I have my Bob Dylan-mask on, grapte Bob Dylan, toen hij met Halloween 1964 optrad in de Philharmonic Hall in Manhattan. Het was een ontspannen avond voor de 23-jarige Bob, die toen al twee jaar officieel Dylan als achternaam had. Maar de avond nodigde uit voor zo'n onderonsje.
Afgelopen dinsdag trad de bard op in de Lotto Arena in Antwerpen. Het was zijn enige concert in de Lage Landen tijdens de Europese najaarstournee 2024. Mevrouw Frits en ik waren hierbij. Voor mij was het mijn twaalfde Dylan-concert, de elfde in de Lage Landen, de tweede in het buitenland en de eerste in België.
We hebben enorm genoten. De band is goed op elkaar ingespeeld. Strakke uitvoeringen van onder meer All Along The Watchtower en Desolation Row. Goede improvisaties tijdens de nummers.
Dylan weer op gitaar! En met de rug naar het publiek, vooruit. Maar vanwege een puur praktische reden, zodat hij op zijn pianokruk kon zitten en zich halverwege het nummer kon omdraaien naar de 'baby grand piano'.
Geen gedoofde lichten tussen de nummers door. Soms een overleg tussen de meester en zijn knecht, bassist Tony Garnier. Soms een aanwijzing door Dylan of Garnier aan de andere muzikanten.
Beginnend met All Along The Watchtower (“There must be some way out of here,” said the joker to the thief / “There’s too much confusion, I can’t get no relief"), eindigend met de alternatieve tekst van Every Grain Of Sand (I am hanging in the balance of a perfect, finished plan / Like every sparrow falling, like every grain of sand), nee, van een Bob Dylan-mask was eigenlijk geen sprake van in Antwerpen. Dylan liet zich in zijn kaarten kijken - in zijn teksten. Misschien voor de laatste keer op Europese bodem. Maar dan wel met een boodschap waar ik mee verder kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten