Europese vasteland te bevrijden van de nazi-terreur. Dylan kent deze geschiedenis ongetwijfeld. Het lijkt me sterk dat hij daar niét in is geïnteresseerd. Het woord D-Day komt in zijn oeuvre niet voor, maar alle denkbare en bijpassende thema's passeren wel de revue.

Misschien dat over drie weken een verwijzing komt naar de bevrijdingsgolf in Europa. Door de ogen van de schrijver.