Gisteravond zijn mevrouw Frits en ik naar de film Joan Baez: I am a Noise geweest. De documentaire draaide in Slieker, een filmhuis in Leeuwarden. Een bijzondere film. We volgen Baez op haar afscheidstournee, nog net voordat corona toe sloeg.
We zien haar opkomst, als jonge zangeres. De Burgenrechtenbeweging, met dominee Martin Luther King. Haar verhouding met mannen (en een vrouw). Haar familie. Een geheim uit haar jeugd.
En natuurlijk Bob Dylan. Geen film of artikel over Joan Baez, of Dylan moet ook genoemd worden. Baez introduceerde Dylan bij de (folk)muziekliefhebbers. Maar Dylan streefde zijn mentor voorbij. De kip baarde een kuiken, maar de kuiken duwde de kip weg - of woorden van gelijke strekking worden door de zangeres geuit.
Een mooie film. Indrukwekkend verhaal, waar ik eigenlijk niet heel veel van af wist. Nu ben ik iets dichter bij Joan gekomen. Voor Dylan-fans ook een aanrader. Niet alleen vanwege het filmmateriaal en de vele liedjes van de bard die de revue passeren. Maar ook vanwege een (zijdelingse) blik op de man - waarvan we al wel wat weten, maar op deze manier ook weer een beetje beter.
Hoe lang draait de film nog in de bioscopen en filmhuizen? Duurt het nog lang voordat I Am A Noise op televisie wordt uitgezonden? Wanneer kunnen we de dvd (of blueray) verwachten?
Nog één detail dan. Patti Smith produceerde de film. Die kennen we: zij trad op tijdens het gala van het Nobelcomité in Oslo, toen Dylan de literatuurprijs kreeg toegekend. Dylan kon zelf niet (volle agenda), maar zijn vriendin Patti zong, enorm gespannen, het mooie A Hard Rain’s A-Gonna Fall.
Zo is Dylan altijd weer aanwezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten