Morgen is het Palmpasen,
de start van de Goede of de Stille Week. Deze week is de afsluitende
week in de Lijdenstijd, de veertig dagen voorafgaand aan Witte
Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Paaszondag. Ik heb
vandaag de film The Passion Of The Christ gezien, de spraakmakende
film van Mel Gibson.
Gibson, zelf een
(conservatief) katholiek in hart en nieren, financierde de film zelf,
waar hij behalve meeschreef aan het script ook verantwoordelijk was
voor de regie. Hij komt zelf ook in de film voor; dat wil zeggen, het
zijn Gibson's handen die Jezus daadwerkelijk aan het kruis nagelen.
Het mag wel wat rauwer in de Lijdenstijd, schreef ND-redacteur Gerard
ter Horst in april 2014 in zijn krant, als reactie op het wat gladde
televisiespektakel The Passion; als je het hebt over een rauw
passie-verhaal, is het wel de Gibson-film.
In 2011 stond een bericht
in het Nederlands Dagblad dat Gibson Bob Dylan heeft gevraagd voor de
filmmuziek. Maar de zanger weigerde in eerste instantie, wegens
tijdgebrek. Later droeg Dylan nog wel “Rock of ages” aan voor de
soundtrack, maar dit werd weer geweigerd omdat er al filmmuziek was
gemaakt door John Debney. Sindsdien 'verdenk' ik Dylan ervan, dat
Ain't Talkin' uit 2006 een antwoord is op het verzoek van Gibson.
Maar dat is slechts een
vermoeden, giswerk eerste klas. Als je het hebt over rauwe muziek in
de veertig dagen voorafgaand aan Pasen, is Ain't Talkin' een prima
voorbeeld van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten